Ο Α. Καψάλης για τον «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΝΟΜΟ»

Ο Απόστολος Καψάλης μιλάει για τον «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΝΟΜΟ» και τις επιπτώσεις του σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα

Ταύρος, Δημοτικά Σφαγεία 29-Νοέμβρη-2019

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ IV (ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟΜΟΣ) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Η Πολιτική Κοινωνιολογία επιδιώκει να καταγράψει και να «εξηγήσει», ή να «κατανοήσει», το πώς τα διάφορα αιτήματα, ατομικά ή συλλογικά, τα οποία αρχικά παράχθηκαν στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού και συνακόλουθου πολιτικού εγκοινωνισμού, εξελικτικά οργανώνονται και προωθούνται στα κέντρα των αποφάσεων. Εκφράζονται μέσα από μορφές και διαδικασίες επηρεασμού, οι οποίες συνιστούν είτε πράξεις κοινωνικής εκπροσώπησης είτε πολιτικής συμμετοχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα

Α-Ι.Δ. Μεταξάς
Εισαγωγικό Κείμενο για τον Κλάδο της Πολιτικής Κοινωνιολογίας
Α-Ι.Δ. Μεταξάς
Προτεινόμενη ενδεικτική βιβλιογραφία για τον κλάδο της Πολιτικής Κοινωνιολογίας
ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΕΣ
Μάρω Παντελίδου Μαλούτα
Από την «πυραμίδα της συμμετοχής» στην «πολιτική των πολιτών»
Μιχάλης Σπουρδαλάκης
Κόμματα και κομματικό σύστημα. Κρίση και προκλήσεις
Ξενοφών Ι. Κοντιάδης
Κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης
Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος
Ο Καστοριάδης, η άμεση και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Προβληματισμοί στην Ελλάδα της κρίσης
Κώστας Χ. Χρυσόγονος
Πολιτική αντιπροσώπευση, εκλογή και δημοκρατία, Ταύτιση ή σύγχυση;
Χριστόφορος Βερναρδάκης
Η έννοια του «κόμματος» στη σύγχρονη Πολιτική Επιστήμη. Μια επιστημολογική επιστροφή στον Αντώνιο Γκράμσι
Νικήτας Αλιπράντης
Η Δημοκρατία μεταξύ συνδικαλιστικού κομματισμού και καπιταλιστικής υποταγής
Κωνσταντίνος Σ. Ρέμελης
Το δικαίωμα ένστολης άσκησης του δικαιώματος συνάθροισης από αστυνομικούς υπαλλήλους και η υποχρέωση πολιτικής-κομματικής ουδετερότητας
Θανάσης Τσακίρης
Η πολιτική της άμεσης δράσης στην εποχή των μειωμένων προσδοκιών
Λίνα Παπαδοπούλου
Μορφές «Λαϊκής Νομοθέτησης»: Δημοψήφισμα και Λαϊκή Νομοθετική Πρωτοβουλία
Μαριλένα Σημίτη
Πολιτική κρίση και νέες μορφές παθητικής ή ευέλικτης πολιτικής συμμετοχής
Ηλίας Νικολακόπουλος
Εκλογικές μελέτες στην Ελλάδα. Διαιρετικές τομές και περιπλανώμενοι ψηφοφόροι
Αργύρης Κυρίδης
Πολιτική συμμετοχή και κοινωνική συνοχή. Η εκλογική αποχή στην Ελλάδα (1974 – 2010)
Θεόδωρος Χατζηπαντελής
Η περιγραφή του εκλογικού ανταγωνισμού. Κόμματα, πρόσωπα, θέματα
Γιώργος Γεραπετρίτης
Χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και πολιτικός ανταγωνισμός στην Ελλάδα
Νικόλαος-Κομνηνός Χλέπας
Οι δημοτικοί σύμβουλοι. Μεταξύ δημοτικής ηγεσίας, εκπροσώπησης των πολιτών και διαμεσολάβησης των συμφερόντων
Θάνος Βερέμης
Η σχέση στρατού και πολιτικής ως αντικείμενο της πολιτικής κοινωνιολογίας
Σωκράτης Μ. Κονιόρδος
Οι ελληνικές πολιτικές ελίτ και η γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Η συμβολή τους στη δημιουργία της οικονομικής κρίσης
Αναστάσιος-Ιωάννης Δ. Μεταξάς
Συμμετοχική δημοκρατία και ειδικευμένη γνώση
Βάλια Αρανίτου
Ο κοινωνικός διάλογος στη σχέση κράτους και κοινωνίας. Μια νέα κορπορατιστική διευθέτηση;
Κάρολος Καβουλάκος, Νίκος Σερντεδάκις
Συλλογική δράση και κοινωνικά κινήματα
Μαρία Κούση
Περιβαλλοντικά κινήματα. Επιστήμη, υγεία και πολιτικές ζωής
Σάββας Γ. Ρομπόλης
Κρίση και κοινωνική ασφάλιση
Γιάννης Ν. Υφαντόπουλος
Πολιτικές για την καταπολέμηση της ανισότητας στην κοινωνία και στην υγεία
Κωνσταντίνος Μανασάκης
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη ως πολιτική πράξη
Α-Ι.Δ. Μεταξάς
Επιλογική σημείωση
Α-Ι.Δ. Μεταξάς
Ορολογικό Ευρετήριο του Τόμου
Λεπτομέρειες
ISBN13 9789600807165
Εκδότης ΣΙΔΕΡΗΣ Ι.
Σειρά ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Χρονολογία Έκδοσης Απρίλιος 2016
Αριθμός σελίδων 606
Διαστάσεις 21×14
Πρόλογος ΜΕΤΑΞΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Επιμέλεια ΣΑΛΙΜΠΑ ΑΛΙΚΗ

«Public policy and social responses to privatization: A comparative analysis of Banking Sector and Public Utilities Reform in Greece» by Athanasios Tsakiris and Manto Lampropoulou

ALTERNATIVE FUTURES and POPULAR PROTEST
189th International Conference
Manchester Metropolitan University 14-16 April 2014

«Public policy and social responses to privatization:
A comparative analysis of Banking Sector and Public Utilities Reform in Greece»

ATHANASIOS TSAKIRIS, PhD, Adjunct Lecturer, National and Kapodestrian University of Athens, Political Science & Public Administration Department
E-mail: tsakthan@gmail.com

MANTO LAMPROPOULOU,
PhD, National and Kapodestrian University of Athens
Visiting Research Fellow, University of Peloponnese, Department of Political Science and International Relations
E-mail: manto_lampropoulou@yahoo.gr

Introduction
Privatization is a process of transferring property rights, assets, institutions, firms and operations from the ownership and control of the state to the private sector . During the 1990s, both socialist modernizers as well conservatives and neoliberals alike favorized the privatization policy in Europe and America. Privatization took various forms and was implemented through different tools and methods, mostly through selling state-owned companies to private investors. Privatization programmes included public enterprises, such as public utilities (e.g. telecommunication, electricity and water companies), banks, insurance and other financial sector firms and manufacturing companies. The policy was “justified” by its followers using a variety of real or exaggerated problems. As well, the motives, the goals and the type of privatization differed. In some instances, the purpose was to develop better functioning of publicly owned companies, since in many cases nationalized enterprises either had become overindebted or/and associated with poor service to the users of these companies. Sometimes governments transformed state-owned enterprises that were previously monopolies in their sectors into semi-private or private enterprises operating in deregulated and liberated competitive markets. In other cases, in order to finance new services or research and development (R&D), the governments used the policy of privatization for raising new capital either for the companies or for the state’s budget in times of public spending constrains. Last but not least, many public services that were offered through state agencies (in-house services such as IT, facilities management) are now being contracted out.
Along with the economic and productive activities transferred to the public sector, privatization touched some of the core social functions of government. The effect of neoliberalism and economic globalization is closely related to these developments. Governments are attacking the welfare state and its institutions, the viability of which is questioned. The ability of multinational corporations and financial institutions to transfer monetary assets from country to country pushes conservatives and socialdemocrats to reduce social spending and to create “market-friendly” policies privatizing even pensions and social security programs such as medicare and medicaid in order to keep the investments of multinational enterprises in the domestic economy. Moreover, these governments impose measures such as tax reductions for enterprises, easing of inflation pressures, improvement of public agencies’ quality and efficiency, abolishing bureaucratic structures etc. . Globalization is accelerating and capital is searching for profitable new markets with cheap labor and low taxes urging the elected governments to shrink or even abolish social state provisions. Thus, privatization can be conceptualized as a retreat of both the economic and the social functions of the state.
In Greece, privatization policies were initiated in early the 1990s, as part of the broader project of state reform. Privatizations were implemented mostly through the selling of shares of state-owned entities to private investors and individuals. Two major areas of reform were the banking system and the public utilities. In the past twenty years, most of the state-controlled banks were privatized and many utility companies entered the Stock Market. At the same time, these sectors were gradually liberalized under the single market pressures. Until the late 1990s, the financial industry was further deregulated following the principles and provisions of the Second Banking Directive of the EU and telecommunications and electricity markets were prepared to open to competition. The current economic crisis placed the privatisation programme at the top priorities of the government’s agenda and accelerated the ongoing reforms. Privatization policies produced various social and political reactions, which were expressed through the reaction of the affected groups, in particular, trade unions, pressure groups, social movements and the citizens as users of the privatized services. These actors opposed to varying degrees the politics of the privatization process and supported alternative ways of rebalancing the public-private boundary.

Read the whole text here tsakiris_lampropoulou_final_manchester2014

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ Επιμέλεια: Δημήτρης Κατσορίδας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ.
ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ

Επιμέλεια: Δημήτρης Κατσορίδας

1. Η καθιέρωση της εργατικής πρωτομαγιάς

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ είναι η μοναδική επέτειος, η οποία είναι αποδεκτή από όλους τους εργαζόμενους όλων των χωρών, χρωμάτων και φυλών. Είναι μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, ενάντια σε όσους εμποδίζουν τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Πολλοί προσπάθησαν να παραχαράξουν το νόημα της εργατικής Πρωτο¬μα¬γιάς και να την μετατρέψουν σε μέρα λουλουδιών, ενώ άλλοι κατάφεραν να την μετατρέψουν σε τυποποιημένη εκδήλωση και αργία. Όλοι εκείνοι, όμως, που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, αγωνιούν για το μέγεθος την μαχητικότητα και κυρίως την ενότητα των εργατικών συγκεντρώσεων κάθε Πρωτομαγιά.

Στην εργατική πρωτομαγιά επιτέθηκαν όλα τα καθεστώτα του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ θέλουν να την εξαφανίσουν, και όχι τυχαία. Εξάλλου, από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκινά το 1865 όταν το αίτημα του οκταώρου τέθηκε από τα σωματεία των Η.Π.Α., αμέσως μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.

Το 1874 η Βιομηχανική Αδελφότητα των συνδικάτων ζητούσε το 8ωρο με λευκή απεργία.

Το 1881 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία των Εργατικών Ενώσεων, η οποία το 1885 μετονομάστηκε σε Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AMERICAN FEDERATION OF LABOR-AFL), η οποία είναι η βασικότερη οργάνωση των εργαζομένων, από τότε, στις Η.Π.Α.

Το 1885 η AMERICAN FEDERATION OF LABOR αποφάσισε να υποστηρίξει το αίτημα της 8ωρης εργασίας με πανεργατική απεργία την 1 Μαΐου 1886. Έτσι, άρχισε ο αγώνας για το οκτάωρο από το Σικάγο, όπου υπήρχαν ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Απείργησαν 350.000 εργάτες σε όλη την περιοχή. Οι 185.000, κυρίως οι οικοδόμοι, πέτυχαν τελικά την εφαρμογή του οκτάωρου.

Στις 3 Μαΐου έξι εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλη¬σε μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, στο Χάρβεστερ. Τα συνδι¬κάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επομένη, 4 Μαΐου, στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. Η αστυνομία επιτέθηκε κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος, άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες, ενώ πολλοί άλλοι εργάτες τραυματί¬στηκαν. Η αστυ¬νομία συνέλαβε πολλά εργατικά στελέχη. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Από αυτούς οι Μίκαελ Σβαμπ, Όσκαρ Νιμπ και Σάμουελ Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση. Ο Λούϊς Λίνγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ενώ ο Αύγουστος Σπάϊς, Άντολφ Φίντεν, Τζώρτζ Ένγκελ και Άλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

Το 1888, η AMERICAN FEDERATION OF LABOR καθιερώνει την 1η Μαΐου ημέρα εργατικών διεκδικήσεων.

Το 1890, με την ευκαιρία του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, στο Παρίσι, σοσιαλιστές και συνδικαλιστές από διάφορες χώρες αποφασίζουν να καθιερωθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων σε όλες τις χώρες, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1890. Η απόφαση καταλήγει: «…Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, με τρόπο, ώστε, συγχρόνως σε όλες τις χώρες και όλες τις πόλεις, οι εργάτες να θέτουν την ίδια μέρα στις δημόσιες αρχές τη νομοθετική μείωση της εργασίας σε 8 ώρες καθώς και την εφαρμογή των άλλων επίσης αποφάσεων του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού … Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών θα πραγματοποιούν αυτήν την εκδήλωση στις συνθήκες που τους επιβάλλονται από την ειδική κατάσταση της χώρας τους».

H ΑΠΟΛΟΓΙΑ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΠΑΪΣ
Απόσπασμα από την απολογία του Αυγούστου Σπάϊς στο δικαστήριο του Σικάγου για τα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του 1886

Κύριοι Δικαστές,
Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια «πτωχοί τω πνεύματι». Σε παρόμοια περίπτωση μας κρεμάτε με το δίκιο σας. Έπειτα αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάνετε. Κρεμάστε μας! Μα περιμένετε, εγώ σας το αγγέλλω. Τεντώνετε ένα σχοινί. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, απ’ όλες τις μεριές σας, θεριεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε κυριολεκτικά πάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Μπορείτε να το αγνοείτε. Δεν θα την αποφύγετε.
Αν θέλετε να απαλλαχτείτε μια για πάντα, απ’ όλους τους «συνωμότες», απαλλαγείτε πρώτ’ απ’ αυτά τα αφεντικά της πλουτοκρατίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας, που δεν πληρώθηκε. Είναι αυτό που σεις αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου». «Εθνικού»; Ποία ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε. Κάμετε κάτι καλύτερο. Καταργήστε τα τρένα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια. Πριν απ’ όλα καταργήστε τον εαυτό σας. Θα είναι το συντομότερο απ’ όλα. Γιατί; Γιατί εσείς είστε με τη συμπεριφορά σας οι πρώτοι πράκτορες της επανάστασης. Καταργήστε την αρπαγή και το πλιάτσικο κύριοι μου.
Μα αυτό είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, που προτιμάνε να απολαμβάνουν το παν, δίχως να κάνουν απολύτως τίποτε. Απ’ αυτήν ακριβώς την τάξη, πάμε να απαλλαγούμε. Κοιτάξετε τους εργάτες, έχουν πετσοκοφτεί κι’ εσείς ω χριστιανοί μα και καλοί μου ευγενικοί μπουρζουάδες, εσείς είστε οι κοινωνικοί γύπες που τρώτε τη σάρκα των πτωμάτων. Θα θέλατε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στα στενοσόκακα τούτης της πολιτείας, όπου ξεμετράνε τις μέρες τους, οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου; Θα θέλατε να κατεβούμε μαζί στις μίνες του Χανινκ-Βάλεϋ. Δεν θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε πτώματα που άρχισαν να αποσυντίθενται.
Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελος τους, τις εφευρέσεις και τα επινοήματα του νου. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοι τους, θύματα του πλούτου των και της καλοπέρασης τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού. Την ίδια την υγεία των ανηλίκων. Με την πολλή δουλειά δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Κι’ αυτοί οι άνθρωποι να που λέγονται Χριστιανοί. Πραγματικά, πούροι Χριστιανοί.
Παραβήκαμε το νόμο για να δείξουμε στο Λαό, κατά ποιο τρόπο οι θεσμοί αυτοί αποβλέπουν συστηματικά σ’ ένα σκοπό: να εγκαθιδρύσουν στη χώρα μια ολιγαρχία παρόμοια της οποίας δεν στάθηκε καμιά πιο κτηνώδης, πιο δυνατή, πουθενά ποτέ στη Γη. Να δείξουμε ότι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής γίνεται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Όχι για σκοπούς κερδοσκοπικούς, αλλά για το καλό όλων. Τούτο δω δεν είναι όραμα αιθέριο καθώς νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην ιστορία που ότι ήταν να γίνει, έγινε. …
Και τώρα οι ιδέες που εδώ υπερασπίζω μάθετε είναι δικές μου.
Είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, μου είναι αδύνατο να τις εγκαταλείψω. Δεν είναι ρούχα να τα βγάλεις και να τα παρατήσεις. Μα αν μπορούσα πάλι δεν θα τις άφηνα. Σας περιφρονάμε μπροστά στο θάνατο! Η αλήθεια που κρεμάστηκε στο πρόσωπο του Σωκράτη, του Χριστού, του Τζιορντάνο Μπρούνο, του Χιούς, του Γαλιλαίου, ζει ακόμη, δεν πέθανε. Πολλοί άλλοι μαζί τους, που ο αριθμός τους είναι ατέρμονη λεγεώνα, μας πρόλαβαν σε τούτη την οδό. Ιδέτε μας! Είμαστε έτοιμοι καθ’ όλα να τους ακολουθήσουμε στη μεγάλη πορεία!
Αύγουστος Σπάϊς, 1886

2. Η εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα. Οι κυριότερες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις χρονολογικά*

Στην Ελλάδα, η εργατική πρωτομαγιά γιορτάζεται από την πρώτη στιγμή, από τότε που καθιερώθηκε με απόφαση της Β΄ Σοσιαλιστικής Διεθνούς το 1890.
Τα πρώτα χρόνια, υπήρχε ένας διάχυτος φόβος από τους κρατούντες, επειδή ακόμη δεν ήξεραν τι ακριβώς είναι αυτός ο εορτασμός.
Όμως, μετά το 1918, και αφού έχει ιδρυθεί η ΓΣΕΕ και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), το οποίο το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, οι εκδηλώσεις της εργατικής πρωτομαγιάς χτυπιόνταν βάρβαρα, επειδή θεωρούνταν από το κράτος και τους εργοδότες ως μια ταξική μέρα και άρα κομμάτι της ανατροπής.
Πολλές φορές, η καταστολή των πρωτομαγιάτικων εργατικών εκδηλώσεων οφειλόταν στον φόβο των κρατούντων. Γι’ αυτό ήθελαν να τις εμποδίσουν. Έτσι, η καταστολή ασκούνταν προκειμένου να αποτρέψουν τον κόσμο να απεργήσει.
Να επισημάνουμε ότι η έλλειψη μαζικού χαρακτήρα τους δεν είναι σημερινό, μόνο, φαινόμενο. Είχε συμβεί και άλλες φορές. Είχε συμβεί και την περίοδο του Μεσοπολέμου, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή του «Ιδιώνυμου», στις 31 Ιανουαρίου 1930. Ο νόμος αυτός χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα εναντίον του εργατικού κινήματος. Μάλιστα, έξι στους δέκα καταδικασθέντες στην περίοδο 1927-1937, με την κατηγορία για εγκλήματα κατά της ασφάλειας του κράτους, ανήκαν στην εργατική τάξη. Με την επίκληση αυτού του νόμου διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις της χώρας προς τα τέλη του 1930.
Συνήθως, όταν δεν υπήρχαν έντονα κοινωνικά προβλήματα ή μετά από κρίσεις του συνδικαλιστικού κινήματος ή ήττες, οι συγκεντρώσεις δεν είχαν ιδιαίτερα μαζικό χαρακτήρα. Τότε, το σύστημα σπεύδει να πει ότι «η 1η Μάη πεθαίνει», άσχετα, αν αμέσως μετά, με την πρώτη απεργία, μπορεί να συμμετέχουν χιλιάδες εργαζομένων. Αντίθετα, οι εργατικές πρωτομαγιές, αποκτούν μαζικότητα όταν υπάρχει κάποιο επίμαχο πρόβλημα και ιδιαίτερα όταν οξύνεται η ταξική πάλη. Δεν είναι τυχαίο σε ποιες περιόδους υπήρχε μαζικότητα, όπως, για παράδειγμα, μετά την πτώση της δικτατορίας ή την πρωτομαγιά του 1982, μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβρη του 1981, όπου υπήρχε μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού και αποκατάστασης της ομαλότητας στο εσωτερικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ας δούμε, όμως, εν τάχει, κάποιες βασικές πρωτομαγιάτικες εργατικές απεργίες, στην Ελλάδα:
1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».
1892: Την Πρωτομαγιά περίπου 30 σοσιαλιστές με επικεφαλής τον Σταύρο Καλλέργη «συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Σταδίου και διαμαρτυρήθηκαν κατά του πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος».
1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν, περίπου, 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο. Υπέγραψαν ψήφισμα το οποίο αναφέρει: «1.Την Κυριακή καθ’ όλην την ημέρα να κλείνουν τα καταστήματα 2. Να περιορισθεί η εργασία των εργατών εις οκτώ ώρας από δώδεκα που εργάζονται 3. Οι εν τη εργασία παθόντες εργάται να συντρέχωνται υπό του Κράτους και των συναδέλφων των».
1894: Η Πρωτομαγιά εορτάστηκε από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και την ομάδα του Πλάτωνος Δρακούλη. Περισσότερα από 1.000 άτομα συμμετείχαν με κόκκινες κονκάρδες. Γύρω-γύρω παρακολουθούσε δύναμη της Χωροφυλακής.
1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1911: Η Πρωτομαγιά του 1911 γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη με μεγαλοπρέπεια. «Εις την μεγάλην παρέλασιν της Θεσσαλονίκης έλαβον μέρος Ισραηλίται, Βούλγαροι, Έλληνες και Τούρκοι. Τέσσαρες μουσικαί ετοποθετήθησαν μεταξύ των χιλιάδων διαδηλωτών, κατατεταγμένων κατά επάγγελμα, τα λάβαρα ήσαν όλα ερυθρά, σοσιαλιστικά, η δε Διεθνής, ο σοσιαλιστικός ύμνος, ήρχισε εις διάφορες γλώσσες ταυτοχρόνως. 12.000 απήργησαν, 7.000 παρήλασαν. Αι αρχαί απεφάσισαν να επέμβουν. Διετάχθη η σύλληψις των Σαμουήλ Γιονά, Σαμπετάι Λεβή, Ιχσάν και Αβραάμ Μπεναρόγια».
1919: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στις μεγάλες πόλεις της χώρας εκτός από Αθήνα και Πειραιά, όπου απαγορεύτηκε κάθε συγκέντρωση. Πραγματοποιείται η πρώτη διάσπαση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ). Από τα 11 μέλη της Διοίκησης οι 5 είναι υπέρ του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και οι άλλοι 6 υπακούουν στην κυβερνητική πολιτική του Βενιζέλου.
1921: Στις 18 Απριλίου 1921 (με το παλιό ημερολόγιο) έγιναν οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αρχές είχαν απαγορεύσει όλες τις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Με έκκληση, όμως, του ΣΕΚΕ(Κομμουνιστικό) και των σωματείων, οι εργάτες κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και γίνονται συγκρούσεις με την αστυνομία. Την ίδια μέρα ένα σύνταγμα στρατού που πήγαινε για το Μέτωπο της Μικράς Ασίας στασίασε και στρατιώτες συνα¬δελφώθηκαν με τους εργάτες προς μεγάλο τρόμο της κυβέρνησης. Οι αρχές κήρυξαν το στρατιωτικό νόμο και κατάφεραν να επιβάλουν την «τάξη»!
1922: Την Πρωτομαγιά του 1922 τα εργατικά συνδικάτα είχαν αναγγείλει ότι θα κατέβουν σε απεργίες και θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις. Η Ναυτεργατική Ομοσπονδία αποφάσισε να γίνει απεργία στα καράβια από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα και όλα τα πλοία να σημαιοστολιστούν. Τα καράβια που ταξίδευαν στο ανοικτό πέλαγος να κάνουν 10λεπτη στάση του πλου τους. Υπήρξαν, όμως, και αντιδράσεις άλλων οργανώσεων που βρισκόντουσαν κάτω από τον κυβερνητικό έλεγχο. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών (ΕΚΑ) αρνήθηκε να συμμετάσχει στην απεργία.
1923: Η Πρωτομαγιά γιορτάζεται στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Αντιπροσωπεύθηκαν 40 σωματεία του Εργατικού Κέντρου Πειραιώς και 20 των Αθηνών. Κύρια αιτήματα είναι οι αυξήσεις των μισθών, η εφαρμογή του 8ώρου και η δημιουργία Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας.
1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει ο στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται μπροστά στο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Ο στρατιωτικός διοικητής αρνήθηκε να τους δώσει την άδεια και τους έστελνε για τον εορτασμό στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Οι εργάτες έσπρωξαν τους στρατιώτες. Ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων δίνει εντολή στην πυροσβεστική αντλία να καταβρέξει τους διαδηλωτές. Αυτοί, όμως, επιμένουν και τότε δίνει εντολή στο ιππικό να επιτεθεί εναντίον τους. Τους διασκορπίζουν και τους κυνηγάνε προς τις οδούς Αιόλου και Αθηνάς. Σκοτώνουν έναν εργάτη και τραυματίζουν 12. Στις συγκρούσεις τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.
1926: Η Πρωτομαγιά μετετέθη να εορτασθεί στις 4 Μαΐου, ημέρα Τρίτη. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Πόντιοι κομμουνιστές εργάτες έψαλλαν για πρώτη φορά τον ύμνο της Διεθνούς σε ποντιακή διάλεκτο.
1932: Η Πρωτομαγιά συμπίπτει με την ημέρα του Πάσχα. Έγινε προσπάθεια συγκέντρωσης στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Επενέβη η αστυνομία και τους διέλυσε.
1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Οι αιτίες της εξέγερσης ήταν η ακρίβεια στα ήδη πρώτης ανάγκης, οι χαμηλοί μισθοί, τα αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα που τροφοδοτούσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, καθώς επίσης η αυταρχική συμπεριφορά του κράτους και της Αστυνομίας απέναντι στα χρόνια εργατικά αιτήματα. Όμως, η σπίθα άναψε από τον κλάδο των καπνεργατών, ο οποίος αντιμετώπιζε εκτεταμένη ανεργία και είχε ξεκινήσει απεργία από τις 29 Απριλίου. Με τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς η απεργία των καπνεργατών επεκτείνεται στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στον Λαγκαδά, στον Βόλο και στην Καρδίτσα. Η εξέγερση, η οποία γενικεύεται, φαίνεται τελικά ως η μόνη λύση για τα φτωχά εργατικά-λαϊκά στρώματα. Στις 9 Μαΐου κηρύσσεται η μεγάλη γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς. Τελικά, η εξέγερση καταστέλλεται βίαια με 12 νεκρούς (κατ’ άλλους 16) και δεκάδες τραυματίες εργάτες και εργάτριες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο». Στις 4 Αυγούστου, του ίδιου έτους, γίνεται η δικτατορία του Μεταξά. Κρατικοποιούνται οι εργατικές οργανώσεις και απαγορεύονται οι εκδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις.
1942: Οι αρχές Κατοχής (ιταλικές και γερμανικές) απαγόρευσαν οποιαδήποτε εκδήλωση για την Πρωτομαγιά. Όμως, 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά, καθώς και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.
1943: Εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά έγιναν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, παρά τις απαγορεύσεις από την Κατοχική κυβέρνηση. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν μερικές «πεταχτές» συγκεντρώσεις στα γρήγορα με ένα μικρό λόγο σε αγορά ή σε άλλο μέρος με κόσμο.
1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Φαίνεται καθαρά πια η ήττα του φασιστικού-ναζιστικού άξονα και οι στρατιωτικές αρχές εντείνουν την τρομοκρατία. Την Πρωτομαγιά του 1944 πήραν 200 κρατούμενους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τους οδήγησαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και τους πολυβολούσαν κατά ομάδες 20 κρατουμένων από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δύο το μεσημέρι. Έπεσαν όλοι ηρωικά, τραγουδώντας για την Λευτεριά.
1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν, περίπου, 40.000 άτομα. Αριθμός που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη.

Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, μόνο τις χρονιές 1945-46 εορτάσθηκε ελεύθερα η εργατική πρωτομαγιά, με μεγάλες και ανοικτές εργατικές συγκεντρώσεις. Στις 27 Ιουνίου 1946, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), κατόπιν κρατικής παρέμβασης, ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, προκαλώντας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιβάλλοντας στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ τον, συντηρητικών απόψεων, Φ. Μακρή και την παράταξή του. Από εκεί και μετά αρχίζει μια περίοδος για τα συνδικάτα, η οποία χαρακτηρίζεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, κρατικές-αστυνομικές παρεμβάσεις, έλεγχο του επίσημου συνδικαλισμού (της ΓΣΕΕ) από τον εργατοπατερισμό, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που χρησιμοποιούνται ως μέσο εκφοβισμού των πολιτών, διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις συνδικαλιστών, περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, λειτουργία του συνδικαλιστικού τμήματος της Ασφάλειας, εργοδοτική τρομοκρατία, καθώς επίσης διαγραφή από τη δύναμη της ΓΣΕΕ όσων συνδικαλιστικών οργανώσεων επηρεάζονται από την Αριστερά. Ένα από τα κατασταλτικά μέτρα ήταν και η απαγόρευση συγκέντρωσης σε ανοιχτό χώρο, άρα και του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς.
Όλα αυτά τα μέτρα είχαν καταστροφικές συνέπειες για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο δε Φ. Μακρής θα παραμείνει στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ επί εικοσαετίας, με εξαίρεση την περίοδο 1964-66.
Οι συγκεντρώσεις της ομάδας Μακρή που ελέγχει τη ΓΣΕΕ δεν αφήνουν στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν να παρευρίσκονται σωματεία και συνδικαλιστές, που δεν είναι της επιρροής τους. Γι’ αυτό σε αρκετές περιπτώσεις τα διαγραμμένα σωματεία από την ΓΣΕΕ ή και αυτά που δεν συμφωνούν μαζί της, τα αντιπολιτευόμενα, δημιουργούν οριζόντιες μορφές συνεργασίας και συντονισμού, πραγματοποιώντας τις δικές τους πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε διάφορους άλλους κλειστούς χώρους (π.χ. θέατρα), καλώντας τους εργαζόμενους να απεργήσουν.

1960: Μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως η πρώτη ενωτική πρωτομαγιά, έστω και αν γίνεται κάτω από την ΓΣΕΕ του Φ. Μακρή. Επίσης, είναι και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης της δεξιάς (ΕΡΕ) να δώσει άδεια για ανοικτή συγκέντρωση. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες τραυματίες. Όμως, από εκείνη την περίοδο φαίνεται ότι κάτι πάει να αλλάξει. Η άνοδος της Αριστεράς (ΕΔΑ), η μαχητικότητα των οικοδόμων, οι οποίοι τίθενται στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, η ίδρυση, τον Φεβρουάριο του 1962, της Κίνησης των 115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων (ΣΕΟ-115), η αύξηση των απεργιακών αγώνων, οι κινητοποιήσεις των Ιουλιανών του 1965 κλπ, συνέβαλαν στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος και έδωσαν θάρρος στο λαό και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
1963-67: Το 1963, για πρώτη φορά από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, τα οποία ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι) παρά την προσπάθεια της ομάδας του Μακρή να την εμποδίσουν. Γενικά, όλη αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις, αποδεικνύοντας την αλλαγή του πολιτικού κλίματος που επέρχεται μετά από την απαγόρευση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών τόσων χρόνων κρατικής τρομοκρατίας. Αυτή η έντονη εργατική δραστηριότητα της δεκαετίας του 1960 διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου όπου απαγορεύει κάθε συγκέντρωση. Με τον Νόμο 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την εργατική πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.
1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες εργαζομένων. Μάλιστα, ο εορτασμός της ήταν ενωτικός και οργανώθηκε τόσο από την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ, μέσω των Εργατικών Κέντρων Αθήνας και Πειραιά, όσο και από τη συμμετοχή όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων της Αριστεράς.
1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ/ΠΑΣΟΚ, ΕΣΑΚ-Σ/ΚΚΕ, ΑΕΜ/ΚΚΕεσωτερικού) γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικοί λόγοι είναι η άρνηση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.
1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως. Εν τω μεταξύ έχει εκλεγεί, στις 18 Οκτώβρη 1981 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία δείχνει διάθεση να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ψηφίζει τον Νόμο 1264, καταργώντας τον Νόμο 330/76, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της ομαλότητας στο εσωτερικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, τα συνδικάτα μπόρεσαν να προβούν σε εκκαθάριση των συνδικαλιστικών τους μητρώων από τα σωματεία-σφραγίδες και στην οργάνωση γνήσιου συνεδρίου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
1986: Χωριστή πρωτομαγιά, εξαιτίας νέας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 1985 (περιορισμός της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής-ΑΤΑ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, αυξήσεις των τιμολογίων των Δημοσίων Οργανισμών) προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Σημειώνονται σημαντικές μεταβολές στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ, όπου η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά, δηλαδή στη συνεργασία επτά στελεχών της ΠΑΣΚΕ που διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησης με τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ (ΕΣΑΚ-Σ) και του ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού). Κατόπιν δικαστικής απόφασης ανατρέπεται η εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ και διορίζεται νέα μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ, εφόσον η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Έτσι, επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο, η οποία οδηγεί και σε δύο διαφορετικές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις: της ΓΣΕΕ στο Πεδίον του Άρεως και των άλλων παρατάξεων στις Στήλες του Ολυμπίου Διός. Η αποκατάσταση στην ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος επέρχεται το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
1989 έως σήμερα: Παρ’ ότι από το 1989 και μετά, οι συγκεντρώσεις είναι ενωτικές, εντούτοις, αρχίζει να παρουσιάζεται μια κάμψη των συγκεντρώσεων της πρωτομαγιάς, η οποία εκδηλώνεται με την όλο και μικρότερη και χωρίς ενθουσιασμό συμμετοχή των εργαζομένων. Η απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται πλέον φανερή. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων χειροτερεύει, ενώ αποδομούνται συνεχώς οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση αυτή επιτείνεται από τις χωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις.
Όμως, στις σημερινές συνθήκες επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και του ασφυκτικού ελέγχου από το Δ.Ν.Τ., η αποκατάσταση της ενότητας της εργατικής τάξης και η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι βασικές προϋποθέσεις, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η επίθεση των κρατούντων και να απομονωθούν οι συναινετικές διαθέσεις της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.

1η ΜΑΗ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ και ΑΓΩΝΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ «Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΣΗΜΕΡΑ» ΣΑΒΒΑΤΟ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ

Η ίδρυση της ΟΤΟΕ (του Θανάση Τσακίρη)

Απόσπασμα από τη διδακτορική διατριβή του Θανάση Τσακίρη http://efessos.lib.uoa.gr/Applications/disserts.nsf/0/5142D27BA8CD35AFC2257295003A2558/%24File/document.pdf?OpenElement

3.2.5 Η ίδρυση της ΟΤΟΕ

Μέσα σε αυτή την συγκυρία της ανοικοδόμησης του ελληνικού καπιταλισμού μετά τον Β΄Π.Π. και τον Εμφύλιο Πόλεμο και στα πλαίσια της ταχύρυθμης οικονομικής μεγέθυνσης – συσσώρευσης κεφαλαίου και της αναδιοργάνωσης του τραπεζικού συστήματος, ιδρύθηκε το 1955 η ΟΤΟΕ ως αποτέλεσμα της ανάγκης για συντονισμένη δράση των Συλλόγων εργαζομένων που ήδη λειτουργούσαν σε κάθε Τράπεζα.
Ένα ερώτημα που τίθεται μονίμως στη μέχρι τώρα συζήτηση είναι το κατά πόσο κοινωνικά στρώματα των υπαλλήλων (white-collar workers – κοινώς αποκαλούμενοι και «χαρτογιακάδες»), όπως οι εργαζόμενοι στις τράπεζες, δηλαδή, είναι ευεπίφοροι στη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η αντίστοιχη συζήτηση γίνεται στα πλαίσια της προσέγγισης των οργανωμένων σχέσεων μέσα από ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων, δηλαδή ότι οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν σημαντικότατο μηχανισμό ένταξης των μαζών στην πολιτική.
Οι γενικού χαρακτήρα απαντήσεις ερμηνεύουν το συνδικαλισμό των μη χειρωνακτών εργατών ως έκφραση ταξικής ταυτότητας είτε ως συνέπεια της υποβάθμισης της μισθωτής υπαλληλικής απασχόλησης και των όρων με τις οποίες πωλείται στην αγορά η μισθωτή υπαλληλική εργασία είτε ως το συλλογικό κίνημα μιας νέας εργατικής τάξης που βασίζεται στις «μεταβιομηχανικές» τεχνολογίες και αγορές.

Η μελέτη που παρέμεινε κλασική στο είδος της και αποτέλεσε αναφορά για κριτική συζήτηση του θέματος είναι αυτή του G. Bain. Άσκησε κριτική στις «κοινωνιολογικές απόψεις» που τόνιζαν την υποβάθμιση του μεσοταξικού χαρακτήρα των υπαλλήλων ή την εμφανιση νέων κοινωνικών δυνάμεων, συσχετίζοντας ουσιαστικά τα πρότυπα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των υπαλληλικών στρωμάτων με την ταξική θέση τους˙ αντιθέτως, επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στις συγκεκριμένες συνθήκες της αγοράς, των θεσμών και της πολιτικής που αποτελούν παράγοντες εμφάνισης και ανάπτυξης του νέου τύπου συνδικαλισμού σ’ αυτά τα στρώματα. Από μαρξιστική σκοπιά ασκήθηκε κριτική στις απόψεις του Bain ότι θεωρεί ουσιαστικά την ανάπτυξη του συνδικαλισμού σ’ αυτά τα στρώματα ως απλό αποτέλεσμα της κυβερνητικής παρεμβατικής ρυθμιστικής δραστηριότητας και όχι ως έκφραση των κοινωνικών αντιθέσεων και της πάλης των τάξεων. Η οπτική που προέρχεται από το πεδίο των «βιομηχανικών σχέσεων» τονίζει ότι δεν έχει σχέση η ταξική θέση με τα πρότυπα συνδικαλιστικής οργάνωσης αλλά ο τρόπος ρύθμισης της θέσης εργασίας (job regulation). Αντιθέτως, η μαρξιστική κριτική των «βιομηχανικών σχέσεων» τονίζει ότι η ταξική κατάσταση αυτών των στρωμάτων είναι αμφίσημη και, κατά συνέπεια, αυτή η αμφισημία-αβεβαιότητα εκφράζεται στα πρότυπα συνδικαλιστικής εκπροσώπησής τους. Η αμφίσημη αυτή σχέση με την συνδικαλιστική οργάνωση –αν δεν συνυπολογίσουμε άλλους παράγοντες στην ανάλυση- διαφαίνεται καθαρά σε πολλές περιπτώσεις όπου συγκρούεται η επιθυμία των υπαλλήλων να απεργήσουν για τη διεκδίκηση της ικανοποίησης αιτημάτων και η επιθυμία του καθενός ξεχωριστά να διεκδικήσει με ατομικό, και όχι συλλογικό, τρόπο την ιεραρχική του άνοδο.

Σε άλλες έρευνες τονίζεται η επίπτωση των αλλαγών στους χώρους εργασίας, της εργασιακής σύγκρουσης και της αντίστασης στους κρατικά επιβαλλόμενους μισθολογικούς περιορισμούς που αυτά τα στρώματα θεωρούν ότι αντίκεινται στη λογική της βάσει προσόντων αμοιβής, με συνέπεια να πυκνώνουν οι γραμμές των συνδικάτων τους. Σημαντική επίσης είναι η αντίληψη περί καριέρας που διαμορφώνουν τα στρώματα αυτά με αποτέλεσμα να επιβάλλουν στη στοχοθεσία των συνδικάτων τους μια διαφορετική αντίληψη από αυτήν που διαπερνά τα συνδικάτα των βιομηχανικών εργατών που είναι πολύ πιο εξισωτική. Όπως θα δούμε τα ελληνικά συνδικάτα –και στην περίπτωσή μας οι σύλλογοι εργαζομένων στις τράπεζες- θέτουν συχνά στόχους που αφορούν την ιεραρχία στους χώρους εργασίας και, εμμέσως, τον έλεγχο των εργαζομένων πάνω στο αντικείμενο της εργασίας τους. Από την άλλη, όπως είδαμε, για μεγάλο χρονικό διάστημα η εισαγωγή νέας τεχνολογίας επέβαλε νέους όρους εργασίας. Η νέα τεχνολογία μείωνε τη διακριτική ευχέρεια των υπαλλήλων, ιδιαίτερα του γκισέ, να αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις των πελατών με ξεχωριστό τρόπο και, κατ’ αυτό τον τρόπο, υποβάθμιζε την εργασία ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων. Τα στοιχειώδη προσόντα που χρειάζονταν πια ήταν η υπακοή στους ρυθμούς του ηλεκτρονικού υπολογιστή που λειτουργούσε με τη μορφή δικτύου. Η λογική του δικτύου περιόριζε τις κινήσεις των εργαζομένων (tellers) σε πληκτρολόγηση ενός συγκεκριμένου αριθμού εντολών. Οι tellers με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα εξυπηρετούν ένα ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό απαιτητικότερων πλέον πελατών, οι οποίοι έχουν επίγνωση των προσφερομένων δυνατοτήτων λόγω της απελευθέρωσης των αγορών και της εντεινόμενης ανταγωνιστικής πίεσης των ιδιωτικοποιούμενων τραπεζών και των πάσης φύσεως ανταγωνιζόμενων χρηματοοικονομικών οργανισμών που διεκδικούν την πελατεία των μεγάλων δημόσιων τραπεζών.

3.2.5.1. Οι σύλλογοι υπαλλήλων των τραπεζών

Αλλ’ ας δούμε αναλυτικότερα το χρονικό της ίδρυσης και δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα. Ειδικά στις μεγαλύτερες Τράπεζες του κλάδου, Σύλλογοι Εργαζομένων ανέπτυξαν σημαντική δραστηριότητα πολλά χρόνια πριν την ίδρυση της Ομοσπονδίας (Σύλλογος Εργαζομένων– ΣΥΕΤΕ – ιδρύθηκε το 1917 στην Εθνική Τράπεζα, στην Τράπεζα Ελλάδος το 1929, στην Αγροτική Τράπεζα το 1932, στην Τράπεζα Αθηνών το 1934, στην Εμπορική Τράπεζα το 1945 και στην Ιονική το 1948).

Στην κατοχή δημιουργήθηκε η «Επιτροπή Συνεργασίας των Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων». Το πρωτόκολλο συνεργασίας που υπογράφηκε στις 8 Ιουνίου 1942 τόνιζε ότι η ΕΣΤΟ σκόπευε στην προστασία και προαγωγή των Οικονομικών και Επαγγελματικών συμφερόντων των τραπεζοϋπαλλήλων και θεωρούσε αναγκαίες τη συναδελφική αλληλεγγύη και την κοινή δράση για να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα. Σημαντικότερο πρόβλημα ήταν η «εξασφάλιση τροφής».
Κατά τη διάρκεια των μετακατοχικών χρόνων και, ιδιαίτερα, εν μέσω εμφυλίου πολέμου, οι εργαζόμενοι στις τράπεζες διεκδικούσαν δυναμικά την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, παρά και ενάντια στις συκοφαντικές δυσφημήσεις που εξαπέλυαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και η εργοδοσία. Αυτοί συνήθως απεικόνιζαν τους τραπεζικούς υπαλλήλους ως «προνομιούχους», κάτι που επιχειρήθηκε ξανά στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα.
Η πρώτη τραπεζοϋπαλληλική ομοσπονδία (ΟΥΕΤ- Ομοσπονδία Υπαλλήλων Ελληνικών Τραπεζών) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1950 από τα συνδικάτα εργαζομένων στην Τράπεζα Αθηνών, την Ιονική, την Εμπορική, τη Λαϊκή. Σ’ αυτή συμμετείχαν ο Εθνικός Παντραπεζικός Σύλλογος και ο Σύνδεσμος Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης. Η ΟΥΕΤ στις αρχές του Ιουνίου 1951 κατέβηκε σε απεργία διαρκείας για το θέμα των αμοιβών που είχαν καθηλωθεί λόγω έλλειψης νέων συμβάσεων (ίσχυε η συλλογική σύμβαση του 1937) και του πληθωρισμού. Όμως η Ομοσπονδία αυτή είχε περιορισμένη εμβέλεια, στο βαθμό που η πλειοψηφία των Τραπεζοϋπαλλήλων ανήκαν σε συνδικάτα που δεν ήταν μέλη της (Σύλλογοι Εθνικής, Ελλάδος, Αγροτικής κλπ). Οι τελευταίοι εκπροσωπήθηκαν από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων (ΟΕΤΟ).
Στο μεταξύ είχε αρχίσει ένας κύκλος συγχωνεύσεων τραπεζών με πρώτη αυτή μεταξύ της μεγαλύτερης ελληνικής τράπεζας (Εθνική) και της κατά πολύ μικρότερης Τραπέζης Αθηνών. Αυτός ο κύκλος θα έκλεινε μερικά χρόνια αργότερα με τη συγχώνευση της υπό αγγλικό έλεγχο Ιονικής Τράπεζας (η αρχαιότερη τράπεζα στο νεοελληνικό κράτος) με την Λαϊκή Τράπεζα υπό την ηγεσία του Στρατή Ανδρεάδη και τη δημιουργία του Συγκροτήματος που αποτέλεσε για αρκετές δεκαετίες το μεγάλο ανταγωνιστή της δημοσίων συμφερόντων ΕΤΕ.
Το 1955, μετά από διαβουλεύσεις μεταξύ των προέδρων όλων των Συλλόγων εργαζομένων στις Τράπεζες, συμφωνήθηκε η ίδρυση της ΟΤΟΕ, με μέλη τους σημαντικότερους συλλόγους εργαζομένων της εποχής. Πώς έφτασαν τα πράγματα ως εκεί; Στις αρχές του ίδιου χρόνου πραγματοποιήθηκε μια σειρά συσκέψεων στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας Αθηνών. Σ’ αυτές συμμετείχαν εκπρόσωποι από πρωτοβάθμιους συλλόγους προσωπικού των τραπεζών και των οργανισμών κοινής ωφέλειας. Στόχος των συσκέψεων ήταν να συγκροτηθεί ένα συντονιστικό σχήμα που θα ωθούσε την ηγεσία της ΓΣΕΕ να πάρει θέση απέναντι στην εργοδοτική και την κυβερνητική πολιτική και να ταχθεί υπέρ της αγωνιστικής διεκδίκησης των εργατικών αιτημάτων. Ως τότε η ηγεσία της ΓΣΕΕ έδινε συνεχώς «πίστωση χρόνου» στις κυβερνήσεις χωρίς να σημειώνονται ουσιαστικά αποτελέσματα. Αντιθέτως, κάθε Πρωτομαγιά οργανωνόταν μια εκδήλωση υπέρ του Κυπριακού Αγώνα που κορυφωνόταν με συγκέντρωση στις θρησκευτικές δεήσεις που γίνονταν στη Μητρόπολη Αθηνών. Το συντονιστικό σχήμα που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία των συλλόγων των τραπεζών Ιονική, Λαϊκή, Αθηνών και του Εθνικού Παντραπεζικού Συλλόγου με τη συμμετοχή του Συλλόγου Εμπορικής Τράπεζας και των συλλόγων των οργανισμών κοινής ωφέλειας (εκτός του Συλλόγου της Εταιρείας Υδάτων) αποφάσισε να οργανώσει πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στις 8/5/55 με σκοπό την έναρξη αγώνα για την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τον εκδημοκρατισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τη διεκδίκηση ενιαίων μισθολογικών αυξήσεων και συνθηκών ζωής και εργασίας.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΟΤΟΕ, το καλοκαίρι του 1956, ξεσπά η πρώτη μεγάλη απεργία στο χώρο των τραπεζών με αφορμή το «ασφαλιστικό», που αποτελεί και το μεγαλύτερης σημασίας πρόβλημα που ταλανίζει τους εργαζόμενους. Η ξαφνική απόφαση της κυβέρνησης ΕΡΕ-Καραμανλή, στα μέσα Αυγούστου, να προβεί σε συγχώνευση όλων των ταμείων στο ΙΚΑ συνάντησε την άμεση αντίδραση της ΟΤΟΕ που σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Ηλεκτρισμού και Κοινής Ωφέλειας και την Ένωση Λιμενεργατών ΟΛΠ προέβησαν σε απεργιακή κινητοποίηση που νέκρωσε τις τράπεζες, τις συγκοινωνίες, και το λιμάνι. Αξίζει να επισημανθεί ότι, παρά το γεγονός ότι στην ηγεσία της ΟΤΟΕ συμμετείχαν συνδικαλιστές προσκείμενοι στην παράταξη του Μακρή, δεν περίμεναν την απόφαση της ΓΣΕΕ και η απόφαση για την απεργία ελήφθη ομόφωνα από την Εκτελεστική Γραμματεία της ομοσπονδίας.
Η καθολική συμμετοχή στην απεργία καθώς και η διαπραγματευτική δεινότητα των ηγετικών στελεχών της ΟΤΟΕ και των άλλων Ομοσπονδιών είχαν θετικό αποτέλεσμα. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που δείχνει το τι μπορεί να καταφέρει ένα κοινωνικό κίνημα στις κρίσιμες στιγμές είναι ότι όχι μόνο ακύρωσε την πολιτική της κυβέρνησης αλλά και ότι οι συνδικαλιστές-διαπραματευτές υπαγόρευσαν στον υπουργό Εργασίας το κείμενο της ανακοίνωσης της ίδιας της κυβέρνησης.
Στα κρίσιμα, λοιπόν, χρόνια της διαμόρφωσης της ελληνικής συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων στις τράπεζες, βλέπουμε ότι όχι μόνο οργανώνονται συνδικαλιστικά οι υπάλληλοι του κλάδου, αλλά πολλές φορές μπαίνουν στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών και γενικότερης πολιτικής σημασίας αγώνων (Κατοχή, Κυπριακό κ.α.). Με άλλα λόγια, τηρουμένων των αναλογιών και λαμβάνοντας υπόψη τη γενικότερη αρνητική πολιτική συγκυρία της περιόδου δεν φαίνεται να επιδεικνύουν κάποιον ιδιαίτερο σκεπτικισμό στη συνδικαλιστική συμμετοχή και εκπροσώπησή τους, ούτε απουσιάζουν από τις μεγάλες αγωνιστικές και απεργιακές κινητοποιήσεις, παρ’ όλα που αυτά τα χαρακτηριστικά συνοδεύτηκαν και από αρνητικές τάσεις (συντεχνιασμός, ιεραρχικές και τεχνοκρατικές αντιλήψεις κ.α.)

Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993), του Θανάση Τσακίρη

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993)Διαβάστε τη διατριβή εδώ: http://efessos.lib.uoa.gr/Applications/disserts.nsf/0/5142D27BA8CD35AFC2257295003A2558/%24File/document.pdf?OpenElement

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1979: ΠΑΛΙΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (του Θανάση Τσακίρη)

 

 

 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1979: ΠΑΛΙΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

του Θανάση Τσακίρη

(…) Το καλοκαίρι (3-7-79) και εν μέσω της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης, μια απόφαση για απεργία διαρκείας εκπλήσσει τους πάντες. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι αρνούνται να θεωρήσουν ορθή την εκτίμηση της κυβέρνησης ότι με την αλλαγή ωραρίου θα επιλυθεί το πρόβλημα. Η κρίση αυτή ως επακόλουθη της πρώτης του 1973 είχε επιφέρει σοκ στις δυτικές οικονομίες που άρχιζαν να ζουν με την κρίση. Η τιμή του βαρελιού είχε φτάσει τα 80 δολάρια ΗΠΑ και η αποσταθεροποίηση της οικονομίας ήταν ορατή.[1] Η αύξηση του κόστους παραγωγής, η αύξηση των τιμών των γεωργικών προϊόντων καθώς και η αύξηση της τιμής των εισαγομένων αγαθών προκαλούσαν την αντοχή των λαϊκών και εργατικών τάξεων και στρωμάτων.[2]  Η αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής οικονομίας επέβαλλε την ανάγκη στροφής σε πολιτικές αυστηρής λιτότητας τόσο στο επίπεδο της δημόσιας όσο και σ’ αυτό της ιδιωτικής οικονομίας και των επιχειρήσεων. Έτσι, η γενικότερη εισοδηματική πολιτική που τελικά ακολουθήθηκε είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή ονομαστικών αυξήσεων στις κατώτατες και μέσες αποδοχές που ισοδυναμούσαν με ελαφρά μείωση των πραγματικών αποδοχών (και λόγω φορολογίας) ενώ στη βιομηχανία οι αυξήσεις στις πραγματικές αποδοχές ήταν οριακές.[3]    

 

Κι έτσι ενώ όλα έδειχναν ότι η χώρα όδευε προς μια περίδο εργασιακής ειρήνης, αφού τα σημαντικότερα προβλήματα των τραπεζικών είχαν λυθεί ή θα τους δινόταν σύντομα λύση, ξαφνικά η κυβέρνηση αιφνιδιάζει με τα μέτρα για το ενεργειακό Το Γ.Σ. της Ο.Τ.Ο.Ε. αποφάσισε αμέσως απεργία διαρκείας.

 

Την επόμενη μέρα όλα τα υποκαταστήματα σε όλη τη χώρα ήταν έρημα. Η συμπαράσταση από όλες τις οργανώσεις ήταν εντυπωσιακή. Μπροστά στην απεργία διαρκείας η κυβέρνηση έθεσε σε λειτουργία τους σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς προβαίνοντας στην επιστράτευση του 15% του προσωπικού των Ελληνικών τραπεζών με βάση το Νόμο 17/1974 περί πολιτικής επιστράτευσης˙ τελικά μετά από δύο 24ωρα ακύρωσε  την απόφασή της.

 

Η ΟΤΟΕ. κατηγόρησε την κυβέρνηση για αυθαίρετη και αντισυνταγματική συμπεριφορά και αποφάσισε τη λήξη της απεργίας, ώστε να μην δώσει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να κηρύξει επιστράτευση. Οι τράπεζες επαναλειτούργησαν στις 12-7-79, χωρίς όμως να έχει κλείσει το θέμα. Η ΟΤΟΕ προσέφυγε σε όλες τις διεθνείς οργανώσεις για να καταγγείλει το μέτρο της επιστράτευσης. Η ETUC (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων) με επιστολή της που απέστειλε στην ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε για τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο επέβαλε το νέο ωράριο ζητώντας της να αναθεωρήσει την απόφασή της και δήλωσε την αλληλεγγύη της στην απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων, επισημαίνοντας το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να κινήσει την κοινή γνώμη εναντίον των τραπεζοϋπαλλήλων. Σε ενδειξη καλής θέλησης και ότι είναι έτοιμη για διάλογο χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, η ΟΤΟΕ ανέστειλε προγραμματισμένες απεργίες και απέσυρε την προσφυγή της στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το ωράριο. Η απόφαση αυτή δεν ήταν ομόφωνη. Δυνάμεις προσκείμενες στην ΕΣΑΚ και την εξωκοινοβουλευτική και ανεξάρτητη αριστερά πρότειναν απεργία διαρκείας αντί της αναθεώρησης του απεργιακού προγράμματος.[4] Αντίθετα, η κυβέρνηση ενώ αρχικά έδειξε καλή διάθεση, μετά σκλήρυνε τη στάση της. Ενώ στη συνάντηση που είχε ο υπουργός Εργασίας με τον γενικό γραμματέα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (FIET) κ. H. Mayer είχαν φανεί μερικά σημεία συνεννόησης, ξαφνικά η κυβέρνηση έδωσε τόνο σκληρό. Αυτό ανάγκασε και τον κ. Mayer με τηλεγράφημα να χαρακτηρίσει την στάση αυτή «απαράδεκτη συμπεριφορά». Σε άμεση απάντηση συνεκλήθη έκτακτο Γενικό Συμβούλιο της ΟΤΟΕ και αποφάσισε τα εξής:

• Να πάρει μέρος ο κλάδος στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των άλλων συνεργαζομένων οργανώσεων.[5]
• Με επιστολή στον υπουργό εργασίας να χαρακτηριστούν προσβλητικές οι θέσεις του επί των αιτημάτων του κλάδου.
• Να αποσταλεί κλιμάκιο τραπεζικών στο εξωτερικό με αποστολή την καταγγελία των μέτρων εναντίον του κλάδου.
• Να ενταθούν οι προσπάθειες της Ομοσπονδίας για την αποκατάσταση του συμβατικού ωραρίου.

Επίσης η ΟΤΟΕ πραγματοποίησε την προγραμματισμένη απεργία της 20-21 Σεπτεμβρίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την:

• ανακοπή της προώθησης των θεμάτων τους επειδή πραγματοποιήθηκε απεργία για το λόγο αυτό.
• υπαναχώρηση της κυβέρνησης από τη συμφωνία που υπέγραψε με την Ο.Τ.Ο.Ε. τον Απρίλιο, με αίτημα την άμεση εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
• άσκηση εκβιασμού με τη φράση «εργασιακή ειρήνη για την προώθηση θεμάτων», απαιτώντας την άμεση εγκατάλειψη αυτής της τακτικής γιατί πλήττει το δικαίωμα της απεργίας και εμφανίζει την κυβέρνηση να εκδικείται τους εργαζόμενους που διεκδικούν ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
• αδιάλλακτη εμμονή της κυβέρνησης στην άρνηση του ουσιαστικού διαλόγου με τους τραπεζοϋπαλλήλους για τις συνθήκες εργασίας τους, απαιτώντας την εγκατάλειψη της τακτικής των «τετελεσμένων γεγονότων» και ηθικών εξαναγκασμών.

 

Εκείνο το στοιχείο όμως που χαρακτήρισε τελικά την τακτική της ηγεσίας της ΟΤΟΕ ήταν η προτροπή προς τους εργαζόμενους να αψηφήσουν το «διαφορικό ωράριο» και να φεύγουν από την εργασία στις 3:30 αντί στις 4:30. Αυτή η προτροπή ακολουθήθηκε από πολλούς εργαζόμενους που κατήργησαν στην πράξη το ωράριο αλλά στοίχισε στην ΟΤΟΕ τη δικαστική κατηγορία της «ανυπακοής προς τις αρχές». Προστέθηκε όμως στο ρεπερτόριο[6] των τακτικών του συνδικαλιστικού κινήματος η «πολιτική ανυπακοή».[7]

 

Στις 9 Αυγούστου οι επιτροπές για τη ΣΑΔΕΟ, η ΕΦΕΕ, η ΕΣΕΕ και άλλες εργατικές και πολιτικές οργανώσεις μαζί με την ΟΤΟΕ διοργάνωσαν πανεργατική συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημιου Αθήνας. Η συγκέντρωση απαγορεύτηκε από την αστυνομία. Τα ΜΑΤ παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο και χτύπησαν τους συγκεντρωμένους που είχαν προλάβει να φτάσουν στα Προπύλαια και κυνήγησαν στους γύρω δρόμους χιλιάδες προσερχόμενους πολλαπλασιάζοντας την ένταση και την έκταση των επεισοδίων και προβαίνοντας σε δεκάδες συλλήψεις τραπεζικών υπαλλήλων και άλλων εργαζομένων.

To παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από τη Διδακτορική Διατριβή του Θανάση Τσακίρη «Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993)»  Εγκρίθηκε το 2006 από τη Γ.Σ. του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας. Ολόκληρο το κείμενο της διατριβής βρίσκεται στο http://tsakiris.snn.gr

 

 

---

[1]           Κατά την άποψη του Paul Krugman (TheNewYorkTimes, 9/4/2002), η κρίση αυτή οφειλόταν στην Ιρανική ισλαμική επανάσταση που ώθησε τις δυτικές οικονομίες σε κατάσταση τέτοια που αν δεν υψώνονταν τα επιτόκια θα βρισκόταν εκτός ελέγχου. 

[2]           «Οι ετήσιες μεταβολές στο επίπεδο των τιμών ήταν: το 1974 οι τιμές αυξήθηκαν κατά 26,9%, από το 1975 μέχρι το 1978 οι αυξήσεις συγκρατήθηκαν στα όρια του 12% με 13,5% για  να αυξηθούν στο 19% το 1979, το 24,9% το 1980 και το 24,5% το 1981.» Βλ. Ιορδάνογλου Χ. και Μπέλλας Χ. (2003), ο.ε.π. σελ. 103.

[3]           Βλ. Ιορδάνογλου Χ. και Μπέλλας Χ. (2003), ο.ε.π. σελ. 101.

[4]           Απ’ ό,τι φαίνεται από την ομιλία του προέδρου της ΟΤΟΕ Δ. Παφίλη (βλ. Τραπεζικό Βήμα, Περ. Γ΄ Αρ. φύλλου 73, Σεπτέμβριος 1979), ο οποίος πήρε επάνω του την ευθύνη για τη χάραξη της συγκεκριμένης στρατηγικής.

[5]           Ήδη είχε αρχίσει η συγκροτηση του σχήματος ΣΑΔΕΟ (Συνεργαζόμενες Αγωνιστικές Δημοκρατικές Εργατοϋπαλληλικές Οργανώσεις). Στη συνέντευξη τύπου των ΣΑΔΕΟ (γραφεία ΟΤΟΕ, 21/9/1979) τονίστηκε ότι: 1) οι ΣΑΔΕΟ είναι άτυπη οργανωτική έκφραση της  ανάγκης να επέλθει η εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος από κάθε παρεμβατισμό ή εξάρτηση, 2) προωθούν την ενότητα και δεν αποτελούν «Αντι-ΓΣΕΕ» οργάνωση, 3) μέχρι να επέλθει εξυγίανση της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων φιλοδοξούν να συντονίσουν όλους τους εργαζόμενους στην προσπάθεια υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων τους και 4) η προσπάθεια αυτή θα γίνεται τόσο έξω όσο και μέσα από τη ΓΣΕΕ και τα ΕΚ ώστε να ξεμπλοκαριστούν από τα δίχτυα του κυβερνητικού εργατοπατερισμού όσες δυνάμεις θέλουν έναν διαφορετικό ταξικό προσανατολισμό της συνομοσπονδίας. Βλ. Τραπεζικό Βήμα, Αρ. φύλλου 73, Σεπτέμβριος 1979.

[6]           Για τα ρεπερτότρια βλ. παραπάνω Tilly Ch. (1978), ο.ε.π., σελ. 193-228. Βλ. επίσης και Piven Fr. (2001) «Μορφές εξουσίας και παγκοσμιοποίηση» στα πρακτικά του συνεδρίου στη μνήμη του Νίκου Πουλαντζά Η Δημοκρατία Σήμερα, Αθήνα, 30 Σεπτεμβρίου-2 Οκτωβρίου 1999,  Θεμέλιο.

[7]           Η «πολιτική ανυπακοή» ως μορφή αντίστασης (παθητικής ή ενεργητικής) στην εξουσία και οι προϋποθέσεις νομιμοποίησής της είναι από τα πιο παλιά θέματα συζήτησης στην πολιτική θεωρία από την εποχή του Σωκράτη. Βλ. Vlastos Gr. (1974) “Socrates on Political Obedience and Disobedience.” TheYaleReview, Νο. 63 (June) pp 517-534 και ΜcLaughlin R. J. (1976) “Socrates on Political Disobedience,” PhronesisNo. 21, σελ. 185-197. Βλ. επίσηςΛοκ Τζ. (1990)  Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως Δοκίμιο με θέμα την αληθινή αρχή, έκταση και σκοπό της πολιτικής εξουσίας. Αθήνα:  Γνώση.  Τέλος, για το θέμα της «πολιτικής ανυπακοής» στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, βλ. Tsakiris Athanasios & Aranitou Valia (2011) «“Can’t pay? Don’t pay!”: Civil Disobedience Movements and Social Protest in Greece during the Memorandum Era» , Ανακοίνωση στο  16th AlternativeFutures and Popular Protest Conference Manchester Metropolitan University, 18-20 April 2011http://homopolitics.files.wordpress.com/2011/07/tsakiris_aranitou_2011_protest_manchester_final.pdf

Immanuel Wallerstein on The Return of the Trade-Unions

Immanuel Wallerstein

May Day: The Return of the Trade-Unions?

Commentary No. 328, May 1, 2012

Organizing trade unions was a quite radical idea as late as the first half of the nineteenth century. They were illegal almost everywhere. So when the laws prohibiting them were repealed in some European countries, North America, and Australia in the second half of the nineteenth century, it was intended as a concession to the pressures of the workers, actually the urban workers, in the hope and expectation that the working classes would then be less radical in their demands.

In most countries, the trade unions worked closely with the socialist and labor political parties that were coming into existence at the same time. The trade unions were faced with many of the same issues of strategy as the socialist and labor parties. The most important of these issues was whether and in what way they would participate in the electoral processes. As we know, most of them decided they should participate and seek power within state structures.

In addition, the trade unions, just like the socialist and labor parties, decided that the only way they could become strong was for them to employ full-time organizers, which meant creating a bureaucracy that ran the organization. As in the case of all bureaucracies, those holding such posts came to have material and political interests that were not necessarily the same as those of the workers who were their members.

The trade unions became state-oriented, especially since their own organizations were defined as national organizations. They usually proclaimed a nominal internationalism – solidarity with trade unions in other countries. But the internationalism always took second place to protecting the interests of workers and the trade unions in their state.

Even though the trade unions toned down their most radical activities, employers were still resistant to the formation of trade unions in their enterprise. The trade unions had to struggle constantly to obtain the legislation that would permit them to organize, and to win favorable accords in negotiations with the employers. Slowly, slowly, trade unions grew stronger.

The 25-30 years following the end of the Second World War were exceptionally good ones for trade unions worldwide. Their membership numbers and percentages grew, and the benefits they could obtain from the employers grew considerably as well. The incredible expansion of the world-economy during this period created a significant growth in capitalist profits. This meant that, for many employers, work stoppages of any kind were more costly than acceding to trade union demands for greater benefits.

The very favorable situation for trade unions came at a price. Trade unions generally repudiated all remaining radical rhetoric and activities, replacing it with various modes of cooperation with the employers and governments. This often included no-strike pledges for the length of the contracts they had signed.

The trade unions in the wealthier states were therefore politically and psychologically unprepared for the post-1970 worldwide downturn in economic growth and stagnation in capital accumulation. The employers in the wealthiest countries (and more generally, the world right) ceased acceding to workers’ demands for improved benefits. Quite the contrary, they sought to reduce benefits, using the threat of job displacement as a major weapon. They promoted anti-union legislation.

Generally speaking, over the past forty years, this anti-union campaign was successful. Trade unions fought a difficult and often losing battle to retain benefits. Wage levels went down. And membership in trade unions went down sharply. The trade unions often reacted by becoming still more accommodating to employer demands. It didn’t seem to help very much.

Meanwhile, in the countries to which industrial production gravitated (which have recently been called “emerging” countries), initial repression of trade unions led to their radicalization, and they joined in efforts to overthrow oppressive regimes (as in South Korea, South Africa, and Brazil). The trade unions linked themselves to left-of-center parties, which eventually came to power in these countries. But once these parties were in power, the trade unions muted their more radical stances.

The so-called financial crisis since 2007 changed all this. The world saw the emergence of new kinds of radical movements such as Occupy, the indignados, Oxi, and others. And suddenly, we saw trade unions fighting back with a new vigor, and participating in the general uprisings of the working strata, especially since breaking the unions was one of the continuing efforts of rightwing political forces.

Now came the new dilemma. The cultures of the new radical movements and that of the trade unions were quite different. The new movements were “horizontalist” – that is, they believed in bottom-up movements that were not state-oriented, and eschewed the creation of organizational hierarchies. The trade unions were “verticalist” and emphasized planning, discipline, and balanced tactics, coordinated by the central structures.

Yet, clearly, it was in the interest of the trade unions and the new radical movements to work together, or so many of them thought. But what did working together mean? Which of the two cultures would prevail in any cooperation? This has become a matter of major debate on both sides – a debate in which there are some who are intransigent and others who are looking for modes of combining efforts.

The strength of the horizontalist forces is that they can engage the energies and efforts of persons who hitherto have remained passive, either out of a sense of political impotence or a lack of clarity about what was going on and what could be achieved. There is no question that the horizontalist movements have proved very successful so far in doing this. They have clearer long-term strategic vision than the trade unions.

The strength of the trade unions is that they can mobilize a relatively disciplined group of persons and a relatively significant amount of money to throw into the everyday battles that are being fought in communities across the world. They have clearer short-term tactical vision than the horizontalist movements.

May Day celebrates the historic struggle. During a trade-union rally for an eight-hour day in Haymarket Square in Chicago in May 1886, someone threw a bomb, after which some policemen and some civilians were killed. The state accused the “anarchists” and hanged some of them. Haymarket became a symbol for the nascent trade union movement worldwide, which proclaimed May Day to mark it (everywhere but in the United States itself). The “anarchists” were in fact falsely accused and history has exonerated them. But out of their “radical” demands for an eight-hour day, the trade unions were strengthened in their attempts to organize.

We shall see if May Day 2012 will have brought together again the horizontalist and verticalist wings of the struggle against inequalities in the existing world-system. It is only in the combination of a radicalized trade union movement and tactically disciplined horiontalist movements that either will achieve its objectives.

«1ο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών» και άλλες εκδηλώσεις

Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 2011

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«1ο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών» από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και Ταινιοθήκη της Ελλάδος,

25 – 28 Νοεμβρίου 2011

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στις 25 Νοεμβρίου, διοργανώνουν ένα 4ήμερο αφιέρωμα ταινιών που θα διαρκέσει από τις 25 έως τις 28 Νοεμβρίου με τίτλο 1ο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών. Το αφιέρωμα έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό και εντάσσεται στην καμπάνια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τη καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα ζήτημα που ο κινηματογράφος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει θίξει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά και μια προβληματική με την οποία εξακολουθεί να καταπιάνεται. Οι ταινίες του αφιερώματος καταγράφουν τις εικόνες γυναικών σε παγκόσμια κλίμακα που εξακολουθούν να υφίστανται διάφορες μορφές βίας (ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, φυλετική, κοινωνική). Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 16 ταινίες μυθοπλασίας: 10 ταινίες ξένων σκηνοθετών/σκηνοθέτιδων, 4 ταινίες Ελλήνων/Ελληνίδων καθώς και 2 ταινίες τεκμηρίωσης Ελλήνων σκηνοθετών. Οι ταινίες Τσιγγάνικη ψυχή και Ο αγώνας του Κρίπαν προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα, ενώ ο κλασικός Ταξιτζής του Σκορσέζε θα προβληθεί στην ψηφιακή αποκατάστασή του σε 2K. Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου στις 20.00 η προσκεκλημένη Ισπανίδα σκηνοθέτιδα Τσους Γκουτιέρεζ (Chus Gutiérrez), εκπρόσωπος της νέας γενιάς Ισπανίδων σκηνοθετών, θα προλογίσει την ταινία της Τσιγγάνικη ψυχή (Alma gitana, 1996), αλλά και την ταινία Μέσα απ’ τα μάτια σου (Te doy mis ojos, 2003) της Ιθιάρ Μπογέιν, στην οποία συμμετέχει ως ηθοποιός. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Τις προβολές των ταινιών θα πλαισιώσει μια συζήτηση το Σάββατο 26 Νοεμβρίου στις 20.00 με βασική ομιλήτρια την ακαδημαϊκό Prof. Joanna Bourke. Στη συζήτηση συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι: – Prof. Joanna Bourke, Καθηγήτρια στο Birkbeck College του Λονδίνου, συγγραφέας του βιβλίου Rape: Sex, Violence, History, αλλά και του βιβλίου Φόβος. Στιγμιότυπα από τον πολιτισμό του 19ου και του 20ου αιώνα που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Σαββάλα. – Chus Gutiérrez, Ισπανίδα σκηνοθέτιδα – Κυριάκος Κατζουράκης, Σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Ο δρόμος προς τη δύση – Μαρία Στρατηγάκη, Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων και Επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστήμιου. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Μαρία Κομνηνού, Γενική Γραμματέας του Δ.Σ. της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος ΕΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι προβολές των ταινιών πραγματοποιούνται σε συνεργασία της Ταινιοθήκης με τις ελληνικές εταιρίες διανομής Audiovisual, Odeon, PCV, Rosebud, Sony, την ξένη εταιρεία διανομής Park Circus, το ΕΚΚ, την ΕΡΤ, το Goethe-Institut Athen καθώς και την εταιρεία παραγωγής Small Planet. Χορηγοί Επικοινωνίας της Ταινιοθήκης της Ελλάδος: MEGA/ Kosmos 93.9 FM/ Στο κόκκινο 105.5 FM/ Αθήνα 9,84/ ελculture.gr/ tvxs.gr/ cinemag.gr/ sevenart.gr/ myfilm.gr/ forfree.gr. Χορηγός Υπηρεσιών της Ταινιοθήκης της Ελλάδος: FORTHcrs Λίγα λόγια για τις ταινίες Ο Ταξιτζής Taxi Driver Μυθοπλασία, ΗΠΑ, 1976, 113΄, DCP, έγχρ. Σκηνοθεσία: Martin Scorsese | Σενάριο: Paul Schrader | Φωτογραφία: Michael Chapman | Ηθοποιοί: Robert DeNiro, Jodie Foster, Harvey Keitel, Albert Brooks, Cybill Shepherd | Παραγωγή: Columbia Pictures, Bill/Phillips, Italo/Judeo Productions | Διανομή: ParkCircus Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο ενός αποκομμένου βετεράνου του Βιετνάμ, που οδηγεί ταξί τις νύχτες στη Νέα Υόρκη. Η ανήλικη Τζόντι Φόστερ υποδύεται την πόρνη που κακοποιείται από το αφεντικό της και αποτελεί το βασικό αντικείμενο των φαντασιώσεων του πρωταγωνιστή, ο οποίος σκοτώνει τον προστάτη της, την απελευθερώνει και γνωρίζει μια πρόσκαιρη δόξα. Τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες. Εκτός από σκηνοθέτης και παραγωγός, ο Μάρτιν Σκορσέζε (1942) ίδρυσε το 1990 τη μη κερδοσκοπική οργάνωση The Film Foundation με σκοπό τη συντήρηση και αποκατάσταση ταινιών. Θέλμα και Λουίζ Thelma and Louise Μυθοπλασία, ΗΠΑ/ Γαλλία, 1991, 130΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Ridley Scott | Σενάριο: Callie Khouri | Φωτογραφία: Adrian Biddle | Ηθοποιοί: Susan Sarandon, Geena Davis, Harvey Keitel, Michael Madsen, Brad Pitt | Παραγωγή: Pathe, Percy Main, Star Partners III, MGM | Διανομή: ParkCircus Δύο φίλες αφήνουν πίσω τους συζύγους τους, που τις καταπιέζουν και τις κακομεταχειρίζονται, και ξεκινούν ένα ταξίδι ζωής χωρίς επιστροφή. Μια ταινία αντιστροφή του Ξένοιαστου καβαλάρη -ύμνος στη γυναικεία απελευθέρωση και την ματαίωση της στην αμερικανική κοινωνία που κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου. Ο άγγλος Ρίντλεϊ Σκοτ (1937) έκανε μεγάλη επιτυχία με τις ταινίες Alien (1979) και Blade Runner (1982), αλλά και με τον πρόσφατο Μονομάχο (Gladiator, 2000). Οι δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες απασχολούν συχνά τις ταινίες του. Ζωή (Μια ωραία πεταλούδα) Μυθοπλασία, Ελλάδα, 1995, 102΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατακουζηνός | Σενάριο: Γιώργος Διαλεγμένος, Γιώργος Κατακουζηνός | Φωτογραφία: Νίκος Καβουκίδης Ηθοποιοί: Γεωργία Αποστόλου, Βασίλης Σεϊμένης, Δέσποινα Κούρτη | Παραγωγή: Palomar Films, ΕΚΚ, Magnum Film Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού με αισθητή διαφορά ηλικίας. Πάνω σ’ έναν καβγά με ιδιαίτερη ένταση, ο Άρης τυφλωμένος από ζήλεια, μαχαιρώνει τη Ζωή, και στη συνέχεια τεμαχίζει το πτώμα. Η δίκη που ακολουθεί τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας και ο Άρης γίνεται το πρόσωπο της ημέρας. Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, ο Γιώργος Κατακουζηνός γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και γύρισε σημαντικές ταινίες μεταξύ των οποίων οι Άγγελος (1982) και Απουσίες (1987). Τσιγγάνικη ψυχή Alma gitana Μυθοπλασία, Ισπανία, 1996, 95΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Chus Gutiérrez | Σενάριο: Joaquín Jorde, Chus Gutiérrez, Antonio Conesa, Juan Vicente Córdoba | Φωτογραφία: Arnaldo Catinari | Ηθοποιοί: Amara Carmona, Pedro Alonso, Peret, Rafael Alvarez, Loles Leon | Παραγωγή: Samarkanda Ένας νεαρός που φιλοδοξεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό ερωτεύεται μια νεαρή τσιγγάνα. Η ταινία που προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θίγει ένα μείζον ζήτημα της ισπανικής κοινωνίας, τη θέση των τσιγγάνων. Υποψηφιότητα για το ισπανικό βραβείο Γκόγια Καλύτερης Νέας Ηθοποιού. H Τσους Γκουτιέρεθ (1962) είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη κι έχει στο ενεργητικό της επτά μεγάλου μήκους ταινίες. Λουλούδια από έναν άλλον κόσμο Flores de otro mundo Μυθοπλασία, Ισπανία, 1999, 108΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Icíar Bollaín | Σενάριο: Icíar Bollaín, Julio Llamazares | Φωτογραφία: Teo Delgado | Ηθοποιοί: José Sanco, Luis Tosar, Lissete Mejia, Chete Lera, Marilyn Torres, Elena Irureta | Παραγωγή: Producciones La Iguana, Alta Films Τρεις γυναίκες από τη Λατινική Αμερική παντρεύονται τρεις άντρες σε ένα απομονωμένο χωριό της Ισπανίας, ελπίζοντας πως θα βρουν μια καλύτερη ζωή και λιγότερη μοναξιά. Φτάνοντας στην ισπανική επαρχία έρχονται αντιμέτωπες με τις προσδοκίες, τις πολιτισμικές διαφορές, τη «σύγκρουση» επαρχίας και πόλης. Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών στο Φεστιβάλ Καννών. Η Ιθιάρ Μπογιαΐν (1967) ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός σε ηλικία 15 ετών, έχοντας συμμετάσχει σε ταινίες όπως Γη και ελευθερία του Κεν Λόουτς αλλά και Νότος (El sur, 1983) του Βίκτορ Έριθε. Έχει στο ενεργητικό της αρκετές βραβευμένες ταινίες, ενώ συμμετέχει ενεργά στο ισπανικό γυναικείο κίνημα. Ο κύκλος Dayereh Μυθοπλασία, Ιράν/ Ιταλία/ Ελβετία, 2000, 90΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Jafar Panahi | Σενάριο: Kambuzia Partovi, Jafar Panahi | Φωτογραφία: Bahram Badakhshani | Ηθοποιοί: Nargess Mamizadeh, Maryam Parvin Almani, Mojgan Faramarzi | Παραγωγή: Jafar Panahi Film Productions, Lumiere & Company, Mikado Film Οι ιστορίες διαφόρων γυναικών στην εξαιρετικά καταπιεστική ιρανική κοινωνία. Η ταινία απέσπασε το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία καθώς και το βραβείο FIPRESCI. Ο ιρανός Τζαφαρ Παναχί (1960) έχει έντεκα ταινίες στο ενεργητικό του. Το 2010 καταδικάστηκε από το ιρανικό καθεστώς σ’ έξι χρόνια φυλάκιση αφού κατηγορήθηκε πως οι ταινίες του στρέφονται εναντίον της ιρανικής κυβέρνησης. Του απαγορεύθηκε επίσης να σκηνοθετήσει ξανά, να ταξιδέψει και να δίνει συνεντεύξεις για είκοσι χρόνια. O γάμος των μουσώνων Monsoon Wedding Μυθοπλασία, Ινδία/ ΗΠΑ/ Ιταλία/ Γερμανία/ Γαλλία, 2001, 114΄ 35mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Mira Nair | Σενάριο: Sabrina Dhawan | Φωτογραφία: Declan Quinn | Ηθοποιοί: Naseeruddin Shah, Lillete Dubey, Shefali Shetty | Παραγωγή: IFC Productions, Mirabai Films, Keyfilms Roma, Pandora Filmproduktion, Paradis Films | Διανομή: Audiovisual Συγγενείς από όλον τον κόσμο συναντιούνται στο Νέο Δελχί την περίοδο των μουσώνων, για να παρευρεθούν στο Γάμο των μουσώνων. Μυστικά που για λόγους τιμής είχαν μείνει κρυφά αποκαλύπτονται σε μια ταινία που θίγει το ζήτημα των γάμων με συνοικέσιο, αλλά και της συγκάλυψης της οικογενειακής κακοποίησης των ανηλίκων. Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας. Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, η Μίρα Ναϊρ (1957) σπούδασε στο Δελχί αλλά και στο Χάρβαρντ. Ο δρόμος προς τη δύση Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, Ελλάδα, 2002, 80΄, BETA SP, έγχρ. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Κυριάκος Κατζουράκης | Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας, Άκης Ζορμπας, Κυριάκος Κατζουράκης | Ηθοποιοί: Κάτια Γέρου, Μαρία Εγγλεζάκη, Θεόδωρος Γράμψας | Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), Ομάδα Τέχνης, ΕΡΤ Μαρτυρίες μεταναστών για τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες τους από τη χώρα που εγκατέλειψαν αλλά κυρίως στη χώρα που έφθασαν σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η Ιρίνα όμως δεν θα αντέξει την εξαπάτηση και την εξώθηση στην πορνεία και θα δώσει τραγικό τέλος στη ζωή της. Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και Κρατικό Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Ο Κυριάκος Κατζουράκης (1944) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και την Αγγλία. Δούλεψε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος για το Προξενιό της Άννας και τις Μέρες του ’36. Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης και την ομάδα χορού Οκτάνα. Μέσα απ’ τα μάτια σου Te doy mis ojos Μυθοπλασία, Ισπανία, 2003, 109΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Icíar Bollaín | Σενάριο: Icíar Bollaín, Alicia Luna | Φωτογραφία: Carles Gusi | Ηθοποιοί: Laia Marull, Luis Tosar, Candela Pena | Παραγωγή: Alta Produccion, Producciones La Iguana | Διανομή: PCV Η Πιλάρ εγκαταλείπει το σύζυγό της, που την κακοποιεί, παίρνοντας μαζί της το γιο τους. Όταν ο Αντόνιο αντιλαμβάνεται ότι εκείνη έφυγε, την αναζητά για να την πείσει να επιστρέψει. Μια ιστορία συζυγικής βίας που αποσπά επτά Βραβεία Γκόγια στην Ισπανία αλλά και πολλά διεθνή βραβεία. Νύφες Μυθοπλασία, Ελλάδα/ΗΠΑ/Γαλλία, 2004, 123΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης | Σενάριο: Ιωάννα Καρυστιάνη | Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης | Ηθοποιοί: Damian Lewis, Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Andrea Ferreol, Εύη Σαουλίδου, Δημήτρη Καταλειφός, Steven Berkoff | Παραγωγή: Alco Films, K.G. Productions, Cappa DeFina Productions | Διανομή: ODEON Ένας αμερικανός φωτογράφος, επιστρέφοντας το 1922 με υπερωκεάνιο στην πατρίδα στο οποίο επίσης επιβαίνουν 700 ελληνίδες που προορίζονται για να παντρευτούν στην Αμερική, θα ερωτευτεί μια νεαρή κοπέλα, και μαζί θα αποκαλύψουν την απάτη που εξυφαίνεται σε βάρος των μη ελληνίδων κοριτσιών που προορίζονται για πορνεία. Σε παραγωγή του Μάρτιν Σκορσέζε, απέσπασε εννέα βραβεία στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου και Φωτογραφίας. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ο Παντελής Βούλγαρης (1940) σπούδασε στη Σχολή Σταυράκου. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία. Χουάρες – Η πόλη των νεκρών γυναικών Ντοκιμαντέρ, Ελλάδα, 2004-5, 60΄, BETA SP, έγχρ. Σκηνοθεσία-Σενάριο-Παρουσίαση: Γιώργος Αυγερόπουλος | Φωτογραφία: Γιώργος Σωτηρόπουλος | Οργάνωση-Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή | Παραγωγή: Small Planet για τη ΝΕΤ To 1994, ξεκίνησε στην πόλη Χουάρες του Μεξικού μια μυστηριώδης σειρά δολοφονιών. Μέχρι σήμερα, περίπου 500 γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες και πεταμένες στην έρημο. Ένα ντοκιμαντέρ της σειράς Εξάντας του Γιώργου Αυγερόπουλου, η οποία μέχρι το Νοέμβριο του 2010 είχε λάβει 29 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής. Δημιούργησε τη σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας το 2000. Λιούμπη Μυθοπλασία, Ελλάδα, 2005, 96΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Λάγια Γιούργου | Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαΐτης | Ηθοποιοί: Αλέξης Γεωργούλης, Ευγενία Καπλάν, Λένα Κιτσοπούλου | Παραγωγή: ΕΚΚ, Highway Productions, Max Productions Ο Δημήτρης, που προσπαθεί να φύγει από το σπίτι, τη μητέρα και την υστερική αδερφή του και η Λιούμπη, μια νεαρή Ρωσίδα που αναλαμβάνει να κρατάει συντροφιά στην ηλικιωμένη μητέρα του, ερωτεύονται. Η σχέση τους ωστόσο δε θα προχωρήσει. Η ταινία πήρε Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης, ενώ διακρίθηκε και στο Φεστιβάλ του Χιούστον. Γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης, η Λάγια Γιούργου σπούδασε στη Σχολή Βακαλό, την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το London International Film School. Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή Buda as sharm foru rikht Μυθοπλασία, Ιράν/ Γαλλία, 2007, 81΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία: Hana Makhmalbaf | Σενάριο: Marzieh Makhmalbaf | Φωτογραφία: Ostad Ali | Ηθοποιοί: Abbas Alijome, Abdolali Hoseinali, Nikbakht Noruz | Παραγωγή: Makhmalbaf Film House, Wild Bunch | Διανομή: ODEON Ένα κορίτσι στο Αφγανιστάν θέλει με ενθουσιασμό και περισσό ζήλο να πάει στο σχολείο. Πέρα από την αδιαφορία της δασκάλας και των κοριτσιών στην τάξη, επιστρέφοντας συναντά μια παρέα αγοριών που παίζουν «Ταλιμπάν και Αμερικανούς» και τα οποία την «αιχμαλωτίζουν» και σκίζουν τα βιβλία της. Κρυστάλλινη Αρκούδα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η Χάνα Μαχμαλμπάφ (1988) είναι κόρη του διάσημου -γεννημένου στο Ιράν- σκηνοθέτη, Μοζέν Μαχμαλμπάφ. Η πρώτη μικρού μήκους ταινία της προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο όταν εκείνη ήταν μόλις οκτώ ετών. Το γάλα της θλίψης La teta asustada Μυθοπλασία, Ισπανία/ Περού, 2009, 95΄, 35 mm, έγχρ. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Claudia Llosa | Φωτογραφία: Natasha Braier | Ηθοποιοί: Magaly Solier, Susi Sanchez, Efrain Solis | Παραγωγή: Oberón Cinematográfica, Vela Producciones, Wanda Visión | Διανομή: ODEON Η Φάουστα υποφέρει από μια σπάνια ασθένεια, το γάλα της θλίψης, που μεταδίδεται μέσω του μητρικού γάλακτος γυναικών, οι οποίες βιάστηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Μέσα στο φόβο και τη σύγχυση που βιώνει, καλείται να αντιμετωπίσει και το θάνατο της μητέρας της. Η πρώτη περουβιανή ταινία που προτάθηκε για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Βραβεύτηκε επίσης στο Βερολίνο, το Μεξικό, την Κούβα και τον Καναδά. Η Claudia Llosa (1976) γεννήθηκε στη Λίμα του Περού. Σπούδασε στο Περού και τη Μαδρίτη. H πρώτη της ταινία Madeinusa προβλήθηκε στο Sundance το 2006 και απέσπασε διακρίσεις διεθνώς. Ο αγώνας του Κρίπαν La causa de Kripan Μυθοπλασία, Ισπανία, 2009, 87΄, 35 mm, έγχρ. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Omer Oke | Φωτογραφία: Gaizka Bourgeaud Zarandona | Ηθοποιοί: Gorsy Edu, Monique Sawadogo, Bruno Ciordia | Παραγωγή: Socialprod Ο αγώνας ενός πατέρα να σώσει την εξάχρονη κόρη του από την κλειτοριδεκτομή σε μια ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία και γυρισμένη σε ντοκιμαντερίστικο ύφος. Η ταινία απέσπασε Ειδική Μνεία αλλά και Βραβείο Κοινού στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Valladolid στην Ισπανία. Γεννημένος στο Μπενίν της Αφρικής, ο Όμερ Όκε ολοκλήρωσε τις σπουδές στην επικοινωνία και τις διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων. Ο αγώνας του Κρίπαν είναι η δεύτερη ταινία του. 13 ½ Μυθοπλασία, Ελλάδα, 2010, 21΄, 35 mm, έγχρ. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Χάρης Βαφειάδης | Φωτογραφία: Eduard Grau | Ηθοποιοί: Γιάννης Τσορτέκης, Αλεξάνδρα Χασάνι, Ιωάννης Παπαδόπουλος | Παραγωγή: ΕΡΤ, N-ORASIS Η Αφροδίτη είναι δεκατρία και μισό. Οι φίλοι της, τη φωνάζουν Τεν-Τεν. Η Αφροδίτη είναι ερωτευμένη με τον Λου. Η Αφροδίτη θέλει να μεγαλώσει. Η ταινία βραβεύθηκε στο 33ο Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας & digi2010. Ο Χάρης Βαφειάδης (1977) σπούδασε στη σχολή Σταυράκου και το National Film and Television School της Αγγλίας με υποτροφία του ΙΚΥ και της United International Pictures. Ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης στην Αθήνα. Τις ελληνικές ταινίες του αφιερώματος θα προλογίσουν οι σκηνοθέτες τους. Chus Gutiérrez: Σύντομο βιογραφικό σημείωμα Σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και ηθοποιός. Γεννημένη στη Γρανάδα το 1962, σπούδασε στη Νέα Υόρκη, όπου και θα γυρίσει την πρώτη της μεγάλου μήκους στα αγγλικά Ο υπενοικιαστής (Sublet o Realquiler,1991) που βραβεύτηκε με το Χρυσό Κοχύλι στην Muestra Cinematográfica del Atlántico Alcances στο Κάδιθ της Ισπανίας.Μετά το ντοκιμαντέρ Mιλώντας για το σεξ (Sexo oral, 1994), θα γυρίσει την Τσιγγάνικη ψυχή (Alma gitana, 1996) που εστιάζει στην στάση της ισπανικής κοινωνίας προς τους τσιγγάνους και ιδιαίτερα τις τσιγγάνες γυναίκες. Ακολουθεί η κωμωδία Αγρύπνια (Insomnio, 1998), ενώ το 1999 λαμβάνει το Βραβείο Meridiana από το Ινστιτούτο της Ανδαλουσίας για τη Γυναίκα. Το 2001 θα γυρίσει την ταινία Δύση ηλίου (Poniente) και το 2003 συμμετέχει ως ηθοποιός στην ταινία Μέσα από τα μάτια σου (Te doy mis ojos) της Ιθιάρ Μπογέιν. Η ταινία της El calentito (2005), που διαδραματίζεται την εποχή της Movida Madrilena, λαμβάνει το Βραβείο Platino Καλύτερης Ταινίας, στο Φεστιβάλ Κωμικού Κινηματογράφου του Μόντε Κάρλο. Η Επιστροφή στη Χάνσαλα (Retorno a Hansala, 2008) είναι η τελευταία της ταινία, που θίγει το ζήτημα της μετανάστευσης μέσα από την ιστορία 11 νέων από το Μαρόκο που πνίγονται στην προσπάθεια τους να περάσουν στην Ισπανία. Prof. Joanna Bourke: Σύντομο βιογραφικό σημείωμα Καθηγήτρια Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας, Κλασσικών Σπουδών και Αρχαιολογίας στο Birkbeck College του Λονδίνου και συγγραφέας. Γεννήθηκε και σπούδασε στη Νέα Ζηλανδία. Έχει συγγράψει πολλά άρθρα και δοκίμια. Ο τρόπος γραφής της σε συνδυασμό με την τεκμηρίωση των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται την έχουν αναδείξει σε μια από τις πλέον επιτυχημένες συγγραφείς σύγχρονης ιστορίας. Διερευνά επίσης την ιστορία της σεξουαλικής βίας θέτοντας ερωτήματα όπως «Στον ιστορικό χρόνο ποιος είναι ο βιαστής;» και «Πώς εξηγούνται οι βίαιες πράξεις του (και σε ορισμένες περιπτώσεις οι πράξεις της);» Η έρευνά της επικεντρώνεται κυρίως στις βρετανικές, αμερικανικές και αυστραλιανές κοινωνίες από το 19ο έως τον 21ο αιώνα. Ανάμεσα στα πολλά έργα της ξεχωρίζουν τα: Rape: A History from 1860s to the Present (2007), An Intimate History of Killing: Face-to-Face Killing in Twentieth Century Warfare (1999), Dismembering the Male: Men’s Bodies, Britain, and the Great War (1996), Working-Class Cultures in Britain, 1890-1960: Gender, Class and Ethnicity (1994). Για το έργο της έχει βραβευθεί πολλές φορές. Ο Φόβος βρέθηκε στην τελική λίστα για το βραβείο Mind Book of the Year (2006). Ακολουθεί το πρόγραμμα προβολών. ► Πρόγραμμα προβολών 1ο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών Παρασκευή 25/11 Αίθουσα Α 18.00 Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή, 81΄ 20.00 Τσιγγάνικη ψυχή, 95΄ (παρουσία της σκηνοθέτιδας) 22.00 Μέσα από τα μάτια σου, 109΄ (θα προλογίσει η Chus Gutiérrez που συμμετέχει ως ηθοποιός στην ταινία) Αίθουσα Β 20.00 Νύφες, 123΄ (παρουσία του σκηνοθέτη) Σάββατο 26/11 Αίθουσα Α 17.30 Θέλμα και Λουίζ, 130΄ 20.00 Συζήτηση «Βία κατά των Γυναικών – Κινηματογραφικές Αναπαραστάσεις» 22.00 Ο Ταξιτζής, 113΄ Αίθουσα Β 20.00 Λιούμπη, 96΄ Κυριακή 27/11 Αίθουσα Α 18.00 Λουλούδια από έναν άλλο κόσμο, 108΄ 20.00 Ο κύκλος, 90΄ 22.00 Το γάλα της θλίψης, 95΄ Αίθουσα Β 20.00 Ζωή, 102΄ (παρουσία του σκηνοθέτη) Δευτέρα 28/11 Αίθουσα Α 18.00 Ο γάμος των μουσώνων, 114΄ 20.00 Χουάρες- Η πόλη των νεκρών γυναικών, 60΄ (παρουσία του σκηνοθέτη) 22.00 Ο αγώνας του Κρίπαν, 87΄ Αίθουσα Β 20.00 13½, 21΄ Ο δρόμος προς τη Δύση, 80΄ (παρουσία των σκηνοθετών) —————————————————————————————————————- Για περισσότερες πληροφορίες, συνεντεύξεις και φωτογραφικό υλικό: Γραφείο Τύπου Ταινιοθήκης της Ελλάδος: Ισμήνη Χλιόβα-Μπιτζάνη: 210 3612046, 6973562081 isminicb@gmail.com Φαίδρα Παπαδοπούλου: 210 3612046, 6936353903 phaedrapap@tainiothiki.gr Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων: Εμμανουέλλα Σταμίρη, 2131511161, estamiri@isotita.gr Χριστίνα Γεράκη, 2131511134, mme@isotita.gr Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΓΓΙΦ Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), ανάρτησε σήμερα στην ιστοσελίδα της (www.isotita.gr) δύο Οδηγούς Συμβουλευτικής με την οπτική του φύλου, οι οποίοι εκπονήθηκαν στο πλαίσιο των δράσεων της ΓΓΙΦ για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και παρουσιάστηκαν στην Ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε στις 30/9/2011 με θέμα «Βία κατά των Γυναικών – Μεθοδολογία Συμβουλευτικής». Ο «Οδηγός παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών και λειτουργίας των υποστηρικτικών δομών» περιλαμβάνει τη μεθοδολογία της συμβουλευτικής διαδικασίας με την οπτική του φύλου (θεωρία και πράξη της συμβουλευτικής διαδικασίας) σχέδια προτύπων κανονισμών λειτουργίας των υποστηρικτικών δομών και κώδικα δεοντολογίας για την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων. Το «Εγχειρίδιο συμβουλευτικής για τη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας» επικεντρώνεται στη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών στο χώρο εργασίας και απευθύνεται σε όλες τις εργαζόμενες γυναίκες, καθώς και στους φορείς που δραστηριοποιούνται στο θέμα αυτό, στοχεύοντας στην ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού για την έκταση και τους τρόπους αντιμετώπισης της σεξουαλικής παρενόχλησης, ως μορφής άσκησης έμφυλης βίας. Διεθνές Συμπόσιο Γυναίκες, ισότητα των φύλων και οικονομική κρίση 1 και 2 Δεκεμβρίου 2011, Αθήνα Αμφιθέατρο «Σάκης Καράγιωργας ΙΙ» (Λ. Συγγρού 136, Νέο Κτίριο) Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Έναρξη 9.00 π.μ. International

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012)

Η ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ σε συνεργασία με τις ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε. με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου 2012) προσκαλούν γυναίκες φωτογράφους να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής στην έκθεση φωτογραφίας που θα εγκαινιασθεί στο Σταθμό Μετρό Σύνταγμα στις 8 Μαρτίου 2012 με θέμα «Γυναίκες εν κινήσει» και θα διαρκέσει ως τις 15 Μαρτίου 2012. Το θεματικό πλαίσιο αφορά τις γυναίκες που χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τις γυναίκες που κυκλοφορούν με ποδήλατο, μηχανή, αυτοκίνητο, που εργάζονται ως οδηγοί τρένων, μετρό, λεωφορείων, φορτηγών, ταξί κ.λπ., τις γυναίκες με παιδιά σε καρότσια που αντιμετωπίζουν δυσκολίες μετακίνησης στη πόλη. Γενικά ό,τι έχει σχέση με τη ζωή των γυναικών και τη μετακίνησή τους στην πόλη. Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να υποβάλλουν ηλεκτρονική αίτηση συμμετοχής μέχρι και τις 10 Ιανουαρίου 2011. Η αίτηση θα πρέπει να περιλαμβάνει τα παρακάτω: 1. 6-12 φωτογραφίες σε μορφή jpeg ασυμπίεστη με 800 pixel τη μεγάλη τους διάσταση. Στην περίπτωση επιλογής της υποψηφιότητας η φωτογράφος θα πρέπει να παραδόσει τις φωτογραφίες σε καλύτερη ανάλυση (τουλάχιστον 15 MB) ώστε η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων να προβεί στην κατάλληλη εκτύπωσή τους. 2. Υπεύθυνη Δήλωση με την οποία η φωτογράφος δηλώνει ότι οι φωτογραφίες είναι πνευματική της ιδιοκτησία καθώς επίσης και ότι παραχωρεί στην Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων το δικαίωμα εκτύπωσης και ανάρτησης στο Σταθμό Μετρό Σύνταγμα και σε άλλους χώρους στους οποίους πιθανόν να μετακινηθεί η έκθεση. (βλ. συνημμένο ΣΧΕΔΙΟ Υ.Δ.). Η αίτηση πρέπει να φέρει την υπογραφή της αιτούσας και να αποσταλεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη διεύθυνση photo8march2012@isotita.gr . 3. Τα ηλεκντρονικά αρχεία των φωτογραφιών θα πρέπει να φέρουν ως όνομα: το επώνυμο της φωτογράφου με ένα αύξοντα αριθμό. π.χ. εάν το επώνυμο της φωτογράφου είναι Παπαδοπούλου, τα αρχεία των φωτογραφιών πρέπει να έχουν τίτλο Παπαδοπούλου_01, Παπαδοπούλου _02 κ.ο.κ.. 4.

Το σύνολο των φωτογραφιών θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα μικρό επεξηγηματικό κείμενο παρουσίασης (μέχρι 100 λέξεις) καθώς επίσης και από ένα σύντομο βιογραφικό (μέχρι 200 λέξεις). Εφόσον οι φωτογραφίες εκτεθούν, τα κείμενα θα μεταφρασθούν στα Αγγλικά από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Οι διοργανωτές της εκδήλωσης (Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.) αναλαμβάνουν τη δημοσιότητα της Έκθεσης καθώς και την έκδοση του καταλόγου της. Η επιτροπή επιλογής των φωτογραφιών θα αποτελείται από έγκριτα πρόσωπα της τέχνης.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με την Αγγελική Πελέκη στο 213 1511 102/103/107__