Ιστορίς της παραλίας

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ.

ΑΘΩΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Η εταιρία ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΠΕΤΡΟΚΛΑΜΠ βασιζόμενη σε μια παράνομη και άκυρη σύμβαση ανάμεσα σ’ αυτήν και το Αθλητικό κέντρο Αγ. Κοσμά είχε για χρόνια αποκλείσει την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα. Εισέπραττε εισιτήριο από τους λουόμενους και χρησιμοποιούσε την πλαζ για να λειτουργεί νυχτερινά κέντρα και χώρο δεξιώσεων.

Στις 10 Ιουνίου του 2007 ο Δήμος Ελληνικού με τη βοήθεια πολλών άλλων Δήμων και πολιτών, αφαίρεσε τα κάγκελα αποκαθιστώντας την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα.

Στις 25/5/2008 (Κυριακή) έγινε η έναρξη της 2ης χρονιάς της λειτουργίας ελεύθερης παραλίας. Με παρουσία επισήμων (Γλέζος, Μπανιάς, Δρίτσας κ.α), πολλών εθελοντών αλλά και αστυνομίας. Μετά από το χαιρετισμό του Δημάρχου συνεργεία εθελοντών και εργαζόμενοι του Δήμου άρχισαν να φροντίζουν την πλαζ. Οι εργασίες περιλάμβαναν καθαριότητα, τοποθέτηση ομπρελών και επισκευή των ντους. Τις εργασίες επέβλεπε ο τότε αντιδήμαρχος Νίκος Ντάλας.

Η επισκευή των ντους ήταν αναγκαία διότι τον πρώτο χρόνο η πλαζ λειτούργησε χωρίς ντους και υπήρχαν αιτήματα για τη λειτουργία τους. Η ΕΥΔΑΠ δεν μπορούσε να δώσει παροχή στο Δήμο (διότι δεν υπήρχε επίσημη παραχώρηση της πλαζ σ’ αυτόν). Ο Δήμος εγκατέστησε δεξαμενή 20 τόνων νερού που τη γέμιζε με υδροφόρες.

Ο Υδραυλικός θα επισκεύαζε τα ντους – που βρίσκονταν δίπλα στην είσοδο της πλαζ – τροφοδοτώντας τα με νερό από τη δεξαμενή. Γι αυτό είχε εγκαταστήσει μια σωλήνα από τη Δεξαμενή μέχρι την είσοδο της πλαζ.

Όταν επιχείρησε να τη συνδέσει με το κύκλωμα των ντους τον έπιασαν άνθρωποι της εταιρίας ισχυριζόμενοι ότι ήθελε να κάνει ζημιά στις εγκαταστάσεις της.

Ο Υδραυλικός προσπάθησε να εξηγήσει, στους αστυνομικούς, τι έκανε.

Μαζεύτηκε κόσμος, εθελοντές που δούλευαν γύρω από το σημείο και η τότε αντιδήμαρχος Ροδή Γεωργακάκη, που μόλις είχε έρθει, συζητούσε με τους αστυνομικούς ρωτώντας να μάθει για ποιο λόγο θέλουν να συλλάβουν τον υδραυλικό και εξηγώντας τους τη δουλειά που είχε αναλάβει.

Αποτέλεσμα: Οι δύο αντιδήμαρχοι στο σκαμνί για «ηθική αυτουργία σε φθορά» και για «υπόθαλψη εγκληματία» (εγκληματίας υποτίθεται ότι ήταν ο υδραυλικός που έφτιαχνε τα ντους.)

Μετά από σειρά αναβολών και δεκάδες ώρες, χαμένες, στην Ευελπίδων, σχεδόν 7 χρόνια μετά, σήμερα 27 Μάρτη του 15 δικάστηκαν οι δύο αντιδήμαρχοι.

Η αθώωσή τους έκλεισε άλλη μια σελίδα στη σειρά των διώξεων που δοκίμασε η διοίκηση του πρώην Δήμου Ελληνικού για να αποδώσει στους πολίτες ένα ανοικτό δρόμο για τη θάλασσα.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟDATA ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΑΝΟ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟDATA
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΑΝΟ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ
27/03/2015
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Την Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015 και ώρα 12:30 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου μας με τον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Αλληλεγγύης κο Πάνο Σκουρλέτη.
Θέσαμε εξ αρχής τον στρεβλό τρόπο ένταξης των εργαζομένων της Εθνοdata στην Εθνική Τράπεζα. Τονίσαμε ότι το σωματείο μας δεν αποδέχεται το καθεστώς των ειδικών συνεργατών με το οποίο η ΕΤΕ αποφάσισε να μας εντάξει καθώς και την οχτάμηνη καθυστέρηση . Οι προσλήψεις ειδικών συνεργατών μας βρίσκουν κάθετα αντίθετους/ες γιατί αντιστρατεύονται τις συλλογικές συμβάσεις και αποτελούν τρόπο πρόσληψης ημετέρων . Η ένταξη του προσωπικού της Εθνοdata άμεσα στις συλλογικές συμβάσεις και τον Κανονισμό Εργασίας της ΕΤΕ αποτελεί για το σωματείο μας πρωτεύον ζήτημα και βρίσκει σύμφωνους τόσο το αντιπροσωπευτικό σωματείο της Εθνικής Τράπεζας (ΣΥΕΤΕ) όσο και την νέα κυβερνητική πολιτική στα εργασιακά.
Για την πραγματοποίηση των διαπραγματεύσεων και με αίτημα την διαφάνεια και την αξιοκρατία αναφέραμε ότι χρειαζόμαστε οπωσδήποτε τα στοιχεία των εργαζομένων. Δεν μπορούμε να προασπίσουμε αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μελών μας ως σωματείο, αν δεν γνωρίζουμε τα στοιχεία που είναι αποφασιστικά για την ορθή ένταξή μας. Αναφερθήκαμε και στην μέχρι σήμερα αναπάντητη επιστολή, που στείλαμε στις Διοικήσεις της ΕΤΕ και της Εθνοdata και με την οποία ζητούσαμε γραπτές διευκρινήσεις για το εργασιακό καθεστώς που θα ισχύσει για εμάς μετά την 01/04/2015 όσον αφορά στο ωράριο, τις άδειες και τα υπόλοιπα κεκτημένα που παρέχονται από την κλαδική σύμβαση της ΟΤΟΕ .
Ζητήσαμε σε περίπτωση αδιεξόδου της διαπραγμάτευσης από τον Υπουργό Εργασίας την σύγκλιση τριμερούς συνάντησης μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών και του Υπουργείου με σκοπό την επίλυση του. Τέλος ενημερώσαμε για τους τρόπους με τους οποίους η Εθνική Τράπεζα ενώ μειώνει τα λειτουργικά της έξοδα με την περικοπή μισθών από την άλλη αποτελεί χώρο πλουτισμού ολίγων και εκλεκτών ημετέρων μέσω των υψηλών μισθών των ειδικών συνεργατών/δων, των εξόδων πελατείας, των πολυτελών αυτοκινήτων, των εταιρειών που αναλαμβάνουν εργολαβίες και φυσικά την ενοικίαση προσωπικού. Ζητήσαμε την κατάργηση του καθεστώτος της ενοικίασης στις τράπεζες από τον Υπουργό Εργασίας με διασφάλιση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων.
Από την πλευρά του ο Υπουργός Εργασίας , δέχτηκε να μεταφέρει στην νέα Διοίκηση της ΕΤΕ την προσήλωση του στις συλλογικές συμβάσεις άμεσα, χωρίς χρονοτριβή όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα της ένταξής μας. Αποδέχτηκε την σύγκλιση τριμερούς συνάντησης σε περίπτωση ανυπέρβλητων προβλημάτων. Όσον αφορά στο καθεστώς της ενοικίασης μας διαβεβαίωσε είναι στα σχέδια του υπουργείου η αντιμετώπιση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Τέλος δεσμεύτηκε να είμαστε σε επαφή και να μας ενημερώσει για τις κινήσεις που θα γίνουν εκ μέρους του Υπουργείου Εργασίας για το θέμα μας.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η ένταξη μας στην δύναμη της ΕΤΕ σύμφωνα με την διοίκηση πρέπει να γίνει από 1/4/15 . Ο τρόπος και ο χρόνος ένταξης που εμείς σύμφωνα με τους νόμους ζητάμε, θα επικαιροποιηθεί κατά την 4ωρη στάση εργασίας και την Γενική Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στο Γέρακα στις 02/04/2015 . Να είμαστε όλοι και όλες εκεί .
Το ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στην Εθνοdata

Στρατούλης: «Το 44,8% των συνταξιούχων λαμβάνει συντάξεις κάτω από τα όρια της φτώχειας»

Μειωμένος κατά 2.865 άτομα σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, είναι ο αριθμός των συνταξιούχων της χώρας, ο οποίος ανέρχεται σε 2.654.784 σύμφωνα με τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Ήλιος» του υπουργείου Εργασίας.

Τον Μάρτιο του 2015 πληρώθηκαν συνολικά 4.541.966 συντάξεις, από τις οποίες οι 2.902.477 ήταν κύριες και 1.639.489 επικουρικές, ενώ το συνολικό ποσό που κατέβαλαν τα ταμεία ανήλθε σε 2.346.571.801,10 ευρώ.

«Τα στοιχεία της 22ης έκθεσης του πληροφοριακού συστήματος ΗΛΙΟΣ είναι αποκαλυπτικά σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα που αφορούν το ύψος των συντάξεων για τη μεγάλη μερίδα των ασφαλισμένων και έρχονται να διαψεύσουν δημοσιεύματα ξένων ΜΜΕ και δηλώσεις εκπροσώπων των δανειστών της χώρας» δήλωσε με αφορμή τη δημοσιοποίηση της έκθεσης ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης Δημήτρης Στρατούλης και πρόσθεσε:

«Το 44,8% των συνταξιούχων (1.189.396 από 2.654.784) παίρνουν συντάξεις κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας των 665 ευρώ, όπως ορίζεται από τα στοιχεία του 2013 της ΕΛΣΤΑΤ.

Επιπλέον, από το σύνολο των 2.637.090 συνταξιούχων όλων των κατηγοριών (γήρατος, θανάτου, αναπηρίας), περίπου 1.511.000 (περίπου το 60%) λαμβάνει αποδοχές μέχρι 800 ευρώ και αφαιρουμένων των κρατήσεων και της περίθαλψης το τελικό ποσό πέφτει σε αρκετές περιπτώσεις και κάτω από τα 700 ευρώ. Μάλιστα, ειδικά η συντριπτική πλειονότητα των συνταξιούχων αναπηρίας λαμβάνει αποδοχές από 250 έως 540 ευρώ.

Επίσης το 85,6% των συνταξιούχων είναι άνω των 61 ετών ειδικά στη γήρατος το ποσοστό είναι 89,4% (1.806.989 συνταξιούχοι από τους 2.021.315.

Τα στοιχεία αυτά αποδομούν πλήρως τα επιχειρήματα εκπροσώπων των δανειστών της χώρας, καθώς βέβαια και της απελθούσας συγκυβέρνησης και τρόικας, που έκαναν λόγο για υψηλή μέση σύνταξη για τους Έλληνες ασφαλισμένους, καθώς και για υποτιθέμενα μεγάλα ποσοστά των κατηγοριών συνταξιούχων ή ΑμεΑ, που έχουν συνταξιοδοτηθεί πριν τα 62 χρόνια. Μια ρητορική στην οποία στηρίχτηκε η μέχρι την 25η Γενάρη κατεδάφιση συντάξεων, προνοιακών επιδομάτων αλλά και της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης συνολικά.

Η κυβέρνησή μας βάζει φρένο στις μειώσεις των συντάξεων, προστατεύει τα προνοιακά επιδόματα και προχωρά στην πλήρη αποκατάσταση του δημόσιου αναδιανεμητικού και καθολικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. Βασικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ενίσχυση της χρηματοδότησης του Ασφαλιστικού Συστήματος με τη δημιουργία Ταμείου Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης».

Το 25% των συνταξιούχων είναι ηλικίας άνω των 81 ετών, το 32% κυμαίνεται μεταξύ 71 και 80 ετών, το 38% μεταξύ 51 έως 70 ετών ενώ μόλις το 1% είναι συνταξιούχοι ηλικίας μικρότερης των 25 ετών. Συνταξιούχοι ηλικίας μεταξύ 56-65 ετών λαμβάνουν τα υψηλότερα ποσά σύνταξης.

Τον Μάρτιο, προστέθηκαν 13.791 νέες συντάξεις από τις οποίες από τις οποίες οι 8.664 ήταν κύριες και οι 5.127 επικουρικές ενώ το συνολικό ποσό το οποίο καταβλήθηκε για των πληρωμή των νέων συντάξεων ήταν 6.721.554,22 ευρώ. Το συνολικό ποσό των καταβαλλόμενων αναδρομικών στους νέους συνταξιούχους ανήλθε σε 47.856.591,63.

Ο μεγαλύτερος αριθμός νέων κύριων συντάξεων εντοπίζεται στο ΙΚΑ σε ποσοστό που αγγίζει περίπου το 49%, ενώ σχεδόν οι μισοί από τους νέους συνταξιούχους είναι ηλικίας 56-61 ετών και 62-67 ετών.

Τον Μάρτιο διακόπηκαν 8.710 συντάξεις λόγω θανάτου του συνταξιούχου συνολικού ποσού 3.895.623,81 ευρώ και 30 λόγω γάμου συνολικού ποσού 5.385,89 ευρώ.

Τον ίδιο μήνα, ο αριθμός των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων στην Ελλάδα ανήλθε σε 171.276 συνολικά και το ποσό που καταβάλλεται σε 57.553.517 ευρώ. Από το σύνολο των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων το 29% αφορά σε δικαιούχους οι οποίοι παράλληλα λαμβάνουν και συντάξεις.
Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία του Μητρώου προνοιακών επιδομάτων διαπιστώθηκαν 1.233 περιπτώσεις θανόντων ενώ το σύνολο των προνοιακών επιδομάτων ανήλθε σε 180.814.

ΠΗΓΗ
http://www.tanea.gr/news/economy/article/5222827/stratoylhs-to-44-8-twn-syntaksioyxwn-lambanei-syntakseis-katw-apo-ta-oria-ths-ftwxeias/

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΤΟΕ – ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΥΓΕΙΑΣ & ΚΟΙΝ. ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
ΟΤΟΕ – ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΥΓΕΙΑΣ & ΚΟΙΝ. ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Τα ειδικότερα θέματα που αφορούν στη κατάσταση των ασφαλιστικών Ταμείων και των προβλημάτων που αφορούν στην προοπτική της βιωσιμότητάς τους εξ αιτίας και των εθελούσιων εξόδων των τελευταίων χρόνων, έθεσε το Προεδρείο της ΟΤΟΕ στην προγραμματισμένη συνάντηση που είχε με τον Αν. Υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Δημήτρη Στρατούλη.
Συγκεκριμένα η ΟΤΟΕ αναφέρθηκε συνολικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία των Τραπεζών που χορηγούν επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στο Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Τραπεζοϋπαλλήλων (ΕΤΑΤ) για το οποίο ζήτησε πολιτικές δεσμεύσεις από τη Κυβέρνηση με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του και τη συνέχιση της λειτουργίας του, προκειμένου να συνεχισθεί απρόσκοπτα η καταβολή των συντάξεων στους ασφαλισμένους.
Παράλληλα ζήτησε να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα καθυστέρησης καταβολής των επικουρικών συντάξεων στους ασφαλισμένους της Alpha Bank και της πρώην Αγροτικής Τράπεζας από το ΕΤΕΑ, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στο Νόμο και στα καταστατικά τους.
Ακόμα ζήτησε, την απεμπλοκή του Ταμείου Αυτασφαλείας (εφάπαξ) της Εθνικής Τράπεζας που λειτουργεί με τη μορφή ΝΠΙΔ από την εφαρμογή των διατάξεων του Νόμου 4261/2014 (Α΄107).
Ο κ. Δημ. Στρατούλης που πλαισιωνόταν και από τον Γεν. Γραμματέα του Υπουργείου κ. Γ. Ρωμανιά, άκουσε με ενδιαφέρον τις απόψεις της ΟΤΟΕ και:
 ζήτησε τις προτάσεις της για το Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Τραπεζοϋπαλλήλων (ΕΤΑΤ) προκειμένου να εξετάσει τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος,
 δεσμεύτηκε να παρέμβει ώστε να επιλυθούν άμεσα τα προβλήματα καταβολής των συντάξεων που αντιμετωπίζουν οι Ασφαλισμένοι της Alpha Bank και της πρώην Αγροτικής Τράπεζας από το ΕΤΕΑ και τέλος,
 δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση για το Ταμείο Αυτασφάλισης της Εθνικής Τράπεζας (εφάπαξ).
Ακόμα, επεσήμανε ότι, με δεδομένη την πολιτική βούληση της Κυβέρνησης και του ίδιου, οι λύσεις στα παραπάνω θα αναζητηθούν και μέσα από την συμμετοχή των Τραπεζών, οι οποίες οφείλουν να αναγνωρίσουν τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία και να ανταποκριθούν σε όσα τους αναλογούν.
Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με τη δέσμευση του Υπουργού να βρίσκεται ο ίδιος αλλά και ο Γεν. Γραμματέας σε συνεχή επικοινωνία με την ΟΤΟΕ και την αρμόδια Γραμματεία του Ασφαλιστικού, προκειμένου να παρασχεθούν τόσο οι προτάσεις και τα τεχνικά στοιχεία, αλλά και νέες σκέψεις και ιδέες που αφορούν στην ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων των ασφαλιστικών ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠOY

Κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο «ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΗΡΩΩΝ» του Δήμου Π.Φαλήρου από τη Γενική Γραμματέα για την Ισότητα των Φύλων, Φωτεινή Κούβελα.

Κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο «ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΗΡΩΩΝ» του Δήμου Π.Φαλήρου από τη Γενική Γραμματέα για την Ισότητα των Φύλων, Φωτεινή Κούβελα.

Δήλωση της για την 25η Μαρτίου:
Σήμερα τιμάμε το ιστορικό γεγονός, της ελληνικής επανάστασης του 1821, που απέδειξε ότι όταν οι λαοί αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους μπορούν να κάνουν το ‘αδύνατο’ δυνατό. Να σπάσουν τις λογικές των «μονόδρομων» και αποκτήσουν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια τους.
Σε αυτό τον αγώνα μαζί με τον ελληνικό λαό, πρωτοστάτησαν χιλιάδες επώνυμες και ανώνυμες γυναίκες και η συμβολή τους ήταν αναντικατάστατη. Με τη πολύμορφη συμμετοχή τους στα πεδία των μαχών, στα στρατιωτικά συμβούλια, με τις θαρραλέες συμπεριφορές και θυσίες τους κατέκτησαν άτυπα την ισότητα στην πράξη και συνέγραψαν την ιστορία της επανάστασης μαζί με τους άνδρες.
Ο αγώνας του λαού μας για ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, εξέπεμπε πέρα από το τοπικό, ένα ευρωπαικό και οικουμενικό μήνυμα.
Σήμερα, σε νέες συνθήκες, ο αγώνας αυτός είναι επίκαιρος και όπως και τότε, είναι και ευρωπαίκός.
Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να χαράξουν μια διαφορετική πορεία από αυτή της λογικής του μονόδρομου της νεοφιλεύθερης λιτότητας και της εξαθλίωσης, της έξαρσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, του νεοφασισμού και του εθνικισμού, της ανισότητας και των διακρίσεων λόγω φύλου που προβάλλονται ως «η μόνη εναλλακτική».
Σήμερα ο ελληνικός λαός με την κυβέρνηση του, αποτελεί σύμβολό ελπίδας για όλη την Ευρώπη και τους λαούς της που αγωνίζονται για υπεράσπιση της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και της ισότητας.
Σήμερα η οικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας σε μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή.
Φωτεινή Κούβελα
Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων.
25.3.2015

OTOE- ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΕΙ ΣΤΟΝ ΧΥΛΟ ΦΥΣΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Αθήνα, 17 Μαρτίου 2015

ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΕΙ ΣΤΟΝ ΧΥΛΟ ΦΥΣΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για τη διατήρηση των ήδη συρρικνωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε συνδυασμό με την απότομη και υπέρμετρη διόγκωση της ανεργίας και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, έπληξαν καθοριστικά τα ασφαλιστικά ταμεία, θέτοντας σε διαρκή κίνδυνο τη βιωσιμότητά τους και τη δυνατότητα εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους απέναντι στους ασφαλισμένους.

Με αφορμή την πρόσφατη κινητικότητα που αναπτύσσεται και βλέπει το φως της δημοσιότητας αναφορικά με τη κυβερνητική απαίτηση συμμετοχής των διαθέσιμων των ασφαλιστικών ταμείων στις τρέχουσες ανάγκες αντιμετώπισης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, η ΟΤΟΕ έχει σαφή και ξεκάθαρη θέση και είναι η ίδια θέση που πήρε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν για τα αποθεματικά των Ταμείων.

Επαναλαμβάνουμε για μια ακόμα φορά ότι, η ΟΤΟΕ είναι αντίθετη σε κάθε απόπειρα παρέμβασης στα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, είτε αυτή είναι εθελοντική εκ μέρους των Διοικητικών Συμβουλίων, είτε είναι υποχρεωτική, είτε νομοθετική, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο και επισημαίνει τις σοβαρές ευθύνες εκείνων που θα το επιχειρήσουν, οι οποίες δεν εξαντλούνται μόνο στο νομικό επίπεδο, αλλά αφορούν και στο ηθικό και στο πολιτικό επίπεδο δεδομένων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία σήμερα, αλλά όπως όλα δείχνουν και στο μέλλον.

Διαφωνούμε, λοιπόν,. ριζικά να υπάρξει παρέμβαση στα διαθέσιμα των Ταμείων, γιατί αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των πενιχρών οικονομικών των ταμείων θέτει σε κίνδυνο την πενιχρή ελπίδα των εργαζομένων και των συνταξιούχων και μπορεί να σημαίνει ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα της ανθρωπιστικής κρίσης αν οι πολιτικές δεν ευοδωθούν και τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων χαθούν.

Καλούμε τη κυβέρνηση να εγκαταλείψει τέτοιες σκέψεις που αφορούν στα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, αν υπάρχουν και σχεδιάζεται να υλοποιηθούν, πριν πάρουν διαστάσεις οι δικαιολογημένες αντιδράσεις του κόσμου της μισθωτής εργασίας και των συνταξιούχων της χώρας.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΟΤΟΕ

Σύλλογος Εργαζομένων Εμπορικής Τράπεζας- Συνάντηση με τον Αναπλ. Υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δημήτρη Στρατούλη, για το ΕΤΑΤ την Δευτέρα 23/03

Αθήνα, 19 Μαρτίου 2015

Ανακοίνωση Νο. 48
Συνάντηση με τον Αναπλ. Υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης
κ. Δημήτρη Στρατούλη, για το ΕΤΑΤ την Δευτέρα 23/03
Συναδέλφισσες συνάδελφοι,
Συνεχίζονται με κάθε τρόπο και προς όλες τις κατευθύνσεις οι παρεμβάσεις του Συλλόγου μας προκειμένου να εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΑΤ) στο οποίο έχουν υπαχθεί οι ασφαλισμένοι του ΤΕΑΠΕΤΕ-Εμπορικής και του ΤΑΠ – Πίστεως.
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ασφαλισμένοι του εν λόγω Ταμείου δεν θεωρούνται βεβαίως μόνον οι χιλιάδες συνταξιούχοι της πρ. Εμπορικής και της πρ. Πίστεως οι οποίοι λαμβάνουν την κύρια σύνταξη από το ΕΤΑΤ.
Ασφαλισμένοι στο ΕΤΑΤ είναι και μεγάλος αριθμός εν ενεργεία συναδέλφων.
Επιβάλλεται λοιπόν να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του Ταμείου ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους ασφαλισμένους σε αυτό, εν ενεργεία και συνταξιούχους.
Όπως είναι γνωστό οι εισφορές των 10 δόσεων που υποχρεώθηκαν οι Τράπεζες (Εμπορική, Alpha Bank, Πειραιώς) να καταβάλλουν στο ΕΤΑΤ βάσει της αρχικής μελέτης του ν.3371/2005 εξαντλούνται πλήρως σε 2 χρόνια με αποτέλεσμα την βέβαιη οικονομική αδυναμία του Ταμείου να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του απέναντι σε χιλιάδες νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους.
Επειδή παρακολουθούμε το θέμα, επανερχόμαστε επ’ αφορμή της εθελουσίας του 2014 στην Alpha Bank προκειμένου να διασφαλίσουμε από την πλευρά μας ότι και ΟΙ ΝΕΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ του εργοδότη απέναντι στο Ταμείο θα τηρηθούν.
Έτσι μετά την τελευταία εθελούσια έξοδο προχωρήσαμε σε δύο κινήσεις :
1. Σε πρόσφατη επιστολή μας (13.03.2015) προς την Πρόεδρο του ΕΤΑΤ ζητήσαμε ενημέρωση και καλέσαμε την Διοίκηση του Ταμείου να εκκινήσει «την διαδικασία εκπόνησης της ειδικής οικονομικής μελέτης που προβλέπεται από την παρ. 3 του άρθρου 68 του ν.3371/2005 καθώς και την παρ. 6 του άρθρου 10 του ν. 3620/2007 για τον υπολογισμό του ύψους των εισφορών που οφείλει να καταβάλλει η Alpha Bank στο Ταμείο» με βάση την εθελουσία του 2014.
2. Εξασφαλίσαμε για το ίδιο θέμα συνάντηση με τον Αναπλ. Υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δημήτρη Στρατούλη, για την Δευτέρα 23 Μαρτίου ο οποίος αξίζει να τονιστεί ότι ανταποκρίθηκε άμεσα στο αίτημά μας.

Για τα αποτελέσματα της συνάντησης με τον Υπουργό καθώς και με τυχόν ενέργειες της Διοίκησης του ΕΤΑΤ θα ενημερωθείτε με νεότερη ανακοίνωση.

Συναδέλφισσες συνάδελφοι,
Οι εξαγγελίες που κάνουν ορισμένοι «κήρυκες» της εργοδοσίας που κατά τα άλλα «εκπροσωπούν» τα συμφέροντα εργαζομένων και ασφαλισμένων (στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε) σχετικά με την ανυπαρξία υποχρεώσεων της Alpha Bank απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία είναι παντελώς αβάσιμες.
Ο Νόμος θα εφαρμοστεί.
Καλούμε τους χιλιάδες ασφαλισμένους (συνταξιούχους και εν ενεργεία) του ΕΤΑΤ, να στηρίξουν την προσπάθεια του Συλλόγου μας καθώς το ζήτημα αφορά τους ίδιους και το μέλλον τους.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΤΑΣΙΟΣ ΣΠΥΡΟΣ

Ευπόλιδος 8, 105 51 Αθήνα
Τηλ.: 210-3245739, 3245679, 3240242, 3240086
Fax.: 210-3240407 – Εσωτ. τηλ.: 84130, 84440, 84445
Email: info@enas.net.gr

«Public policy and social responses to privatization: A comparative analysis of Banking Sector and Public Utilities Reform in Greece» by Athanasios Tsakiris and Manto Lampropoulou

ALTERNATIVE FUTURES and POPULAR PROTEST
189th International Conference
Manchester Metropolitan University 14-16 April 2014

«Public policy and social responses to privatization:
A comparative analysis of Banking Sector and Public Utilities Reform in Greece»

ATHANASIOS TSAKIRIS, PhD, Adjunct Lecturer, National and Kapodestrian University of Athens, Political Science & Public Administration Department
E-mail: tsakthan@gmail.com

MANTO LAMPROPOULOU,
PhD, National and Kapodestrian University of Athens
Visiting Research Fellow, University of Peloponnese, Department of Political Science and International Relations
E-mail: manto_lampropoulou@yahoo.gr

Introduction
Privatization is a process of transferring property rights, assets, institutions, firms and operations from the ownership and control of the state to the private sector . During the 1990s, both socialist modernizers as well conservatives and neoliberals alike favorized the privatization policy in Europe and America. Privatization took various forms and was implemented through different tools and methods, mostly through selling state-owned companies to private investors. Privatization programmes included public enterprises, such as public utilities (e.g. telecommunication, electricity and water companies), banks, insurance and other financial sector firms and manufacturing companies. The policy was “justified” by its followers using a variety of real or exaggerated problems. As well, the motives, the goals and the type of privatization differed. In some instances, the purpose was to develop better functioning of publicly owned companies, since in many cases nationalized enterprises either had become overindebted or/and associated with poor service to the users of these companies. Sometimes governments transformed state-owned enterprises that were previously monopolies in their sectors into semi-private or private enterprises operating in deregulated and liberated competitive markets. In other cases, in order to finance new services or research and development (R&D), the governments used the policy of privatization for raising new capital either for the companies or for the state’s budget in times of public spending constrains. Last but not least, many public services that were offered through state agencies (in-house services such as IT, facilities management) are now being contracted out.
Along with the economic and productive activities transferred to the public sector, privatization touched some of the core social functions of government. The effect of neoliberalism and economic globalization is closely related to these developments. Governments are attacking the welfare state and its institutions, the viability of which is questioned. The ability of multinational corporations and financial institutions to transfer monetary assets from country to country pushes conservatives and socialdemocrats to reduce social spending and to create “market-friendly” policies privatizing even pensions and social security programs such as medicare and medicaid in order to keep the investments of multinational enterprises in the domestic economy. Moreover, these governments impose measures such as tax reductions for enterprises, easing of inflation pressures, improvement of public agencies’ quality and efficiency, abolishing bureaucratic structures etc. . Globalization is accelerating and capital is searching for profitable new markets with cheap labor and low taxes urging the elected governments to shrink or even abolish social state provisions. Thus, privatization can be conceptualized as a retreat of both the economic and the social functions of the state.
In Greece, privatization policies were initiated in early the 1990s, as part of the broader project of state reform. Privatizations were implemented mostly through the selling of shares of state-owned entities to private investors and individuals. Two major areas of reform were the banking system and the public utilities. In the past twenty years, most of the state-controlled banks were privatized and many utility companies entered the Stock Market. At the same time, these sectors were gradually liberalized under the single market pressures. Until the late 1990s, the financial industry was further deregulated following the principles and provisions of the Second Banking Directive of the EU and telecommunications and electricity markets were prepared to open to competition. The current economic crisis placed the privatisation programme at the top priorities of the government’s agenda and accelerated the ongoing reforms. Privatization policies produced various social and political reactions, which were expressed through the reaction of the affected groups, in particular, trade unions, pressure groups, social movements and the citizens as users of the privatized services. These actors opposed to varying degrees the politics of the privatization process and supported alternative ways of rebalancing the public-private boundary.

Read the whole text here tsakiris_lampropoulou_final_manchester2014

«Σόφια, έτος 2015 – Πραγματική αίσθηση, 1989» (από τα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ 15/3/2015)

Το τέλος των σύγχρονων πολιτικών τελεολογιών στη Βουλγαρία

της Δήμητρας Κόφτη

«Το ποτήρι θα ξεχειλίσει». Γραμμένο σε είσοδο εργοστασίου στη Σόφια, λίγους μήνες πριν από τις διαδηλώσεις του 2013, το σύνθημα προμήνυε ξεσηκωμό. Το ποτήρι, όμως, δεν ξεχείλισε στο εργοστάσιο, όπως δεν έχει ξεχειλίσει και από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν η ιδιωτικοποίηση έφερε μαζικές απολύσεις και μειώσεις αμοιβών.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ
Η ιστορία της εργασίας στη Βουλγαρία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, μπορεί να ιδωθεί και ως μία ιστορία διαδοχικών «κρίσεων», σύμφωνα με τις αφηγήσεις πολλών εργαζόμενων και ανέργων, κάνοντας δύσκολη τη διάκριση των ορίων μεταξύ «κρίσης» και «κανονικότητας». Το κλείσιμο μονάδων παραγωγής στις αρχές του 1990, ο συντριπτικός πληθωρισμός το 1997, οι περικοπές σε παροχές υγείας και εκπαίδευσης, οδήγησαν σε μακροχρόνια φτωχοποίηση και επισφάλεια. Όταν το 2008 τα διεθνή μέσα μετέδιδαν την «παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση», στις γραμμές παραγωγής κυκλοφορούσε το εξής ανέκδοτο: Η Κρίση πετάει με το αεροπλάνο πάνω από τη Σόφια και σκέφτεται να προσγειωθεί. Τελικά, λέει στον πιλότο «Δεν χρειάζεται να κατέβω, ήμουν πάντα εδώ».

Από το 2013, ξεκινούν σποραδικές απεργίες εργατών που έχουν παραμείνει επί μακρό διάστημα απλήρωτοι σε ένα πλαίσιο κινητοποιήσεων κατά της λιτότητας σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, η πλειοψηφία των εργατών στη Σόφια και τις γύρω βιομηχανικές περιοχές, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα χαμηλόμισθοι αλλά όχι απλήρωτοι, δεν συμμετείχαν στις διαδηλώσεις που, σε διαφορετικό βαθμό, συντέλεσαν στην παραίτηση δύο διαδοχικών κυβερνήσεων (Φεβρουάριος 2013 και Ιούλιος 2014). Το άρθρο αυτό, βασισμένο σε ανθρωπολογική έρευνα σε βιομηχανικές περιοχές της Βουλγαρίας από το 2007, συζητά λόγους και μηχανισμούς για τη μη συμμετοχή στις βουλγαρικές διαδηλώσεις των τελευταίων ετών. Υπάρχει εδώ μια μεθοδολογική παγίδα· μια εθνογραφία που αναζητεί την έλλειψη μιας δράσης, προϋποθέτει πως η εθνογράφος προκαταλαμβάνει την ύπαρξη δράσης. Ωστόσο, η έλλειψη συμμετοχής στις κινητοποιήσεις κατά της λιτότητας και η γενικευμένη αποχή από τις εθνικές εκλογές, που έφτασε το 50% τον περασμένο Νοέμβριο, αποτελεί ζήτημα καθημερινής συζήτησης και ανησυχίας μεταξύ των εργαζόμενων στη Βουλγαρία. Σε μεγάλο βαθμό, απέχουν, ανησυχώντας ταυτόχρονα για τους λόγους της αποχής.

Οι κινητοποιήσεις του χειμώνα του 2013 ήταν μαζικές για τα βουλγαρικά δεδομένα. Επιπλέον, ένα νέο φαινόμενο, η αυτοπυρπόληση ως μορφή διαμαρτυρίας, σημάδεψε τη νέα περίοδο. Τουλάχιστον δώδεκα αυτοπυρπολήσεις συνέβησαν από τους πρώτους μήνες των κινητοποιήσεων έως σήμερα. Αρκετές αυτοπυρπολήσεις έλαβαν μορφή ανοιχτής πολιτικής διαμαρτυρίας καθώς πραγματοποιήθηκαν σε δημόσιο χώρο, όπως μπροστά από δημαρχεία ή το κοινοβούλιο. Μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης το Μάιο του 2013, το νέο κύμα κινητοποιήσεων περιορίστηκε στη Σόφια. Οι καθημερινές διαδηλώσεις, πολυπληθείς στην αρχή, σταδιακά έφθιναν. Μερικές φορές, λίγες εκατοντάδες διαδηλωτών μπροστά στο κοινοβούλιο τροφοδοτούσαν πρωτοσέλιδα και, παρότι δεν ήταν μαζικές, δημιουργούσαν καθημερινές μαζικές συζητήσεις περί πολιτικών διαδικασιών και συμμετοχής.

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου το 2013-2014, συνάντησα ελάχιστες εργάτριες και εργάτες που να συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία εξέφραζε συχνά απογοήτευση για την έκβαση των κινητοποιήσεων και επιδείκνυαν, γενικά, έλλειψη εμπιστοσύνης και προς κάθε πολιτική συμμετοχή και προς τους «διαδηλωτές». Σε μεγάλο βαθμό, έβλεπαν τις διαδικασίες αυτές ως απομακρυσμένες από τη ζωή τους, κάπου στο κέντρο της πρωτεύουσας, θεωρώντας ως μέρος της «διαφθοράς», τόσο τις διαδικασίες εντός κοινοβουλίου, όσο και τις κινητοποιήσεις έξω από αυτό .

Σύντομη ανασκόπηση των βουλγαρικών διαδηλώσεων

ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΨΑΡΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΣΤΡΥΜΟΝΑ
Το πρώτο κύμα κινητοποιήσεων, το Φεβρουάριο του 2013, ξεκίνησε εναντίον της λιτότητας και των υψηλών τιμών ενέργειας. Συμπεριελάμβανε, επίσης, αιτήματα εθνικοποίησης του ενεργειακού τομέα. Τα κυριότερα συνθήματα, ενώ αναφέρονταν σε καλύτερες συνθήκες ζωής, σύντομα απέκτησαν γενικότερη διάσταση, εναντίον της «πολιτικής» και των «πολιτικών». Ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός Μπορίσοβ παραιτήθηκε πολύ σύντομα και νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε με συμμαχία του Βουλγαρικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (επίγονος του Κομμουνιστικού Κόμματος, νυν κεντροαριστερό και υπέρ της ελεύθερης αγοράς), του δεξιού, εθνικιστικού κόμματος ΑΤΑΚΑ και του κόμματος της τουρκικής μειονότητας· συνδυασμός αντιφατικός και βραχύβιος.

Το δεύτερο κύμα διαδηλώσεων είχε ως κυριότερο σύνθημα την «Παραίτηση» και ξεκίνησε με το διορισμό ενός μεγιστάνα των ΜΜΕ ως επικεφαλής της κρατικής ασφάλειας της νέας κυβέρνησης, το καλοκαίρι του 2013. Μετά δεκαπέντε μήνες στην εξουσία, ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2014. Ως προς τα οικονομικά αιτήματα των κινητοποιήσεων, υπήρχαν ισχυρές φωνές για «διαφανέστερη αγορά», για «πραγματικό καπιταλισμό» αντί για τον σημερινό «άγριο καπιταλισμό», για λιγότερη «διαφθορά» και μικρότερη κρατική παρέμβαση. Υπήρξαν, επίσης, φωνές, κατά των ξένων επενδύσεων στην χώρα, ερειζόμενες κυρίως σε εκφάνσεις εθνικιστικής διαλεκτικής. Το κύμα αυτό χαρακτηρίστηκε από ισχυρή, αντικομμουνιστική ρητορική, δεδομένου πως το Σοσιαλιστικό Κόμμα θεωρείται ως «κομμουνιστικό» από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Ο όρος «κομμουνιστής» κατέληξε να σημαίνει ευρέως, οποιονδήποτε έχει εξουσία στην Βουλγαρία από τις αρχές της δεκαετίας του»90 και να συνοδεύεται από ισχυρισμούς περί διαφθοράς, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο πρόσκειται. Πολλές φορές ακούει κανείς την κατηγορία του «κομμουνιστή» για οποιονδήποτε έλαβε αποφάσεις για ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών και αποικοδόμηση του κράτους πρόνοιας, κατά την διάρκεια των εικοσιπέντε τελευταίων ετών. Στους χώρους εργασίας οι «κομμουνιστές» ή τα «κόκκινα σκουπίδια», έγιναν μετωνυμία για όλους όσους κατέχουν σήμερα μια θέση σχετικής εξουσίας. Αποκομμένη από την ιστορία των μελών του κομμουνιστικού κόμματος ή την πολιτική συμπαραδήλωση του όρου, η γενίκευσή του συμβάλλει στη γενικότερη άρνηση των «πολιτικών» και της «πολιτικής», στην απάρνηση πολιτικών στάσεων που μπορεί να χαρακτηριστούν αριστερές και στη διαρκή άνοδο της Δεξιάς, συμπεριλαμβανομένης της Ακροδεξιάς.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, δύο σημαντικά γεγονότα ενίσχυσαν περαιτέρω τον εθνικισμό: αφενός χιλιάδες σύροι πρόσφυγες που έφτασαν στη χώρα, δεν έγιναν δεκτοί θετικά από πολλούς, που τους είδαν ως οικονομική και ηθική απειλή. Αφετέρου, συζητήσεις για το εάν η μετανάστευση από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία προς το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να επιτρέπεται, οδήγησαν σε αυξανόμενη εχθρότητα προς τους Ρομά, οι οποίοι μαζικά θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την «αρνητική» εικόνα των Βουλγάρων στο Ηνωμένο Βασίλειο και την «Ευρώπη».

Τα βουλγαρικά και τα διεθνή μέσα συχνά παρουσίαζαν τις διαδηλώσεις του Φεβρουαρίου ως «της εργατικής τάξης» και του καλοκαιριού ως της «μεσαίας τάξης». Παρ’ όλο που πολλοί διαδηλωτές του καλοκαιριού αυτοπαρουσιάζονταν ως «μεσαίας τάξης», η ταξική τους σύνθεση ήταν κατά πολύ ασαφέστερη, καθώς μεγάλο μέρος αυτών ήταν άτομα με ανώτατη εκπαίδευση, εργαζόμενοι επισφαλώς και χαμηλόμισθα στελέχη διαφόρων εταιρειών

Στο γενικό αυτό πλαίσιο, της εν εξελίξει πολιτικής διαδικασίας, τοποθετώ την ακόλουθη σύντομη εθνογραφία, βασισμένη στην καθημερινή ζωή βιομηχανικών εργατών, μερικά χιλιόμετρα από το κέντρο των διαδηλώσεων στη Σόφια, όπου κάποιος δεν συναντά ρυθμούς αλλαγής όμοιους με την ευρύτερη, πολιτική εικόνα, αλλά αργούς ρυθμούς εγκατάλειψης του αστικού τοπίου, χαμηλούς μισθούς και ανεργία.

Ελαστικοποίηση της εργασίας

Τον χειμώνα του 2014, μια λέξη προστέθηκε στο σύνθημα: «Το ποτήρι θα ξεχειλίσει. Σύντομα».

Οι βιομηχανικοί εργάτες και εργάτριες στη Βουλγαρία, κάποτε σύμβολα της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, μπήκαν σε περίοδο φτωχοποίησης και απώλειας κοινωνικού στάτους από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το κλείσιμο εργοστασίων, οι ιδιωτικοποιήσεις που οδήγησαν σε μαζικές απολύσεις, η αύξηση της ανεργίας και η ελαστικοποίηση της εργασίας με υπεργολαβίες, επέδρασαν στην ατομική και οικιακή ζωή, με ποικίλους τρόπους, Αναφέρω, εδώ, τρεις σημαντικές ομάδες μετασχηματισμών, τις οποίες θεωρώ ως συμπτώματα αυτού που πολλοί ανθρωπολόγοι και οικονομολόγοι περιγράφουν ως φθίνουσα πορεία του σύγχρονου καπιταλισμού, στην οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική ισότητα και την οικονομική σταθερότητα:

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΝΙΚ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ
Καταρχάς, οι παροχές του κοινωνικού κράτους που καταργήθηκαν, αντικαταστάθηκαν από την ισχυροποίηση συγγενικών σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων, καθώς πολλοί εργαζόμενοι στηρίζουν άνεργα ή υποαπασχολούμενα μέλη της οικογένειας και χαμηλοσυνταξιούχους. Δεύτερον, μετά τις απολύσεις, ο καθημερινός εργασιακός βίος έγινε δυσχερέστερος, καθώς ίδιες εργασίες εκτελούνται από λιγότερους ανθρώπους. Μερικά πόστα που καλύπτονταν, για παράδειγμα, από δύο εργαζόμενους, πλέον καταλαμβάνονται μόνον από έναν και απαιτούν υψηλότερη συγκέντρωση, με αυξημένες πιθανότητες εργατικών ατυχημάτων και χρόνιων προβλημάτων υγείας, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου εκσυγχρονίστηκε ο μηχανολογικός εξοπλισμός. Οι δυσχερέστερες εργασιακές συνθήκες δεν επέφεραν υψηλότερες αμοιβές αλλά οικονομική δυσχέρεια. Πολλά νοικοκυριά έλαβαν δάνεια, ώστε να αντεπεξέλθουν κυρίως στα στεγαστικά τους πλάνα. Η πλειοψηφία των εργατών άνω των τριάντα ετών είναι χρεωμένη σε τράπεζες. Οι μη χρεωμένοι, ως εξαίρεση, είναι, συνηθέστερα, Ρομά όλων των ηλικιών ή νέοι και ευκαιριακά εργαζόμενοι σε υπεργολάβους, των οποίων το ασταθές εισόδημα δεν επιτρέπει τη χορήγηση δανείου. Επιπλέον, ενώ οι τιμές αυξάνονται, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί.

Οι περισσότεροι εργάτες ανησυχούν για την απουσία της πολιτικής τους συμμετοχής στις κινητοποιήσεις κατά της λιτότητας και τη συνδέουν με την οικονομική τους δυσχέρεια, κυρίως εξαιτίας των τραπεζικών τους χρεών και των εξαρτημένων από εκείνους μελών της οικογένειάς τους. Όπως πολλοί αναφέρουν, φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους εξαιτίας του πολιτικού ακτιβισμού ή του συνδικαλισμού. Ομοίως, λίγοι είναι μέλη συνδικάτων (περίπου 10%), τα οποία ευρύτατα θεωρούνται ανεπαρκείς τρόποι πολιτικής αντιπροσώπευσης ως «διεφθαρμένα» και συνεργαζόμενα με τα εκάστοτε κόμματα εξουσίας. Πολλοί εργαζόμενοι φαίνεται να βιώνουν αυξανόμενη πολιτική αλλοτρίωση, η οποία συνδέεται με τις οδυνηρές συνέπειες της αστάθειας της χρηματοπιστωτικής οικονομίας στις ζωές τους. Βρίσκονται, ακούσια, σε πολυεπίπεδο ρίσκο: ρίσκο υγείας στο χώρο εργασίας, μαζί με ρίσκο στην ίδια την αγορά εργασίας, καθώς και σε πιστωτικό ρίσκο. Η τιμή της εργασίας τους, που μερικοί κάνουν ακόμη και επί τριάντα χρόνια, δύναται να μεταβληθεί για λόγους άσχετους με την παραγωγικότητά τους. Οι τιμές των δανείων επίσης μεταβλήθηκαν, σε σχέση με την αμοιβή τους και μπορεί, απρόβλεπτα, να μεταβληθούν πάλι.

Αντιδιαφθορά, αντικομμουνισμός και επιστροφή στην εθνική οικονομία

Σύμφωνα με τους περισσότερους εργάτες, οι διαδηλώσεις υποκινούνταν από τα πολιτικά κόμματα και αποτελούσαν μέρος του προβλήματος που κατήγγειλαν, δηλαδή των διεφθαρμένων πολιτικών. Υπήρχε η διαδεδομένη άποψη πως οι διαδηλωτές ήταν «πληρωμένοι» από την εκάστοτε αντιπολίτευση. Υπήρχαν φήμες για συγκεκριμένο αντίτιμο για κάθε ημέρα διαδήλωσης. Όλοι είχαν ακούσει για το ποσό του αντιτίμου, αλλά κανείς από εκείνους με τους οποίους μίλησα δεν γνώριζε κάποιον εμπλεκόμενο σε τέτοια συναλλαγή. Η πεποίθηση περί πληρωμένων διαδηλώσεων που έπαιζε και στα κεντρικά δελτία για καιρό, αποθάρρυνε σημαντικά τη συμμετοχή, παρόλο που η πλειοψηφία των εργαζόμενων συμφωνούσε με πολλά από τα αιτήματα.

Ο λόγος κατά της διαφθοράς, σε συνδυασμό συχνά με αντι-κομμουνιστικό λόγο, συνυπάρχει με την αναπόληση της περιόδου πριν το 1989. Αυτή η συνύπαρξη συμπυκνώνεται στην εξής επαναλαμβανόμενη αφήγηση: «Είχαμε ένα σπίτι (το βουλγαρικό κράτος), που είχε κακής ποιότητας παράθυρα. Αντί να αλλάξουν τα παράθυρα, οι κομμουνιστές γκρέμισαν όλη την κατασκευή. Και έδωσαν όλα τα μέρη του στους ξένους για να το ξαναχτίσουν. Το βουλγαρικό έθνος μόνον χάνει από αυτό».

«Οι κομμουνιστές», σε αυτού του είδους τις καθημερινές συζητήσεις, δεν αναγνωρίζονται για την πρότερη εθνική οικονομία, αλλά κατηγορούνται για την κατεδάφιση της ή για λάθη στη συγκρότησή της. Ο κεντροδεξιός Μπορίσοβ, που παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 2013, ανέλαβε πάλι πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συμμαχίας, μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου. Η διαλεκτική του κεντροδεξιού κόμματος βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε αυτήν τη ρητορική, προσελκύοντας έτσι και ψηφοφόρους που αναπολούν την περίοδο πριν το 1989.

Το τέλος των σύγχρονων τελεολογιών;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ιρένα, εργαζόμενη σε εργοστάσιο παραγωγής βιομηχανικών εξαρτημάτων, θυμάται πως ήλπιζε ότι «με αυτήν την οικονομία της αγοράς τα πράγματα θα πάνε καλύτερα». Όμως, μετά εικοσιπέντε χρόνια, 57 ετών και εργαζόμενη πλέον σε βιοτεχνία ρούχων με αμοιβή με το κομμάτι εκφράζει μια ευρύτερα αποδεκτή άποψη ότι «τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα, και ούτε πρόκειται, πλέον». Η εργασιακή της εμπειρία είναι μοιρασμένη μεταξύ δύο τελεολογιών, του υπαρκτού σοσιαλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Πέραν των υποψιών περί διαφθοράς, σημαντικός λόγος μη συμμετοχής είναι η γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης στον συλλογικό ακτιβισμό και η έλλειψη εναλλακτικής ιδεολογίας για το μέλλον, λόγω του ισχυρού αντικομμουνισμού και της διάχυτης απογοήτευσης από την οικονομία της αγοράς. Παρ’ ότι οι βουλγαρικές διαδηλώσεις έδειξαν πως ο ακτιβισμός μπορεί να είναι καταλυτικός για κάποιες πολιτικές αλλαγές, φαίνεται πως υπάρχει έλλειψη οράματος ενός καλύτερου μέλλοντος και αίσθηση αδυναμίας αντίδρασης στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που κρατά πολλούς ανθρώπους μακριά από την πολιτική συμμετοχή. Η δυσπιστία πολλών για τις πολιτικές κινητοποιήσεις και την πολιτική συμμετοχή καταδεικνύει επιπλέον την κριτική τους πως η αγορά εξουσιάζει την πολιτική με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που εξουσιάζει τη ζωή τους.

Ο κοινωνιολόγος W. Streeck έγραψε πρόσφατα πως είναι σημαντικό να μπορεί να σκεφτεί κανείς πως ο καπιταλισμός φτάνει στο τέλος του, χωρίς την ανάληψη ευθύνης για το τί προτείνεται για την αντικατάστασή του (W. Streeck, «How will capitalism end?», New Left Review, τχ. 87, σ.35–64, 2014) Οι βούλγαροι εργάτες, οι οποίοι συστηματικά ειρωνεύονται την «πολιτική» και έχουν ήδη βιώσει μία ισχυρή οικονομική και πολιτική κατάρρευση επαναλαμβάνουν το ακόλουθο ανέκδοτο, ώστε να δείξουν πως υφίσταται μια αίσθηση παρακμής, παρόμοια με εκείνη του 1989:

Σικάγο: θερμοκρασία -20, πραγματική αίσθηση -40.

Σόφια: έτος 2015, πραγματική αίσθηση 1989.

Η Δήμητρα Κόφτη είναι κοινωνική ανθρωπολόγος, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ κοινωνικής ανθρωπολογίας, στη Γερμανία

ΑΠΟΦΑΣΗ του Γενικού Συμβουλίου ΜΕΤΑ, Αθήνα 07-03-2015

ΑΠΟΦΑΣΗ του Γενικού Συμβουλίου ΜΕΤΑ, Αθήνα 07-03-2015

Μετά τις εκλογές στις 25 Γενάρη 2015, μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο που βασική επιδίωξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η επαναφορά μισθολογικών, ασφαλιστικών – συνταξιοδοτικών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων που ανατράπηκαν στη μνημονιακή περίοδο.

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί ιστορική τομή για τη χώρα μας και την Αριστερά. Η ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων ήταν το επιστέγασμα της αντίστασης και των αγώνων των εργαζομένων και του λαού μας τα τέσσερα τελευταία χρόνια και δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για την ικανοποίηση χρόνιων αιτημάτων των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν, τόσο στους εργαζομένους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας μας όσο και στους άλλους εργαζομένους και στους λαούς της Ευρώπης, και ιδιαίτερα των χωρών του Νότου, πρέπει να αξιοποιηθούν για την ενεργή παρέμβασή τους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, για να σταματήσει η λιτότητα και οι πολιτικές της συρρίκνωσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαών, για ένα καλύτερο αύριο. Προς αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να κινηθεί το ελληνικό και το ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι πρώτες δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης, όπως η άρση της επιστράτευσης απεργών, το σταμάτημα και η ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου, η επαναπρόσληψη των απολυμένων και όλων όσοι έχουν τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, καθώς και η επαναφορά των ΣΣΕ και του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του κατώτερου μισθού στα 751€, η αντιμετώπιση της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης, το σταμάτημα των μειώσεων στις κύριες και επικουρικές συντάξεις και των νέων αυξήσεων των ορίων συνταξιοδότησης, ήταν και είναι βασικά αιτήματα των εργαζομένων της προηγούμενης περιόδου.

Η υλοποίηση των παραπάνω δεσμεύσεων και εξαγγελιών θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων για να συνεχίσουν να παλεύουν για την πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας, των απολύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων και θα ανατροφοδοτήσει ξανά τις αξίες της αλληλεγγύης και του αγώνα, ενάντια στην ιδιώτευση, την ανάθεση, την αποστράτευση και την ηττοπάθεια για να διεκδικήσουν πιο βαθιές αλλαγές και ανατροπές, υπέρ των δυνάμεων της εργασίας.

Εμείς δεν κάνουμε βήμα πίσω από την ανάγκη άμεσης υλοποίησης αυτών των δεσμεύσεων: τις θεωρούμε ως το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει στην αφετηρία μιας διαφορετικής πορείας, που θα οδηγεί όχι στην επιστροφή στην προ μνημονίου εποχή, αλλά στην αρχή μιας νέας πορείας για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο αγώνας μας θα είναι εύκολος. Θα έχει πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις, αλλά αν θέλουμε να οδηγηθούν τα πράγματα μπροστά, σε όφελος των εργαζομένων, πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας και να μην αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο έτσι ώστε η πίεση προς την κυβέρνηση να ασκείται από μια μόνο πλευρά, αυτή των δανειστών και του μεγάλου κεφαλαίου, ούτε να ενισχύεται ένα αίσθημα αναμονής και ανάθεσης, ότι δηλ. όλα τα προβλήματα θα λυθούν από τα πάνω ή να δημιουργείται ένα κλίμα μειωμένων εργατικών-κοινωνικών απαιτήσεων λόγω των δυσκολιών και της συγκυρίας.

Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και από τη σκληρή στάση των δανειστών.

Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης και του Γιουρογκρούπ και η λεγόμενη λίστα Βαρουφάκη αποτελούν έναν συμβιβασμό μεταξύ των δύο μερών, βρίσκονται όμως σε απόσταση από τις διεκδικήσεις, που πρόβαλε και πάλεψε το εργατικό κίνημα όλη την προηγούμενη μνημονιακή περίοδο, όπως πχ για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, της συρρίκνωσης των αποδοχών, της απορρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων, της συρρίκνωσης των δημοσίων και κοινωνικών υπηρεσιών, της μόνιμης και σταθερής εργασίας κ.λπ.

Ο ελληνικός λαός αγωνίστηκε για να σταματήσει η ταπείνωση, που για οποιαδήποτε απόφασή τους, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έπρεπε να παίρνουν άδεια από την τρόικα. Δεν είναι τυχαίο που ο λαός στήριξε την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις, που εκφράστηκε και με τη συμμετοχή του τις αυθόρμητες, μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, καθώς και την ευρεία λαϊκή στήριξη που εκβράζεται και για το λόγω αυτό δεν θα ανεχθεί υποχωρήσεις που θα δημιουργούν την εντύπωση ότι η χώρα μας αντιμετωπίζεται ως αποικία.

Το επόμενο τετράμηνο θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, μιας και οι εκπρόσωποι των διεθνών τοκογλύφων θα επιδιώξουν την πλήρη προσαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στο πλαίσιο των δικών τους ανοχών. Το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να μην παρακολουθεί αμήχανα, ούτε κάποιοι άλλοι χαιρέκακα, τις εξελίξεις, αλλά να παρέμβει και να απαιτήσει την άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων της νέας κυβέρνησης.

Το ΜΕΤΑ, μέσα από τις γραμμές του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, θα στηρίξει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που είναι σε όφελος των εργαζομένων, του λαού και της χώρας και θα αντιταχθεί σε κάθε προσπάθεια υπαναχώρησης ή σε ενέργειες και μέτρα που θα έρχονται σε αντίθεση με τα δικαιώματα, τις διεκδικήσεις και τις θέσεις του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.

Θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα της ανατροπής των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών και στο άνοιγμα του δρόμου για ριζικές αλλαγές και ανατροπές σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου και σε όφελος των εργαζομένων. Ο αγώνας αυτός απαιτεί τη σταθερή πολιτική βούληση, την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και την ανάπτυξη μαζικών – ταξικών και λαϊκών αγώνων από ένα συνδικαλιστικό κίνημα, που πρώτο μέλημά του θα είναι η υπεράσπιση των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Με γνώμονα αυτά τα συμφέροντα θα κρίνουμε τα όποια μέτρα και τις αποφάσεις που θα παίρνει κάθε φορά η νέα κυβέρνηση.

Η παράταξή μας θα συνεχίσει και θα εντείνει τις προσπάθειές της μέσα στο σ.κ, για την υπεράσπιση των αιτημάτων του κόσμου της εργασίας, όχι μόνο για να πάρει πίσω ό,τι έχασε στα χρόνια της μονομερούς πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, αλλά και για τη διεύρυνση των εργατικών-συνδικαλιστικών και δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, καθώς και για την πλήρη ιστορική δικαίωση των αγώνων της εργατικής τάξης για την κοινωνική απελευθέρωση.

Άμεσα αιτήματα πάλης και διεκδίκησης την επόμενη περίοδο

Η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το πέρασμα του τραπεζικού συστήματος σε δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με βάση τις πραγματικές της δυνατότητας και η καθιέρωση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, που θα φορολογεί τους έχοντες και το μεγάλο κεφάλαιο, αποτελούν κυρίαρχα αιτήματα και στόχους για το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και την πλειονότητα του λαού μας.

Η προώθηση και η κατάκτησή τους αποτελούν βασική προϋπόθεση για την πραγματική διασφάλιση των πραγματικών συμφερόντων του λαού και της χώρας μας. Ταυτόχρονα άμεσα πρέπει να παλέψουμε για:

1. Το σταμάτημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, των ιδιωτικοποιήσεων και των ΣΔΙΤ, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ.

2. Την επαναφορά όλου του θεσμικού πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της εφαρμογής των ΣΣΕ, με την επαναφορά και βελτίωση του 1876/1990, τη δυνατότητα υπογραφής ΣΣΕ σε επιχειρησιακούς ομίλους και την υποχρεωτική επέκταση των κλαδικών συμβάσεων κλπ. Για να αποκατασταθούν κατά κάποιο τρόπο οι όροι διεξαγωγής της ταξικής πάλης, όπου μέσω των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της εφαρμογής των ΣΣΕ, καλούνται το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι, στο πεδίο της διεκδίκησης να παλέψουν για τη βελτίωση των όρων αμοιβής και εργασίας τους.

3. Την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751€, μέτρο που θα πρέπει να συνοδεύεται με την τήρηση του ωραρίου, μείωση των υπερωριών και σημαντική αύξηση του ωρομισθίου, εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας και τον έλεγχο για την εξάλειψη της αδήλωτης και της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας.

4. Το δραστικό περιορισμό της μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα και κατάργηση στο Δημόσιο, ενώ θα πρέπει, όπου εφαρμόζεται, να τηρείται το ωράριο, να ελέγχονται οι επιχειρήσεις για την καταχρηστική της εφαρμογή και γενικά να ενισχυθούν οι προϋποθέσεις με στόχο να γίνεται ασύμφορη η εφαρμογή και η επέκτασή της. Κατάργηση της εκ περιτροπής εργασίας και όλου του θεσμικού πλαισίου, που κατά την μνημονιακή περίοδο επιτρέπεται αυτή να γίνεται ακόμη και μονομερώς, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται ουσιαστικά η πλήρης σε μερική απασχόληση.

5. Την κατάργηση της κυριακάτικης εργασίας και την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας.

6. Την άμεση κατάργηση του δουλοκτητικού καθεστώτος της ενοικιαζόμενης εργασίας και των προγραμμάτων της κοινωφελούς εργασίας, της μαθητείας και της εργασίας μέσω των ΚΟΙΝΣΕΠ. Για όσο όμως υπάρχουν αυτά τα προγράμματα, οι εργαζόμενοι σ’ αυτά να πληρώνονται με βάση τις ισχύουσες κλαδικές συμβάσεις και να έχουν πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αρχή μας είναι για ίδια δουλειά, με ίδια προσόντα και εμπειρία να υπάρχει ίδια αμοιβή.

7. Την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και των διαθέσιμων του Δημοσίου, του ευρύτερου δημοσίου τομέα και της ΕΡΤ. Την επανίδρυση της ΕΡΤ και όλων των υπηρεσιών που καλύπτουν ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, νέες προσλήψεις για την αποτελεσματική λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών και ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας, αλλά και την κατάργηση των εργολαβικών συνεργείων σε δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία, που θα εξοικονομήσουν άμεσα δαπάνες και θα επαναφέρουν εργασιακά δικαιώματα σ’ αυτές τις κατηγορίες των εργαζομένων.

8. Την επαναφορά και θωράκιση του θεσμικού πλαισίου προστασίας των εργαζομένων από τις ατομικές και ομαδικές απολύσεις, την αντιμετώπιση των πτωχεύσεων των επιχειρήσεων από δόλο, την αύξηση της αποζημίωσης απόλυσης και της εξομοίωσης μεταξύ εργατοτεχνιτών και υπαλλήλων, την επαναφορά αδειών που καταργήθηκαν, την αυστηρή εφαρμογή και την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, τη στελέχωση και ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του υπουργείου Εργασίας κ.λπ.

9. Την κατάργηση όλου του θεσμικού πλαισίου για την αξιολόγηση των ΔΥ και των εκπαιδευτικών και της διάταξης για τον επανέλεγχο της μετατροπής των συμβάσεων, για τον εκδημοκρατισμό του πειθαρχικού δικαίου για την πάταξη της διαφθοράς στο δημόσιο και όχι για τη χρησιμοποίησή του σε βάρος της ελεύθερης συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης των εργαζομένων.

10. Την έναρξη της διαδικασίας για τη σύνταξη ενός νέου δίκαιου μισθολογίου για το 2016 και άμεση κατάργηση των περιορισμών της ακώλυτης βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης των εργαζομένων στο δημόσιο του ισχύοντος μισθολογίου.

11. Την άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την επιβολή φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, την επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, το σταμάτημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, το δραστικό κούρεμα των κόκκινων δανείων και τον ευνοϊκό διακανονισμό αποπληρωμής του υπολοίπου ποσού.

12. Το σταμάτημα των μειώσεων των συντάξεων, την επαναφορά του δημόσιου κοινωνικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, την ενίσχυση των επικουρικών και την κατάργηση των επαγγελματικών ταμείων, τη σταδιακή επαναφορά των συντάξεων στο 80% των αποδοχών των εργαζομένων και τη μείωση των ορίων συνταξιοδότησης από τις υπερβολικές αυξήσεις που υπέστησαν στη μνημονιακή περίοδο.

13. Την ψήφιση μέτρων στήριξης των ανέργων, με αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού και την καταβολή του καθ’ όλη την περίοδο της ανεργίας, τη χορήγηση κάρτας ελεύθερης μετακίνησης στα αστικά ΜΜΜ, την κατάργηση της επιδότησης των επιχειρήσεων για προσλήψεις, μιας και λειτουργεί ως μηχανισμός απολύσεων των εργαζομένων κ.λπ.

14. Την στήριξη και τη διεύρυνση των μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ταυτόχρονα, με την προώθηση και τη διεκδίκηση των παραπάνω αιτημάτων, είναι ανάγκη να παρέμβουμε πολιτικά και ιδεολογικά στο συνδικαλιστικό κίνημα για τον περιορισμό των συντεχνιακών αντιλήψεων, την αγωνιστική ενότητά του και την ανάπτυξη ενός αυτόνομου κινήματος κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης, που θα αποτρέπει κάθε αντιλαϊκό μέτρο, θα στηρίζει και θα προωθεί γενικότερες αλλαγές που είναι προς το γενικότερο συμφέρον της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Βασικές προϋποθέσεις γι’ αυτό αποτελούν η μαζικοποίηση των συνδικάτων, η ένταξη σ’ αυτά όλων των εργαζομένων, κυρίως του ιδιωτικού τομέα και των επισφαλώς εργαζομένων, η αλλαγή του συσχετισμού τους με την ενίσχυση των δυνάμεων που παλεύουν για το βάθεμα του ταξικού τους προσανατολισμού, την ενίσχυση της αυτονομίας τους από κόμματα, κυβέρνηση και εργοδότες, την απαλλαγή τους έναν ψευδοεπαναστατικό βερμπαλιστικό λόγο, τον παραγοντισμό και την ενίσχυση της εσωτερικής τους δημοκρατίας και της συλλογικής τους λειτουργίας.

Η δράση των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων στη νέα περίοδο

Τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα αυτά που συνδέονται με το συντεχνιασμό, τις κομματικές και παραταξιακές σκοπιμότητες αποκαλύφθηκαν και αποκαλύπτονται με ανάγλυφο τρόπο και κατά τη νέα περίοδο.

Υπήρξαν και υπάρχουν δυνάμεις που ακόμη και την προεκλογική περίοδο, και πολύ περισσότερο μετά, άρχισαν μια πλειοδοσία άμεσης υλοποίησης όλων και ως διά μαγείας, όχι μόνο στην επιστροφή στους μισθούς, τα δικαιώματα και την κατάσταση πριν από το μνημόνιο, αλλά και στην προβολή των αιτημάτων και των διεκδικήσεων της προ μνημονίου εποχή. Μια τέτοια τακτική δεν θα έχει απήχηση στους εργαζόμενους, στο βαθμό βέβαια που η κυβέρνηση μείνει συνεπής στην υλοποίηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων.

Το ΠΑΜΕ και οι Συσπειρώσεις φαίνεται να κινούνται σε μια τέτοια κατεύθυνση, όπου ουσιαστικά ζητούν την άμεση και την ολική επαναφορά στην προ μνημονίων κατάσταση, παραγνωρίζοντας την συρρίκνωση κατά 1/4 της οικονομίας και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια.

Οι ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ποντάρουν σε έναν συμβιβασμό της κυβέρνησης με τα διεθνή τοκογλυφικά κοράκια, για να δικαιωθεί η αδιέξοδη, καταστροφική και ταξική σε βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων πολιτική που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η δικιά τους στάση τα προηγούμενα χρόνια. Στόχος να “αλιεύσουν” τους απογοητευμένους, πρώην ψηφοφόρους τους, και να επανακάμψουν στο πολιτικό και συνδικαλιστικό προσκήνιο.

Εκτιμάμε ότι, σε καμιά περίπτωση, δεν πρέπει τα αιτήματά μας να “προσαρμοστούν” στο πλαίσιο των κυβερνητικών εξαγγελιών ή δυνατοτήτων, αλλά στη βάση της διεκδίκησης των ώριμων αιτημάτων των εργαζομένων και στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την διεκδίκηση βαθιών τομών και αλλαγών που θα αγγίζουν στην ανατροπή του σκληρού πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και του εκμεταλλευτικού κράτους.

Είναι ανάγκη να πρωτοστατήσουμε σ’ όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος και μέσα από μαζικές διαδικασίες, σε συγκεντρώσεις, συνελεύσεις και περιοδείες σε χώρους δουλειάς, την αμέσως επόμενη περίοδο, να συζητήσουμε με τους εργαζόμενους, να τους καλέσουμε σε ενεργή κινητοποίηση και δράση και να μην περάσει ένα κλίμα ανάθεσης, για την λύση των προβλημάτων τους στην νέα κυβέρνηση.

Η επανάκτηση όσων καταργήθηκαν την προηγούμενη περίοδο και η διεκδίκηση προοδευτικών τομών και μεταρρυθμίσεων θα αποτελέσει πεδίο πάλης και ταξικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και των κυριάρχων πολιτικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εμείς ευελπιστούμε ότι η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς θα δημιουργήσει ένα πιο ευνοϊκό για τους εργαζόμενους πλαίσιο διεξαγωγής αυτής της ταξικής αντιπαράθεσης. Ταυτόχρονα, θα συμβάλουμε σε πρωτοβουλίες και ενωτικές δράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κάθε κλάδο και σε κάθε πόλη, στοχεύοντας σε έναν συντονισμό των συνδικάτων, ιδιαίτερα στην χώρες της νότιας Ευρώπης για την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Συγκρότηση του ΜΕΤΑ παντού σ’ όλους τους κλάδους,
τους χώρους δουλειάς και τους νομούς της χώρας

Όλο το 2015 θα είναι κρίσιμη χρονιά για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα στο σ.κ, μιας και γίνονται αρχαιρεσίες σε εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, πολλά συνέδρια ομοσπονδιών και Εργατικών κέντρων, που θα διαμορφώσουν και τους συσχετισμούς για τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ το Μάρτιο και τον Νοέμβριο του 2016 αντίστοιχα. Το πολιτικό κλίμα αυτή τη στιγμή είναι ευνοϊκό για την ανάπτυξη των δικών μας δυνάμεων αρκεί να αξιοποιηθεί και να διαμορφωθεί συγκεκριμένο πλάνο και χαρτογράφηση όλων των σωματείων σε κάθε χώρο ευθύνης των κλαδικών και των νομαρχιακών μας επιτροπών.

Πραγματική στροφή πρέπει να κάνουμε στον ιδιωτικό τομέα, όπου διεκδικώντας ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον μέσα στους χώρους δουλειάς, με την αύξηση των ελέγχων και την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας από το Υπουργείο Εργασίας και τους αρμόδιους ελεγκτικούς φορείς, να επιδιώξουμε την αύξηση της συνδικαλιστικής πυκνότητας, τη δημιουργία συνδικάτων όπου δεν υπάρχουν κλπ.

Πρέπει το επόμενο διάστημα να επιδιώξουμε συσκέψεις-συναντήσεις των δυνάμεων μας στα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες και να προχωρήσουμε σε ευρεία συνεδρίαση του ΓΣ του ΜΕΤΑ, με τους συνδικαλιστές μας από τον Ιδιωτικό Τομέα, για να συζητήσουμε σε βάθος την κατάσταση, να δούμε τις δυνατότητες που υπάρχουν και να προετοιμαστούμε από τώρα για το επόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προγραμματίζουμε αμέσως μετά την Πρωτομαγιά σε μια τέτοια συνεδρίαση. Αν δεν εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες και αν δεν επιδιώξουμε από τώρα την πλήρη διαφάνεια στη λειτουργία των συνδικάτων, θα ξαναδούμε πάλη τα φαινόμενα της νοθείας και της ανάδειξης αντιπροσώπων από συνδικάτα φαντάσματα και σφραγίδες.

Ταυτόχρονα, είμαστε απέναντι στην χρησιμοποίηση των συνδικάτων για την υλοποίηση διάφορων προγραμμάτων απασχόλησης, πολύ περισσότερο που αυτά χρησιμοποιούνται για την διεύρυνση ελαστικών και κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας και για την αναπαραγωγή των μηχανισμών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε επίπεδο ΓΣΕΕ και Ε.Κ.

Στο πλαίσιο αυτό το οργανωτικό γραφείο, που θα πρέπει να αναδιοργανωθεί, αλλά και όλα τα συνδικαλιστικά μας στελέχη να κάνουν προσωπική τους υπόθεση τη συγκρότηση του ΜΕΤΑ παντού. Μέχρι το Πάσχα να γίνουν σ’ όλη την Ελλάδα και σ’ όλους τους κλάδους συνελεύσεις του ΜΕΤΑ, όπου θα συζητηθεί η απόφαση του Γενικού Συμβουλίου και θα αποφασιστεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ενεργειών για την παρέμβασή μας σ’ όλα τα σωματεία ευθύνης τους.

Ιδιαίτερος προγραμματισμός πρέπει να υπάρξει για την καταγραφή όλων μεγάλων εργασιακών χώρων, κλάδων και μεγάλων επιχειρήσεων και η δημιουργία συνδικάτων, όπου δεν υπάρχουν και η συγκρότηση ψηφοδελτίων και παρατάξεων όπου υπάρχουν συνδικάτα.

Ταυτόχρονα πρέπει να κάνουμε πιο τολμηρά βήματα στο άνοιγμα της παράταξης μας σε έναν κόσμο που έχει εγκαταλείψει άλλες παρατάξεις, έδωσε τη μάχη μαζί μας για την πολιτική ανατροπή και τη νίκη της Αριστεράς και αν δεν κάνουμε και εμείς ένα βήμα για να συναντηθούμε μέσα από κοινά συνδικαλιστικά σχήματα, θα δώσουμε χρόνο στα λαβωμένα συνδικαλιστικά σχήματα του καταρρέοντος παλιού δικομματισμού να αναδιοργανωθούν.

Στο πλαίσιο αυτό το επόμενο διάστημα θα πάρουμε πρωτοβουλίες συναντήσεων του ΜΕΤΑ, με διάφορες συνδικαλιστικές κινήσεις και πρόσωπα, με στόχο το συντονισμό των κοινών μας δράσεων, ακόμη και την ένταξή τους στο ΜΕΤΑ.