Archive for the ‘Έρευνα’ Category
Τηλεργαζόμενοι, εργοδότες & διαδικτυακοί κολοσσοί στην εποχή του κορονοϊού-Ο Νίκος Σμυρναίος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης μίλησε στο ΕΝΑ για την τηλεργασία και τους κινδύνους
Ο Νίκος Σμυρναίος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης μίλησε στο ΕΝΑ για την τηλεργασία και τους κινδύνους της, κάνοντας, μεταξύ άλλων, αναφορά στη σύγχυση των ορίων μεταξύ εργασίας και ιδιωτικής ζωής, καθώς και στο ότι γενικεύει και εμβαθύνει τη λογική της ψηφιακής επιτήρησης. Tονίζει, ακόμη, ότι η πανδημία ενισχύει ακόμα περισσότερο τους ολιγοπωλιακούς παίκτες του διαδικτύου, που ελέγχουν τις ψηφιακές υποδομές και υπηρεσίες, καθώς αποκομίζουν επιπλέον κέρδη και επιρροή εν μέσω της κρίσης →
Πώς επηρεάζει η τηλεργασία τη σχέση εργοδότη – εργαζομένου;
Οφείλουμε καταρχάς να διασαφηνίσουμε ότι η τηλεργασία αφορά μόνο την εργασία η βασική παράμετρος της οποίας είναι διανοητική και όχι χειρωνακτική. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να τηλεργαστεί όταν το έργο του συνίσταται κυρίως στην παραγωγή και διακίνηση πληροφορίας κάθε είδους, η οποία μπορεί να ψηφιοποιηθεί. Σε συνθήκες κατ’ οίκον περιορισμού λόγω πανδημίας, όσοι εκτελούν απαραίτητες για τη λειτουργία της κοινωνίας χειρωνακτικές εργασίες (π.χ. νοσοκόμοι, μεταφορείς, πωλητές ειδών πρώτης ανάγκης) είναι υποχρεωμένοι να εκτεθούν σε υγειονομικό κίνδυνο.
Αυτό συνιστά μια πρώτη διάκριση σε βάρος των εργαζομένων των οποίων η δραστηριότητα εμπεριέχει σημαντικό κομμάτι χειρωνακτικής φύσης. Σε δεύτερο επίπεδο, η τηλεργασία δημιουργεί μια σειρά προβλημάτων που οξύνονται όταν εφαρμόζεται σε χώρους εργασίας στους οποίους αυτή η πρακτική δεν είναι συνήθης.
Το πρώτο από αυτά είναι η σύγχυση των ορίων μεταξύ εργασίας και ιδιωτικής ζωής: Δουλεύοντας από το σπίτι, ο εργαζόμενος χάνει την αίσθηση του ωραρίου, και η καθημερινή του ζωή διαπλέκεται με την εργασία, σε σημείο που πολλές φορές φτάνει να αφιερώνει τελικά περισσότερο χρόνο στην τελευταία από ό,τι νομίζει. Αυτό μπορεί, επίσης, να συμβεί εξαιτίας των μάνατζερ, που έχουν την τάση να πιέζουν περισσότερο, προγραμματίζοντας π.χ. είτε περισσότερα μίτινγκ είτε σε ακατάλληλες ώρες, ώστε να βεβαιωθούν ότι ο εργαζόμενος «δεν τεμπελιάζει».
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η ιδιότυπη κούραση που πηγάζει από την τηλεργασία, η οποία δεν έχει άμεση σχέση με την παραγωγή έργου. Η κούραση αυτή προέρχεται, για παράδειγμα, από την ανάγκη να συνδυαστεί η εργασία με άλλες οικιακές δραστηριότητες (ενασχόληση με τα παιδιά, οικιακές δουλειές κ.λπ.), κάτι που αφορά κυρίως τις γυναίκες.
Ο συνδυασμός αυτός παράγει επιπλέον διανοητικό φορτίο, το οποίο προσαυξάνεται με τις τηλεδιασκέψεις. Οι τηλεδιασκέψεις εμπεριέχουν μια σειρά δυσκολιών σε σχέση με τη διά ζώσης επικοινωνία, όπως η απουσία μη λεκτικής επικοινωνίας, τα τεχνικά εμπόδια όπως οι κακής ποιότητας ήχος και εικόνα, η κατανόηση συγκεκριμένων εργαλείων και λογισμικών κ.λπ. Όλες αυτές οι δυσκολίες αυξάνουν τον απαραίτητο χρόνο –και άρα τον διανοητικό κάματο– για μια συγκεκριμένη εργασία.
Τέλος, ένα βασικό πρόβλημα από την πλευρά του μάνατζμεντ είναι ότι, στο πλαίσιο της τηλεργασίας, δεν μπορεί να ασκηθεί ίδιου τύπου έλεγχος όπως σε έναν φυσικό χώρο εργασίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πρακτικές επιτήρησης.
Με ποιους τρόπους μπορεί ο εργοδότης να ελέγξει ψηφιακά τον τηλεργαζόμενο;
Τα ψηφιακά εργαλεία γενικότερα χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι παράγουν και καταγράφουν ίχνη σε σχέση με την κοινωνική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα με τη διαμεσολάβησή τους. Υπό αυτή την έννοια, η τηλεργασία γενικεύει και εμβαθύνει τη λογική της ψηφιακής επιτήρησης, η οποία είναι ήδη παρούσα σε αρκετούς τομείς.
Για παράδειγμα, οι υπάλληλοι των τηλεφωνικών κέντρων, όπου δεν υπάρχει τηλεργασία, υπόκεινται σε συνεχή επιτήρηση από τους μάνατζερ, οι οποίοι ελέγχουν διαρκώς την παραγωγικότητα (αριθμός και διάρκεια κλήσεων), την ποιότητα (περιεχόμενο των επικοινωνιών) αλλά και κάθε άλλη δραστηριότητα των εργαζομένων κατά το χρόνο εργασίας τους (πχ. διαλείμματα).
Σήμερα αυτή η τεχνογνωσία πωλείται ευρύτερα σε εταιρείες που υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν την τηλεργασία σε μεγάλη κλίμακα, αλλά ακόμη και σε σχολεία ή πανεπιστήμια. Στην αγορά υπάρχουν λογισμικά που επιτρέπουν στον μάνατζερ ή στον δάσκαλο να δει εξ αποστάσεως για πόσο χρόνο έχει μείνει ανενεργό το πρόγραμμα (πράγμα που σημάνει ότι δεν εκτελείται έργο), αν υπάρχει κάποιος άλλος στο δωμάτιο, τι μηνύματα ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι εργαζόμενοι ή οι μαθητές κ.λπ.
Από την άλλη βέβαια, όπως είναι αναμενόμενο, οι εργαζόμενοι αναπτύσσουν τακτικές άμυνας –ακόμη και σαμποτάζ– ενάντια στην επιτήρηση και την πίεση του μάνατζμεντ σε περιβάλλον τηλεργασίας.
Το νέο τοπίο που διαμορφώνεται με την τρέχουσα πανδημία γιγαντώνει περισσότερα τα ήδη ισχυρά μονοπώλια στον ψηφιακό κλάδο;
Τα πιο δημοφιλή εργαλεία τηλεδιάσκεψης και τηλεργασίας ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες του κλάδου της πληροφορικής και του διαδικτύου όπως η Microsoft, η Google, η Apple και η Cisco. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν υπηρεσίες επικοινωνίας που προορίζονται για γενική χρήση, οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον πλέον στην τηλεργασία, όπως το Facebook (Messenger, Whatsapp) αλλά και υπηρεσίες cloud computing όπως αυτές της Amazon, της Dropbox κ.λπ.
Στην επαγγελματική χρήση πρέπει να προστεθεί και η απλή, καθημερινή επικοινωνία μέσω ψηφιακών εργαλείων, που εντάθηκε υπό καθεστώς καραντίνας. Σύμφωνα με τον Mark Zuckerberg, η έκρηξη στη χρήση των υπηρεσιών του Facebook ήταν άνευ προηγουμένου: Στις Ηνωμένες Πολιτείες η κίνηση στο Facebook αυξήθηκε κατά 27% μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 2020. Η χρήση ανταλλαγής μηνυμάτων και βιντεοκλήσεων (WhatsApp, Messenger και Instagram) αυξήθηκε κατά περισσότερο από 50% στις χώρες στις οποίες επιβλήθηκε απαγόρευση μετακινήσεων. Στην Ιταλία ο χρόνος χρήσης αυτών των εφαρμογών αυξήθηκε κατά 70% και περισσότερο από 1000% για ομαδικές κλήσεις.
Το Twitter γνώρισε αύξηση του αριθμού των καθημερινών χρηστών κατά 8% σε λίγες εβδομάδες (+ 23% σε ένα χρόνο). Το Reddit σημείωσε αύξηση της τάξης του 20% στη χρήση του συστήματος ανταλλαγής μηνυμάτων και από 20% έως 50% στη συμμετοχής στα θεματικά φόρουμ που σχετίζονται με τα τρέχοντα γεγονότα. Η δραστηριότητα αυξήθηκε, επίσης, σημαντικά στις πιο προσανατολισμένες στην ψυχαγωγία υπηρεσίες όπως το Instagram και το TikTok. Το YouTube σημείωσε αύξηση της κίνησης κατά περισσότερο από 15% και αναγκάστηκε να μειώσει την ποιότητα των βίντεο παγκοσμίως, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την εκθετική αύξηση της κατανάλωσης εύρους ζώνης.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η χρήση εφαρμογών εντοπισμού επαφών (contact tracing) ως μέσο προστασίας ενάντια στον κορονοϊό. Οι εφαρμογές αυτές, εκτός του ότι θέτουν σε κίνδυνο την ιδιωτικότητα των χρηστών, απαιτούν επίσης την άδεια του λειτουργικού συστήματος (Operating System/OS) του τηλεφώνου, το οποίο ανήκει είτε στην Apple (iOS) είτε στην Google (Android).
Υπό αυτή την έννοια, η πανδημία ενισχύει ακόμα περισσότερο τους ολιγοπωλιακούς παίκτες του διαδικτύου, δηλαδή τις λίγες αυτές πολυεθνικές οι οποίες ελέγχουν τις ψηφιακές υποδομές και υπηρεσίες, καθώς αποκομίζουν επιπλέον κέρδη και επιρροή εν μέσω της κρίσης του κορονοϊού.
Διαβάστε ακόμη:
Το ολιγοπώλιο του διαδικτύου & οι προκλήσεις της ψηφιακής εποχής
Τηλεργασία και εργατικά δικαιώματα
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός στη μετά-Covid 19 εποχή
Τα Κοινά στην αντιμετώπιση της πανδημίας: 3D printing & πολιτικές ανοιχτής πρόσβασης
14.05.2020
Eurostat: Σε κίνδυνο φτώχειας και αποκλεισμού το 34,8% των πολιτών στην Ελλάδα
Σε προ κρίσεως επίπεδα έχει επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ποσοστό των πολιτών, που απειλούνται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Ωστόσο στην Ελλάδα το 2017 το ποσοστό εξακολουθούσε να είναι 6,7 μονάδες υψηλότερο σε σχέση με το 2008 και το τρίτο υψηλότερο στην κοινότητα, ύστερα από εκείνο της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Eurostat, το 2017 το 22,5% του πληθυσμού της Ε.Ε. ή 112,9 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν σε κίνδυνο φτώχειας και αποκλεισμού. Υπενθυμίζεται ότι το ποσοστό αυξανόταν συνεχώς από το 2009, όταν βυθιζόταν η Ευρωζώνη στην ύφεση έως και το 2012, όταν κορυφώθηκε η κρίση χρέους, φτάνοντας στο 25%. Έκτοτε μειώνεται σταδιακά και το 2017 ήταν μία ποσοστιαία μονάδα χαμηλότερα από το 2016 και 1,2 μονάδες χαμηλότερα από το έτος αναφοράς του 2008.
Οι συνθήκες είναι χειρότερες στη Βουλγαρία, με το 38,9% των πολιτών να απειλούνται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό, και στη Ρουμανία με το 35,7% σε κίνδυνο. Πολύ κοντά στις θλιβερές επιδόσεις και η Ελλάδα με ποσοστό 34,8%, όταν το 2008 ήταν 28,1%. Η αύξηση των 6,7 μονάδων είναι η μεγαλύτερη που κατεγράφη αυτό το διάστημα στην κοινότητα. Αξίζει να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο ότι σημερινή έκθεση του ΟΟΣΑ αποκαλύπτει αισθητή επιδείνωση και στο ποσοστό της παιδικής φτώχειας στη χώρα μας την περίοδο 2007-2014.
Στον αντίποδα τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών σε κίνδυνο φτώχειας και αποκλεισμού καταγράφονται σύμφωνα με τη Eurostat στην Τσεχία (12,2%), τη Φινλανδία (15,7%) και τη Σλοβακία (16,3%). Η Πολωνία έχει πετύχει τη μεγαλύτερη μείωση, από 30,5% το 2008 σε 19,5% το 2017. Αισθητή ήταν επίσης η μείωση στη Ρουμανία (8,5 μονάδες) και τη Βουλγαρία (5,9 μονάδες), αλλά σε καμία περίπτωση ικανή να ανατρέψει τη ζοφερή εικόνα.
ΠΗΓΗ: http://ergasianet.gr/2018/10/16/eurostat-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF-%CF%86%CF%84%CF%8E%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D/
Ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση εργατικού σχήματος στην έρευνα, Τετάρτη 12/7 στις 7μμ,
Ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση εργατικού σχήματος στην έρευνα, Τετάρτη 12/7 στις 7μμ, λέσχη Αναιρέσεις (Ιπποκράτους 175)
Εμείς που παίρνουμε την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση του εργατικού σχήματος LABour-Αγωνιστική Παρέμβαση στην Έρευνα, αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως εργαζόμενους στον κλάδο της έρευνας και της παραγωγής/αναπαραγωγής γνώσης αλλά και ως κομμάτι του εργατικού κινήματος. Έχουμε εργαστεί με πολλές ελαστικές σχέσεις εργασίας (μπλοκάκι, υποτροφίες, αμισθί) και έχουμε βιώσει τη δυσκολία αντιστροφής της κατάστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας, λόγω του κατακερματισμού ανά κατηγορία και εργασιακή σχέση. Προχωράμε στη δημιουργία μιας εργατικής, ανατρεπτικής, αριστερής συλλογικότητας που πιστεύουμε ότι θα συμβάλλει στην μαζική συλλογική δράση των εργαζομένων του κλάδου. Υπερασπιζόμαστε μια πολιτική που θα ασκούν οι «από κάτω», η οποία θα μπορεί να ανατρέψει τις σημερινές βάρβαρες συνθήκες εργασίας και ζωής.
Συνδικαλιστικό κίνημα και δομή πολιτικών ευκαιριών “Πολιτικός λόγος και κινητοποιήσεις για την αμοιβή της εργασίας, το ασφαλιστικό πρόβλημα και τις εργασιακές σχέσεις στη μετα-ΟΝΕ εποχή: η περίπτωση των Ελλήνων τραπεζοϋπαλλήλων.”
Διεθνές Συνέδριο «Συλλογικές δράσεις & κοινωνικά κινήματα στον 21ο αιώνα» 24-25/5/2006
Aνακοίνωση του Θανάση Τσακίρη
στο διεθνές συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης «Συλλογικές δράσεις και κοινωνικά κινήματα στον 21ο αιώνα»
Συνδικαλιστικό κίνημα και δομή πολιτικών ευκαιριών
“Πολιτικός λόγος και κινητοποιήσεις για την αμοιβή της εργασίας, το ασφαλιστικό πρόβλημα και τις εργασιακές σχέσεις στη μετα-ΟΝΕ εποχή: η περίπτωση των Ελλήνων τραπεζοϋπαλλήλων.”
Η ανακοίνωση αυτή αποσκοπεί στη διερεύνηση της δομής πολιτικών ευκαιριών όπως διαμορφώνεται για το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στις τράπεζες στις αρχές του 21ου αιώνα και ειδικά στη «μετα-ΟΝΕ εποχή». Εξετάζεται ο πολιτικός λόγος που αρθρώνει η δευτεροβάθμια οργάνωση του κλάδου «Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδος» και η διαμόρφωση της στρατηγικής της ενόψει των κυοφορούμενων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αναδιαρθρώσεων. Ειδικότερα εξετάζονται οι τρόποι με τους οποίους τόσο η θεματολογία όσο και η στρατηγική γίνονται αντιληπτές από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και των συνδικαλιστικών σχημάτων του χώρου καθώς και η συμμετοχή της βάσης των εργαζομένων στη διαμόρφωσή τους -ή η αποχή τους από αυτές. Κύρια αναφορά είναι οι κινητοποιήσεις -απεργιακές και άλλες- στις οποίες προέβησαν η Ο.ΤΟ.Ε. και οι σύλλογοι –μέλη της κατά το χρονικό διάστημα 2000-2005 και θα επιχειρηθεί σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη πενταετία Με άλλα λόγια, εξετάζεται η αναδιαμόρφωση της συλλογικής ταυτότητας του συνδικαλιστικού κινήματος των τραπεζοϋπαλλήλων στις νέες συνθήκες. Η θεωρητική συζήτηση που θα αξιοποιηθεί για την έρευνα αυτή αφορά τη δομή των πολιτικών ευκαιριών και την ανάλυση πλαισίωσης των κοινωνικών κινημάτων. Τέλος, θα αξιοποιηθεί η προσέγγιση του Charles Tilly για τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού κινήματος ώστε να διερευνηθεί κατά πόσο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη φάση αυτή μπορεί να ανταποκριθεί στις αρχές της Αξιοσύνης, της Ενότητας, της Μαζικότητας, και της Δέσμευσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF
Ο Θανάσης Τσακίρης είναι Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης του ΜΠΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Τμήματος ΠΕΔΔ (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας). Έχει σπουδάσει Πολιτική Επιστήμη στο τμήμα ΠΕΔΔ καθώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα από το 1982 και είναι ανεξάρτητος συνδικαλιστής. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του και οι ακαδημαϊκές του δημοσιεύσεις εστιάζονται στη μελέτη των κοινωνικών κινημάτων και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Έχει λάβει μέρος με ανακοινώσεις του σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά συνέδρια.
Η αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου
Η αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου
Της Δώρας Χειράκη
http://www.ert.gr/i-ematiri-apergia-ton-metallorichon-tis-serifou/
Ενενήντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την ιστορική απεργία των εργαζομένων στα μεταλλεία στην περιοχή Μεγάλο Λιβάδι της Σερίφου, που βάφτηκε με αίμα.
Ήταν Δευτέρα 7 Αυγούστου 1916, όταν το Σωματείο Μεταλλευτών Σερίφου, που είχε συσταθεί μόλις λίγες ημέρες πριν, στις 24 Ιουλίου, ξεσηκώνεται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, με αιτήματα 8ωρη εργασία, αύξηση ημερομισθίων και λήψη μέτρων ασφαλείας. Οι εργάτες αρνούνται να φορτώσουν μετάλλευμα σε πλοίο και η απεργία ξεσπά.
Ο Γερμανός εργοδότης τους, Γκρόμαν, ζητάει τη βοήθεια των ελληνικών αρχών για να καταστείλει την απεργία και, δεκαπέντε ημέρες μετά, το πρωί της Δευτέρας 21ης Αυγούστου 1916, καταφθάνει στο νησί δύναμη της Χωροφυλακής.
Φυλακίζουν την ηγεσία των συνδικαλιστών και δίνουν 5 λεπτά διορία στους εργάτες να λήξουν την απεργία, ενώ αμέσως μετά την εκπνοή της, ανοίγουν πυρ. Επτά νεκροί -απεργοί και χωροφύλακες- και δεκάδες τραυματίες ήταν ο θλιβερός απολογισμός.
Το Αρχείο της ΕΡΤ, με αφορμή την επέτειο από την αιματηρή καταστολή της απεργίας των μεταλλωρύχων στη Σέριφο, ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων http://www.ert-archives.gr και http://www.ert.gr, το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ του Γιώργου Πετρίτση «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ», με τίτλο «Σέριφος 1916, το χρονικό μια αιματηρής απεργίας», παραγωγής 2010. Πρόκειται για τη δεύτερη αιματηρή εργατική εξέγερση στη συνδικαλιστική ιστορία της Ελλάδος, μετά τα δραματικά γεγονότα της απεργίας του Λαυρίου το 1896.
Καταγράφονται οι ιστορικές συγκυρίες της εποχής, που ευνόησαν τον ξεσηκωμό των μεταλλωρύχων της Σερίφου και παρουσιάζεται η ιστορία των μεταλλείων του νησιού από το 1884, όταν ο Γερμανός μεταλλειολόγος Αιμίλιος Γκρόμαν ανέλαβε την επιχείρηση.
Απεργία μεταλλωρύχων Σερίφου
Το 1906, ο Γεώργιος, γιος του Αιμίλιου Γκρόμαν, συνέχισε την επιχείρηση με πολύ πιο σκληρή διαχείριση από του πατέρα του: απάνθρωπη δουλειά επί δωδεκάωρο, μεροκάματα πείνας και παντελής έλλειψη μέτρων ασφαλείας.
Το 1916, ο συνδικαλιστής Κωνσταντίνος Σπέρας οργανώνει τους μεταλλωρύχους σε σωματείο. Τον Αύγουστο του 1916 οι μεταλλωρύχοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του εργοδότη τους, ζητώντας εφαρμογή του οκταώρου και βελτίωση των άθλιων συνθηκών εργασίας.
Για την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Σπέρα και το χρονικό της αιματηρής εξέγερσης στη Σέριφο καταθέτουν τις μαρτυρίες τους η κόρη του συνδικαλιστή Νεφέλη Σπέρα, ο λαογράφος της Σερίφου Θοδωρής Λιβάνιος, ο παλιός μεταλλωρύχος Αντώνης Φραγκουλάκης, ο πρόεδρος του σωματείου Εργατών και Λατόμων Σερίφου Παναγιώτης Σταματάκης και η τέως δήμαρχος του νησιού Αγγελική Συνοδινού. Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ προβάλλεται πλούσιο οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό.
Σπάνιο ντοκυμαντέρ για τους αγώνες των εργαζομένων της Εμπορικής Τράπεζας για το ασφαλιστικό πρόβλημα
Ο σδ. Πέτρος Κωνσταντινίδης στην σχετική ανάρτησή του στο γκρουπ του facebook ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΕΤΑΤ-ΤΕΑΠΕΤΕ γράφει:
«Ενα σπάνιο ντοκυμαντέρ – ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ από τους αγώνες μας γιά το ασφαλιστικό το 1981…Πριν διαβρωθούν τα Σωματεία από τους πρασινογάλαζους κομματικούς μηχανισμούς..Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…»
Δείτε το ντοκυμαντέρ εδώ:
https://drive.google.com/file/d/0B1FLq6CpYv0IQ2ZHRzJuSjIwZUE/view
Έκθεση FRA: Συχνό φαινόμενο η εργασιακή εκμετάλλευση στην ΕΕ
Έκθεση FRA: Συχνό φαινόμενο η εργασιακή εκμετάλλευση στην ΕΕ
H Ελλάδα παρατίθεται ως παράδειγμα και στις περιπτώσεις εργασιακής εκμετάλλευσης σε εταιρίες που συνεργάζονται με το δημόσιο τομέα.
Οι εργαζόμενοι που μετακινούνται εντός της ΕΕ, ή μεταναστεύουν στην ΕΕ, διατρέχουν κίνδυνο να πέσουν θύματα σοβαρής εργασιακής εκμετάλλευσης σύμφωνα με έκθεση του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (FRA), στην οποία επισημαίνεται ότι ενώ η ΕΕ έχει θεσπίσει νομοθεσία που απαγορεύει συγκεκριμένες μορφές σοβαρής εργασιακής εκμετάλλευσης τα φαινόμενα αυτά είναι αρκετά συχνά.
Τα πορίσματα της έκθεσης δείχνουν ότι η εγκληματική εργασιακή εκμετάλλευση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε μια σειρά από κλάδους, όπως κυρίως η γεωργία, οι κατασκευές, τα ξενοδοχεία και οι υπηρεσίες εστίασης, η οικιακή εργασία και η μεταποίηση, καθώς και ότι οι θύτες δεν διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο να διωχθούν ποινικά ή να υποχρεωθούν να αποζημιώσουν τα θύματα. Παρά τη διαφοροποιημένη γεωγραφική και τομεακή κατανομή τους, οι εργαζόμενοι, που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, παρουσιάζουν συχνά σημαντικές ομοιότητες, όπως είναι οι πολύ χαμηλοί μισθοί – μερικές φορές ένα ευρώ την ώρα, ή και λιγότερο – και τα 12ωρα ωράρια εργασίας, για έξι, ή και επτά ημέρες την εβδομάδα. «Η κατάσταση αυτή δεν βλάπτει μόνο τα ίδια τα θύματα, αλλά υπονομεύει γενικότερα τους κανόνες εργασίας», αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση.
Συγκεκριμένα, όσον αφορά την Ελλάδα και το καθεστώς ατιμωρησίας ή μικρών ποινών, που επικρατεί σε τέτοιες υποθέσεις, υπάρχει εκτενής αναφορά στην υπόθεση των 119 μεταναστών από το Μπαγκλαντές, που εργάζονταν κάτω από «απάνθρωπες συνθήκες» σε καλλιέργειες φράουλας στη Νέα Μανωλάδα και οι οποίοι δέχτηκαν τα πυρά των εποπτών τους όταν ζήτησαν την καταβολή των 22 ευρώ ανά ημέρα εργασίας που τους είχαν υποσχεθεί. Όπως αναφέρει η έκθεση, οι αρχές αναγνώρισαν ως θύματα εργασιακού trafficking και παραχώρησαν άδεια παραμονής μόνο στους 35 εργάτες που τραυματίστηκαν. Επιπλέον, από τους τέσσερις θύτες που συνελήφθησαν, ένας κρίθηκε ένοχος, με την κατηγορία της πρόκλησης σοβαρής σωματικής βλάβης, ένας κρίθηκε ένοχος, για απλή συμμετοχή και δύο αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αθωώθηκε ομόφωνα από τις κατηγορίες της σοβαρής επίθεσης και του εργασιακού trafficking, όπως αναφέρεται.
Όπως σημειώνει η έκθεση, οι μετανάστες χωρίς άδεια εργασίας, που υφίστανται εργασιακή εκμετάλλευση, συχνά δεν προβαίνουν σε επίσημες καταγγελίες λόγω του φόβου της απέλασης, ενώ ακόμα και εάν προσφύγουν στην αστυνομία συχνά έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους απειλές. Ως παράδειγμα, παρατίθεται η περίπτωση δύο εργατών βουλγαρικής καταγωγής, που εργάζονταν σε βοσκότοπους στην Ελλάδα και κατήγγειλαν τις συνθήκες εργασίας στην αστυνομία. Η αστυνομία έφτασε στον τόπο εργασίας τους, αλλά, λόγω των οικογενειακών σχέσεων που είχαν οι αστυνομικοί με τον αγρότη, απείλησαν τους εργαζόμενους με απέλαση από τη χώρα. Την υπόθεση ανέλαβαν αργότερα οι βουλγαρικές αρχές, όπως αναφέρει η έκθεση.
Ένας ακόμη λόγος, που συμβάλλει στη διαιώνιση του φαινομένου σύμφωνα με την έκθεση, είναι η έλλειψη μιας ολοκληρωμένης και αποτελεσματικής παρακολούθησης των συνθηκών εργασίας, συχνά λόγω έλλειψης των αναγκαίων πόρων. Ως παράδειγμα σημειώνεται η περίπτωση της τουριστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα.
Επιπλέον, η Ελλάδα παρατίθεται ως παράδειγμα και στις περιπτώσεις εργασιακής εκμετάλλευσης σε εταιρίες που συνεργάζονται με το δημόσιο τομέα. Συγκεκριμένα, η έκθεση κάνει αναφορά σε περιστατικό γυναίκας, με καταγωγή από την Γκάνα, που εργαζόταν σε εταιρία καθαρισμού για το δημόσιο τομέα και μόλις παραπονέθηκε για τις συνθήκες εργασίας αναγκάστηκε σε «οικειοθελή παραίτηση».
Ωστόσο, η έκθεση δεν παραλείπει να αναφερθεί και σε περιστατικό εργασιακής εκμετάλλευσης με θύματα Έλληνες εργαζόμενους σε εταιρία καθαρισμού αλυσίδας εστιατορίων του Βελγίου. Μαζί με άλλους εργαζόμενους από τη Γερμανία, τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και το Καζακστάν είχαν αναγκαστεί να δουλεύουν με περιορισμένη επαφή με τον έξω κόσμο, για 45 ευρώ την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Μετά από ανώνυμη καταγγελία ο εργοδότης κατηγορήθηκε για εργασιακό trafficking και άλλα αδικήματα.
Τέλος, η έκθεση αναφέρει ως θετικό σημείο πως η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις τρεις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις παρέχουν όλο και πιο ενεργά βοήθεια στους εργαζόμενους, όσον αφορά τα εργασιακά τους δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν άδεια εργασίας. Οι άλλες δύο είναι η Αυστρία και η Ιρλανδία.
Πηγή: AΠΕ-ΜΠΕ
– See more at: https://left.gr/news/ekthesi-fra-syhno-fainomeno-i-ergasiaki-ekmetalleysi-stin-ee#sthash.jC4ayy7n.dpuf
Ο διωγμός της «μεσαίας τάξης» στην Ελλάδα (της Βάλιας Αρανίτου)
Ο διωγμός της «μεσαίας τάξης» στην Ελλάδα
Της Βάλιας Αρανίτου*
Η ιδεολογική και πολιτική ήττα της μεσαίας τάξης αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας
http://www.avgi.gr/article/4283602/o-diogmos-tis-%C2%ABmesaias-taxis%C2%BB-stin-elladaΑυγή
Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού ήταν η σημαντική παρουσία τουλάχιστον ποσοτικά των μεσαίων στρωμάτων (παραδοσιακή και νέα μικροαστική τάξη). Αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων και αναγκαιοτάτων, η παραδοσιακή μικροαστική τάξη (μικρέμποροι, μικροβιοτέχνες, μικροί αγρότες, μικροεπαγγελματίες) και κυρίως από τη δεκαετία του 1980 και μετά η νέα μικροαστική τάξη (επιστημονικά επαγγέλματα, διευθυντές, ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων) αποτέλεσαν το βασικό
χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Η αδυναμία της οικονομικής και πολιτικής ελίτ να εξασφαλίσει την απαραίτητη νομιμοποίηση σε συνδυασμό με την πολιτική ρευστότητα που υπήρχε μεταπολεμικά (πόλεμος, εμφύλιος, δικτατορία) ανέδειξαν τα στρώματα αυτά ως καθοριστικό παράγοντα της διαδικασίας σταθεροποίησης των θεσμών του αστικού κράτους και ως απαραίτητη προϋπόθεση της σταθεροποίησης της πολιτικής τους ηγεμονίας. Επιτομή αυτής της διαδικασίας ήταν η χρήση του αδόκιμου μεν αλλά αποτελεσματικού πολιτικά όρου «μικροεμεσαίοι» από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980.
Οι μικρομεσαίοι αναδείχτηκαν σε προνομιακούς συνομιλητές των κυβερνήσεων και πέτυχαν την ενδυνάμωση των κοινωνικών όρων αναπαραγωγής τους. Σύντομα, όμως, εμφανίστηκαν φωνές αμφισβήτησης αυτών των πρακτικών οι οποίες εντάθηκαν και συστηματοποιήθηκαν την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Εκεί ακριβώς συγκροτούνται η λογική και τα επιχειρήματα που συναντάμε στις πολιτικές των Μνημονίων.
Οι αμφισβητήσεις αυτές συγκρότησαν σε μεγάλο βαθμό τις αφηγήσεις που επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν τις πολιτικές λιτότητας των Μνημονίων και εκφωνήθηκαν όχι μόνο από την τρόικα, υποστηρίχτηκαν τεχνικά από ειδικές αποστολές του IMF, του OECD, υπηρεσίες υπουργείων, αξιοποίησαν μελέτες ιδιωτικές εταιρείες, όπως η McKenzie, και εμπειρογνωμοσύνες μεγάλων δικηγορικών εταιρειών. Οι μελέτες αυτές θεώρησαν ότι μέρος του οικονομικού προβλήματος της χώρας ήταν ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός μικρών επιχειρήσεων.
Έτσι, τέσσερα χρόνια μετά την εφαρμογή σειράς μνημονιακών μέτρων τα πάλαι ποτέ κυρίαρχα μεσαία στρώματα περιθωριοποιούνται. Η παραδοσιακή μικροαστική τάξη έχασε περισσότερο από το 40% του δυναμικού της, ενώ ένα άλλο 40% φυτοζωεί, αδυνατώντας να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, αφού εκτός από τη συρρίκνωση της ζήτησης «έκλεισαν» και οι στρόφιγγες ρευστότητας από τις τράπεζες. Μεταξύ 2009 και 2013 καταγράφονται περίπου 392.000 λουκέτα και απώλεια περισσότερων από 800.000 θέσεων εργασίας σε αυτές. Αξιοσημείωτη συρρίκνωση υπέστη ο τομέας
των κατασκευών, στον οποίο το 2010 οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 10,1% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2011 ανήλθε σε 5,42% (σε απόλυτους αριθμούς η μείωση μεταξύ των ετών 2009-2011 αντιστοιχεί σε 40.681 θέσεις εργασίας). Στο εμπόριο χάθηκαν περισσότερες από 140.000 επιχειρήσεις. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι μικροί επιχειρηματίες αποτυπώνονται, εκτός των άλλων, και στις περισσότερες από 3.000 αυτοκτονίες επιχειρηματιών που έχουν καταγραφεί για χρέη. Η αναλογία των «κόκκινων» εταιρικών δανείων ως προς τις
συνολικές χορηγήσεις εκτινάχθηκε στο 33,8% έναντι του 4,3% το 2008.
Την ίδια στιγμή, στους κόλπους της νέας μικροαστικής τάξης συντελείται αντίστοιχη καταστροφή. Μεταξύ 2009 και 2013 οι δικηγόροι που δεν πραγματοποίησαν ούτε μια παράσταση σε δικαστήριο αυξήθηκαν κατά 33%, ενώ εκείνοι με περισσότερες από 50 παραστάσεις μειώθηκαν περίπου κατά 65%! Τα επαγγέλματα που σχετίζονται με την παροχή νομικών και λογιστικών υπηρεσιών, παρά τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος, μειώθηκαν την ίδια περίοδο κατά 9.796 άτομα. Την ίδια περίοδο, 9.782 αρχιτέκτονες και μηχανικοί έκλεισαν τα γραφεία τους. Στα ιατρικά
επαγγέλματα, από το 2008 ώς το 2013 οι απώλειες των θέσεων εργασίας είναι 16.218.
Τα μέτρα που επιβλήθηκαν, παρά την πρωτόγνωρη για αυτά τα κοινωνικά στρώματα κινητοποίηση και αντίσταση, φαίνεται να οδηγούν όχι μόνο στην περιθωριοποίηση, αλλά στην πλήρη κατάρρευσή τους. Τα αποτέλεσμα αυτό δεν αποτελεί απλώς παράπλευρη απώλεια των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, αλλά φαίνεται ότι είχε στο στόχαστρο τη δραστική συρρίκνωση αυτών των στρωμάτων.
Μέτρα προαπαιτούμενα των Μνημονίων (ενδεικτικά)
* Επιβολή τέλους επιτηδεύματος σε εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες και άλλους επιτηδευματίες ανεξαρτήτως εισοδήματος,
* Αύξηση της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης των προσωπικών εταιρειών (Ο.Ε., Ε.Ε.), από 17,34%, στο 33,40%.
* Αυξήσεις κατά 10% – 12% των τιμολογίων της ΔΕΗ, των εμπορικών τιμολογίων, συνολικά 17 αυξήσεις, με το ποσοστό τους να υπερβαίνει το 60%.
* Επιβολή νέου έκτακτου φόρου ακινήτων μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ αρχικά (ΕΕΤΗΔΕ) και ψήφιση του (ΕΝΦΙΑ), ο οποίος στην ουσία νομιμοποιεί το χαράτσι της ΔΕΗ.
* Πλήρης απελευθέρωση της χρονικής διάρκειας όλων των επαγγελματικών μισθώσεων.
* Αναστολή του ΑΦΜ για όσους οφείλουν και βαριές ποινές και υψηλά πρόστιμα για τους επιχειρηματίες που οφείλουν.
* Απελευθέρωση της κυριακάτικης αργίας.
Το ιδεολογικό οπλοστάσιο
Η επιτυχία ενός τέτοιου πλάνου πάντα συνοδεύεται από μηχανισμούς και λογικές ιδεολογικής νομιμοποίησης. Το σύνολο των μέτρων και των «μεταρρυθμίσεων» που εισάγονται με την υπογραφή των Μνημονίων έχουν ως υποστηρικτικό μηχανισμό μια σχεδιασμένη ιδεολογική πλατφόρμα που προωθείται συστηματικά από σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και η οποία δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις αποδοχής της από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, ενώ παράλληλα επιχειρεί να βασίσει τη νομιμοποίησή της. Η μεσαία τάξη «φταίει» για την «κατάντια» της
πατρίδας. Οι μικροί επιχειρηματίες εγκαλούνται καθημερινά από τα ΜΜΕ ως φοροφυγάδες, αντιπαραγωγικοί μη ανταγωνιστικοί, και κυρίως εκείνοι που αντιγράφουν υψηλά καταναλωτικά πρότυπα. Προσκολλημένοι στην ατομική τους ιδιοκτησία, δεν «θέλουν να εκσυγχρονιστούν». Γιατροί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, υδραυλικοί δεν κόβουν αποδείξεις, οι καθηγητές δουλεύουν λίγο ενώ όλοι μαζί έχουν και άλλη απασχόληση. Τεμπέληδες που κάνουν χρήση πιστωτικών καρτών για κατανάλωση και ταξίδια. Θέλουν όλοι τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο
πανεπιστήμιο.
Εγκαλούνται ως κρατικοδίαιτοι και ότι καταφεύγουν πάντα στην αγκαλιά του κράτους, όταν τα ίδια τα Μέσα (οι τηλεοπτικοί σταθμοί) που «προπαγανδίζουν» αυτές τις απόψεις λειτουργούν μέσω κρατικής παρέμβασης. Όσοι επιβιώνουν έχουν υποστεί πλήρη αφυδάτωση του ειδικού τους βάρους. Παράλληλα, τα στρώματα αυτά έχουν ενσωματώσει την ήττα, γιατί τελικά έχουν αποδεχτεί το γεγονός ότι «φταίνε», αφού μέσα από το σοκ νομιμοποιούν αυτές τις πράξεις και ιδεολογικά.
Αυτή η ιδεολογική και πολιτική ήττα των συγκεκριμένων στρωμάτων συνοδεύεται όχι μόνο από την οικονομική υπονόμευση, αλλά και από την ανατροπή της κοινωνικής τους αξιοπρέπειας και status και αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας. Συνήθως η υπονόμευση της «μεσαίας τάξης» την οδηγούσε σε συντηρητικές και όχι σπάνια αντιδημοκρατικές πολιτικές επιλογές. Όμως, στην ελληνική συγκυρία και στον βαθμό που το διαφαινόμενο «τέλος» της συμπίπτει με την εξαθλίωση και άλλων κοινωνικών στρωμάτων και κυρίως των
εργαζομένων, το ζήτημα των συμμαχιών με αίτημα τη διασφάλιση της δημοκρατίας και την αντιμετώπιση της κρίσης με προώθηση πολιτικών που είναι αντίθετες στη λιτότητα και την ύφεση είναι κομβικό. Στη συνάφεια αυτή μπορούμε να ελπίζουμε ότι η συμμαχία δύναται να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα Μεταπολίτευση.
* Η Βάλια Αρανίτου είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Greek Unions 