Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Αττικής: Εγκληματικό να επιβάλλουν δουλειά σε διανομείς εν μέσω καύσωνα

Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Αττικής: Εγκληματικό να επιβάλλουν δουλειά σε διανομείς εν μέσω καύσωνα

 Το πάγιο αίτημά του για την προστασία των διανομέων σε επικίνδυνες καιρικές συνθήκες επαναφέρει επαναφέρει το Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ν. Αττικής με αφορμή τις συνθήκες καύσωνα που επικρατούν στη χώρα το τελευταίο διάστημα. Παράλληλα, ζητά για μια ακόμη φορά την ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα

Μεταξύ άλλων, σε ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook, το Συνδικάτο καταλογίζει σε κυβέρνηση και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους «εγκληματικές ευθύνες για το ότι επιβάλουν δουλειά για τους διανομείς σε συνθήκες καύσωνα, χιονιά και άλλων επικίνδυνων καιρικών φαινομένων», με τους εργαζόμενους να «καλούνται να οδηγούν μέσα στον καύσωνα και όχι υπό σκιά μέχρι και 10ωρες».

Γι’ αυτό, όπως επισημαίνει ο συνδικαλιστικός φορέας, κυβέρνηση και επιχειρήσεις «απορρίπτουν πεισματικά τα αιτήματα του Συνδικάτου μας και των σωματείων στις ταχυμεταφορές σχετικά με μέτρα προστασίας τη υγείας και ασφάλειας των διανομέων, την ένταξη τους στα ΒΑΕ, που τέθηκαν στις μαζικές κινητοποιήσεις τους.
Αυτές οι εγκληματικές ευθύνες γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνες για τη ζωή των εργαζόμενων διανομέων με το νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, όπου θα κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη τη δουλειά τους δουλεύοντας στο δρόμο μέχρι και 13ωρες!».

Ταξικός συνδικαλισμός: ο μεγάλος ασθενής

Μπαμπης Δρακόπουλος

Όλα δείχνουν ότι επέρχεται ένας νέος εφιάλτης για τον κόσμο της εργασίας και όχι μόνο. Και μάλιστα θεσμοθετημένος

Ηκυβέρνηση των αχυρανθρώπων νομοθετεί με ακροδεξιό πρόσημο και ταξικό μένος. Με στρατηγικό στόχο την ακύρωση των βασικών κατακτήσεων των εργαζομένων εδώ κι έναν αιώνα, προκειμένου, λέει, να πετύχει «γρήγορη και μεγάλη ανάπτυξη»… Στην πραγματικότητα, για να εξυπηρετήσει γραμμάτια και δουλείες που οφείλει σ’ αυτούς που μεθόδευσαν την ανάδειξή της στη διακυβέρνηση του τόπου. Όμως, ακόμη κι ένας πρωτοετής των Οικονομικών Επιστημών γνωρίζει όε ανεργία που στους νέους αγγίζει το 25% και με μισθούς πείνας δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, παρά μόνο ευημερία κάποιων αριθμών.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ψευδεπίγραφος οικονομικός νεοφιλελευθερισμός στοχεύει στη νομιμοποίηση της ασυδοσίας των κρατικοδίαιτων νονών της οικονομίας με μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης λατινοαμερικανικού τύπου. Π.χ., τύπου Πινοσέτ. Με «χρυσή εφεδρεία» την Ακροδεξιά, που ελέγχει τον πολιτικό και κοινωνικό βηματισμό του κ. Μητσοτάκη, απεργάζεται αντίστοιχες λύσεις και στο πολιτικό επίπεδο, ώστε να καταστεί αδύνατη για μεγάλο διάστημα η σοβαρή αμφισβήτηση της εξουσίας και της «κανονικότητας» που επαγγέλλεται ο σκληρός πυρήνας της μαϊμού μεγαλοαστικής τάξης. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο ψηφισθείς τελευταίος αντεργατικός νόμος (16.6.21).

Όλα δείχνουν ότι επέρχεται ένας νέος εφιάλτης για τον κόσμο της εργασίας και όχι μόνο. Και μάλιστα θεσμοθετημένος. Το συνδικαλιστικό κίνημα, που καταδυναστεύεται από λούμπεν στοιχεία, κυρίως στην κορυφή, και από αντιλήψεις περί ιμάντα μεταβίβασης της πολιτικής του κόμματος, ή συνεργάζεται με τον ταξικό αντίπαλο με τον πιο ελεεινό τρόπο, όπως η ΓΣΕΕ, ή βρίσκεται σε αμηχανία (κομματικός συνδικαλισμός). Νομίζω η γνωστή ρήση με την παρήχηση του ταυ δίνει το στίγμα της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος και όσων διατείνονται ότι υπηρετούν τον ταξικό συνδικαλισμό: τυφλός τα τ’ ώτα , τον τε νουν, τα τ’ όμματα (τυφλός ως προς τ’ αυτιά, τον νου και τα μάτια). Αν δεν ανακοπεί τώρα, χθες, αυτός ο δρόμος στα πιο αδίστακτα και άνομα συμφέροντα και την αναποτελεσματικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πολύ λίγο καιρό θα χρειαστεί πολύ δάκρυ, πόνος, ίσως και αίμα για να ανατραπεί η επιδιωκόμενη, με όρους μαφίας, «κανονικότητα».

Η ιστορική ευθύνη

Η ιστορική ευθύνη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των συμμάχων του είναι να συγκρουστεί με όρους ανατροπής μετωπικά με την περιρρέουσα κατάσταση. Οποιοσδήποτε άλλος προσανατολισμός σημαίνει αυτοαναίρεση. Δεν θέλω να πιστέψω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία τείνει να επικρατήσει ένα είδος ιταλοποίησης της Αριστεράς. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον.

Η δημιουργία ενός αυτόνομου, ανεξάρτητου και αξιόμαχου συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων, με σαφή ταξικό προσανατολισμό και ενάντιο στις στρεβλώσεις και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που το έχουν καταστήσει αναξιόπιστο, αποτελεί εθνική ανάγκη. Φαίνεται όμως, και ελπίζω να κάνω λάθος, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις στοχεύσεις και τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Έχω την αίσθηση ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις τού έχουν στερήσει δύο υπερόπλα: α) την επικοινωνία με τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας και β) το άνοιγμα μετώπων πάλης. Με την εκφώνηση συνθημάτων και προγραμματικών δηλώσεων, πολλές φορές με διάφορες αποχρώσεις, από κορυφαία στελέχη, το πολύ – πολύ να χαϊδέψουν αυτιά. Και ο λαός μας έχει κάθε λόγο να μην δίνει σημασία σε τέτοιου είδους πρακτικές.

Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στις εργασιακές σχέσεις διεθνώς και με την αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου να γιγαντώνεται, η αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική βάση, με νέες ιδέες και δομές, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση των κοινωνιών. Σε ό,τι αφορά την πατρίδα μας, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες, έχει καθοριστική σημασία ακόμη και για την επιβίωση του έθνους

ψψψψψψ

Πρωτοβουλία Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής:

Τρίτη 29 Ιούνη απεργούμε. Συγκέντρωση στις 7 π.μ. στο κτίριο διοίκησης της Πλ. Κλαυθμώνος (ΤΣΜΕΔΕ

Τρίτη 29 Ιούνη απεργούμε. Συγκέντρωση στο κτίριο διοίκησης της Πλ. Κλαυθμώνος (ΤΣΜΕΔΕ)

27 Ιουνίου, 2021 at 8:04 μμ (Αττικής, Εργατικά)

Την περασμένη Πέμπτη εκτυλίχθηκε ένα ακόμα επεισόδιο στον αμείλικτο πόλεμο που έχει κηρύξει η διοίκηση της Τράπεζας ενάντια στους εργαζομένους της από την πρώτη ήδη ημέρα που ανέλαβε, πάντα στο όνομα της “εξυγίανσης” βεβαίως-βεβαίως. Στα πέντε περίπου χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε εκατοντάδες συνάδελφοί μας έχουν αποχωρήσει εκόντες άκοντες ενώ όσοι κι όσες παραμείναμε είδαμε τους μισθούς μας να πετσοκόβονται, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα να χάνονται και τις εργασιακές συνθήκες μας να επιδεινώνονται.

Οι διοικούντες μας από την άλλη πρόσθεσαν μερικά μηδενικά ακόμα στις καταθέσεις που τηρούν σε τράπεζες του εξωτερικού, διεκπεραιώνουν κυβερνητικά και άλλα ρουσφέτια προσλαμβάνοντας αβέρτα υψηλόμισθα περιφερόμενα στελέχη από την αγορά, εκποιούν την Τράπεζα κομμάτι-κομμάτι μέσω outsourcing μοιράζοντας σε ημέτερους δουλειές εκατομμυρίων που θα μπορούσαν να γίνονται από το προσωπικό της Τράπεζας. Αν λάβουμε δε υπόψη και το γεγονός ότι οι κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες που αντιμετώπιζαν παραγράφηκαν με νομοθετική παρέμβαση, καταλαβαίνουμε ότι έχουν κάθε δικαίωμα να ατενίζουν το προσωπικό τους μέλλον με αισιοδοξία.

Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την Τράπεζα καθώς αντί για τη διάσωση τελικά επέφεραν τη διάλυσή της – η οποία για ευνόητους λόγους είθισται να αποκαλείται “μετασχηματισμός”. Όσο κι αν προσπαθούν οι συνάδελφοι του δικτύου (και ιδιαίτερα των καταστημάτων που κλείνουν) να πείσουν τους πελάτες ότι όλα βαίνουν καλώς κι απλώς πλέον η επίσκεψη σε τραπεζικό κατάστημα θα ισοδυναμεί με ταξίδι, αναπόφευκτα ακούγονται σαν την ορχήστρα του Τιτανικού. Κι επειδή ως γνωστόν οι επιτυχίες έχουν πολλούς πατεράδες ενώ οι αποτυχίες είναι ορφανές, η ευθύνη μετακυλίεται στους συνήθεις ύποπτους, τους εργαζόμενους, που “είναι υπεράριθμοι”, “δεν είναι αποδοτικοί” και δεν έχουν ενστερνιστεί τη “νέα εταιρική κουλτούρα”.

Δεν περιμέναμε βέβαια στο όνομα του «αλληλοσεβασμού» των «κοινωνικών εταίρων» η διοίκηση να σεβαστεί τις ζωές μας. Ακόμα κι εκείνοι που, στο πλαίσιο του εργοδοτικού συνδικαλιστικού ρόλου τους, είχαν κάνει σημαία παρόμοιες αυταπάτες σερβίροντάς τες άφθονα με κάθε ευκαιρία, σήμερα αναγκαστικά αλλάζουν ρότα ή τουλάχιστον έτσι παριστάνουν.

Τις δικές μας ζωές, τις δικές μας ανάγκες δεν τις σέβονται οι διοικήσεις. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει «καλή διάθεση» στις σχέσεις της εργοδοσίας με τους εργαζόμενους. Ένα πράγμα υπάρχει: κέρδος γι’ αυτούς, με κάθε μέσο. Και εις βάρος μας.

Εις βάρος των εργαζομένων που κάθε μέρα διασφαλίζουμε τη λειτουργία της Τράπεζας, που καλούμαστε να δουλεύουμε σε άθλιες συνθήκες, μετακινούμενοι από κατάστημα σε κατάστημα, ακόμα και με ειδοποίηση που έρχεται όταν ήδη έχουμε φτάσει στη -σταθερή;- θέση εργασίας μας, να πιάνουμε στόχους που όλοι ξέρουν ότι δεν πιάνονται, κι όταν δεν τους πιάνουμε, γιατί κανείς δεν μπορεί να πείσει τον πελάτη να αγοράσει κάτι που δεν του χρειάζεται ή, που πολύ απλά, δεν έχει τα λεφτά για να το πάρει, αξιολογούμαστε αρνητικά, και, τελικά, αργά ή γρήγορα, αφού αναλώσιμους μας θεωρούν, βρισκόμαστε και εκδιωγμένοι (με αναγκαστικές εθελούσιες αποχωρήσεις) ή υπό απόλυση. Για την ακρίβεια, χωρίς καρότο, μόνο με το μαστίγιο της απειλής της απώλειας της δουλειάς μας.

Σήμερα, είναι ακόμα μια από εκείνες τις φορές, που πρέπει να το ξαναπούμε: Ή θα μπει φρένο, έστω και τώρα, στην αυθαιρεσία της διοίκησης, ή θα αναμένουμε τη σειρά μας. Πολλά χρόνια τώρα έπρεπε να ‘χει μπει φρένο, σε εποχές πιο ευνοϊκές για μας, ως εργαζόμενους, όταν μας κάλυπταν και 5 νόμοι που είχαν κερδηθεί με αγώνες και αίμα. Κάποιοι όμως, συνδικαλιστικά, θεωρούσαν ότι ήταν «νωρίς ακόμα», ότι η «εξυγίανση» της Τράπεζας ήταν το πρόταγμα στο οποίο έπρεπε να συμβάλλουμε, ότι, δε βαριέσαι, ας φύγουν και κάποιοι, λίγοι, δεν πειράζει, αρκεί κάποιοι άλλοι να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Σήμερα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Εδώ και χρόνια καταστήματα έκλειναν, για να μειωθεί το διαβόητο “λειτουργικό κόστος”. Εδώ και χρόνια έμπαιναν οι διάφορες Qquant και οι εργολαβίες για να φεύγει προσωπικό και να αντικαθίσταται από άλλο που κοστίζει λιγότερο. Εδώ και χρόνια γίνονταν «μετακινήσεις» από την Αθήνα στην Κοζάνη, ή την Κρήτη στη Χίο, εκβιαστικές κινήσεις για ανθρώπους με οικογένειες και υποχρεώσεις. Εδώ και πολύ καιρό, οι ζωές μας, που ήταν βασισμένες στην επαγγελματική μας κατάσταση, γίνονταν κουρελόχαρτο στα χέρια της διοίκησης.

Εδώ και πολύ καιρό, εργαζόμενοι βρίσκονταν να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην -εξαναγκαστική – εθελούσια της πλάκας ή σε έναν αγώνα για την παραμονή τους, που δε γινόταν κι όταν τον αναλάμβαναν οι ίδιοι ατομικά, με μόνο μέσο τη νομική προσφυγή, δεν έβρισκε στήριξη από το ΣΥΤΑ. Πόσοι έφτασαν στα δικαστήρια με μόνο μάρτυρα ένα συνάδελφό τους (συνήθως της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων, για να λέμε την αλήθεια); Πόσοι βρέθηκαν να φτάνουν εκεί χωρίς ούτε μια κινητοποίηση ή έστω μια παρουσία συμπαράστασης έξω από την αίθουσα στην οποία κρινόταν, όχι η τύχη τους, αλλά η ζωή τους;

Τώρα ήρθε η ώρα. Την Τρίτη, επιτέλους, απεργούμε για όσους χάνουν τη δουλειά τους. Και είναι η ώρα να είμαστε όλοι εκεί. Όχι μόνο το ΔΣ. Όλοι μας. Δεν είναι η ώρα για “συμβολικές διαμαρτυρίες». Είναι η ώρα για μια δυναμική απεργία. Ασφαλώς η επιτυχία μιας κινητοποίησης εξαρτάται από την προετοιμασία της από το «οικείο συνδικάτο». Κι η αποτυχία της επίσης, για να χει μετά να λέει ότι έχει άλλοθι, κήρυξε απεργία, αλλά «δεν ακολούθησε ο κόσμος». Εμείς πρέπει να μαστε εκεί. Έξω από το ΤΣΜΕΔΕ, 7π.μ., να στηρίξουμε το δικαίωμά μας στην εργασία, να στηρίξουμε εκείνους που βρίσκονται στο στόχαστρο, να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε πιόνια στα χέρια τους που όποτε θέλουν τα πετάνε στα αζήτητα.

Παλεύουμε για τις ζωές μας και τις ανάγκες μας επειδή κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εμάς.

Αύριο Τρίτη 29/6 απεργούμε και συμμετέχουμε μαζικά στην παράσταση διαμαρτυρίας 7-10 π.μ. στο κτίριο διοίκησης της Πλ. Κλαυθμώνος (Π.Π. Γερμανού 3-5).

Διονύσης Τεμπονέρας: «Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ειδική οικονομική ζώνη»

Διονύσης Τεμπονέρας: «Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ειδική οικονομική ζώνη»

Ιωάννα Δρόσου, Νίκος Γιαννόπουλος   |  

20 Ιουνίου, 2021

https://www.epohi.gr/article/40080/dionyshs-temponeras-h-ellada-metatrepetai-se-mia-eidikh-oikonomikh-zonh

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην αγορά εργασίας; Τι εργαλεία απέμειναν για να προστατευτούν οι εργαζόμενοι; Υπάρχουν περιθώρια ο νέος εργατικός νόμος να μην εφαρμοστεί; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν από τη στιγμή δημοσίευσης του (αντ)εργατικού νόμου και τα συζητάμε εκτενώς με τον εργατολόγο Διονύση Τεμπονέρα.

Από το βράδυ της Τετάρτης το αντεργατικό νομοσχέδιο αποτελεί νόμο του κράτους. Όλα τελείωσαν ή υπάρχουν ακόμα περιθώρια για να μείνει αυτός ο νόμος στα χαρτιά;

Οι περισσότερες διατάξεις του νόμου αυτού είναι άμεσης ισχύος. Υπάρχει, βέβαια, η ψηφιακή κάρτα εργασίας, η οποία προβλέπεται να εφαρμοστεί πιλοτικά, σε ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις, από το πρώτο εξάμηνο του 2022 και ύστερα, με την γενική  εφαρμογή του μέτρου να παραμένει άγνωστο πότε θα ολοκληρωθεί. Και αυτή είναι η πρώτη μεγάλη αντίφαση του κ. Χατζηδάκη. Πως η ψηφιακή κάρτα θα ελέγξει τα ζητήματα απορρύθμισης στο ωράριο εργασίας, στη διευθέτηση του χρόνου,  της τηλεργασίας, όταν τα σχετικά συστήματα δεν είναι ακόμα έτοιμα;

Καταρρίπτεται από την επόμενη κιόλας μέρας, δηλαδή, το επιχείρημα περί «θετικών ρυθμίσεων» του νομοσχεδίου…

Αρκεί να αναλογιστούμε μόνο πως η ψηφιακή κάρτα ισχύει από το 2011 και δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Από εκεί και πέρα, πολλές από τις διατάξεις άμεσης εφαρμογής θα «σπάσουν» στην πράξη, όπως το ζήτημα των παράνομων απεργιών, το θέμα του μητρώου των συνδικαλιστικών οργανώσεων κ.λπ.

Η ένσταση αντισυνταγματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ απορρίφθηκε. Υπάρχουν περιθώρια προσφυγής στα δικαστήρια;

Παρότι απορρίφθηκε, λόγω της δεδηλωμένης πλειοψηφίας εντός του κοινοβουλίου, παραμένει, ωστόσο, πολύ σημαντική κίνηση. Είναι πολύ σύνηθες τα δικαστήρια να κάνουν «χρήση» των ενστάσεων αντισυνταγματικότητας που υποβλήθηκαν στη Βουλή, προκειμένου να κριθεί μια διάταξη ως αντισυνταγματική. Αντίστοιχη κίνηση, θυμίζω, είχε γίνει όταν είχε καταργηθεί το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Το ΣτΕ  έκρινε αντισυνταγματική τη συγκεκριμένη ρύθμιση, πατώντας και στην αίτηση αντισυνταγματικότητας που κατατέθηκε στη Βουλή και στη συνέχεια η ρύθμιση αποκαταστάθηκε προσωρινά.

Από εκεί και πέρα, ακολουθούν παρεμβάσεις και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αναμένεται τα συνδικάτα να προσφύγουν στα αρμόδια δικαστήρια επί  των άρθρων του νέου νόμου, και θα ακολουθήσει προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, κυρίως για το Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων και το δικαίωμα στην απεργία (προσωπικό ασφαλείας, αστική ευθύνη των συνδικαλιστών και το δικαίωμα κάλυψης της απεργίας από δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο όργανο). Πέραν του εθνικού επιπέδου, υπάρχουν τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα. Θα υπάρξουν πρωτοβουλίες από συνδικάτα και από κόμματα προς την Επιτροπή Αναφορών του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως είχε γίνει και παλιότερα, και προς το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO). Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθά ιδιαίτερα η έκθεση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής, η οποία ήταν καταπέλτης, αφού σε πολλά ζητήματα εκφράζει την πλήρη αντίθεσή της και σε άλλα τον «έντονο προβληματισμό» της, για διατάξεις του νομοσχεδίου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα αρμόδια δικαστήρια έκριναν τα τελευταία αρκετά χρόνια παράνομη και καταχρηστική μια απεργία. Πώς να υπάρξει εμπιστοσύνη σήμερα στα αρμόδια δικαστήρια;

Είναι βέβαιο ότι τα δικαστήρια έχουν συρρικνώσει εξαιρετικά το απεργιακό δικαίωμα, με μια σειρά αποφάσεων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, η στάση της νομολογίας δεν αναμένεται να αλλάξει άμεσα. Παρόλα αυτά, η νομολογία είναι μεταβαλλόμενη και αποτυπώνει πάντα ένα συσχετισμό που υπάρχει στην κοινωνία και το κίνημα. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουν όλοι οι φορείς να εξαντλήσουν τα  εσωτερικά ένδικα μέσα, για να μπορέσουν να προσφύγουν και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Ο νόμος μπορεί να καταργηθεί από μια επόμενη κυβέρνηση, που θα είναι πρόθυμη να το κάνει;

Ο νόμος αυτός δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Συνεχίζει την υποτίμηση της λαϊκής περιουσίας και του λαϊκού εισοδήματος, και συνδυάζεται με τον πτωχευτικό νόμο και με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο ακολουθεί. Η κυβέρνηση προσπαθεί σε νομικό, ιδεολογικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο να δημιουργήσει τετελεσμένα, που από μια επόμενη κυβέρνηση θα είναι δύσκολο να αναθεωρηθούν. Και αυτό δεν το λέω μόνο γιατί το νομοσχέδιο αυτό μπήκε από το παράθυρο στα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, αλλά και γιατί θεωρείται συνέχεια μιας εργασιακής μεταρρύθμισης, στο πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποπτείας. Το στοίχημα για τα ζητήματα της εργασίας είναι να καταψηφιστούν οι ρυθμίσεις αυτές, στη συνείδηση της κοινωνίας και να μετατραπούν σε αίτημα στήριξης και όχι απορρύθμισης των αντίστοιχων δικαιωμάτων. Αν μια κοινωνία δεν πειστεί για την συγκεκριμένη αναγκαιότητα, θα είναι δύσκολο για οποιαδήποτε κυβέρνηση να επιχειρήσει τις απαιτούμενες αλλαγές.

Ποιες είναι οι αναμενόμενες συνέπειες στην αγορά εργασίας;

Θα δημιουργηθούν παγιωμένες καταστάσεις, που θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξουν. Την Δευτέρα ανακοινώθηκε ότι τα σούπερ μάρκετ θα δουλεύουν από τις 7 το πρωί έως τις 10:30 το βράδυ. Και εδώ δημιουργείται ένα τετελεσμένο. Έρχεται η επιχείρηση να προλάβει την αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας ώστε η δεκάωρη εργασία να εμφανίζεται πια ως αναγκαιότητα. Έχουμε και παραδείγματα στην αντίθετη κατεύθυνση, μη προσαρμογής. Μια εργαζόμενη μητέρα, εφόσον μπει στη διευθέτηση εργασίας και δουλεύει δεκάωρο, 8.00-18.00, από Δευτέρα έως Πέμπτη, δεν θα μπορεί να πάει να πάρει τα παιδιά της από το σχολείο, που κλείνει στις 16.00, το αργότερο(ολοήμερα). Δεν υπάρχει καμία πρόνοια για αυτά τα προβλήματα που ανακύπτουν. Στην Σουηδία, την Νορβηγία ή την Δανία σε μεγάλες επιχειρήσεις,  έχουν οι ίδιες βρεφονηπιακούς σταθμούς στους χώρους δουλειάς. Σε άλλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) δίνουν πολύμηνες άδειες επιδόματα, για να πληρωθούν οι νταντάδες ή οι βρεφονηπιακοί σταθμοί είναι δωρεάν. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όταν πειράζεις το ωράριο, πειράζεις θεσμούς. Αν οι θεσμοί δεν είναι συγχρονισμένοι με τις υπόλοιπες δομές, δημιουργούνται πολλά προβλήματα.

Ο νόμος αυτός θα συναντήσει εμπόδια στους μαζικούς χώρους. Η πλειονότητα, ωστόσο, των εργαζομένων δουλεύει σε μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις. Αυτοί πώς θα προστατευτούν;

Αρμόδιοι για αυτό είναι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Αντί η κυβέρνηση να ενισχύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, εισήγαγε την Επιθεώρηση Εργασίας σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας. Οι περισσότερες επιχειρήσεις, με λίγους εργαζόμενους, έχουν ταυτόχρονα λόγω υπερχρέωσης να αντιμετωπίσουν και τον πτωχευτικό νόμο. Το πρώτο που θα κάνουν είναι να «απεγκλωβιστούν» από το εργατικό δυναμικό και αυτό αυτόματα σημαίνει ένταση της παραβατικότητας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Σε αυτό το περιβάλλον, που θα έπρεπε οι μηχανισμοί να λειτουργούν προς όφελος του εργαζομένου,  η κυβέρνηση μετατρέπει το ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή, χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη και πρόνοια για ενίσχυση προσωπικού, υλικοτεχνικά μέσα, διαλειτουργικότητα των  συστημάτων. Παρότι ο κ. Χατζηδάκης τα εξήγγειλε, τίποτα δεν νομοθετήθηκε. Η Επιθεώρηση μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά και δημιουργείται μια έντονη αβεβαιότητα, η οποία θα έχει αμέσως αντανάκλαση στην εποπτεία της αγοράς εργασίας.

Ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος από αυτό το νόμο;

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ειδική οικονομική ζώνη, όπου η λειτουργία των συνδικάτων και των ΣΣΕ θα είναι ντε φάκτο απαγορευμένη. Μια καμαριέρα, για παράδειγμα, σήμερα, από τη στιγμή που υπάρχει κλαδική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, αμείβεται με 800 ευρώ, αντί των 650 ευρώ. Ακόμα και αν δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με τον συνδικαλισμό ή δεν έχει πλησιάσει ποτέ το συνδικάτο της, θα αμείβεται με όσα ορίζει η κλαδική σύμβαση. Αυτή η συνθήκη θα πάψει να υπάρχει. Περιοχή χωρίς συνδικάτα και συλλογικές συμβάσεις σημαίνει αυτόματα μείωση των μισθών, μείωση στην ποιότητα της προστασίας της  εργασίας, δηλαδή στους όρους υγείας και ασφάλειας, και επομένως βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα οριζόντια μείωση των μισθών. Θα έχουμε μια πλήρη «βαλκανοποίηση» της εργασίας το αμέσως επόμενο διάστημα, ενδεχομένως πολύ πιο απότομη και σκληρή από αυτή που ζήσαμε την περίοδο των μνημονίων. Έτσι πήρε το θάρρος η κ. Κεραμέως να ασκήσει αγωγή κατά τριτοβάθμιας οργάνωσης, της ΑΔΕΔΥ, και  του ΕΚΑ για την απεργία της Τετάρτης. Αυτό υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητο.

Ακούγεται πολύ συχνά ότι ο νόμος δεν άλλαξε την εργασιακή ζούγκλα, που βιώνουν ούτως ή άλλως οι εργαζόμενοι, την κανονικοποίησε.

Δεν στέκει λογικά μια τέτοια σκέψη. Και οι κλοπές είναι παράνομες αλλά γίνονται. Θα νομιμοποιήσουμε τις κλοπές; Όταν όλος ο πλανήτης κινείται στην κατεύθυνση προστασίας του κοινωνικού κράτους και των εργαζομένων, για λόγους όχι ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος, αλλά αναπαραγωγής του, η Ελλάδα διάλεξε την αντιπέρα όχθη. Είναι δεδομένο πως υπάρχει έντονη παραβατικότητα στην αγορά εργασίας. Το ζει όλο το πρεκαριάτο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στην επισφάλεια. Αν κάποιος εργαζόμενος λέει ότι δεν τον απασχολεί η νέα αυτή συνθήκη, θα πρέπει να τον πείσουμε για τη σημασία του συνδικάτου και να τον φέρουμε σε επαφή με το σωματείο του. Αλίμονο αν καταργήσουμε θεσμούς. Τα συνδικάτα και οι συλλογικές συμβάσεις είναι θεσμοί συμμετοχικής δημοκρατίας. Για αυτό και κατοχυρώνονται συνταγματικά. Το ότι ο εργαζόμενος θα δουλεύει «ήλιο με ήλιο» και  με απλήρωτες υπερωρίες, μας γυρίζει στην εποχή που ο σκλάβος δεν παρείχε εργασία για να  έχει την αξίωση να πληρωθεί, αλλά για να έχει το δικαίωμα να ζήσει.  Θα ζήσουμε μια σύγχρονη μορφή δουλείας. Γιατί αυτό νομοθετείται τελικά: Η δουλειά, χωρίς μισθό.

ΣΕΕΛΣ: Συμμετέχουμε στην 24ωρη απεργία και στις συγκεντρώσεις | Τετάρτη 16 Ιούνη-Σωματείο Εργαζομένων Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Συμμετέχουμε στην 24ωρη απεργία την Τετάρτη 16 Ιούνη που προκήρυξε η ομοσπονδία μας (ΠΟΘΑ), η ΑΔΕΔΥ και μια σειρά εργατικά κέντρα και σωματεία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που η κυβέρνηση φέρνει στην ολομέλεια της Βουλής με συνοπτικές διαδικασίες να ψηφιστεί την Τετάρτη.

Καταγγέλλουμε τη στάση της ΓΣΕΕ αλλά και της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, που αντί να προκηρύσσουν απεργία και την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου ώστε να νεκρώσουν τα πάντα και να εκφραστεί για άλλη μια φορά η αντίθεση των εργαζομένων, φροντίζουν να κλείσουν τον αγώνα μας καλώντας απλά σε ένα συλλαλητήριο. Θέλουν να βάλουν φρένο στις διεκδικήσεις μας φοβούμενοι τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα την προηγούμενη Πέμπτη. Καθημερινά αποκαλύπτεται ο ρόλος που έχουν αναλάβει, να εξυπηρετούν τις επιταγές της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους, ακόμα και αυτούς που την προηγούμενη φορά δεν έκαναν το βήμα να απεργήσουν, να δώσουμε μαζί αυτόν τον αγώνα, να γίνει υπόθεση όλων μας.

Όσο και να θέλει κυβέρνηση και τα διάφορα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΜ να παρουσιάσουν το νομοσχέδιο ως φιλεργατικό και πρόοδο για τους εργαζόμενους, εμείς λέμε «να το πάρουν πίσω» και συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τα εναπομείναντα δικαιώματά μας, διεκδικώντας να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που ψήφισαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και ανέτρεψαν τη ζωή μας υποθηκεύοντας το μέλλον της νέας γενιάς.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ στις 16 ΙΟΥΝΗ

Καλούμε όλους και όλες στα απεργιακά συλλαλητήρια στο Σύνταγμα πίσω από το πανό του σωματείου μας.

Ολοήμερη κινητοποίηση των συνδικάτων

Ολοήμερη κινητοποίηση των συνδικάτων
Μιχαήλ Άγγελος Κωνσταντόπουλος

https://www.efsyn.gr/politiki/298400_oloimeri-kinitopoiisi-ton-syndikaton

Απεργία από ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ και Εργατικό Κέντρο Αθήνας, στάση εργασίας από τη ΓΣΕΕ αύριο, κατά της ψήφισης του νομοσχεδίου ● Συγκεντρώσεις πρωί και απόγευμα, σε Σύνταγμα και Κλαυθμώνος.
Ακολουθήστε μας στο Google news
Ξανά στους δρόμους θα βρεθούν, αύριο, συνδικάτα και εργαζόμενοι, ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που ψηφίζεται μόνο από τη Ν.Δ. με διαδικασίες fast track. Το ΠΑΜΕ καλεί σε 2 συγκεντρώσεις το πρωί και το απόγευμα, στο Σύνταγμα, ενώ η ΑΔΕΔΥ μετέτρεψε τη στάση εργασίας που είχε προκηρύξει αρχικά σε 24ωρη απεργία, καλώντας στις 11 π.μ., στην πλατεία Κλαυθμώνος. Και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, σε έκτακτη συνεδρίασή του, αποφάσισε την μετατροπή της στάσης εργασίας σε 24ωρη απεργία.

Απεργία έχουν κηρύξει και τα 13 ναυτεργατικά σωματεία, εναντίον της οποίας έχουν προσφύγει δικαστικά οι ακτοπλόοι (βλέπε σελ. 16). Η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει στάση εργασίας από τη μία το μεσημέρι και δίνει ραντεβού στο Σύνταγμα, στις 4 το απόγευμα. Στο πλευρό τους αναμένεται να βρεθούν, για άλλη μια φορά, υγειονομικοί και εκπαιδευτικοί, ενώ τα δικά τους καλέσματα απευθύνουν πρωτοβάθμια σωματεία, κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η συμμετοχή στην απεργία της περασμένης Πέμπτης στην Αθήνα και άλλες πόλεις κρίνεται από τη ΓΣΕΕ και αρκετούς ακόμα συνδικαλιστικούς φορείς ως μαζική και ιδιαίτερα ικανοποιητική. Ηδη από εκείνη τη στιγμή συνδικαλιστές και εργαζόμενοι είχαν μιλήσει στην «Εφ.Συν.» για την ανάγκη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, παρά τη δύσκολη περίοδο για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, καθώς πολλοί επέστρεψαν πρόσφατα στις θέσεις τους από τις αναστολές λόγω κορονοϊού, όμως το διακύβευμα κρίνεται ιδιαίτερα υψηλό.

Οι δε συμπράξεις των προοδευτικών δυνάμεων σε πολιτικό επίπεδο, η παρουσία 4 πολιτικών αρχηγών στις κινητοποιήσεις και η κοινή παρουσία των συνδικάτων στον δρόμο δείχνουν να προκαλούν πονοκέφαλο στο κυβερνητικό επιτελείο, που προσπαθεί να κλείσει γρήγορα το νέο μέτωπο. «Ο κόσμος της εργασίας έχει μαζικά εκφράσει, και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει, την αντίθεσή του σε βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου. Διατάξεις που, εάν τελικώς εφαρμοστούν, από την πρώτη στιγμή θα πλήξουν τους πλέον αδύναμους εργαζόμενους», αναφέρει η εκτελεστική επιτροπή της ΓΣΕΕ.

Εκτός από το ΕΚΑ, στο Σύνταγμα θα βρεθούν ξανά εργατικά κέντρα από περισσότερο απομακρυσμένες περιοχές της Αττικής, όπως αυτό της Ελευσίνας. Σύμφωνα με την ΑΔΕΔΥ, η απόφαση για την 24ωρη απεργία έλαβε υπόψη τις προτάσεις – αποφάσεις των Ομοσπονδιών και των Νομαρχιακών Τμημάτων. «Αυτό το νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί, πρέπει να αποσυρθεί τώρα!», τονίζει σε σχετική ανακοίνωσή της, καλώντας σε μαζική συμμετοχή στην απεργία και στις συγκεντρώσεις που προγραμματίζονται για την Τετάρτη σε όλες τις πόλεις της χώρας. Κινητοποιήσεις έχουν προκηρύξει επίσης λίγο νωρίτερα πρωτοβάθμια σωματεία και υγειονομικοί, ενώ 24ωρη απεργία προκήρυξε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος και Ακροάματος (ΠΟΘΑ), που μιλά για ένα νομοσχέδιο που θα φέρει αύξηση της ανεργίας και θα εντείνει την εργασιακή ζούγκλα.

Για το ΠΑΜΕ, τέλος, που καλεί στις 10.30 π.μ. και στις 5 το απόγευμα στο Σύνταγμα, βασικό είναι να μην περάσει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, ενώ, στην περίπτωση που ψηφιστεί, τα συνδικάτα που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε ετοιμότητα ώστε να μην εφαρμοστεί.

Η μεγάλη απεργία κατά του “νόμου Λάσκαρη” πριν 45 χρόνια

Η μεγάλη απεργία κατά του “νόμου Λάσκαρη” πριν 45 χρόνια
https://www.anatropinews.gr/2021/06/10/megali-apergia-nomoy-laskar/

Η σημερινή απεργία κατά του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, του “νόμου Χατζηδάκη” κάνει αναπόφευκτες τις συνδέσεις με την πρώτη παρόμοια απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας αμέσως μετά το πρώτο ορμητικό απεργιακό κύμα της μεταπολίτευσης να ψηφίσει τον περιβοήτο αντιαπεργιακό «Νόμο 330» γνωστός και ως “νόμος Λάσκαρη”.
Ακριβώς 45 χρόνια πριν, στις 25 Μάη του 1976 η τότε κυβέρνησή της βρέθηκε αντιμέτωπη με μια 48ωρη γενική απεργία που κήρυξαν σωματεία και ομοσπονδίες, με δεκάδες χιλιάδες απεργούς να συγκρούονται με τα ΜΑΤ και τις αύρες της αστυνομίας που άφησαν μάλιστα πίσω τους μία νεκρή μικροπωλήτρια στην Ομόνοια.

Από το 1974, δυο είναι οι βασικοί νόμοι για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, που ο ένας αντικατέστησε τον άλλο. Πρόκειται για το νόμο 330/1976 της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ή αλλιώς «νόμος Λάσκαρη» (ο υπουργός Εργασίας), ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την περίφημη δήλωσή του στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου: «Δε θα επιτρέψω την πάλη των τάξεων», εκφράζοντας με απόλυτη σαφήνεια τους αντεργατικούς στόχους του νόμου.

Ο άλλος είναι ο νόμος 1264/82, που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ισχύει μέχρι σήμερα. Ακολούθησε το άρθρο 4 του νόμου 1365/83, που χαρακτηρίστηκε και «απεργοκτόνο». Με αυτό, για την κήρυξη απεργίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, απαιτούνταν μεταξύ άλλων το 50% συν 1 των εγγεγραμμένων μελών της οργάνωσης και όχι η πλειοψηφία των παρόντων στη συνέλευση.

Η πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974, έναν χρόνο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια τεράστια νίκη του κινήματος που ήρθε από τα κάτω, βγάζοντας στο προσκήνιο των εξελίξεων την εργατική τάξη. Οπλισμένοι με την αυτοπεποίθηση που έδωσε το Πολυτεχνείο, οι εργαζόμενοι-ες μπήκαν στη μάχη για να διεκδικήσουν όλα εκείνα τα δικαιώματα που τους στέρησε η επταετία αλλά και την «αποχουντοποίηση» στον ίδιο τον χώρο δουλειάς τους και σε ολόκληρη κοινωνία.

Το ξεκίνημα έγινε με την απεργία της Νάσιοναλ Καν τον Οκτώβρη του 1974 με πρωτοβουλία της εργοστασιακής επιτροπής που είχε συγκροτηθεί (τα σωματεία στους χώρους ήταν ανύπαρκτα από την εποχή της χούντας, ενώ η ΓΣΕΕ, οι περισσότερες ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα ήταν κάτω από τον έλεγχο διορισμένων ή ‘εκλεγμένων’ με νοθεία δεξιών εργατοπατέρων. Στη Νάσιοναλ Καν απεργούν μαζί Πακιστανοί μετανάστες και ντόπιοι εργατες/τριες.

Τη Νάσιοναλ Καν ακολούθησαν οι τεχνικοί Τύπου, η ΗΒΗ, η Ολυμπιακή, η ΙΤΤ, η Πεσινέ, οι μεταλλωρύχοι του Μποδοσάκη, τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας, οι έκτακτοι του ΟΠΑΠ, οι γιατροί του ΚΑΤ.

Το 1975, στη μάχη μπαίνουν πλέον όλα τα μεγάλα εργοστάσια που γίνονται κάστρα του απεργιακού αγώνα: Βιαμάξ, Βιοχάλκο, όλα τα Ναυπηγεία, όλα τα Ορυχεία, Πίτσος, Εσκιμό, Ιζόλα, Τριαντέξ, Τρικοπί, Φούλγκορ, Βιοχρώμ, ΕΤΜΑ, Λαδόπουλος –ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Το κίνημα περνάει από το ένα εργοστάσιο στο άλλο αγκαλιάζοντας ολόκληρους τους κλάδους αιχμής: Κλωστοϋφαντουργία, ηλεκτρικές συσκευές, ναυπηγεία, αμαξώματα, οικοδομές. Τον Ιούλη του 1975, η πρώτη επέτειος από την πτώση της χούντας σημαδεύεται από την απεργία των οικοδόμων και την άγρια σύγκρουση με την αστυνομία στους δρόμους της Αθήνας. Οι μαίες και οι νοσοκόμες που δουλεύουν στις κλινικές (ΕΣΥ βέβαια δεν υπήρχε) κατεβαίνουν στους δρόμους, οι τηλεφωνήτριες του ΟΤΕ ξεκινάνε απεργίες.

Μαζικές απεργίες
Τα χαρακτηριστικά των απεργιών συμπυκνώνει η απεργία διαρκείας που ξεκινάει στα μέσα Αυγούστου του 1975 στην Χαρτοποιία ΜΕΛ, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Οι εργάτες της ανακάλυψαν από την αρχή πώς οργανώνεις απεργία, κατάληψη, συμπαράσταση.

Δυο μήνες μετά το ξεκίνημα της απεργίας κατεβαίνουν στην Αθήνα. Ξενυχτάνε μπροστά στη Βουλή και κάνουν συνελεύσεις στα Προπύλαια. Η κυβέρνηση στέλνει αστυνομία να τους διώξει. Οι απεργοί υπερασπίζονται το χώρο μαζί με συμπαραστάτες. Αποφασίζουν τελικά να πάνε στο Πολυτεχνείο φωνάζοντας “Το δρόμο τον δείχνει ο Νοέμβρης” και το κάνουν κέντρο αγώνα. Έτσι κερδήθηκε το άσυλο.

Οι απεργοί εκδίδουν την “Φωνή των απεργών της ΜΕΛ” η οποία μετατρέπεται σε εργαλείο συμπαράστασης, με χιλιάδες φύλλα να πουλιούνται σε άλλα εργοστάσια όπου συγκεντρώνονται χρήματα για τους απεργούς. Η ΜΕΛ οργανώνει συναυλίες αλληλεγγύης και συγκεντρώσεις συμπαράστασης μέσα στο Πολυτεχνείο

Στην Πάτρα, όπου είχε ξεκινήσει νωρίτερα απεργία σε ένα άλλο εργοστάσιο του ίδιου ιδιοκτήτη, του Λαδόπουλου, η αλληλεγγύη ήταν συγκλονιστική. Οργανώθηκε συναυλία με τον Μικρούτσικο, τη Δημητριάδη και άλλους μέζεψε περίπου 100.000 δραχμές για τους απεργούς, ένα τεράστιο νούμερο για την εποχή.

Για ένα διάστημα οι εργάτες της Πάτρας ανέβηκαν και αυτοί στην Αθήνα, όπου ενώθηκαν με τη ΜΕΛ. Αυτό είναι μια ακόμη τακτική που γενικεύτηκε στις απεργίες του ’74-’76. Να απεργούν ταυτόχρονα σε πολλά μαγαζιά του ίδιου αφεντικού, για να αυξάνεται η πίεση. Τελικά ενώ πλησίαζε η επέτειος του Πολυτεχνείου και με πρόσχημα ότι “ο γιορτασμός του δεν προσφέρεται για οικονομικούς αγώνες”, η ΕΦΕΕ, απαιτεί από τους απεργούς να φύγουν. Οι εργάτες γύρισαν στο εργοστάσιο και έβαλαν μπρος τις μηχανές, κάτω από το δικό τους έλεγχο. Τελικά η εργοδοσία υποχώρησε, έδωσε αυξήσεις και πλήρωσε ακόμη και τις μέρες της απεργίας.

Το 1976, στο αποκορύφωμά αυτού του κινήματος γίνονται μαζικές απεργίες. Κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου ήταν οι απεργίες διαρκείας. Οι απεργοί οργανώνονται στις επιτροπές αγώνα, οργανώνουν απεργιακές φρουρές.

Μέσα από αυτήν την διαδικασία κάνουν την εμφάνισή τους καινούργια σωματεία σε όλους τους χώρους δουλειάς, που μαζικοποιούνται ραγδαία. Το αίτημα για συλλογικές συμβάσεις αγκαλιάζει όλο το εργατικό κίνημα. Πάνω απ’ όλα οι απεργίες αρχίζουν να στριμώχνουν τα αφεντικά που αναγκάζονται να δίνουν αυξήσεις και να κανουν παραχωρήσεις στα ωράρια και τις συνθήκες δουλειάς. Ανάμεσα στο 1974-80, οι αυξήσεις στις αποδοχές στους περισσότερους χώρους εργασίας ξεπερνάνε την αύξηση των τιμών (241%). Είναι 337% στους βιομηχανικούς εργάτες, 298% στις οικοδομές, 422 % στην ΔΕΗ.

Ταφόπλακα
Σε αυτό το κίνημα και τη μαζική στροφή προς το μαχητικό συνδικαλισμό στη βάση των χώρων δουλειάς και κύρια στα εργοστάσια, ήθελε να βάλει ταφόπλακα ο νόμος 330, καθώς η καταστολή της αστυνομίας και η απεργοσπασία δεν μπορούσε να το νικήσει.

Στις αρχές του Μάρτη του 1976 ο ΣΕΒ ζήτησε με συνέντευξη Τύπου τη λήψη μέτρων, και στο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έγινε τέσσερις μέρες μετά, αποφασίστηκε η κυβερνητική επίθεση που μεταφράστηκε στον 330 και άλλους νόμους μετά από αυτόν. Στα πρακτικά, που έχει δημοσιεύσει η ΕΦΣΥΝ, είναι χαρακτηριστική η πρώτη φράση του Καραμανλή:

«Οπως γνωρίζετε, Κύριοι, το θέμα το οποίον τελευταίως μας απασχολεί έντονα είναι το θέμα των απεργιών. Είναι ένα φαινόμενον δυσάρεστον, που ημπορεί να εξελιχθεί κατά τρόπον επικίνδυνον, εάν δεν εύρωμε τους καταλλήλους τρόπους να το αναχαιτίσωμεν …πρέπει να δαμάσωμεν τις απεργίες».

Ο νόμος 330 περιόριζε δραστικά το δικαίωμα στην απεργία, νομιμοποιούσε την ανταπεργία (λοκ άουτ) και τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών. Απαγόρευε την «πολιτική απεργία», τις απεργίες αλληλεγγύης, αλλά και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δε στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα.

Απαγορεύτηκαν οι απεργίες που δεν κηρύσσονταν «υπό του νομίμως συνεστημένου σωματείου» (αλλά από συνελεύσεις εργαζομένων) ή αποφασίζονταν με πλειοψηφία κάτω του 75%. Επιβλήθηκε υποχρεωτική οκταήμερη προειδοποίηση των απεργών προς τον εργοδότη, ποινικοποιήθηκε η «άσκησις επιρροής επί της συστάσεως σωματείου», αναζωογονήθηκε η μετεμφυλιακή νομοθεσία που επέτρεπε την απόλυση συνδικαλιστικών στελεχών για «απείθεια σε δικαιολογημένη εντολή του εργοδότη» ή «εξύβρισή» του.

Όλα τα συνδικάτα και η αντιπολίτευση στη Βουλή καταδίκαζαν αυτό το τερατούργημα. Έτσι κήρυξαν την 48ωρη γενική απεργία, στις 24 και 25 Μάη, όταν το νομοσχέδιο πήγε στη Βουλή. Ήταν ένας πανεργατικός σεισμός. Υπολογίζεται ότι απέργησαν περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες και εργάτριες και στην Αθήνα δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν στις 24 Μάη πανικοβάλλοντας την κυβέρνηση που την επόμενη μέρα επιτέθηκε. Σε συνέντευξή του ο Νίκος Γεωργίου, οικοδόμος τότε, περιγράφει τι έγινε τη δεύτερη μέρα της απεργίας:

«Η απεργιακή συγκέντρωση ήταν έξω από το θέατρο Διάνα στην Ιπποκράτους. Είχε χιλιάδες κόσμο. Υπήρχε η κλασσική διαδικασία με συνδικαλιστές σαν κεντρικούς ομιλητές, βουλευτές της Αριστεράς που συμπαραστέκονταν κλπ. Από τα κάτω όμως γίνεται μεγάλη συζήτηση ότι δεν μπορούμε να περιοριστούμε σε αυτά, πρέπει να γίνει διαδήλωση. Από τα πάνω ανακοινώνεται η λήξη της συγκέντρωσης και τα συνήθη “βρισκόμαστε σε αγωνιστική ετοιμότητα” κλπ. Οι απεργοί όμως αρνήθηκαν να φύγουν και συγκρότησαν διαδήλωση στην Πανεπιστημίου με προορισμό το υπουργείο Εργασίας στην Πειραιώς. Δεν ήταν μόνο οι οικοδόμοι. Αμέτρητοι εργατικοί χώροι έβγαλαν απεργία και κατέβηκαν οργανωμένα με πορείες από τα εργοστάσια, αλλά και νεολαία, φοιτητές. Η αστυνομία δεν δίστασε να επιτεθεί άγρια στη διαδήλωση. Αύρες, χημικά, ξύλο. Εγώ, κνίτης ακόμα τότε, είχα φύγει με τα “συνάδελφοι διαλυόμαστε” που ήταν η γραμμή. Φτάνοντας όμως στο σπίτι ανοίγω το ράδιο, ακούω ότι γίνεται χαμός και παίρνω το δρόμο ξανά για το κέντρο της Αθήνας. Όταν έφτασα οι συγκρούσεις είχαν απλωθεί και οι μάχες με την αστυνομία κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ».

Η επίθεση της αστυνομίας έγινε όταν οι απεργοί επιχείρησαν να ανέβουν απο την Πειραιώς πίσω στην Βουλή στη Σταδίου στο ύψος της Πεσμαζόγλου. Εκατοντάδες είναι οι τραυματίες και δεκάδες συλληφθέντες στις μάχες που δίνονται σώμα με σώμα. Σηκώνονται οδοφράγματα με αυτοκίνητα σε μια σειρά από δρόμους της Αθήνας, στην Πειραιώς φλεγόμενα, με μεγάλες μπάλες χαρτιού απο το τυπογραφείο της «Βραδυνής».

Οι αύρες οργιάζουν και στην Αιόλου, μια από αυτές σκοτώνει την μικροπωλήτρια Αναστασία Τσιβίκα, παρασύροντάς την πάνω στο πεζοδρόμιο. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες μιλούσαν για δράση «ξένων στοιχείων» και «προβοκατόρων» .

Ο νόμος τελικά ψηφίστηκε. Η απόπειρα της ΝΔ να σταματήσει τις απεργίες ήταν σκληρή –χιλιάδες συνδικαλιστές που πρωτοστατούσαν στους χώρους τους απολύθηκαν τα επόμενα χρόνια.

Αλλά οι απεργίες κάθε άλλο παρά σταμάτησαν μετά το 1976. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χαμένες ώρες εργασίας από απεργίες ακόμη και σε προεκλογική περίοδο το 1980 είναι 20.494.744, τριπλάσιες από τις 6.145.000 του 1976, καθώς δίπλα σε αρκετά από τα εργοστάσια που συνεχίζουν τους αγώνες (όπως η απεργία διαρκείας των λιθογράφων), έρχονται να προστεθούν οι νοσοκομειακοί γιατροί στο ιδιωτικό ακόμη σύστημα Υγείας, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, οι εκπαιδευτικοί και άλλα κομμάτια του δημόσιου τομέα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε τελικά να καταργήσει το ν.330 το 1982.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν πολλές, με το συνδικαλιστικό κίνημα να επικεντρώνεται ωστόσο κυρίως στην αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας του, στην οποία μεταξύ άλλων εντάσσεται και το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και διαπραγματεύσεων. Επίσης εκείνη την περίοδο εμφανίζονται και τα πρώτα σπέρματα επιχειρησιακού συνδικαλισμού, ενώ την εμφάνισή τους σταδιακά κάνουν και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων. «Βασικό στοιχείο όμως εκείνης της περιόδου είναι η δημιουργία των πρώτων επιχειρησιακών σωματείων», τονίζει ο Σάββας Ρομπόλης.

Όπως εξηγεί με το νόμο του 1982 «δημιουργείται ένα πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων και είναι γεγονός πως η άνοδος του ΠΑΣΟΚ βοηθάει στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Με το νόμο του ’82 τα συνδικάτα ισχυροποιούν τη θέση τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ τα χρόνια που θα ακολουθήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση του πλαισίου». Από τις αρχές του ’80 το ΠΑΣΟΚ ισχυροποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα, όμως υπήρξαν και οι ρήξεις όπως την περίοδο επί υπουργίας Αρσένη με πολλά στελέχη της ΠΑΣΚΕ να εγκαταλείπουν το κυβερνητικό άρμα. Τις επόμενες δεκαετίας έχουμε την ανάπτυξη και ενίσχυση του κλαδικού συνδικαλισμού και της ΓΣΕΕ ως κεντρικού συνδικαλιστικού οργάνου.

Στη δεκαετία του ’80 ένα από τα βασικότερα ζητήματα είναι αυτό της εξυγίανσης των ‘προβληματικών επιχειρήσεων’. Πρόκειται για ισχυρές επιχειρήσεις της ελληνικής βιομηχανίας που κατέρρεαν οικονομικά υπό το βάρος των χρεών που είχαν συσσωρεύσει. «Εκείνη την περίοδο ενισχύεται περαιτέρω ο επιχειρησιακός συνδικαλισμός και μέσω αυτού διεκδικείται η συνέχιση της λειτουργίας των εταιρειών και η διατήρηση των θέσεων εργασίας. Πραγματοποιούνται μεγάλες απεργίες από επιχειρησιακά σωματεία αλλά και με την κάλυψη της ΓΣΕΕ και των ομοσπονδιών».

Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ δημιουργεί και τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) για την «εξυγίανση» των «προβληματικών εταιρειών», πολλές εκ των οποίων αφού καθάρισαν από τα χρέη μέσω του ΟΑΕ πουλήθηκαν και τελικά οι περισσότερες έκλεισαν. «Βραχυχρόνια το κίνημα των επιχειρησιακών σωματείων στέφεται με επιτυχία, ωστόσο σε βάθος χρόνου οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες έκλεισαν», τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Ρομπόλης.

Η πτώση της Χούντας βρίσκει το συνδικαλιστικό κίνημα σε μια φάση αποδεκατισμού εξαιτίας φυλακίσεων πολλών συνδικαλιστών κατά τη διάρκεια της επταετίας, αλλά και των διορισμένων από τη δικτατορία διοικήσεων των συνδικάτων. «Η περίοδος από το 1974 έως το 1981 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘περίοδος αποκατάστασης της δημοκρατίας του συνδικαλιστικού κινήματος’. Αυτή η φάση ολοκληρώνεται με το νόμο του 1982» επί ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για το νόμο 1264/1982 «για τον εκδηµοκρατισµό του συνδικαλιστικού κινήµατος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζοµένων».

Η άνθηση του επιχειρησιακού συνδικαλισμού
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν πολλές, με το συνδικαλιστικό κίνημα να επικεντρώνεται ωστόσο κυρίως στην αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας του, στην οποία μεταξύ άλλων εντάσσεται και το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και διαπραγματεύσεων. Επίσης εκείνη την περίοδο εμφανίζονται και τα πρώτα σπέρματα επιχειρησιακού συνδικαλισμού, ενώ την εμφάνισή τους σταδιακά κάνουν και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων. «Βασικό στοιχείο όμως εκείνης της περιόδου είναι η δημιουργία των πρώτων επιχειρησιακών σωματείων», τονίζει ο Σάββας Ρομπόλης.

Όπως εξηγεί με το νόμο του 1982 «δημιουργείται ένα πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων και είναι γεγονός πως η άνοδος του ΠΑΣΟΚ βοηθάει στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Με το νόμο του ’82 τα συνδικάτα ισχυροποιούν τη θέση τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ τα χρόνια που θα ακολουθήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση του πλαισίου». Από τις αρχές του ’80 το ΠΑΣΟΚ ισχυροποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα, όμως υπήρξαν και οι ρήξεις όπως την περίοδο επί υπουργίας Αρσένη με πολλά στελέχη της ΠΑΣΚΕ να εγκαταλείπουν το κυβερνητικό άρμα. Τις επόμενες δεκαετίας έχουμε την ανάπτυξη και ενίσχυση του κλαδικού συνδικαλισμού και της ΓΣΕΕ ως κεντρικού συνδικαλιστικού οργάνου.

Στη δεκαετία του ’80 ένα από τα βασικότερα ζητήματα είναι αυτό της εξυγίανσης των ‘προβληματικών επιχειρήσεων’. Πρόκειται για ισχυρές επιχειρήσεις της ελληνικής βιομηχανίας που κατέρρεαν οικονομικά υπό το βάρος των χρεών που είχαν συσσωρεύσει. «Εκείνη την περίοδο ενισχύεται περαιτέρω ο επιχειρησιακός συνδικαλισμός και μέσω αυτού διεκδικείται η συνέχιση της λειτουργίας των εταιρειών και η διατήρηση των θέσεων εργασίας. Πραγματοποιούνται μεγάλες απεργίες από επιχειρησιακά σωματεία αλλά και με την κάλυψη της ΓΣΕΕ και των ομοσπονδιών».

Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ δημιουργεί και τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) για την «εξυγίανση» των «προβληματικών εταιρειών», πολλές εκ των οποίων αφού καθάρισαν από τα χρέη μέσω του ΟΑΕ πουλήθηκαν και τελικά οι περισσότερες έκλεισαν. «Βραχυχρόνια το κίνημα των επιχειρησιακών σωματείων στέφεται με επιτυχία, ωστόσο σε βάθος χρόνου οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες έκλεισαν», τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Ρομπόλης.

Στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού

Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ υπογραμμίζει και το διεθνές πλαίσιο που ορίζει την εφαρμοζόμενη πολιτική της περιόδου, επηρεάζοντας αναπόφευκτα και τις διεκδικήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. «Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 με την κρίση του πετρελαίου και την αύξηση του πληθωρισμού διαμορφώνεται το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Η σχολή του Σικάγο δημιουργεί το τεχνικό υπόβαθρο για τη μετάβαση από το ‘φορντικό υπόδειγμα’ στο ‘νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα’. Βασική αρχή αυτού του υποδείγματος ήταν πως για την αντιμετώπιση της κρίσης του πετρελαίου, τις επιπτώσεις της στην παγκόσμια οικονομία και την αύξηση του πληθωρισμού θα πρέπει να υπάρξει πλήρης απελευθέρωση του κεφαλαίου και της αγοράς εργασίας με ατμομηχανή την παγκοσμιοποίηση. Εκεί εμφανίζεται και η πολιτική των Ρίγκαν και Θάτσερ. Μια πολιτική που εξαπλώνεται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη στη συνέχεια».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η επιτυχία του 2001

Μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις ξεσπούν στα πρώτα χρόνια του ’90 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το συνδικαλιστικό κίνημα δημιουργεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην τότε κυβέρνηση που επιχειρεί να προχωρήσει σε αυτή τη μετάβαση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο με την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και του κεφαλαίου, μέσω ιδιωτικοποιήσεων και συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταρρέει και το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην εξουσία. Όμως και τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν μπει στη διαδικασία της «μετάβασης».

Το 2001 καταγράφεται η κορύφωση του συνδικαλιστικού κινήματος με το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό. «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της μεταπολίτευσης. Οι κινητοποιήσεις Γιαννίτση ήταν μια προίκα για το κίνημα», τονίζει ο κ. Ρομπόλης.

Σημαντικό στοιχείο εκείνων των κινητοποιήσεων ήταν η συμβολή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το οποίο έχει δημιουργηθεί από το 1990. «Για πρώτη φορά τεκμηριώνονται οι θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Το 2001 το Ινστιτούτο Εργασίας είχε επεξεργαστεί το ασφαλιστικό σύστημα (στρεβλώσεις , κατακερματισμός, ανισότητα κ.α.) και είχε παρουσιάσει μια μεγάλη πρόταση με μελέτες, για το πως θα μπορούσαμε να περάσουμε σταδιακά από τα δεκάδες ταμεία στα τρία μέσα στα επόμενα χρόνια. Ο συνδυασμός της τεκμηριωμένης πρότασης και της ενημερωτικής δράσης από τους συνδικαλιστές οδήγησε στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Έτσι στους δρόμους κατέβηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ήταν η πρώτη φορά που το συνδικαλιστικό κίνημα παρουσιάζει μια επιστημονική μελέτη ως αντιπρόταση», σημειώνει ο Σάββας Ρομπόλης.

Το φαινόμενο της «ατομικότητας»

Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την έλευση της τρόικας το συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει σε μια περίοδο ύφεσης με εξαίρεση ορισμένες δυναμικές κινητοποιήσεις σε επιμέρους κλάδους, όπως των ναυτεργατών και των αγροτών. Σημειώνεται πως οι πρώτοι το 2006 τερματίζουν την πολυήμερη κινητοποιησή τους υπό το βάρος της επιστράτευσης από την κυβέρνηση, ένα κατασταλτικό μέτρο που θα χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τα επόμενα χρόνια. Μετά έρχεται η κρίση και μαζί της τα Μνημόνια. Το συνδικαλιστικό κίνημα φαίνεται να αδυνατεί να αντιδράσει σε βαθμό ώστε να εμποδίσει την επέλαση των αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων. Πολλοί έκαναν λόγο για «αλλοτρίωση» του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο κ. Ρομπόλης σχολιάζει: «Δεν συμφωνώ πως υπάρχει αλλοτρίωση. Το θέμα είναι πως οι δανειστές και οι ελληνικές κυβερνήσεις εφάρμοσαν ένα πρόγραμμα με το οποίο η ανεργία εκτοξεύτηκε και το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε στα όριά του. Η ανεργία είναι το βασικό φαινόμενο που αποδυναμώνει το συνδικαλιστικό κίνημα. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει πως υπάρχει ένα ζήτημα με την παραταξιοποίηση, καθώς εξαιτίας αυτής δεν υπάρχει πλήρης ανεξαρτησία. Ωστόσο αυτό το φαινόμενο αντιμετωπίζεται με το Ινστιτούτο Εργασίας μέσω του οποίου παράγεται πολιτική με βάση την τεκμηρίωση και τις αυτοτελείς αναλύσεις».

Την τελευταία δεκαετία οι εργαζόμενοι απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα σωματεία, ενώ η συνδικαλιστική ηγεσία έχει κατηγορηθεί για τη στάση που κράτησε με το ξέσπασμα της κρίσης. «Είναι γεγονός πως ο δείκτης συνδικαλιστικής πυκνότητας είναι μειωμένος», αναφέρει ο κ. Ρομπόλης και συνεχίζει: «Αυτό νομίζω οφείλεται στην οπισθοδρόμηση του συνδικάτου, η οποία σημειώνεται όταν στο πλαίσιο της σύγκρουσης η απώλειά είναι οι θέσεις εργασίας. Το ερώτημα είναι τι θα μπορούσε το συνδικάτο να κάνει παραπάνω;».

Πολλοί κατηγορούν τη ΓΣΕΕ για τις μορφές δράσης που επέλεξε και διερωτώνται γιατί τα συνδικάτα δεν επανέλαβαν την επιτυχημένη κινητοποίηση του 2001. «Υπάρχουν πολλές μορφές συνδικαλιστικής δράσης και το συνδικάτο για να επιλέξει τη μία ή την άλλη μορφή θα πρέπει να έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις μια επιτυχούς έκβασης. Αν για παράδειγμα προχωρήσει σε μια απεργία διαρκείας για να είναι επιτυχής η δράση απαιτείται υψηλή συμμετοχή. Εγώ προσωπικά αντιμετωπίζω θετικά την απεργία διαρκείας, όμως για την επιτυχία της χρειάζεται πολύ καλή προετοιμασία. Σίγουρα η επιτυχία της αντίδρασης στο νόμο Γιαννίτση αποτελεί ένα μάθημα. Ποιος είναι ο λόγος που το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπήκε στη διαδικασία να επαναλάβει αυτή τη δράση; Δεν ξέρω. Είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί», τονίζει ο κ. Ρομπόλης και επαναλαμβάνει: «Είναι γεγονός πως έχει μείνει αναπάντητο το ερώτημα γιατί ενώ υπήρχε το επιτυχημένο παράδειγμα του 2001 δεν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις συσπείρωσης και συμμετοχής;».

Συνεχίζοντας σημειώνει: «Η μαζικότητα του 2001 αποτελεί μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Από εκεί και μετά δεν επανέλαβε κάτι αντίστοιχο και δεν απέκτησε μια κουλτούρα της προετοιμασίας και των προϋποθέσεων για να δημιουργήσει μια μαζικότητα στις διεκδικήσεις του. Επίσης τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει ανανέωση στα μέλη. Τα συνδικάτα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι προηγούμενης γενιάς. Εγώ αποδίδω αυτή τη στασιμότητα σε αντικειμενικούς λόγους και όχι υποκειμενικούς. Νομίζω πως κυρίως οφείλεται στην οπισθοδρόμηση και την απαξίωση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων, μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη από το ‘90 και μετά, με αιχμή του δόρατος την ανεργία.

Οφείλεται δηλαδή σε αντικειμενικές συνθήκες, όπως αυτές ορίζονται στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, και λιγότερο στον υποκειμενικό παράγοντα που είναι το ίδιο το κίνημα και πως αντιδρά. Είναι ένα ευρωπαϊκό και όχι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Μέσα από την συρρίκνωση των εισοδημάτων και των θέσεων εργασίας, συρρικνώνεται και η βούληση των εργαζομένων για ένταξη στο συνδικάτο. Ουσιαστικά ενισχύεται η ατομική συμπεριφορά έναντι της συλλογικής. Πρόκειται για το φαινόμενο της εξατομίκευσης που έχει ενισχυθεί και από την αποκαθήλωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Αυτή τη στιγμή κυρίαρχη μορφή εργασιακής σχέσης είναι η ατομική σχέση εργασίας και αυτή η ατομικότητα απομακρύνει τον εργαζόμενο από τη συλλογική δράση. Για μένα μπαίνουν πάντα τέτοιες μεταβλητές και διαστάσεις στην ανάλυση, περισσότερο αντικειμενικές και λιγότερο υποκειμενικές».

Μεγάλη πανεργατική απεργία Πέμπτη (10/6)-Συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας συνδικάτων-συνδικαλιστικών παρατάξεων

Μεγάλη πανεργατική απεργία Πέμπτη (10/6)-Συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας συνδικάτων-συνδικαλιστικών παρατάξεων

«Παραλύει» αύριο Πέμπτη 10 Ιουνίου η χώρα, καθώς ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ και ΠΑΜΕ έχουν προκηρύξει 24ωρη απεργία αντιδρώντας στο εργασιακό νομοσχέδιο.

Ταλαιπωρία περιμένει το επιβατικό κοινό εξαιτίας της συμμετοχής των εργαζόμενων στα μέσα μεταφοράς στην απεργία της Πέμπτης αλλά και τους οδηγούς λόγω της ασφυξίας που δημιουργείται στους κεντρικούς δρόμους.

Έτσι ακινητοποιημένα θα μείνουν για 24 ώρες Mετρό, ηλεκτρικός, τραμ και τρόλεϊ ενώ τα λεωφορεία του ΟΑΣΑ θα κυκλοφορούν την Πέμπτη από τις 9 πμ έως τις 9 μμ, δηλαδή θα πραγματοποιήσουν στάσεις εργασίας στην αρχή και στη λήξης της βάρδιας.

Το συνδικάτο της ΣΤΑΣΥ ζητά την απόσυρση του εργασιακού νομοσχεδίου. «Είναι ξεκάθαρο ότι το νομοσχέδιο αυτό επιχειρεί να δώσει ένα νέο συντριπτικό χτύπημα στα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα, που όλα τα τελευταία χρόνια της κρίσης βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτικών όλων των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας», τονίζεται στην ανακοίνωση του συνδικάτου.

Τα τρένα της ΤΡΕΝΟΣΕ θα μείνουν ακινητοποιημένα αύριο ενώ θα τροποποιηθούν τα δρομολόγια της προηγούμενης και της επόμενης ημέρας.

Δεμένα για 24 ώρες θα μείνουν τα πλοία στα λιμάνια εξαιτίας της απεργίας της ΠΝΟ. Η απεργία θα ξεκινήσει στις 00:01 έως 24:00 τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας. Στην κινητοποίηση θα συμμετάσχουν και οι λιμενεργάτες.

Στην κινητοποίηση της 10ης Ιουνίου, θα λάβουν μέρος το προσωπικό των δημοσίων νοσοκομείων και του ΕΚΑΒ, οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, καθώς και οι δικαστικοί υπάλληλοι.

Λόγω της απεργίας της ΑΔΕΔΥ θα υπολειτουργήσουν οι δημόσιες υπηρεσίες, οι εφορίες, πολεοδομίες, δήμοι, νομαρχίες, υπουργεία.

Την ημέρα της απεργίας θα σιγήσουν και τα ΜΜΕ (έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά, διαδικτυακά), στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ΕΡΤ, ΓΓΕΕ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Δημοτικά Ραδιόφωνα, Γραφεία Τύπου) από τις 05.30 π.μ. της Πέμπτης 10 Ιουνίου έως τις 05.30 π.μ. της Παρασκευής 11 Ιουνίου λόγω της 24ωρης απεργίας που κήρυξε η ΕΣΗΕΑ αντιδρώντας στο νομοσχέδιο το οποίο, όπως σημειώνει, ουσιαστικά θεσμοθετεί «νέα ήθη» επί τα χείρω στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τις υπερωρίες, τις απολύσεις και τις απεργίες.

Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας

Μπορεί η απεργία να προκηρύχτηκε για την ίδια ημέρα από τα συνδικάτα αλλά οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν ξεχωριστά.

ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ έχουν προγραμματίσει συλλαλητήριο στις 11 πμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος με σύνθημα «Με εξαθλιωμένους εργαζόμενους , ανάπτυξη δε γίνεται»

Το ΠΑΜΕ έχει προγραμματίσει συγκέντρωση στις 10 πμ στα Προπύλαια με κεντρικό σύνθημα «ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ»

Όπως σημειώνει το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του «η κυβέρνηση χτυπάει την καρδιά των εργατικών δικαιωμάτων, διαλύει το 8ωρο, ξεμοναχιάζει τους εργαζόμενους απέναντι στα δόντια της εργοδοσίας, χτυπάει τη συνδικαλιστική δράση, τα σωματεία, το δικαίωμα στην απεργία! Δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο».

Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη (έξω από το εργατικό κέντρο) στο Ηράκλειο Κρήτης , στη Λάρισα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

10 Ιουνίου: Πανεργατική απεργία κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη

Μπάμπης Κοβάνης 

Όλες οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, καθώς και Πρωτοβάθμια Σωματεία σε όλη τη χώρα, βρίσκονται σε ετοιμότητα για τη μεγάλη πανεργατική απεργία που θα πραγματοποιηθεί στις 10 Ιουνίου. Το αίτημα των εργαζομένων είναι η απόσυρση του νομοθετικού εκτρώματος Χατζηδάκη. Προχθές, Πέμπτη, οι ναυτεργάτες πραγματοποίησαν στάση εργασίας, τα πρωτοβάθμια σωματεία διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας το μεσημέρι, ενώ, το βράδυ, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε επίσης μεγάλη διαδήλωση στα Προπύλαια.

Στον χορό των κινητοποιήσεων μπαίνει τελικά και η ΓΣΕΕ, σύμφωνα με απόφαση της διοίκησης της συνομοσπονδίας, που ανακοινώθηκε στο τέλος Μαΐου. Η ηγετική ομάδα οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση μετά από μια μεγάλη χρονική καθυστέρηση και την απουσία της από τις κινητοποιήσεις του Νοεμβρίου και της Πρωτομαγιάς. Η συνέχιση της απουσίας της, προφανώς, θα δημιουργούσε δυσκολίες στις κινητοποιήσεις, καθώς είναι η μόνη οργάνωση που μπορεί να καλύψει πανελλαδικά την απεργία. Θα οδηγούσε, όμως, και την ίδια σε αδιέξοδο και στην πλήρη απομόνωση από τους εργαζόμενους. Η απόφασή της, τρεις ημέρες πριν από την κινητοποίηση της 3ης Ιουνίου που είχαν εξαγγείλει τα συνδικάτα, δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Ενδεχομένως θα προκαλούνταν σύγχυση και πιθανόν διάσπαση του αγωνιστικού μετώπου.

Διεύρυνση του μετώπου

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, όμως, έδειξαν ετοιμότητα και αποφασιστικότητα να συνεχίσουν τον αγώνα, διευρύνοντας το μέτωπο, αγκαλιάζοντας όλους τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη. Αυτή τη διεύρυνση επιδίωκαν –και επέμεναν γι’ αυτήν από την αρχή, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αναχαιτιστεί η κυβερνητική επέλαση. Για την ηγεσία της ΓΣΕΕ, η δέσμευσή της για κινητοποίηση ήταν μονόδρομος, μετά μάλιστα από την εξαίρετη δουλειά του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) και των νομικών της συνομοσπονδίας, που τεκμηριώνουν το απαράδεκτο του νομοσχεδίου, έτσι όπως παρουσιάστηκε από την ίδια την ηγετική ομάδα, στις 25 Μαΐου, σε συνέντευξη Τύπου.

Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που «με τον φερετζέ της συμφιλίωσης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή […]επιχειρεί μια οριζόντια διάνοιξη ενός σκοτεινού τούνελ, που θα μετατρέψει σε κόλαση τον εργασιακό βίο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων». Ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας Γ. Παναγόπουλος αναφέρθηκε, μάλιστα, και σε μια σειρά «στοχευμένες νομικές κατασκευές και ιδεολογικές ακροβασίες του νομοσχεδίου, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα». Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται ακόμα και φωτογραφικές διατάξεις για τη λειτουργία 31 επιχειρήσεων τις Κυριακές. Πρόκειται για διατάξεις που ικανοποιούν ιδιαίτερα συμφέροντα κλπ. Επίσης, διαπιστώνονται παραλείψεις και κενά στα ζητήματα «της βίας και παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, της συμφιλίωσης της οικογένειας με την επαγγελματική ζωή, την τηλεργασία και την ψηφιακή κάρτα, που ακυρώνουν κάθε θετικό μέτρο που θα μπορούσαν να έχουν αυτές οι ρυθμίσεις».

Δυσαρέσκεια ακόμα και στην ΔΑΚΕ

Το νομοσχέδιο αυτό όχι μόνο δεν ικανοποιεί, αλλά, αντίθετα, στρέφει εναντίον του και τα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης. Από την άποψη αυτή, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσα είπε ο γ.γ. της ΓΣΕΕ, ο Ν. Κουτσιούκης, στα πλαίσια βέβαια της αρμοδιότητας που κατέχει, ο οποίος αναφέρθηκε σε δυο μεγάλα ζητήματα που συζητούνται σήμερα στην Ευρώπη. Αφενός, η καθιέρωση του κατώτατου μισθού σε όλες τις χώρες (με βάση τις δυνατότητές τους) για τη διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για τον καθένα, δηλαδή έναν μισθό που δεν μπορεί να είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας και, αφετέρου, η ενίσχυση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ταχθεί υπέρ αυτών των θεσμών. Αντίθετα, «βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση ή, μάλλον, βαδίζει στο άγνωστο».

Στη συνέχεια, ο Ν. Κουτσιούκης αναφέρθηκε σε μερικά μέτρα, που εάν εφαρμοστούν, θα επιφέρουν σοβαρά πλήγματα στους εργαζόμενους, όπως η ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, το ρεπό και οι υπερωρίες (150 ώρες ετησίως). Η εφαρμογή τους είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν τη μείωση των θέσεων εργασίας, τουλάχιστον κατά 20.000. Αναφέρθηκε επίσης στη μη επαναπρόσληψη των απολυμένων μετά από δικαστική απόφαση, γεγονός που αποτελεί βάναυση προσβολή της έννοιας του δικαίου και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Άσκησε έντονη κριτική στην ποινικοποίηση της απεργίας, το προσωπικό ασφαλείας κατά 33%, την άρση της προστασίας των συνδικαλιστικών στελεχών και, τέλος, αναφέρθηκε στο ΣΕΠΕ –που θα έπρεπε να ενισχυθεί για να παίξει σωστά το ρόλο του.

«Γραμμένο στο γόνατο»

Για το τελευταίο, ο πρόεδρος Γ. Παναγόπουλος δήλωσε ότι άλλα συζήτησε με τον υπουργό, άλλα περίμενε για την ασφάλεια της εργασίας και τελικά… το ΣΕΠΕ μετατρέπεται σε ανεξάρτητη αρχή. «Δεν πρόκειται για σοβαρά πράγματα, γιατί η συγγραφή αυτού του άρθρου είναι ένα γονατογράφημα, δηλαδή γράφτηκε στο γόνατο», όπως είπε χαρακτηριστικά. Επιπροσθέτως, ο γ.γ. της ΓΣΕΕ αναρωτήθηκε «γιατί η κυβέρνηση προχωρεί σε τέτοιες αλλαγές;» και, μάλιστα, ζήτησε να μάθει ποιοι συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτού του νομοσχεδίου, στρέφοντας το βλέμμα του προς την εργοδοσία και τον ΣΕΒ, που έσπευσε να προβάλει και αυτός τις διεκδικήσεις του «γιατί δεν προβλέπεται καν η δυνατότητα της εργοδοσίας να ζητήσει τη διευθέτηση του χρόνου της εργασίας»! Κατά τη συνέντευξη Τύπου, η ηγεσία της ΓΣΕΕ επέμενε πως θα συνεχίσει να ασκεί τον θεσμικό της ρόλο, για τη βελτίωση του νομοσχεδίου. Παρόλο που η ίδια έχει διαπιστώσει τόσες παραλείψεις και προχειρότητες, καθώς και την εμμονή της κυβέρνησης να προχωρήσει χωρίς διαπραγμάτευση.

Για μαζικό, ευρύ μέτωπο των εργαζομένων

«Ανάπτυξη δεν γίνεται με εξαθλιωμένους εργαζόμενους». Με αυτό το σύνθημα στην αφίσα της, η ΓΣΕΕ καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στην απεργία της 10ης Ιουνίου. Ταυτόχρονα, προβάλλει και έναν μακροσκελή κατάλογο των πάγιων αιτημάτων των εργαζομένων, χωρίς να αποσαφηνίζεται ποιος είναι ο κεντρικός στόχος της απεργίας. Η μεθοδολογία αυτή δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να την υπεράσπιση του κεντρικού στόχου, δηλαδή να αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Ωστόσο, η ηγεσία της ΓΣΕΕ γνωρίζει πως βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση και πως το πρώτο βήμα της δεν μπορεί παρά να έχει συνέχεια. Τα ίδια τα γεγονότα θα δείξουν…

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ και Πρωτοβάθμια Σωματεία που βρίσκονται, το τελευταίο διάστημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε κινητοποιήσεις, έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη του ευρύτερου μετώπου των εργαζομένων χωρίς διακρίσεις, αποκλεισμούς και αντιπαραθέσεις. Η μάχη αυτή επιβάλλει σε κάθε οργάνωση, κίνηση ή παράταξη, να συμβάλει στην κοινή προσπάθεια ματαίωσης των σχεδίων της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θετικό το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στο οποίο τονίζεται η ανάγκη να «δυναμώσει ένα ενιαίο μέτωπο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που θα απαιτεί, εδώ και τώρα, την απόσυρση του αντεργατικού τερατουργήματος».

Όμως, το ενιαίο μέτωπο θα πρέπει να ενώνει όλους τους εργαζόμενους σε μια κοινή, μαζική, πολύχρωμη διαδήλωση, γιατί έτσι μπορεί να ακουστεί πιο δυνατά το σύνθημα «πάρτε πίσω το νομοσχέδιό σας». Αυτό το ενιαίο μέτωπο θα βρει ευρύτερη ανταπόκριση μέσα στην κοινωνία, τον επιστημονικό και τον πνευματικό κόσμο και, κυρίως, τη νεολαία, που θα πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη κατηγορία και, ήδη, ασφυκτιά και αναζητεί μια διέξοδο.

dd

ff

Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά θα είναι το τελειωτικό χτύπημα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικτυακή συζήτηση διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της εργασίας, την Τρίτη 1 Ιουνίου, απέναντι στην κυβερνητική επίθεση που προωθείται με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Πρωτοβουλία που δημιουργήθηκε από κοινωνικούς και πολιτικούς επιστήμονες ακριβώς λόγω του νέου νομοσχεδίου, που συνεχίζει και οξύνει μια μακρόχρονη γραμμή απορρύθμισης της εργασίας, που παγιώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όπως τόνισε η συντονίστρια της εκδήλωσης, Δήμητρα Λαμπροπούλου, ιστορικός στο ΕΚΠΑ. Οι ομιλητές, πέραν των γνωστών (απο)ρυθμίσεων –κατάργηση του 8ωρου, απλήρωτες υπερωρίες κτλ– ανέλυσαν και άλλα προβληματικά, λιγότερο γνωστά, σημεία του νομοσχεδίου, όπως και την εν γένει επικίνδυνη λογική που εισάγει στα εργασιακά.

Καταστροφικό και για την ανάπτυξη

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, το 25% των εργαζομένων αμείβεται με έως 500 ευρώ τον μήνα (οι περισσότεροι εξ αυτών βρίσκονται στα 200-300 ευρώ) και ένα 15% με 500 έως 700 ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο Χρήστος Γούλας, διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Γεγονός που σημαίνει πως «ένα εκρηκτικό 39% αμείβεται κάτω από τον κατώτατο μισθό και βρίσκεται κάτω από τα όρια της απόλυτης και σχετικής φτώχειας, βάσει των διεθνών ορισμών». Επιπρόσθετα, το 17% εργάζεται με παρατεταμένο ωράριο, δηλαδή πάνω από 48 ώρες την εβδομάδα, όταν ο αντίστοιχος μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι στο 8%, ενώ ένα 33% εργάζεται και τα Σαββατοκύριακα (ευρωπαϊκός μέσος όρος 20%). Το ποσοστό κάλυψης δε των εργαζομένων με συλλογικές συμβάσεις είναι μόλις στο 20%, όταν η ευρωπαϊκή σύσταση προς τα κράτη–μέλη είναι για 70%.

«Αν, λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο δούμε και τον καινούργιο νόμο, είμαι βέβαιος πως τα επόμενα χρόνια θα υπάρχουν ελάχιστοι εργαζόμενοι που θα καλύπτονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτό που χρειάζεται, είναι μέτρα που θα προστατεύουν την εργασία, αντί να την υπονομεύουν κι άλλο. Όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας από τη φτώχεια, αλλά ακόμα και με όρους οικονομικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Όπως έχουν δείξει όλες οι έρευνες, η ανάπτυξη που βασίζεται σε συνεχή μείωση του εργασιακού κόστους, εκτός από παρωχημένο και συντηρητικό μοντέλο, είναι και αποτυχημένο παραγωγικά και οικονομικά. Το νομοσχέδιο αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα στην εργασία και την οικονομία», τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Γούλας.

Αύξηση της ανεργίας

Τις αρνητικές επιπτώσεις του νομοσχεδίου στον χρόνο εργασίας, στον όγκο αυτής, στην ανεργία και στο εισόδημα των εργαζομένων, περιέγραψε με τη σειρά του ο Γιώργος Ιωαννίδης, οικονομολόγος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε, την κρίση ήδη την είχαν πληρώσει οι μισθωτοί εργαζόμενοι, αφού το ποσοστό του μεριδίου της μισθωτής εργασίας στο Εθνικό Εισόδημα σε σχέση με το μερίδιο των κερδών των επιχειρηματιών έχει υποχωρήσει κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες την τελευταία δεκαετία. Αυτό συνέβη υπό το επιχείρημα πως μειώνοντας το κόστος εργασίας, θα έρχονταν επενδύσεις που θα ξαναζέσταιναν την οικονομία, όμως «από τα διαγράμματα φαίνεται ότι οι επενδύσεις είναι το αντίστροφο είδωλο των κερδών και αυξάνονται όταν τα κέρδη συμπιέζονται».

Βάσει αυτών των δεδομένων, λοιπόν, το νομοσχέδιο θα είναι καταστροφικό, ενώ υπογράμμισε την απουσία μελέτης επιπτώσεων του νομοσχεδίου από το υπουργείο Εργασίας: «Από την ποσοτικοποίηση των επιπτώσεων που κάναμε, προκύπτει πως οι δυνητικές απώλειες θα φτάσουν τουλάχιστον τις 38.000 θέσεις εργασίας, πλήρους απασχόλησης, ανεβάζοντας το ποσοστό ανεργίας κατά μία μονάδα. Το υπουργείο θεωρεί ότι είναι αυτό μια σωστή πολιτική για τη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη;».

Κοινωνικός ακρωτηριασμός της χώρας

Την ανατροπή των βασικών αρχών του εργατικού δικαίου με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη τόνισε ο ιστορικός του ΕΚΠΑ, Αντώνης Λιάκος, καθώς εισάγει την ατομική διαπραγμάτευση έναντι των συλλογικών. Στοιχείο που αφορά όλους τους μισθωτούς, «όχι μόνο όσους είναι βιομηχανικοί εργάτες ή όσους είναι πλήρους απασχόλησης».

Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο αλλάζει τον ρόλο του κράτους όσον αφορά την προστασία των εργαζομένων, αφού «μετατρέποντας το ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή, αποποιείται ουσιαστικά την ευθύνη του για τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα, την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων. Είναι σαν να μετατρέπει αυτά τα ζητήματα σε θέματα διαιτησίας».

Τόνισε δε πως με την Ελλάδα να βρίσκεται ήδη στις τρεις πρώτες χώρες της Ευρώπης στις κοινωνικές ανισότητες, «με το νομοσχέδιο αυτό θα έχουμε έναν κοινωνικό ακρωτηριασμό της χώρας, οξύνοντας ακόμα περισσότερο τις ανισότητες αυτές». Ενώ υπογράμμισε το κρίσιμο σημείο στην στρατηγική της κυβέρνησης, που μπορεί να δεσμεύσει έτσι και όλες τις επόμενες. Το γεγονός, δηλαδή, ότι έχει θέσει τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου ως υποχρεώσεις που θα πρέπει να τηρηθούν από τη χώρα, ώστε να αποδεσμευθούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης μετά την πανδημία.

Παραπλανητικές διατάξεις

Τον παραπλανητικό ρόλο κάποιων διατάξεων του νομοσχεδίου εξήγησε, μεταξύ άλλων, η Γεωργία Πετράκη, κοινωνιολόγος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Η γλώσσα του νομοσχεδίου είναι πολλές φορές παραπλανητική. Ενώ μιλά, για παράδειγμα, για τη δημοκρατία στην εργασία, ενισχύει σημαντικά το διευθυντικό δικαίωμα. Αντίστοιχα, ενώ επικυρώνει διεθνείς συμβάσεις υγιεινής και ασφάλειας εργαζομένων, περνάει κι άλλες πολλές διατάξεις που καταργούν αυτά τα δικαιώματα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επικύρωση σύμβαση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, που το νομοσχέδιο τη θέτει σε ισχύ μόνο για τον ιδιωτικό τομέα και για επιχειρήσεις άνω των 20 ατόμων. Για τις υπόλοιπες, όπως και για τον δημόσιο τομέα, δημιουργεί ένα κενό, «με κίνδυνο να βρεθούμε πίσω και από το ισχύον νομοθετικό καθεστώς».

Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο είναι ανενδοίαστα μεροληπτικό υπέρ των εργοδοτών, διαταράσσοντας την κοινωνική δημοκρατία. «Τα συλλογικά δικαιώματα, η άσκηση συνδικαλιστικών ελευθεριών και τα δικαιώματα που προκύπτουν από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις αποτελούν βασικούς μηχανισμούς εκδημοκρατισμού της χώρας. Τα συλλογικά δικαιώματα, μεταβιβάζοντας εξουσία από το κεφάλαιο στην εργασία, συνετέλεσαν στον μετριασμό των ταξικών ανισοτήτων. Το νομοσχέδιο μάς επιστρέφει σε έναν ανταγωνιστικό καπιταλισμό, που το κράτος προστατεύει το κεφάλαιο και ο εργαζόμενος πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του».

Η υπόστασή μας στην υπηρεσία της αγοράς

Τέλος, ο Γιώργος Τσιώλης, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο Κρήτης επισήμανε μεταξύ άλλων την επικίνδυνη αλλαγή στη θεώρηση του εργαζομένου που επιχειρείται μέσω του νομοσχεδίου, που θα έχει δομικές κοινωνικές επιπτώσεις στη ζωή όλων μας:

«Το νομοσχέδιο δεν αντιλαμβάνεται τον εργαζόμενο ως εξαρτημένο μέρος μιας δομικά άνισης κοινωνικής σχέσης, αλλά σαν αποσυλλογικοποιημένο επιχειρηματία του εαυτού του. Ειδικότερα, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας παράγει ένα πρότυπο εργαζομένου διαρκώς διαθέσιμου και προσαρμοστικού στις εκάστοτε ανάγκες της επιχείρησης και τις μεταβολές τους. Η διάκριση εργασιακού και ελεύθερου χρόνου γίνεται τελείως διαπερατή. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με το κανονιστικό μοντέλο του νομοσχεδίου, ως εργατική δύναμη λογίζεται το σύνολο της υποκειμενικότητας του εργαζομένου. Δηλαδή οι ικανότητες, οι δεξιότητες, τα ταλέντα, το στυλ, η σεξουαλικότητά, ο χρόνος, ο χώρος του, όλος του ο εαυτός, τον οποίον θα πρέπει να θέσει στην υπηρεσία της επιχείρησης και της αγοράς».

https://www.epohi.gr/article/39989/to-nomoshedio-gia-ta-ergasiaka-tha-einai-to-teleiotiko-htyphma