ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Ταινίες τρόμου «Άνθρωποι και ποντίκια»

ΑΥΓΗ: 16/12/2009

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΛΙΑΓΚΑ

Μόνο τα μάτια τους γυάλιζαν μέσα στη μαυρίλα της τέφρας και της σκόνης των ταινιοδρόμων που μεταφέρουν το λιγνίτη από τα ορυχεία στον ΑΗΣ Καρδιάς.

Ο μπαρμπα-Νίκος θέλει ακόμα ένα χρόνο για να βγει στη σύνταξη στα 60 και φοβάται μη «βγει» το όνομά του και τον απολύσουν. Ο Γιώργος 55 χρονών δε λέει τίποτα, μόνο τα μάτια του εκλιπαρούν για λύτρωση απʼ την καταδίκη του «αντεργκράουντ» τομέα μείον 3. Μόνο ο Σεργκέι «τρελάθηκε» και λέει «δε με νοιάζει αν με απολύσουν, γιατί τα χέρια μου έσκασαν δουλεύοντας το φτυάρι στην καρβουνόσκονη που καίει. Η γυναίκα μου δε μʼ αφήνει να τη χαϊδέψω, γιατί την οργώνουν τα χωραφίσια χέρια μου. ‘Αν θέλεις βάλε γάντια’ μου λέει».

Μεροκάματο 28,50 ευρώ και τα γάντια δεν τους τα παραχωρεί ο μεγαλοεργολάβος της ΔΕΗ, γιατί κοστίζουν. Ο λιγνίτης καίει και πρέπει να αλλάζουν γάντια κάθε πέντε μέρες. Ο εργολάβος και η ΔΕΗ δεν έχουν χρήματα. Πρέπει να τα πληρώσουν ο Σεργκέι και οι άλλοι εργάτες από τον πλούτο των 28,50 ευρώ του μεροκάματου. Σκουλήκια και ποντίκια δεν φιλοξενούνται εκεί κάτω. Δεν μπορούν να ζήσουν. Όπως φοβούνται τις ταινίες τρόμου τα παιδιά μέσα στο σκοτάδι, έτσι και τα ποντίκια. Δε μπορούν νʼ ανασάνουν εκεί κάτω. Τα σκουλήκια δε μπορούν να συρθούν, γιατί θα σκάσουν, σαν τα χέρια του Σεργκέι.

Κι εγώ, αεροβατώντας σαν χαμένος, ακολουθούσα τον «τρελό» Σεργκέι δέκα λεπτά της ώρας (μόνο!), μέσα στο τούνελ της ανυπαρξίας, ώσπου να βγω από τα καταγώγια του τρόμου. Κι αυτοί «δουλεύουν» κάθε μέρα εφτά ώρες συνεχώς, γιατί έξω τους περιμένει ο τρόμος της ανεργίας. Και οι «Καταναίοι» κατάντησαν τα συνδικάτα του λιγνίτη ελιτίστικες ομάδες που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στους υπόγειους κολασμένους διαύλους όπου δεν ζουν ούτε ποντίκια. Κι όμως ο Σεργκέι δεν τρομάζει κι ας τον απέλυσαν την άλλη μέρα γιατί τόλμησε να βγει στην επιφάνεια και να ζητήσει γάντια, για να μπορούν τα χέρια του να χαϊδεύουν τη γυναίκα του ερωτικά, όπως αξίζει στους ανθρώπους.

Κοζάνη, Δεκέμβρης 2009