Archive for Μαρτίου 2013
Εργαζόμενος σε κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας της πόλης των Ιωαννίνων, δέχτηκε επίθεση από πελάτη.
Στην μνήμη του συναδέλφου ΘΟΔΩΡΗ ΛΙΑΡΟΚΑΠΗ, που έφυγε τόσο άδικα και σε μικρή ηλικία ,από κοντά μας .
Ο Θοδωρής εργαζόταν στο κατάστημα ΑΡΤΑΣ και των τελευταίο καιρό ήταν αποσπασμένος στην ΠΡΕΒΕΖΑ , πριν λίγο καιρό ήταν πάλι αποσπασμένος στην ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ .
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει συνάδελφε ,φίλε, πατριώτη ΘΟΔΩΡΗ .
Γιάννης Πολύζος
Εργαζόμενος σε κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας της πόλης των Ιωαννίνων, δέχτηκε επίθεση από πελάτη, γιατί του πρότεινε επενδυτικό προϊόν, από το οποίο έχει ζημιωθεί. Ο πελάτης τον έπιασε από το λαιμό για να τον πνίξει , το συμβάν έγινε στην κεντρική πλατεία των ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ .
Ο Συναλλασσόμενος πελάτης για σαράντα χρόνια με την Εμπορική τράπεζα έχοντας εμπιστοσύνη στα λόγια και στην επιμονή του διευθυντή καταστήματος, έβαλε όλα τα χρήματα του σε ομόλογα περίπου 750.000€ , προϊόν κόπων όλης της οικογένειας του, που εργαζόταν στην Γερμάνια .Αποτέλεσμα να χάσει το 65% των χρημάτων του και να αρρωστήσει από το πολύ άγχος και στενοχώρια.
Με αποτέλεσμα να κάνει εγχείρηση καρδιάς .
Εκατοντάδες περιστατικά μαρτυρούν το τεράστιο πρόβλημα που μας δημιουργείται στην εργασία μας, από την παράνομη ,αντιδεοντολογική και απάνθρωπη συμπεριφορά, αρκετών στελεχών της τράπεζας, όπου για να έχουν οι ίδιοι bonus και εξέλιξη, μας βάζουν να κάνουμε πράγματα που δεν θα έκαναν στον εαυτό τους ,και στις οικογένειες τους
Είμαστε εργαζόμενοι και δεν είμαστε μέτοχοι. Αναφερόμαστε στην κοινωνία, είμαστε εκτός από εργαζόμενοι και πολίτες και κρίνουμε και αυτούς που παριστάνουν τα αφεντικά μας..
Λέω που παριστάνουν τα αφεντικά μας, γιατί τώρα με την ανακεφαλαιοποίση και αυτούς και εμάς μας πληρώνει ο Λαός, ας μη το παρακάνουν με την συμπεριφορά τους.
Ο υποκειμενισμός του καθενός είναι δικαίωμα του ,είναι όμως, δικαίωμα, του κάθε εργαζόμενου να προστατεύει την αξιοπρέπεια του ,την κοινωνικότητα του, και πάνω απ΄ όλα την υγεία του.
Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ
Οι ατομικοί στόχοι αντιβαίνουν στην υπάρχουσα νομοθεσία .
Οι ατομικοί στόχοι και η σύνδεσή τους με την αξιολόγηση είναι παράνομο διότι :
Παραβαίνουν το άρθρο 648 του Αστικού κώδικα και την Εργατική Νομοθεσία.
Παραβιάζουν το Οργανισμό Προσωπικού ο οποίος έχει ισχύ νόμου και τις Συμβάσεις που έχουμε υπογράψει , γιατί σύμφωνα με αυτά ο εργαζόμενος έχει την ευθύνη να παρέχει εργασία και όχι εγγυήσεις αποτελεσμάτων και κερδοφορίας στην επιχείρηση όπου εργάζεται , αφού η κερδοφορία εξαρτάται κύρια από παράγοντες που είναι ευθύνη του ΚΑΘΕ εργοδότη.
Είναι αντίθετοι με το Σύνταγμα :
» οποιαδήποτε σωματική κάκωση , βλάβη υγείας η άσκηση ψυχολογικής βίας , καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται . ( Σύνταγμα της Ελλάδος , άρθρο 7 , παρ. 2 ) και
΄΄ Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας η προς βλάβη της εθνικής οικονομίας . ( Σύνταγμα της Ελλάδος , άρθρο 106 , παρ. 2 ) .
Ανακοίνωση Νο 20/ 05-02-2009 του ΣΕΕΤ :
΄΄ Πουθενά δεν προβλέπεται από την σύμβαση εργασίας που έχουμε υπογράψει ότι η εξέλιξη και οι αμοιβές μας συνδέονται με την παραγωγή .Έχουμε εξάλλου στα χέρια μας απόφαση της Επιθεώρησης εργασίας που σε απάντηση προσφυγής άλλου Συλλόγου εργαζομένων για το ίδιο ζήτημα , αποφαίνεται ρητά και κατηγορηματικά ότι η ατομική στοχοθεσία για Τραπεζοϋπαλλήλους είναι παράνομη.»
Επίσης είναι αντίθετοι με το πλαίσιο διεκδικήσεων της ΟΤΟΕ .
Απόσπασμα από την απόφαση του Γ. Σ της ΟΤΟΕ ( Ανακοίνωση Νο 41 / 19-02-2009 ) : » .. 11 .Κατάργηση της ατομικής στοχοθεσίας και των συνεπειών που προκαλεί σε βάρος της απασχόλησης … ΄΄
‘Αρθρο του Τάσου Πετρόπουλου , Νομικού Συμβούλου της ΟΤΟΕ ( για την ατομική στοχοθεσία ) . Το άρθρο 648 Α.Κ όπως και κάθε αντίστοιχο νομοθέτημα διεθνώς , προέβλεψε ότι ΄΄ Με τη σύμβαση εργασίας ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να παρέχει για ορισμένο η αόριστο χρόνο , την εργασία του στον εργοδότη και αυτός να καταβάλλει το συμφωνημένο μισθό ΄΄ .
Δήλωση των 3 συνδικαλιστών των ΟΤΑ για την απόφαση καταδίκη τους
Δήλωση των 3 συνδικαλιστών των ΟΤΑ για την απόφαση καταδίκη τους
Με τη σημερινή του απόφαση, για την καταδίκη μας σε εξάμηνη φυλάκιση επειδή «παρευρεθήκαμε» και στηρίξαμε τον απεργιακό αγώνα των συναδέλφων μας στο Δήμο Ηρακλείου το 2007(!!!) το δικαστήριο, επιδιώκει να θέσει τους αγώνες των εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα στο απόσπασμα.
Είναι απόφαση σταθμός, ακόμα και για τα δεδομένα μιας δικαιοσύνης που έχει νομιμοποιήσει όλους τους μνημονιακούς νόμους από το β μονομελές πλημ/κειο Αθηνών, που έπειτα από 2 ώρες ακροαματική διαδικασία χωρίς να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο ή αξιόποινη πράξη, ούτε καν από τα στοιχεία και όλες τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και του διοικητή του αστυνομικού τμήματος της περιοχής(!!) πήρε αυτή την απόφαση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την απόφαση τους οι δικαστές ζήτησαν διακοπή της δίκης για μια ώρα.
Στην αγόρευση του ο εισαγγελέας παραδέχτηκε πως παρόλο που δεν προκύπτουν εμφανή στοιχεία(!!) θεώρησε πως και μόνο η παρουσία μας στον πολυήμερο απεργιακό αγώνα σαν συνδικαλιστές, ασκεί ψυχολογική βία σε αυτούς που ήθελαν να εργαστούν και έτσι πρότεινε την καταδίκη μας!!!
Φαίνεται ότι έπρεπε να καθόμαστε στον καναπέ μας μακριά από τον αγώνα αυτών που μας εμπιστεύτηκαν για να είμαστε «νόμιμοι» και «αρεστοί» στην κυβέρνηση τον κ. Εισαγγελέα και την Δικαστή.
Όλο και πιο καθαρά φαίνεται ότι οι δρακόντιοι νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση δεν είναι για να «κτυπήσει την διαφθορά στο δημόσιο» όπως λέει, αλλά για να κτυπήσει όποιον παλεύει και αντιστέκεται. Είναι φανερό πλέον πως η τρικομματική συγκυβέρνηση των μνημονίων και της τρόικα επιδιώκει με ξεδιάντροπο τρόπο τα δικαστήρια να λειτουργούν με εντολές εκ των άνωθεν σαν τα στρατοδικεία των δυνάμεων κατοχής και της χούντας για την επιβολή των αντεργατικών τους σχεδίων.
Το δόγμα του «νόμου και της τάξης» της απόλυτης και προληπτικής καταστολής σε οποιονδήποτε αγωνίζεται, αντιστέκεται και διεκδικεί, ακόμη και απλώς να συμπαραστέκεται, γίνετε πλέον οδηγός των αποφάσεων των δικαστηρίων αυτή τη περίοδο.
Είναι γελασμένοι αν θεωρούν πως με τις αποφάσεις τους θα μας φοβίσουν, θα μας τρομοκρατήσουν και θα κάμψουν τους αγώνες μας, τους αγώνες των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος.
Με οποιοδήποτε τίμημα και κόστος αν χρειαστεί, με μεγαλύτερο πείσμα και αποφασιστικότητα θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων μαζί με τους συναδέλφους μας.
Το ποτάμι της οργής δεν γυρίζει πίσω ότι κι αν κάνουν… η ώρα της ανατροπής τους ζυγώνει.
• Αδαμόπουλος Νίκος μέλος της Ε.Ε. της ΠΟΕ-ΟΤΑ και πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Νέας Ιωνίας.
• Καραγεώργου Βασιλική πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Ηρακλείου Αττικής και πρώην μέλος της Ε.Ε. της ΠΟΕ-ΟΤΑ.
• Μαυρουδής Νίκος συνδικαλιστής μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Νέας Ιωνίας και εκλεγμένο μέλος του Υπηρεσιακού Συμβουλίου..
ΑΘΗΝΑ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013.
Έχασε 6 έδρες η ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ-Άνοδος Αυτόνομης Παρέμβασης- 3 έδρες Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.
Πρώτη δύναμη, αλλά με απώλειες έξι εδρών, αναδείχτηκε η συνδικαλιστική παράταξη της ΠΑΣΚΕ στις αρχαιρεσίες του 35ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ.
Η ΠΑΣΚΕ εξέλεξε 16 αντιπροσώπους στην 45μελή διοίκηση της Συνομοσπονδίας.
Με την εκλογή των οργάνων της διοίκησης ολοκληρώθηκαν το απόγευμα στην Αλεξανδρούπολη οι εργασίες του 35ου Τακτικού Συνεδρίου της ΓΣΕΕ.
Αναλυτικά, στις εκλογές που πήραν μέρος επτά παρατάξεις, ψήφισαν συνολικά 423 άτομα και επί εγκύρων ψηφοδελτίων 423, έλαβαν:
Η ΠΑΣΚΕ – Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων, 145 ψήφους, 16 έδρες στο Δ.Σ. και ποσοστό 34,52%.
Η ΔΑΚΕ-Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων, 104 ψήφους, 11 έδρες και ποσοστό 24,35%.
Η ΔΑΣ- Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία, 94 ψήφους, 10 έδρες και ποσοστό 22,22%.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση Αντιμνημονιακή Συνεργασία, 44 ψήφους, 5 έδρες και ποσοστό 10,40%.
Η παράταξη ΕΜΕΙΣ-Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων, 32 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 7,57%.
Η Συμφωνία Εργαζομένων και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα έλαβαν από 2 ψήφους και ποσοστό 0,47% αντίστοιχα.
«Η ανάσχεση της ύφεσης, η αντιμετώπιση του εφιαλτικού προβλήματος της ανεργίας, η επαναθεμελίωση του εργατικού δικαίου στη χώρα μας και γενικότερα η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, αποτελούν τις βασικές προτεραιότητες της ΓΣΕΕ» αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κεντρικό ψήφισμα που ενέκρινε το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, μετά την συζήτηση του Διοικητικού Απολογισμού και του Προγράμματος Δράσης της Συνομοσπονδίας.
Στη Λευκωσία αντιπροσωπεία της Πειραιώς για τα υποκαταστήματα Λαϊκής & Κύπρου
Στη Λευκωσία αντιπροσωπεία της Πειραιώς για τα υποκαταστήματα Λαϊκής & Κύπρου
Ημερομηνία: 23/03/2013 13:58
Χθες το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ενέκρινε κατά τη συνεδρίασή του την σχετική πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς.
Στα γραφεία της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου έχει φθάσει αντιπροσωπεία της διοίκησης της Τράπεζας Πειραιώς από την Ελλάδα για την ολοκλήρωση της συμφωνίας πώλησης των υποκαταστημάτων Λαϊκής και Κύπρου στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων, στα γραφεία της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου βρίσκονται επίσης οι διοικήσεις της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου για την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας.
Χθες το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ενέκρινε κατά τη συνεδρίασή του την σχετική πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς.
Σημειώνεται ότι η συναλλαγή τέλει υπό την έγκριση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού.
Σε χθεσινές του δηλώσεις του ο Πρόεδρος της Πειραιώς Μιχάλης Σάλας έκανε λόγο για μια ακόμα σημαντική κίνηση στην αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Πηγή: skai.gr
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΣΕΕ – ΗΡΘΑΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΟΙ ΤΗΣ ΔΑΚΕ
Με χαιρετισμούς εκπροσώπων των κομμάτων ανοίγει σε λίγο τις εργασίες του το 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, το οποίο ολοκληρώνεται την Κυριακή με τις εκλογές για την ανάδειξη της νέας 45μελούς διοίκησης της συνομοσπονδίας.
Αλεξανδρούπολη, του απεσταλμένου μας Αντώνη Βασιλόπουλου
Το παρασκήνιο είναι έντονο στο περιθώριο του συνεδρίου και εκδηλώνεται στις συνδικαλιστικές παρατάξεις μεταξύ των τριών ξενοδοχείων όπου έχουν διαμοιραστεί οι σύνεδροι.
Ξύλο στη ΔΑΚΕ
Το βράδυ της Πέμπτης σε σύσκεψη της συνδικαλιστικής παράταξης της ΔΑΚΕ ήρθαν στα χέρια ο πρόεδρος της παράταξης Νίκος Κιουτσούκης με στελέχη που ζητούσαν το ψηφοδέλτιο που θα καταρτιστεί να είναι ανοιχτό προκειμένου να θέτει υποψηφιότητα όποιος θέλει. Ο κ.Κιουτσούκης δεν το δέχτηκε, με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαπληκτισμοί και να έρθουν στα χέρια.
Στο εσωτερικό της συγκεκριμένη παράταξη εκδηλώνονται τρεις τάσεις: η αντιμνημονιακή που εκφράζεται από τον γραμματέα της παράταξης κ. Κιουτσούκη, η κομματική που εκφράζεται από τη γραμματεία του συνδικαλιστικού της γραμματείας και τον Φίλιππα Ταυρή, ενώ μεγάλη είναι και η επιρροή του πρώην στελέχους της παράταξης και νυν ευρωβουλευτή Κώστα Πουπάκη.
Διεργασίες και στην ΠΑΣΚΕ
Προβλήματα υπάρχουν και στην ΠΑΣΚΕ μετά τη διάσπαση της παράταξης και τη δημιουργία του ΕΜΕΙΣ από τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ Νίκο Φωτόπουλο, την πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Στάβη Σαλουφάκου και τον πρόεδρο της ΟΙΕΛΕ Μιχάλη Κουρουτό, οι οποίοι θα επιχερήσουν να εκλέξουν στη νέα διοίκηση 4-5 μέλη.
ΠΗΓΗ.
Read more: http://www.osybusdrivers.com/2013/03/blog-post_23.html#ixzz2OM5U6mge
ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ: Αγωνία για 5000 οικογένειες
ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ: Αγωνία για 5000 οικογένειες
21/03/2013
Την ίδια ώρα που χιλιάδες Κύπριοι αναμένουν με αγωνία τις πολιτικές αποφάσεις σχετικά με το κούρεμα των καταθέσεων στη Μεγαλόνησο, το δικό τους δράμα ζουν περίπου 5.000 εργαζόμενοι της Τράπεζας Κύπρου, της Cyprus Popular Bank και της Ελληνικής Τράπεζας.
Οι υπάλληλοι των 330 υποκαταστημάτων κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα καθώς δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα τι θα γίνει με όλους αυτούς. Οι τραπεζουπάλληλοι πάντως είναι υπέρ της μεταβίβασης των υποκαταστημάτων σε ελληνικά χέρια.
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο γραφείο του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα πραγματοποίησαν το πρωί για να εκφράσουν την αγωνία τους. Οι εργαζόμενοι έχουν σαν στόχο την ενεργοποίηση των κυβερνητικών στελεχών στην κατεύθυνση άσκησης πίεσης για να προστατευθεί ο τραπεζικός κλάδος.
Το «νέο» Κυπριακό και η αριστερά, του Θέμη Τζήμα
Το «νέο» Κυπριακό και η αριστερά, του Θέμη Τζήμα
11:11, 20 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/123177
Το «όχι» της κυπριακής Βουλής στην απόφαση του Eurogroup και στο δεύτερο «σχέδιο Αναστασιάδη» που ετέθη σε ψηφοφορία μπορεί να αποδειχτεί απόφαση με πολύ μεγαλύτερες πολιτικές από ό,τι οικονομικές συνέπειες. Η συζήτηση για τα μεγέθη τη κυπριακής οικονομίας οδηγεί στο προφανές συμπέρασμα ότι η Κύπρος θα μπορούσε να «διασωθεί» με μηδαμινό κόστος για τους Ευρωπαίους εταίρους της.
Ωστόσο, το σχέδιο που προωθήθηκε από το Eurogroup και έγινε αποδεκτό από την κυπριακή κυβέρνηση φιλοδοξούσε να στείλει καθαρά πολιτικά μηνύματα. Πρώτον, ότι η γερμανική κυβέρνηση πλέον έχει άμεσα λόγο ως προς τη συσχέτιση τραπεζικού τομέα κάθε κράτους και ΑΕΠ.
Δεύτερον, ότι ασχέτως των αρμοδίων ευρωπαϊκών θεσμών, ένα κράτος μπορεί να αντιμετωπίζεται από τη Γερμανία ως μεγάλο πλυντήριο «μαύρου χρήματος» και να τιμωρείται αναλόγως, ακριβώς μάλιστα εκεί που θα το πονέσει περισσότερο- χωρίς αυτά να αναιρούν το γεγονός ότι το κυπριακό και όχι μόνο, τραπεζικό σύστημα προφανώς έχει πολλές σκοτεινές πτυχές, κάτι που μάλλον δεν ήταν άγνωστο τόσα χρόνια στους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Τρίτον, ότι τουλάχιστον για συγκεκριμένες οικονομίες και τραπεζικούς τομείς δεν ισχύουν οι κανόνες και οι εγγυήσεις που έχουν δοθεί τόσο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όσο και από τις εθνικές κυβερνήσεις. Ο καταθέτης σε γερμανική τράπεζα τυγχάνει άλλης προστασίας από αυτόν σε κυπριακή και ίσως αργότερα εν γένει σε νοτιοευρωπαϊκή.
Τέταρτον και βάσει του τρίτου ότι εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ταχύτητες. Στην πρώτη ταχύτητα βρίσκεται η Γερμανία που αποπειράται να μορφοποιήσει στα μέτρα της την Ένωση. Στη δεύτερη οι δορυφορικές χώρες της και η ασθμαίνουσα Γαλλία. Και στην τρίτη η ευρωπεριφέρεια όπου σταδιακά μετακινούνται και η Ισπανία με την Ιταλία. Είναι καθαρή φαντασίωση η ιδέα ότι μια τέτοια κατασκευή είναι βιώσιμη και ότι θα βγάλει ενισχυμένη μεσομακροπρόθεσμα τη Γερμανία. Απλά και η τελευταία θα λυγίσει υπό το βάρος της πολιτικής βουλημίας και της οικονομικής ερημοποίησης που προκαλεί.
Πέμπτον, από όλα τα παραπάνω συνάγεται ο κοντόφθαλμος σχεδιασμός της ευρωγερμανικής, δεξιάς ελίτ, που ωθεί την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση σε διαρκή επιδείνωση και ξηλώνει τόσο το ευρώ, όσο και την όποια «ευρωπαϊκή ιδέα».
Το όχι λοιπόν, της κυπριακής βουλής τείνει να μετατρέψει την Κύπρο από «Κούβα της Μεσογείου», όπως κάποτε λεγόταν σε «Ισλανδία της Μεσογείου». Υπό όρους δε, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά όχι μόνο για την Κύπρο αλλά για το σύνολο της ευρωζώνης.
Από χθες βέβαια τα έντρομα ελληνικά ΜΜΕ και οι παράγοντες της τρικομματικής κυβέρνησης μας εξηγούν πόσο διαφορετικά και μικρότερα είναι τα μεγέθη της κυπριακής οικονομίας από αυτά της ελληνικής και των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Έχουν απόλυτο δίκιο. “Ξεχνούν” όμως επίσης ότι και οι διαπραγματευτικές δυνατότητες στη βάση του συστημικού κινδύνου είναι εξίσου μικρότερες από πλευράς Κύπρου.
«Ξεχνούν» ότι η διαπραγμάτευση δε διεξήχθη ποτέ και για καμία χώρα στη βάση δήθεν άκαμπτων αριθμών, εξ ου και οι ίδιοι οι «εταίροι» σε μια σειρά περιπτώσεων αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν θέσεις που απέρριπταν μετά βδελυγμίας- παρότι βεβαίως το έπραξαν με τρόπο που ακύρωσε και αυτές τις επιλογές.
Πάντα στη βάση κάθε διαπραγμάτευσης με την όποια χώρα ευρίσκετο ο κίνδυνος του ντόμινο από τη συστημική επίδραση της άτακτης στάσης πληρωμών ενός κράτους- μέλους του ευρώ ή της εξόδου από το ευρώ. Η διαδικασία δε των διαπραγματεύσεων ήταν πανομοιότυπη: η Γερμανία άφηνε την κρίση σε κάθε χώρα να εξελιχθεί μέχρι το μη περαιτέρω αντιμετωπίζοντάς την ως αρχικά μονοδιάστατα εθνικό ζήτημα. Έπειτα, η κάθε χώρα αναγκαζόταν έχοντας γονατίσει- ή επειδή η κυβέρνησή της διατεινόταν ότι η χώρα είχε γονατίσει- να αιτηθεί βοήθεια.
Και έπειτα με προεξάρχουσα τη Γερμανία και τους στενούς συμμάχους της ετίθεντο οι εξοντωτικοί όροι στο πλαίσιο εκβιαστικών διλημμάτων και ηθικιστικών, τιμωρητικών προτροπών. Κανείς μέχρι το όχι της κυπριακής βουλής δε διανοήθηκε να επιστρέψει το μπαλάκι στη Γερμανία ώστε να διαγνώσει την αντίδρασή της.
Είναι βέβαιο ότι η άλλη πλευρά δε θα υποχωρήσει εύκολα. Αφενός γιατί θεωρεί ότι αν κάνει πίσω θα ανοίξει δρόμο για αντίστοιχες συμπεριφορές και από άλλα κράτη- μέλη της ΟΝΕ και αφετέρου επειδή εκτιμά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο. Η Γερμανία θα πιέσει την κυπριακή δημοκρατία, ελπίζοντας να την κάνει εν τέλει να λυγίσει.
Όντως, η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει τεράστια πίεση στην Κύπρο. Προφανώς, βέβαια δε σταθμίζει ανάμεσα σε άλλα, πρώτον τη σημασία μιας πιθανής ρωσικής παρέμβασης στο εσωτερικό της ευρωζώνης και τις ευρύτερες διεθνείς επιδράσεις μιας τέτοιας κίνησης.
Δεύτερον και ίσως σημαντικότερο, ότι στο συλλογικό φαντασιακό των λαών πολύ συχνά ο συνδυασμός μακρόχρονης υπερβολικής πίεσης, αισθήματος αδικίας και διαμόρφωσης ενός προτύπου αντίστασης ωθεί σε γρηγορότερη ωρίμανση των συνθηκών για την αναζήτηση εναλλακτικών πολιτικών και διάθεσης για εξέγερση. Το νόημα είναι απλό: αν μπορεί ένα κράτος- μέλος της ευρωζώνης με το μισό του σχεδόν έδαφος κατειλημμένο από έναν ξένο εισβολέα, γιατί όχι και εμείς οι υπόλοιποι;
Πρέπει δε, να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για πρωτίστως οικονομικό αλλά πολιτικό ζήτημα. Ναι, η Κίνα και η Ρωσία δε θα «σώσουν» την ευρωζώνη ή κάποια κράτη- μέλη της. Αλλά θα είχαν κάθε λόγο- όπως και οι ΗΠΑ- να μην αφήσουν τη Γερμανία να ωθήσει την παγκόσμια κρίση σε μια δραματική επιδείνωση.
Σήμερα λοιπόν, χάρη στο όχι της κυπριακής βουλής διαμορφώνεται ένα «άνοιγμα» στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί στην ευρωζώνη. Η πορεία είναι αμφίβολη από εδώ και πέρα και επικίνδυνη. Εδώ όμως, που ένα νέο «κυπριακό» ζήτημα διαμορφώνεται με πανευρωπαϊκές και διεθνείς επιπτώσεις και ενόσω οι δεξιές, μνημονιακές δυνάμεις της Ελλάδας είναι απολύτως έκθετες, η αριστερά καλείται να αναλάβει τον πρωτοπόρο ρόλο.
Πρώτον, θέτοντας το καθαρό πολιτικό ζήτημα σε εθνικό επίπεδο της συμπαράστασης στην κυπριακή δημοκρατία. Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τη λογική του «η Κύπρος βρίσκεται μακριά». Η αριστερά οφείλει να συνδέσει το κοινωνικό με το πατριωτικό ζήτημα όπως και σε άλλες φάσεις της ιστορίας της έκανε με επιτυχία.
Δεύτερον, πρέπει να αποπειραθεί να παίξει ρόλο σε μια ευρύτερη συνεννόηση. Αν μπορεί η Κύπρος, τότε μπορούν και η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, με την τελευταία ακόμα πασχίζει να συγκροτήσει κυβέρνηση. Η συνεννόηση αυτή πρέπει να κατατείνει προς την απαίτηση πλήρους αλλαγής πολιτικής προς αναπτυξιακή και κοινωνικά δίκαιη κατεύθυνση, με κλιμάκωση της σύγκρουσης έως την έξοδο από το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι φετίχ ούτε θέσφατο υπέρτερο της δημοκρατίας και της κοινωνικής επιβίωσης. Αυτό πρέπει να ειπωθεί πλέον καθαρά.
Τρίτον, η αριστερά πρέπει να κινητοποιήσει το λαό και να χτίσει την πίεση υπέρ της έμπρακτης αλληλεγγύης στην Κύπρο. Ο κυπριακός λαός δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί μόνος του. Η ισχυρότερη συμπαράσταση που μπορεί να του προσφερθεί είναι να αποδειχτεί το «όχι» του όντως συστημικό. Και αυτό προϋποθέτει 2,3, πολλά «όχι» στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Να η νέα μεγάλη πρόκληση για την αριστερά στη χώρα μας και όχι μόνο.
Να απορριφθεί το σχέδιο κοινωνικής καταστροφής ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ
Να απορριφθεί το σχέδιο κοινωνικής καταστροφής
ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=760610
Το κόστος διάσωσης το οποίο συζητιόταν για την Κύπρο ήταν 17 δισ. (σχεδόν το ύψος του κυπριακού ΑΕΠ). Πρόκειται για μέγεθος το οποίο θα καθιστούσε το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο. Αυτό σήμαινε ότι το ΔΝΤ δεν μπορούσε να συμμετάσχει. Για να διατηρηθεί ο τρέχων μηχανισμός «διάσωσης» απαιτείτο ή να αλλάξει η φιλοσοφία των προγραμμάτων διάσωσης ή να υπάρξει χρηματοδότηση η οποία διατηρεί την τρέχουσα φιλοσοφία των προγραμμάτων «διάσωσης» και δεν εγγράφεται στο δημόσιο χρέος.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν συμμετείχε το ΔΝΤ, η αύξηση του δημόσιου χρέους σε τέτοια επίπεδα σήμαινε την εισαγωγή της Κύπρου αναγκαία και στον κύκλο ύφεσης -ελλειμμάτων- χρέους και στον κύκλο των διαδοχικών Μνημονίων, που έχουμε γνωρίσει και στην Ελλάδα, κάτι το οποίο θα σήμαινε επίσης νέο κούρεμα χρέους σε χώρα της Ευρωζώνης και δεύτερη μεγάλη «αποτυχία» των προγραμμάτων διάσωσης της Ευρωζώνης.
Επομένως, το ερώτημα που τέθηκε στο Eurogroup, το οποίο είχε διαμορφωθεί πιο πριν και ήταν εις γνώση των ενδιαφερομένων, όπως δείχνουν τουλάχιστον οι αναλύσεις διεθνών οίκων αξιολόγησης και τραπεζών (για να μην αναφερθούμε σε δηλώσεις που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας), ήταν: Με ποιον τρόπο μπορούσε να υπάρξει μία χρηματοδότηση η οποία να μην μετράει στο χρέος αλλά να καλύπτει ένα μέρος των 17 δισ. έτσι ώστε το υπόλοιπο -εκτός αυτής της χρηματοδότησης- που θα δοθεί με τη μορφή δανείου να μην καθιστά το χρέος μη βιώσιμο (ακριβέστερα, να επιτρέπει στους αναλυτές που κάνουν «σφάλματα», ενίοτε στους δημοσιονομικούς και άλλους πολλαπλασιαστές, να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα που θα λέει ότι το 2020 το χρέος θα είναι «καλό»).
Την απάντηση που δόθηκε τη γνωρίζουμε, η οποία, σημειώνουμε, δεν συνιστά τη μοναδική απάντηση. Πρόκειται για μία απόφαση που διατηρεί τη στόχευση των προγραμμάτων «διάσωσης» -ακριβέστερα κοινωνικής μηχανικής μετατροπής των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε ένα μέλλον όπου δεν θα υπάρχουν διάφορα βαρίδια για το κεφάλαιο: ο φόρος επί των καταθέσεων, που ισοδυναμεί με «κούρεμα» των καταθέσεων (δεν πρόκειται για φόρο επί της απόδοσης των καταθέσεων, αλλά για φόρο επί του κεφαλαίου).
Πρόκειται για μια απόφαση που τρεις μέρες μετά τη λήψη της, κανείς δεν διεκδικεί την πατρότητά της μετά τις διεθνείς αντιδράσεις. Μια κατάσταση που έχει αδυνατίσει -με σημαντικό τρόπο- πολιτικά τους εμπνευστές της.
Επίσης, πρόκειται για μία απόφαση η οποία αλλάζοντας τα ευρωπαϊκά τραπεζικά δεδομένα οδηγεί σε αποσταθεροποίηση της Κύπρου. Μόνο με έκτακτα μέτρα υπό διαφορετική φιλοσοφία μπορεί να ανακοπεί η διαδικασία αποσταθεροποίησης και σε καμία περίπτωση με την ψήφιση της υπάρχουσας πρότασης, όσες βελτιώσεις και να δώσει για τους καταθέτες των κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ (ας σκεφτόμαστε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι καταθέτες άνω των 100 χιλιάδων). Πρόκειται για μία απόφαση η οποία ενέχει αποσταθεροποιητικές τάσεις συνολικά για την Ευρώπη στον βαθμό που οι καταθέτες σε Ισπανία και Ιταλία θεωρήσουν ότι τους αφορά και αυτούς.
Δεν σκέφτηκαν την αποσταθεροποίηση; Προφανώς τη σκέφτηκαν. Αλλά η εκροή κεφαλαίων από την Κύπρο θεωρήθηκε δεδομένη από τη στιγμή που η Κύπρος θα μπει στη σειρά των Μνημονίων και η διατήρηση τραπεζών ζόμπι στην Κύπρο μέσω της χρηματοδότησής τους από τον ELA ή την ΕΚΤ είναι μικρό πρόβλημα σε απόλυτους αριθμούς (μεγάλο σε σχέση με το ΑΕΠ της Κύπρου), ενώ την Ισπανία και την Ιταλία δεν φαίνεται να τις αφορά μια μαζική φυγή ξένων καταθετών στην έκταση που αφορά την Κύπρο.
Αυτό που ετίθετο υπό διακινδύνευση, το μείζον, με μία διαφορετική προσέγγιση ήταν ίδια η δυνατότητα συνέχισης του τρέχοντος νεοφιλελεύθερου σχεδίου, το οποίο ως συστατικό στοιχείο της θεωρητικής δομής του έχει την τιμωρία όσων «κρατών ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους», που τη μετάφρασή του ήδη την ξέρουμε: καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας για να γεννηθεί μια άλλη πιο αρμόζουσα στη νεοφιλελεύθερη ουτοπία, καταστροφή των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας.
Όμως η δυνατότητα απόρριψης από την κυπριακή κοινωνία αυτού του σχεδίου είναι δυνατή καθώς συνειδητοποιεί ότι ο υποσχόμενος δρόμος ισοδυναμεί με μια κοινωνική καταστροφή -μια απόρριψη που θέτει επί τάπητος το ζήτημα άλλων τρόπων αντιμετώπισης της κρίσης του 2008 και των συνεπειών που έχουν συσσωρεύσει οι πολιτικές διαχείρισής της.
Το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και η οργάνωση από τα κάτω (της Δέσποινας Κουτσούμπα)
Το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και η οργάνωση από τα κάτω
της Δέσποινας Κουτσούμπα
11.03.13
Δημοσιεύτηκε στο Rproject.gr στις 09.03.13
Η κρίση των συνδικάτων προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης
Είναι κοινή πλέον η αντίληψη για τις τεράστιες ευθύνες και τη χρεοκοπία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Όχι μόνο των τριτοβάθμιων οργανώσεων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν καταστεί παντελώς ανυπόληπτες, αλλά όλης εκείνης της πορείας μετασχηματισμού των πρωτοβάθμιων συνδικάτων σε φορείς κοινωνικής ειρήνης, κλαδικές ενώσεις με αποκλειστικά κλαδικά αιτήματα, που αναπαρήγαγαν στο εσωτερικό τους την αστική δημοκρατία, με ισόβιους συνδικαλιστές που «συνδιοικούσαν» επιχειρήσεις ή δημόσιους οργανισμούς, κάνοντας τη διαδρομή από τα συνδικαλιστικά οφίκια στα βουλευτικά έδρανα να μην προξενεί πλέον καμία έκπληξη ή κατακραυγή.
Αν όλα τα παραπάνω είναι κοινός τόπος, τόσο για τον κόσμο της Αριστεράς όσο και για την πλειονότητα του κόσμου της εργασίας πλέον, τόσο κοινός τόπος θα ’πρεπε να είναι και το γεγονός ότι τρία χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, και με την κοινωνική καταστροφή που έχει επέλθει, η συζήτηση δεν μπορεί να στριφογυρίζει ακόμη γύρω από το πόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα συνδικάτα που ελέγχει δεν στάθηκαν στο ύψος τους.
Έχω την αίσθηση ότι η χρεοκοπία της γραφειοκρατίας συζητιέται από την Αριστερά δυσανάλογα πολύ σε σχέση με το τι κάνει η ίδια. Είναι σαν να πιστεύουμε ότι η δική τους χρεοκοπία θα πείσει τον κόσμο να έρθει με μας. Υπάρχει όμως πάντα και η περίπτωση, και αυτό συμβαίνει ως τώρα, απλώς να απομακρύνει τον κόσμο από τα σωματεία εν γένει.
Άλλωστε, μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια οι συσχετισμοί, τουλάχιστον σε πολλά πρωτοβάθμια, έχουν ήδη αλλάξει προς όφελος της συνδικαλιστικής Αριστεράς. Άρα το πραγματικό ερώτημα είναι ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, αν δεν θέλουμε να γίνουμε το αγωνιστικό κομμάτι του ίδιου παζλ.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία χρεοκόπησε. Εμείς τι κάνουμε;
Δύο είναι οι κυρίαρχες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα: Η πρώτη είναι η αλλαγή των συσχετισμών. Να «καταλάβουμε» τα συνδικάτα. Να πάρει την πλειοψηφία η Αριστερά, όχι μόνο στα πρωτοβάθμια, αλλά ει δυνατόν και στις Ομοσπονδίες και τις Τριτοβάθμιες Οργανώσεις. Η δεύτερη είναι η αλλαγή των δομών. Να βγούμε έξω από αυτή τη δομή των συνδικάτων, να φτιάξουμε νέες μορφές και άλλες δομές που θα βρίσκονται μακριά από το συνδικαλισμό που χρεοκόπησε.Οι απαντήσεις αυτές, που ορίζουν και αντίστοιχες τάσεις μέσα στη συνδικαλιστική Αριστερά, είναι στην πραγματικότητα μερικές. Γιατί θεωρούν ως δεδομένο το πραγματικό ζητούμενο: ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙ; Τι σημαίνει σήμερα, σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες, ριζοσπαστική παρέμβαση των συνδικάτων (ή στα συνδικάτα) και αν μπορούμε να το επιτύχουμε.
Γι’ αυτό το λόγο θα περιορίσω την αναφορά μου από δω και πέρα στις περιπτώσεις των αγωνιστικών σωματείων και τη δράση της Αριστεράς, γιατί από τις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη θα διδαχτούμε αν θέλουμε να αλλάξουμε την εικόνα.
Τα συνδικάτα σε ένα τοπίο που αλλάζει
Τα σημερινά συνδικάτα οικοδομήθηκαν σε ένα πολύ διαφορετικό τοπίο από αυτό που διαμορφώνεται τα τελευταία 3 χρόνια. Ιδιαίτερα η δεκαετία του ’80, με τις σημαντικές παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη και την υπαλληλία από τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, μας κληροδότησε ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας του εργαζόμενου απέναντι στον εργοδότη, αλλά και συνδικαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας στο συνδικαλισμό. Παρότι η δημιουργία μιας κάστας κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών, αλλά και οι αλλαγές στην αγορά εργασίας, το έκαναν στην πράξη ανενεργό, εντούτοις υπήρχε και χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο από όλες τις τάσεις ριζοσπαστικού συνδικαλισμού, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’90 και μετά (που έχω και καλύτερη εικόνα). Ταυτόχρονα, το ίδιο πλαίσιο υπέβαλε και τη δομή των σωματείων. Αυτό επείχε μια σειρά από αποτελέσματα, ακόμη και στα αγωνιστικά σωματεία και το συνδικαλισμό που ασκούσε η Αριστερά:
•Καταρχάς, έναν ιδιότυπο λεγκαλισμό. Σε μεγάλο βαθμό τα σωματεία, ακόμη και τα πιο ριζοσπαστικά, πάλευαν πρώτα από όλα για την τήρηση της εργασιακής νομοθεσίας: το ωράριο, τη σύμβαση, τα δώρα, το μισθό, τις εργασιακές σχέσεις, τις συνθήκες εργασίας. Η διεκδίκηση της συλλογικής σύμβασης είχε συγκεκριμένο τρόπο: απεργία, προσφυγή στον ΟΜΕΔ (Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας), κήρυξη της σύμβασης ως υποχρεωτικής, πάλη για την εφαρμογή της. Ήταν ένας ιδιότυπος λεγκαλισμός, εκπορευόμενος από το γεγονός ότι, όσο περνούσαν τα χρόνια, ο νομικός συσχετισμός βρέθηκε να είναι καλύτερος για τις δυνάμεις της εργασίας από τον πραγματικό ταξικό συσχετισμό.
•Τη συγκρότηση κατά κλάδο και τα δυνατά ομοιοεπαγγελματικά σωματεία. Οι διεκδικήσεις ήταν πάνω από όλα και για πολλά χρόνια κλαδικές. Δεν ξέρω αν ο κλαδικός συνδικαλισμός γέννησε το θεσμικό του πλαίσιο ή το ανάποδο, όμως γνωρίζουμε όλοι ότι ο διαχωρισμός κατά κλάδους και η ενασχόληση των σωματείων με «τα δικά τους θέματα» γέννησε τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των εργαζομένων που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να ξεδιπλωθεί και να πετύχει η επίθεση στους εργαζόμενους την τελευταία τριετία. Το γεγονός ότι τα σωματεία του δημόσιου τομέα ασχολιόντουσαν με τα δικά τους αιτήματα και όχι με την προστασία του κοινωνικού αγαθού που αφορούσε την κοινωνία. Το γεγονός ότι κλάδοι με ισχυρά ερείσματα (λχ γιατροί, μηχανικοί) μέσα από τις ισχυρές τους ενώσεις μπορούσαν να επιβάλλουν μια καλύτερη θέση για τους ίδιους, με αντάλλαγμα να μην αμφισβητήσουν ποτέ το ρόλο τους ή να μην ενδιαφερθούν για τους άλλους εργαζόμενους εντός του ίδιου εργασιακού χώρου. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η συνδικαλιστική Αριστερά, που μπορούσε να πετυχαίνει καλά εκλογικά αποτελέσματα σε αντίστοιχους συλλόγους (εν πολλοίς μικροαστικής σύνθεσης), χωρίς να προχωρά τα δύο βήματα ακόμη: πχ να πετυχαίνει καλές πλειοψηφίες στους γιατρούς, αλλά να μην ασχολείται με το πώς αυτό θα αντιστοιχηθεί στο σωματείο του νοσοκομείου που καλύπτει όλους τους εργαζόμενους ή πώς θα μεταφραστεί σε πάλη ενάντια στο «φακελάκι». Πολλές φορές ο εκλογικός συσχετισμός μέτραγε περισσότερο από τον όποιο μετασχηματισμό.
(Κι εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω, διατυπώνοντας ένα ερώτημα που με βασανίζει για όσα χρόνια ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό: πού τοποθετείται εκείνη η λεπτή γραμμή που χωρίζει το κλαδικό από το συντεχνιακό αίτημα, τον κλαδικό από τον συντεχνιακό αγώνα; Πόσο «μικρός» (και με τις δύο έννοιες) μπορεί τελικά να είναι ένας κλάδος; Πόσο επηρεάζει στον τρόπο που κι εμείς οι ίδιοι βλέπουμε τον κλαδικό συνδικαλισμό η μικροαστική σύνθεση της Αριστεράς;)
•Οι διεκδικήσεις αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά τα μέλη του σωματείου. Αυτό είχε μία σειρά από πραγματικές συνέπειες στον ταξικό συσχετισμό: πλάι σε παραδοσιακά ισχυρούς συνδικαλιστικά κλάδους χτίστηκαν ολόκληρα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, ενοικιαζόμενους ή «μαύρους». Εκεί που γεννιόταν η νέα εργατική τάξη, απουσίαζαν τα συνδικάτα. Καταστρατηγούνταν το 8ωρο, κουρελιάζονταν οι συμβάσεις για τα μη μέλη των σωματείων, αυξανόταν η εκμετάλλευση της ημιαπασχόλησης των γυναικών, της εργασίας των μεταναστών. Για πολλά χρόνια υπήρχε ένα ορατό και ένα μη ορατό τμήμα της εργασίας: ο κόσμος των συνδικάτων βρισκόταν στο ορατό τμήμα και δεν επικοινωνούσε με τον μη ορατό κόσμο. Οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούνται από κάποιο σωματείο αποτελούσαν μειοψηφία όχι μόνο στο σύνολο του εργατικού δυναμικού, αλλά ακόμα και μέσα στον ίδιο χώρο δουλειάς, ήδη πριν την κρίση. Το δημόσιο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, αφού πλάι στον μόνιμο υπάλληλο και μέλος του ισχυρού σωματείου, την ίδια δουλειά εκτελούσαν οκταμηνίτες συμβασιούχοι, ενοικιαζόμενοι, stage, συνήθως χωρίς καμία συνδικαλιστική εκπροσώπηση και συχνά σε αντιπαλότητα με τα σωματεία ή τις διεκδικήσεις των μονίμων. Υπάρχουν παραδείγματα κλάδων (και μάλιστα με ισχυρή παρουσία αριστεράς) που κέρδιζαν αύξηση της αμοιβής τους μέσω υπερωριών με αντάλλαγμα τις απολύσεις συμβασιούχων ή τις μη προσλήψεις νέου προσωπικού.
Αν δει κανείς τα πράγματα πιο ψύχραιμα, θα κατανοήσει ότι η συντριβή των εργασιακών κεκτημένων την τελευταία τριετία, δεν είναι παρά μια ήπια «προσαρμογή» της εργασιακής νομοθεσίας στον πραγματικό ταξικό συσχετισμό. Η μείωση των μισθών, η καταπάτηση του ωραρίου, η διάλυση κάθε δικαιώματος είχε προεπικυρωθεί στους χώρους δουλειάς πολύ πριν αποτυπωθεί αυτό και σε θεσμικό επίπεδο. Απλώς, τότε, δεν τους αφορούσε όλους…
Το ίδιο θα συμβεί το επόμενο διάστημα και με την αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τον συνδικαλισμό. Παρότι ο Ν. 1264/82 δεν έχει αλλάξει ακόμη, στην πράξη έχει αναιρεθεί. Το δικαίωμα στην απεργία καταργείται στην πράξη με την επίταξη ακόμη και των απλήρωτων ναυτεργατών. Επανέρχεται το δικαίωμα του εργοδότη στο λοκ άουτ. Οι μαχητικοί συνδικαλιστές διώκονται ανοιχτά πλέον: συνδικαλιστές απολύονται, υπάρχουν πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού τομέα των οποίων τα μέλη των Διοικητικά Συμβούλια δεν βρίσκουν πια δουλειά, ενώ απειλούνται και τα απλά μέλη με ένταξη σε «μαύρες λίστες». Στο δημόσιο, η προληπτική αργία με την κατηγορία της «ανάρμοστης συμπεριφοράς εντός και εκτός υπηρεσίας» έρχεται να ποινικοποιήσει κάθε πράξη αντίστασης ή ανυπακοής. Η μηδενική ανοχή εκδηλώνεται σε κάθε κινητοποίηση εργαζομένων, ακόμη και με συλλήψεις και δίκες συνδικαλιστών. Η λάσπη εκτοξεύεται εναντίον οποιουδήποτε δεν χειροκροτά την πολιτική της Τρόικας, ακόμη κι αν πρόκειται για τμήματα της γραφειοκρατίας. Το στήσιμο εργοδοτικών σωματείων είναι σε εξέλιξη τα ίδια ακριβώς χρόνια στα οποία χτυπιούνται όλοι οι εργατικοί αγώνες, κι έχει ήδη αποδώσει καρπούς: από τη χαλυβουργία στο Βόλο ως τα χρυσωρυχεία της Χαλκιδικής.
Με τις νέες ρυθμίσεις, άλλωστε, ο συνδικαλισμός των διαδρόμων δείχνει τα όριά του στον βαθύ πυρήνα του: την –έστω– διατήρηση των δικαιωμάτων των λίγων εργαζομένων που επέλεγε να εκπροσωπεί. Το κενό αυτό είτε θα καλυφθεί από την αναγέννηση διεκδικητικών σωματείων είτε θα γεμίσει με εργοδοτικά σωματεία και λόμπυ της εργατικής ή υπαλληλικής «αριστοκρατίας». Κι αυτό είναι μια μάχη που θα τη δώσει λυσσαλέα και η εργοδοσία.
Κωδικός: μετασχηματισμός
Οι ραγδαίες αλλαγές στο τοπίο μάς προκαλούν κι εμάς να αλλάξουμε! Άλλωστε, (θα ’πρεπε να) γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλα αυτά που τώρα μας παίρνουν πίσω δεν ήταν παραχωρήσεις, ήταν κατακτήσεις. Δεν ήταν πάντοτε δεδομένο το οχτάωρο, ούτε η νομοθεσία για τις συλλογικές συμβάσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες – για την ακρίβεια κατακτήθηκαν με αίμα. Ο συνδικαλισμός δεν ήταν πάντοτε «θεσμός της δημοκρατίας», για πολλά χρόνια ήταν απλώς παράνομος.
Η διάλυση κάθε εργασιακού τοπίου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, απαιτεί να ξαναγυρίσουμε στις απαρχές:
Καταρχάς, να ξαναδούμε κατάματα την ταξική πάλη και τον συσχετισμό δύναμης. Για παράδειγμα, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης δεν μας γυρνάει αναγκαστικά πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα: μας γυρίζει πίσω στον «καθαρό» ταξικό αγώνα, μας θυμίζει ότι το ύψος του μισθού ή η αποτροπή των απολύσεων κατακτιέται με τη σημερινή απεργία και διεκδίκηση, και όχι μέσα από τις θεσμικές κατακτήσεις που μας άφησαν με τους αγώνες τους οι παλαιότερες γενιές εργαζομένων.
Κατά δεύτερον, να ξαναδούμε τα συνδικάτα στην «καθαρή τους μορφή»: ως δομές συλλογικής οργάνωσης της πάλης της τάξης. Να στηθούν ή να αναγεννηθούν τα σωματεία, μέσα από την ανάγκη των ίδιων των εργαζόμενων να ενοποιήσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στον εργοδότη που τους εκμεταλλεύεται αρχικά, απέναντι στην ίδια την εκμετάλλευση τελικά. Μόνο που αυτή η οργάνωση από τα κάτω δεν είναι ούτε απλή, ούτε εξαντλείται στην πεπατημένη.
1. Για να έχουν δύναμη τα συνδικάτα, χρειάζεται να αντιστοιχηθούν με τη μορφή που έχει σήμερα η εργασία, ξεφεύγοντας από τα δεδομένα σχήματα: πρέπει, δηλαδή, να εκπροσωπούν όλους τους εργαζόμενους σε ένα χώρο, ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας τους. Να πάμε πέρα από τους διαχωρισμούς που βάζει ο ίδιος ο εργοδότης, μετασχηματίζοντας τα συνδικάτα σε μορφές ενότητας των εργαζόμενων. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, στο δημόσιο ή στις τράπεζες τα σωματεία να εκπροσωπήσουν τους ελαστικά εργαζόμενους, τους «διαθέσιμους» προς απόλυση, τους ενοικιαζόμενους. Δεν πρόκειται για «καταστατικό» θέμα, αλλά για ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης: ακόμη κι εκεί που υπάρχουν διαφορετικά σωματεία, στόχος πρέπει να είναι το να είναι κοινός ο αγώνας και κοινά τα αιτήματα.
2. Να είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τον αντίπαλο: όταν ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής δύναμης θα απασχοληθεί σε προγράμματα «καταπολέμησης της ανεργίας» μέσω ΜΚΟ, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να ετοιμάσουμε εκείνες τις δομές που θα ενοποιούν τα συμφέροντα αυτών των εργαζόμενων χωρίς δικαιώματα και θα τα κάνουν συλλογική διεκδίκηση, πχ με σωματεία εργαζομένων σε ΜΚΟ ανά νομό. Αντίστοιχα θα πρέπει να υπάρξει συνδικαλιστική οργάνωση των ανέργων. Δεν υπάρχουν πια προνομιακοί και μη προνομιακοί χώροι παρέμβασης: όπου βρίσκεται ο καθένας, πρέπει να μπορεί να ενοποιεί συμφέροντα και να τα εκφράζει συλλογικά. Αλλιώς, θα τα εκφράσει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός ή η ιδιώτευση.
3. Οι συντονισμοί των σωματείων, είτε επιμέρους είτε γενικοί, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Όπου ενοποιείται το κεφάλαιο, στους ίδιους «τόπους» πρέπει να ενοποιείται και η τάξη: ο διεθνής συντονισμός των λιμενεργατών αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Κάθε συντονισμός έχει, βέβαια, μια βασική προϋπόθεση: να καταλαβαίνει κάθε κλάδος ότι η εποχή των εξαιρέσεων ή της κλαδικής επιβίωσης έχει περάσει, και είναι αναγκαίος ο κοινός βηματισμός και η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων για να ξανακερδίσουμε το οτιδήποτε. Πέραν του συντονισμού, θα πρέπει να δούμε ακόμη και το ενδεχόμενο ενοποιήσεων σωματείων προκειμένου να είναι πιο ισχυρά στις διεκδικήσεις τους.
4. Τα σωματεία να είναι μαχητικά και συγκρουσιακά, πραγματικά ανεξάρτητα από την εργοδοσία, το κράτος, τα κόμματα (και τα κόμματα της Αριστεράς). Από την πιο μικρή απόλυση έως τη μεγαλύτερη μάχη, πρέπει να πείθουν τους εργαζόμενους να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στις συλλογικές μορφές δράσης. Η σύγκρουση θα έχει και χαρακτηριστικά εμφυλίου εντός των συνδικάτων: θα συγκρουστούμε με τον εργοδοτικό, τον διεφθαρμένο, τον απεργοσπάστη. Είναι αναγκαίο να προσπεράσουμε το άγχος της Αριστεράς να τους «εκφράσει» όλους. Εκπροσώπηση συλλογικού συμφέροντος δεν σημαίνει τον μέσο όρο των (μικρο)συμφερόντων που θεωρεί ο καθένας ότι έχει, αλλά το κοινό συμφέρον των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο. Θα χρειαστεί να σπάσουμε αυγά, και όχι να χαϊδέψουμε αυτιά.
5. Τα σωματεία εκπροσωπούν τα συλλογικά συμφέροντα και τις ανάγκες των μελών τους. Είναι όμως ανάγκη να ξαναδούμε ποιες είναι αυτές οι ανάγκες σήμερα. Σε μια εποχή που έως και τα μισά μέλη ενός σωματείου είναι άνεργοι, ο τρόπος που θα επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι, το επίδομα ανεργίας, το πώς θα μπορέσουν να τραφούν, να ντυθούν, να μην τους πάρει το σπίτι η τράπεζα, είναι ζήτημα του ίδιου του συνδικάτου. Όλες οι μορφές αλληλεγγύης που αναπτύσσονται, πρέπει να μπολιάσουν και τα σωματεία, με τη λογική της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών τους, της συλλογικής οργάνωσης της επιβίωσης. Δομές οργάνωσης όπως τα Εργατικά Κέντρα θα έπρεπε ιδιαίτερα να εξαναγκαστούν να στραφούν σε αυτή την κατεύθυνση: να αναλαμβάνουν τη νομική στήριξη, να δημιουργούν συλλογικές κουζίνες και αγορές προϊόντων χωρίς μεσάζοντες. Μορφή ταξικής αλληλεγγύης είναι και μια κουζίνα όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να τρώνε με 4 ευρώ, ώστε οι άνεργοι να τρώνε δωρεάν. Και πολλές από τις μορφές που χρειάζονται για να γίνουν πράξη όλα αυτά, βρίσκονται έξω από τα όρια της τυπικής νομιμότητας.
6. Τα σωματεία μπορούν να πάνε πέρα από την αστική εκπροσώπηση, σε μια πραγματική δημοκρατία στο εσωτερικό τους. Η λογική της ανάθεσης δεν ξεπερνιέται παρά μόνο μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες που επιτρέπουν σε κάθε μέλος να έχει λόγο για την πορεία του αγώνα και να δεσμεύεται εντέλει από τη συλλογική απόφαση. Με το ξεπέρασμα και των αναλογικών προεδρείων στα σωματεία: το ζητούμενο είναι η πολιτική, και όχι η αναλογική εκπροσώπηση.
7. Τα σωματεία δεν εξαντλούν την πάλη τους στον «οικονομικό αγώνα». Και δεν εννοώ μόνο τα πολιτικά αιτήματα, για τη διαγραφή του χρέους, την αμφισβήτηση της ΕΕ κ.ά. Το πιο ουσιαστικό είναι η ίδια η αμφισβήτηση και η καθημερινή πάλη ενάντια στο ρόλο που μας επιβάλλει ο καπιταλισμός εντός του καταμερισμού εργασίας ως «δεδομένο».
Το αντικείμενο της εργασίας, ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, η τιμή του προϊόντος, το κόστος μιας δημόσιας επιχείρησης, η γραφειοκρατία του Δημοσίου, ήταν θέματα ταμπού στον συνδικαλισμό έτσι όπως τον γνωρίζαμε. Όχι πια. Από τα απεργιακά δελτία στους κατειλημμένους από τους εργαζόμενους ραδιοφωνικούς σταθμούς έως τους υπαλλήλους της ΔΕΗ που ξανασυνδέουν το ρεύμα, όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι ανακτούν το αντικείμενο της εργασίας τους αμφισβητώντας το ρόλο που τους έχει επιβάλλει ο καταμερισμός εργασίας. Πολύ περισσότερο, το πείραμα των «εκδόσεων των συναδέλφων» από το Σωματείο Βιβλίου-Χάρτου[1], τα πειράματα αυτοδαχειριζόμενων εφημερίδων, και –κορυφαίο- το πείραμα του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕΤ, που λειτουργεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είναι τα καλύτερα παραδείγματα εγχειρημάτων εργατικού ελέγχου και πρέπει να στηριχτούν.
Τέτοιες πρακτικές δεν είναι «παραπληρωματικές» στον καθημερινό αγώνα, ούτε είναι μορφές «συνδιοίκησης»: ήταν και είναι πρακτικές αντιηγεμονίας, που θίγουν τον πυρήνα της αστικής εξουσίας και δίνουν στους εργαζομένους την αναγκαία αυτοσυνείδηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Είναι, σε τελική ανάλυση, τα αναγκαία βήματα για να πιστέψει η εργατική τάξη ότι μπορεί να οικοδομήσει έναν κόσμο διαφορετικό, έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, ξεκινώντας από το πώς μπορεί να λειτουργήσει η επιχείρηση, το νοσοκομείο, το υπουργείο τους. Είναι αυτές οι πρακτικές που μπορούν να κάνουν τα σωματεία μορφές εν δυνάμει «δυαδικής εξουσίας» και να τα καταστήσουν πολιτικά επικίνδυνα.
Αν ξαναγυρίσουμε στην αρχή αυτού του κειμένου, το ζητούμενο δεν είναι η δομή ούτε ο συσχετισμός: το ζητούμενο είναι ο μετασχηματισμός. Με κάθε δομή και κάθε συσχετισμό που θα βοηθάει να αλλάξουμε εμείς τα πράγματα και όχι εκείνα εμάς. Για να μην παρεξηγηθώ: βάλτε στη θέση του όρου συνδικάτο οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης των εργαζομένων, από την Συνομοσπονδία έως την επιτροπή αγώνα. Και πάλι, η πορεία μετασχηματισμού έχει σημασία: είναι επίπονη, αργή, περνάει από εξάρσεις και υφέσεις, ενώσεις και συγκρούσεις, αλλά πάντα υπόκειται στη βασική αρχή: αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς (το χειρότερο: θα πας εκεί που πήγαν και οι άλλοι…)
Ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά;
Προφανώς όλα τα παραπάνω έχουν και τις αντίστοιχες απαιτήσεις από το συνδικαλιστικό δυναμικό της Αριστεράς. Όπως και στο παρελθόν, θα χρειαστεί αυτοθυσία, αποφασιστικότητα, διάθεση σύγκρουσης, χάραξη τακτικής και στρατηγικής και πολλές, μικρές και μεγάλες, μάχες που θα μας φέρνουν κάθε φορά σε ένα καλύτερο σημείο για να δώσουμε την επόμενη μάχη μέχρι να κερδίσουμε τον πόλεμο. Και απόλυση θα φάμε, και διώξεις, και επιθέσεις, και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν αισθανόμαστε καν μια πολιτική Αριστερά που να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να ακουμπήσουμε πάνω της.
Όμως, όπως λέει και ο φιλόσοφος: «Υπάρχει συνεπώς πρωτείο της πολιτικής ταξικής πάλης: αλλά τούτο το πρωτείο γίνεται κούφια λέξη όσο η βάση της πολιτικής πάλης, η οικονομική ταξική πάλη, δεν διεξάγεται σε καθημερινό επίπεδο, ακούραστα, σε βάθος και με την ορθή γραμμή». (Λ. Ατουσέρ, Ταξική πάλη και συνδικαλιστικοί αγώνες). Η Αριστερά πρέπει να βάλει πλάτη σε αυτόν τον καθημερινό αγώνα, και όχι να βρίσκει ως επιχείρημα τον πολιτικό αγώνα για να υπεκφύγει. Και έχει πολλά να μάθει από την αυτοθυσία του ριζοσπαστικού συνδικαλισμού. Τουλάχιστον όσα διδαχτήκαμε, όχι από όλα τα βιβλία του μαρξισμού, αλλά μέσα σε ένα βράδυ από την αυτοθυσία μιας γυναίκας μετανάστριας συνδικαλίστριας, της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Ίσως όλα τα παραπάνω να ακούγονται ουτοπικά εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Κι όμως, την εικόνα που μπορεί να περιγράψει το τι πρέπει να κάνουμε τη βρήκα μέσα σε ένα άρθρο στην Εφ.Συν., άλλο ένα συνεταιριστικό εγχείρημα που πρέπει να στηριχτεί: «Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στις φυλακές Κορυδαλλού, κάηκε ολοσχερώς ο χώρος όπου συναντιούνταν οι κρατούμενοι που έδιναν μάχη για να απεξαρτηθούν. Το πλήγμα ήταν μεγάλο. Μια νησίδα ελπίδας, για αυτούς, δεν υπήρχε πια. Μέσα από την καταστροφή όμως ξεπήδησε και πάλι η ελπίδα. Οι κατάμαυροι από τις φλόγες και την κάπνα τοίχοι έγιναν ένα είδος καμβά. Ένα σκοτεινό περιβάλλον που αποκάλυπτε μορφές κρυμμένες μέσα του. Οι εξαρτημένοι έγκλειστοι των φυλακών μπήκαν στη διαδικασία να αποκαλύψουν αυτές τις μορφές. Πήραν κιμωλίες και ξεκίνησαν την προσπάθεια να βγάλουν αυτές τις μορφές και τα σχήματα από το σκοτάδι της καπνίλας και να τα φέρουν στο φως. Ετσι, δίπλα στις σιδερένιες πόρτες, στα παράθυρα, άρχισαν να εμφανίζονται μορφές, σαν ανθρώπινες, σαν πρόσωπα, σαν σώματα. Ακόμη και σαν ζώα. Οι μορφές αυτές γέμισαν τους καμένους τοίχους κι έφεραν την ελπίδα στους φυλακισμένους που προσπαθούσαν να απεξαρτηθούν. Και μαζί με τις μορφές στους τοίχους άρχισε να ξαναγεννιέται στους ανθρώπους η φλόγα για τη ζωή και την ελευθερία.»
Αυτές τις μορφές πρέπει να διακρίνουμε κι εμείς στους καπνισμένους τοίχους της κοινωνικής καταστροφής και να βάλουμε όλη μας τη φαντασία και τη δύναμη για να τη φέρουμε στην επιφάνεια!
* Το κείμενο αποτελεί εισήγηση σε εκδήλωση το Rproject που πραγματοποιήθηκε στις 03.03.13
—
[1] Σημείωση απο συμμετέχοντα στις «Εκδόσεις των Συναδέλφων»
Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων δεν είναι εγχείρημα του Συλλόγου. Ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2009, ως πρωτοβουλία στα πλαίσια του συλλόγου από 3 μέλη του συλλόγου. Ήταν μια προσπάθεια για να αποδείξουμε πως και εμείς οι εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου (όχι μόνο τα αφεντικά) μπορούμε να βγάλουμε καλό και ποιοτικό βιβλίο. Να βγάλουμε βιβλίο που επίσης θα είναι προσιτό από οικονομική άποψη σε πλατιά στρώματα εραζομένων. Παράλληλα θέλαμε να προβάλλουμε έναν άλλο τρόπο εργασίας με εθελοντική προσφορά και αλληλο-υποστήριξη. Η πρωτοβουλία αγκαλιάστηκε από πολλούς συναδέλφους και από τα μέλη του συλλόγου. Τα έσοδα από τα 3 βιβλία που κυκλοφόρησαν ενίσχυσαν το ταμείο του συλλόγου. Στην πορεία, και καθώς η κρίση και τα συνακόλουθά της γέμισαν τον κλάδο του βιβλίου με εκατοντάδες απολυμένους συναδέλφους, γεννήθηκε η ιδέα για την μετατροπή των Εκδόσεων των Συναδέλφων από μια εκδοτική πρωτοβουλία εθελοντικής προσφοράς, σε μια κολλεκτίβα εργασίας με στόχο τον βιοπορισμό ανέργων συναδέλφων. Φυσικά συνέχισαν να ισχύουν όλοι οι υπόλοιποι επιδιωκόμενοι στόχοι: παρέμβαση στο χώρο του βιβλίου με την έκδοση ποιοτικών βιβλίων, προβολή ενός εργασιακού μοντέλου χωρίς αφεντικά και διευθυντές κλπ. Έτσι, οι Εκδόσεις των Συναδέλφων συγκροτήθηκαν σε μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση με τον τίτλο, Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα του Βιβλίου. Ο συνεταιρισμός αυτός έχει 10 μέλη. Οι συνάδελφοι από τον κλάδο του βιβλίου βλέπουν με ενδιαφέρον και συμπάθεια την προσπάθειά μας και την στηρίζουν όπως μπορούν. Αισίως ο κατάλογός μας έχει φτάσει να περιέχει 25 βιβλία. Παράλληλα, λειτουργεί το βιβλιοπωλείο μας (Ερεσσού 35 & Ζωοδόχου Πηγής στα Εξάρχεια). Διακινούμε βιβλία διαφόρων εκδοτικών οίκων κυρίως όσων δραστηριοποιούνται στην έκδοση του ριζοσπαστικού προβληματισμού. Τα βιβλία των Εκδόσεων των Συναδέλφων υπάρχουν σε στέκια, κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, σε εκδηλώσεις και διαδικασίες του κοινωνικού κινήματος. Προωθούμε έτσι την ιδέα εναλλακτικών μορφών και δικτύων διακίνησης του βιβλίου. Συμμετέχουμε στη δικτύωση των κολλεκτίβων εργασίας που έχει συγκροτηθεί στην Αθήνα (αντίστοιχη δικτύωση υπάρχει και στην Θεσ/κη). Ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, στηριζόμενοι στο κοινωνικό κίνημα και στηρίζοντας το κοινωνικό κίνημα. Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων δεν είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση 10 συνεταίρων. Αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού κινήματος και όσοι απασχολούνται σε αυτή είναι εργαζόμενοι, όχι αφεντικά, ούτε καν «αφεντικά του εαυτού τους». Η έφοδος των καταπιεσμένων στον ουρανό προϋποθέτει μια επίπονη διαδικασία ενός εργατικού διαφωτισμού, μια διαδικασία μακρόχρονη ή λιγότερο μακρόχρονη. Πλευρά αυτού του εργατικού διαφωτισμού είναι και τα συνεργατικά και αυτοδιαχειριστικά πειράματα.
Τα συνδικάτα σε ύφεση: τα πολλά ευρωπαϊκά μέτωπα
Τα συνδικάτα σε ύφεση: τα πολλά ευρωπαϊκά μέτωπα
ME AΦΟΡΜΗ ΤΟ 35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ
του Τζανλούκα ντε Άντζελις και της Λίζα Ντοριγκάτι
μετάφραση από τα ιταλικά: Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης
Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε το 2007 και εντάθηκε, ιδίως στις χώρες της νότιας Ευρώπης, μετά την κρίση του εθνικού χρέους, θέτει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και την εκπροσώπηση του κόσμου της εργασίας ενώπιον μιας πολύπλοκης και μεγάλης πρόκλησης. Από τη μια μεριά, επιταχύνοντας διαδικασίες οι οποίες είχαν γίνει ήδη έκδηλες στο πεδίο της εκπροσώπησης και των εργασιακών σχέσεων και, από την άλλη, θέτοντας νέα ερωτήματα στο πεδίο της δημοκρατίας.
Για παράδειγμα, η παρέμβαση των ευρωπαϊκών θεσμών έδωσε μια νέα ώθηση στις διαδικασίες απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και αποδιάρθρωσε εκείνα τα συστήματα τα οποία είχαν ακόμα ως ραχοκοκαλιά τους τις συλλογικές συμβάσεις. Ας σκεφτούμε την περίπτωση της Ιταλίας και την εισαγωγή, μετά από την άμεση απαίτηση εκ μέρους των ευρωπαϊκών θεσμών, υπό τη μορφή μιας επιστολής που στάλθηκε από τον πρώην διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν-Κλωντ Τρισέ, και τον διάδοχό του, τον Μάριο Ντράγκι, στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, η οποία βρισκόταν τότε στην εξουσία, του άρθρου 8 του Προϋπολογισμού του 2011, με το οποίο δίνεται η δυνατότητα οι επιχειρησιακές συμβάσεις να παρακάμπτουν όχι μόνο τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά και την ίδια τη νομοθεσία. Παρόμοια μέτρα πάρθηκαν και στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, όπου, σήμερα, οι εταιρικές συμβάσεις υπερισχύουν των συλλογικών.
Έπειτα, η περίοδος της ύφεσης φανέρωσε την αδυναμία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και την ακαταλληλότητά τους να προασπίσουν τα δικαιώματα των μη τυπικών εργαζόμενων. Σε διάφορες χώρες, οι δειλές προσπάθειες επέκτασης της κοινωνικής προστασίας σε υποκείμενα τα οποία ως τότε ήταν αποκλεισμένα δεν μπόρεσαν να κρύψουν την αδυναμία των δικτύων κοινωνικής προστασίας να καλύψουν τους εργαζόμενους εκείνους οι οποίοι ήταν οι πιο ευάλωτοι και απείχαν περισσότερο από το μοντέλο του εργαζόμενου του μεγάλου εργοστασίου φορντικού τύπου. Ακόμα κι εκείνες οι προσπάθειες οι οποίες θεωρήθηκαν πιο επιτυχείς, λόγω της ικανότητάς τους να αντιμετωπίσουν τις αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης στη δομή της απασχόλησης, από τη μια μεριά προάσπισαν τους επονομαζόμενους core workers, από την άλλη, όμως, υποβοήθησαν τη μαζική έξοδο από την αγορά εργασίας των μη τυπικών εργαζόμενων. Ο κίνδυνος, σε αυτή την περίπτωση είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να θεωρηθούν ότι υπεραμύνονται πάλι μόνο ενός τμήματος του κόσμου της εργασίας: εκείνου που είναι το πιο προστατευμένο, μια κατηγορία η οποία επιτείνεται, σε κάποιες περιπτώσεις, και από την έντονη αντίθεση των συνδικάτων στη διεκδίκηση εργαλείων κοινωνικής ένταξης όπως, για παράδειγμα, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Μια άλλη αδυναμία, της οποίας η σημασία εντάθηκε από την κρίση, φανερώνεται στο πεδίο της διεθνοποίησης της συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Οι εθνικές λύσεις γίνονται όλο και πιο ακατάλληλες την περίοδο της παγκόσμιας αναδιοργάνωσης των παραγωγικών διαδικασιών και απέναντι στη βαρύτητα που αποκτούν οι διεθνείς οικονομικές οργανώσεις στη ζωή των ανθρώπων, κι όμως, παρ’ όλα αυτά, στην περίοδο της κρίσης οι απαντήσεις ήταν κυρίως εθνικές. Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα επέδειξαν μια ουσιαστική αδυναμία να προσφέρουν συντονισμένες απαντήσεις στην οικονομική κρίση και στις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Από τη μια μεριά, εντάθηκε στα συνδικαλιστικά κινήματα των πιο «ισχυρών» κρατών η ιδέα της άμυνας των ιδιαίτερων εθνικών συστημάτων από τις ευρωπαϊκές παρεμβάσεις (ο επονομαζόμενος lonely road, η μοναχική οδός, η οποία συζητείται ιδίως στις βόρειες χώρες, ως μια μέθοδος άμυνας των δικών τους μοντέλων κοινωνικού κράτους και βιομηχανικών σχέσεων). Από την άλλη μεριά, έχουν ανακύψει ισχυρές διαφωνίες, ιδίως στο ζήτημα της διαχείρισης της κρίσης των εθνικών χρεών, μεταξύ των συνδικαλιστικών κινημάτων των κρατών που διαθέτουν θετικό εμπορικό ισοζύγιο κι εκείνων των χρεωμένων κρατών.
Τέλος, η κρίση φανέρωσε και κάποιες πρωτόγνωρες προκλήσεις. Η προοδευτική φτωχοποίηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού και του παραγωγικού ιστού συνοδεύονται, εκ των πραγμάτων, από μια πρωτοφανή διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών. Η ισχύς της οικονομικής τεχνοκρατίας έχει καταλάβει τον χώρο της πολιτικής εξωθώντας, στο πεδίο του δημόσιου διαλόγου, σε μια διολίσθηση από την «αξία» των επιλογών στη «μέθοδο» των επιλογών, κάτι το οποίο αφορά όχι μόνο τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά και τους συνδικαλιστικούς θεσμούς και τους θεσμούς αντιπροσώπευσης. Η πιθανή διέξοδος από αυτό τον μονόδρομο δεν μπορεί παρά να περνά από το να θέσουμε στο επίκεντρο της συζήτησης τις νεοφιλελεύθερες αξίες, οι οποίες κατευθύνουν, σήμερα, την «καλή κυβέρνηση». Αυτό ισχύει ιδίως για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπου η επιστροφή στη δημοκρατία δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να επικρέμεται ο εκβιασμός της χρεωκοπίας.
Greek Unions 