Καταγγελία του ΠΑΜΕ για τη σύλληψη και απέλαση στελέχους της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας από την αστυνομία του Ισραήλ

Αγ. Φιλοθέης 5β, 105 56 Aθήνα
Τηλ. 210 3301842,210 3301847,210 3833786 Fax 210 3802 864
E-mail : pame@pamehellas.gr http://www.pamehellas.gr
17/06/2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία της για τις παράνομες και αυταρχικές μεθόδους, της αστυνομίας του Ισραήλ σε βάρος της συναδέφισσας Αλεξάνδρας Λυμπέρη στελέχους της ΠΣΟ, με τη σύλληψή της στο αεροδρόμιο του Τελ Αβιβ και συνέχεια την απέλασή της.

Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη ενέργεια της κυβέρνησης του κράτους του Ισραήλ σε βάρος της ΠΣΟ.

Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ανεξάρτητο κράτος, ενάντια στο στρατό κατοχής του Ισραήλ που έχει την υποστήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, των κυβερνήσεων των χωρών της Ευρώπης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία – Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία

Tην Κυριακή 5/4 στηρίζουμε την απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στον Μνημονιακό Νόμο (4177/13), που επιτρέπει στα εμπορικά καταστήματα να είναι ανοιχτά τις Κυριακές και καταργεί οριστικά το δικαίωμα της Κυριακάτικης Αργίας, η οποία θεσπίστηκε το 1908 και φτάσαμε το 2015 να την διεκδικούμε ξανά.

Η κατάργηση της Κυριακής – αργίας, επιβλήθηκε από την προηγούμενη Κυβέρνηση, και μετά από υπόδειξη των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων, με στόχο να πάρουν αυτές τον έλεγχο στο εμπόριο αναγκάζοντας τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να βάλουν οριστικό λουκέτο. Η συντριπτική πλειοψηφία των καταστημάτων δεν κατάφερε να καλύψει ούτε τα βασικά έξοδα λειτουργίας. Επίσης οι εργαζόμενοι που εξαναγκάστηκαν να εργαστούν τις Κυριακές, ούτε ρεπό πήραν ούτε πληρώθηκαν και αυτή τη στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι στο Εμπόριο είναι απλήρωτοι και με πολύμηνες καθυστερήσεις μισθών και λοιπών απολαβών.

Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) καλούν τους εργαζόμενους του εμπορικού τομέα να λάβουν μαζικά μέρος στην απεργία στις 5 Απρίλη (Κυριακή των Βαΐων), καθώς και όλους τους καταναλωτές να συμπαρασταθούν σε αυτή την κινητοποίηση και, να μην δώσουν ούτε ένα Ευρώ.

Η Κυριακή αν δεν είναι Αργία θα είναι Απεργία

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)

ΙU 660 (Εργαζόμενοι στο Λιανεμπόριο)

2 Απριλίου 2015

Σκούπες παρά πόδα – Παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης στις Ελληνίδες καθαρίστριες

Παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης στις Ελληνίδες καθαρίστριες

Σκούπες παρά πόδα

Το contra-xreos.gr συμπαραστεκόμενο στον 12μηνο αγώνα των 595 καθαριστριών του υπ. Οικονομικών, θα προβάλλει από σήμερα και κάθε μέρα μέχρι και τις 23 Σεπτεμβρίου, τη διεθνή εβδομάδα κινητοποιήσεων αλληλεγγύης και υποστήριξης, που έχει ήδη πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις.

Εργατικά συνδικάτα αλλά και φεμινιστικές οργανώσεις, στην Ευρώπη αλλά και πέρα από τον Ατλαντικό ή τη Μεσόγειο, μαζί με κοινωνικά κινήματα ή και πολιτικά κόμματα της Αριστεράς τουλάχιστον μιας ντουζίνας χωρών κινητοποιούνται στο πλευρό των Ελληνίδων καθαριστριών σε μια σπάνια, για την εποχή μας, εκδήλωση έμπρακτης διεθνούς αλληλεγγύης σε ένα εργατικό αγώνα.

Σε πολλές από αυτές τις χώρες οι κινητοποιήσεις θα κορυφωθούν στις 20 ή και στις 22 Σεπτεμβρίου με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, συχνά έξω από ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, στις οποίες θα κυριαρχεί ο επαγγελματικός εξοπλισμός των απανταχού γης καθαριστριών: οι σκούπες, οι σφουγγαρίστρες και τα κόκκινα γάντια τους!…
Η διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης στις 595 Ελληνίδες καθαρίστριες ξεκίνησε και οφείλει πολλά στα συνδικάτα – και κυρίως, στην Εργατική Συνομοσπονδία Intersindical – και τα κινήματα της Βαλένθια και γενικότερα της Καταλονίας, μιας περιοχής της Ευρώπης που αντιστέκεται μαχητικά στις νεοφιλελεύθερες, καταστροφικές πολιτικές.
Η αφίσα που καλεί (στα καταλάνικα) σε «σκούπισμα» των Σαμαρά – Βενιζέλου και διπλή διαδήλωση στις 22 Σεπτεμβρίου, το πρωί στο ελληνικό προξενείο και το βράδυ στη μεγάλη πλατεία μπροστά στο δημαρχείο της πόλης, υπογράφεται από την «Πορεία της Αξιοπρέπειας» που συσπειρώνει όλα τα κινήματα, τα μαχητικά συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς.

Φυσικά, όπως τείνει πια να γίνει κανόνας στη σημερινή Καταλονία και όλη την Ισπανία,οι διαδηλώσεις είναι αυστηρά ενωτικές…γεγονός που όμως δεν εμποδίζει κανέναν να βγάλει και τις δικές του αφίσες, όπως συμβαίνει με αυτή της αναρχοσυνδικαλιστικής συνομοσπονδίας CGT.
Μπορεί οι φεμινίστριες της Παγκόσμια Πορεία Γυναικών της Βαλένθια να μην έβγαλαν αφίσα, αλλά το μήνυμα που συνοδεύει την «υποστήριξη και την αλληλεγγύη» τους στις καθαρίστριες μας είναι εύγλωττο και γραμμένο με κεφαλαία: «Εμπρός συντρόφισσες. Μαζί μπορούμε!!!!»

Τέλος, μια ιδέα για τις διαστάσεις που έχει πάρει στο Ισπανικό Κράτος η καμπάνια αλληλεγγύης με τις «δικές μας» 595 καθαρίστριες δίνει και το γεγονός ότι διαθέτει και Facebook! Κάντε κλικ στο Limpiadoras Griegas … και θα δείτε.

13 Σεπτέμβρη: Πανευρωπαϊκή μέρα αλληλεγγύης στους εργάτες του ΙΚΕΑ στην Πιατσέντσα (Ιταλία)

13 Σεπτέμβρη: Πανευρωπαϊκή μέρα αλληλεγγύης στους εργάτες του ΙΚΕΑ στην Πιατσέντσα (Ιταλία)

«Ένα πλήγμα σε έναν είναι πλήγμα σε όλους»

«Πάρε μια παραδοσιακή απεργία στην οποία ανεμίζεις μια σημαία ή σκαρφαλώνεις σε μια στέγη για να διαμαρτυρηθείς. Μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή εκεί, τίποτα δε θα αλλάξει. Όχι άλλες απεργίες πείνας! Είναι καιρός ο εργοδότης να πεινάσει! Όσο για μας, εμείς υποφέρουμε αρκετά καθημερινά στον χώρο εργασίας. Αυτός δεν είναι μόνο ο δικός μας αγώνας, είναι ο αγώνας του καθενός από μας μέσα στην κρίση: αν νικήσουμε σε ένα μέρος, τα πράγματα γίνονται καλύτερα για όλους μας»

(Από συνέντευξη του Μοχάμετ Αραφάτ, εργάτη στον κλάδο των logistics, 1/1/2013)

Από το 2008 στην Ιταλία γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις στον κλάδο των logistics (μεταφορά και συσκευασία). Στον κλάδο αυτό οι εργάτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστες, δουλεύουν για μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες μέσω ενός συστήματος υπεργολαβιών, που χρησιμοποιείται από τις εταιρίες για να αποφύγουν τη συμμόρφωση με τις συλλογικές συμβάσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτές για τους εργάτες. Οι εργάτες με τους αγώνες τους διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, δίκαιες αμοιβές, αξιοπρέπεια στην εργασία.

Οι εργάτες που δουλεύουν για λογαριασμό του ΙΚΕΑ δεν αποτελούν εξαίρεση. Δεν είναι άμεσα απασχολούμενοι από την εταιρία επίπλων, παρά δουλεύουν μέσω υπεργολαβιών. Στα μέσα Οκτώβρη 2012 οι εργάτες στις εγκαταστάσεις του ΙΚΕΑ στην Πιατσέντσα της Βόρειας Ιταλίας κατέβηκαν σε απεργία εναντίον των πενιχρών τους αμοιβών και για ίση κατανομή του φόρτου εργασίας. Η Πιατσέντσα αποτελεί για το ΙΚΕΑ έναν μεγάλο διαμετακομιστικό κόμβο μέσω του οποίου τα προϊόντα της εταιρίας διανέμονται σε όλη τη Μεσόγειο, και στην Ελλάδα.

Η αντίδραση της κοινοπραξίας των εργολάβων και του ΙΚΕΑ ήταν η άρνηση κάθε διαπραγμάτευσης, οι απειλές και τελικά η απόλυση 107 εργαζομένων.

Μετά από μήνες αγώνων, οι εργάτες επαναπροσλήφθηκαν τον Γενάρη του 2013. Αλλά το ΙΚΕΑ δεν ήταν διατεθειμένο να δεχτεί το χτύπημα. Τον περασμένο Μάη 33 από τους πιο ενεργούς συνδικαλισμένους εργάτες τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, και ύστερα οι 24 από αυτούς απολύθηκαν.

Ως απάντηση, τα μεγάλα συνδικάτα βάσης του κλάδου, SI Cobas και ADL Cobas κήρυξαν την 26η Ιούλη ως εθνική μέρα αλληλεγγύης. Οργανώθηκαν μεγάλες συγκεντρώσεις σε 13 πόλεις εντός των ιταλικών συνόρων αλλά και στην Ισπανία, τη Γερμανία και την Αυστρία.

Μπροστά στην άρνηση του ΙΚΕΑ να υποχωρήσει οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγυοι συνεχίζουν τον αγώνα. Στις 13 Σεπτέμβρη οργανώνουν μια μεγάλη διαδήλωση στην Πιατσέντσα.

Την περίοδο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε με τους εργάτες όλου του κόσμου. Δε βιώνουμε απλά την ίδια εκμετάλλευση παρά, όλο και συχνότερα, έχουμε απέναντί μας τις ίδιες πολυεθνικές εταιρίες ως εργοδότες. Ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στον κλάδο των logistics είναι αναγκαίο να στηριχτούν από όλους μας, γιατί ο κλάδος αυτός έχει κομβικό ρόλο στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων και, συνεπώς, στην ολοκλήρωση αυτού που ονομάζουμε παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Η αντίσταση στην υποτίμηση της εργασίας μας προϋποθέτει την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των εργατών, ντόπιων και μεταναστών, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Κάθε νικηφόρος αγώνας σε κάθε μέρος του κόσμου είναι μια νίκη για όλους μας. Ας βάλουμε τα θεμέλια για έναν αληθινό διεθνισμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΙΚΕΑ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΕΝΤΣΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΕ)

ΑΘΗΝΑ / ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ / ΙΩΑΝΝΙΝΑ

http://ese.espiv.net/2014/09/12/11091406/

Απεργιακός αγώνας στο Ritzy Cinema στο Μπρίνξτον της Μεγάλης Βρετανίας

Το «Ritzy Cinema» είναι ένα μποέμ-εναλλακτικό παλαιομοδίτικο σινεμά, αρκετά ακριβό. Οι μισθοί των εργαζομένων είναι πολύ χαμηλοί. Αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα, αν συνυπολογιστεί το ακριβό κόστος ζωής στο Λονδίνο. Η εργοδοσία αποσύρθηκε μονομερώς από τις διαπραγματεύσεις με το Εθνικό Συνδικάτο των Εργαζομένων (BECTU). Προσέφερε αύξηση 4% στους μισθούς…. πολύ κάτω από τους ρυθμούς αύξησης της ακρίβειας.
Στα πλακάτ που κρατάνε οι εργαζόμενοι, διακρίνεται το σύνθημα, «living worker – living wage», που σημαίνει «ζωντανός εργάτης- ζωντανός (πραγματικός) μισθός». Το BECTU καλεί σε μποϊκοτάζ της αλυσίδας «Picturehouse Cinemas», μέχρι να βρεθεί συμφωνία με τους εργαζόμενους στο «Ritzy Cinema».

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ στο Cinema Workers’ Solidarity στη σελίδα https://www.facebook.com/CineSolGB

Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW Λίβερπουλ) οργανώνουν δράσεις αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο «Ritzy Cinema».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ Επιμέλεια: Δημήτρης Κατσορίδας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ.
ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ

Επιμέλεια: Δημήτρης Κατσορίδας

1. Η καθιέρωση της εργατικής πρωτομαγιάς

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ είναι η μοναδική επέτειος, η οποία είναι αποδεκτή από όλους τους εργαζόμενους όλων των χωρών, χρωμάτων και φυλών. Είναι μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, ενάντια σε όσους εμποδίζουν τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Πολλοί προσπάθησαν να παραχαράξουν το νόημα της εργατικής Πρωτο¬μα¬γιάς και να την μετατρέψουν σε μέρα λουλουδιών, ενώ άλλοι κατάφεραν να την μετατρέψουν σε τυποποιημένη εκδήλωση και αργία. Όλοι εκείνοι, όμως, που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, αγωνιούν για το μέγεθος την μαχητικότητα και κυρίως την ενότητα των εργατικών συγκεντρώσεων κάθε Πρωτομαγιά.

Στην εργατική πρωτομαγιά επιτέθηκαν όλα τα καθεστώτα του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ θέλουν να την εξαφανίσουν, και όχι τυχαία. Εξάλλου, από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκινά το 1865 όταν το αίτημα του οκταώρου τέθηκε από τα σωματεία των Η.Π.Α., αμέσως μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.

Το 1874 η Βιομηχανική Αδελφότητα των συνδικάτων ζητούσε το 8ωρο με λευκή απεργία.

Το 1881 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία των Εργατικών Ενώσεων, η οποία το 1885 μετονομάστηκε σε Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AMERICAN FEDERATION OF LABOR-AFL), η οποία είναι η βασικότερη οργάνωση των εργαζομένων, από τότε, στις Η.Π.Α.

Το 1885 η AMERICAN FEDERATION OF LABOR αποφάσισε να υποστηρίξει το αίτημα της 8ωρης εργασίας με πανεργατική απεργία την 1 Μαΐου 1886. Έτσι, άρχισε ο αγώνας για το οκτάωρο από το Σικάγο, όπου υπήρχαν ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Απείργησαν 350.000 εργάτες σε όλη την περιοχή. Οι 185.000, κυρίως οι οικοδόμοι, πέτυχαν τελικά την εφαρμογή του οκτάωρου.

Στις 3 Μαΐου έξι εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλη¬σε μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, στο Χάρβεστερ. Τα συνδι¬κάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επομένη, 4 Μαΐου, στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. Η αστυνομία επιτέθηκε κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος, άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες, ενώ πολλοί άλλοι εργάτες τραυματί¬στηκαν. Η αστυ¬νομία συνέλαβε πολλά εργατικά στελέχη. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Από αυτούς οι Μίκαελ Σβαμπ, Όσκαρ Νιμπ και Σάμουελ Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση. Ο Λούϊς Λίνγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ενώ ο Αύγουστος Σπάϊς, Άντολφ Φίντεν, Τζώρτζ Ένγκελ και Άλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

Το 1888, η AMERICAN FEDERATION OF LABOR καθιερώνει την 1η Μαΐου ημέρα εργατικών διεκδικήσεων.

Το 1890, με την ευκαιρία του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, στο Παρίσι, σοσιαλιστές και συνδικαλιστές από διάφορες χώρες αποφασίζουν να καθιερωθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων σε όλες τις χώρες, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1890. Η απόφαση καταλήγει: «…Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, με τρόπο, ώστε, συγχρόνως σε όλες τις χώρες και όλες τις πόλεις, οι εργάτες να θέτουν την ίδια μέρα στις δημόσιες αρχές τη νομοθετική μείωση της εργασίας σε 8 ώρες καθώς και την εφαρμογή των άλλων επίσης αποφάσεων του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού … Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών θα πραγματοποιούν αυτήν την εκδήλωση στις συνθήκες που τους επιβάλλονται από την ειδική κατάσταση της χώρας τους».

H ΑΠΟΛΟΓΙΑ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΠΑΪΣ
Απόσπασμα από την απολογία του Αυγούστου Σπάϊς στο δικαστήριο του Σικάγου για τα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του 1886

Κύριοι Δικαστές,
Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια «πτωχοί τω πνεύματι». Σε παρόμοια περίπτωση μας κρεμάτε με το δίκιο σας. Έπειτα αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάνετε. Κρεμάστε μας! Μα περιμένετε, εγώ σας το αγγέλλω. Τεντώνετε ένα σχοινί. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, απ’ όλες τις μεριές σας, θεριεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε κυριολεκτικά πάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Μπορείτε να το αγνοείτε. Δεν θα την αποφύγετε.
Αν θέλετε να απαλλαχτείτε μια για πάντα, απ’ όλους τους «συνωμότες», απαλλαγείτε πρώτ’ απ’ αυτά τα αφεντικά της πλουτοκρατίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας, που δεν πληρώθηκε. Είναι αυτό που σεις αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου». «Εθνικού»; Ποία ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε. Κάμετε κάτι καλύτερο. Καταργήστε τα τρένα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια. Πριν απ’ όλα καταργήστε τον εαυτό σας. Θα είναι το συντομότερο απ’ όλα. Γιατί; Γιατί εσείς είστε με τη συμπεριφορά σας οι πρώτοι πράκτορες της επανάστασης. Καταργήστε την αρπαγή και το πλιάτσικο κύριοι μου.
Μα αυτό είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, που προτιμάνε να απολαμβάνουν το παν, δίχως να κάνουν απολύτως τίποτε. Απ’ αυτήν ακριβώς την τάξη, πάμε να απαλλαγούμε. Κοιτάξετε τους εργάτες, έχουν πετσοκοφτεί κι’ εσείς ω χριστιανοί μα και καλοί μου ευγενικοί μπουρζουάδες, εσείς είστε οι κοινωνικοί γύπες που τρώτε τη σάρκα των πτωμάτων. Θα θέλατε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στα στενοσόκακα τούτης της πολιτείας, όπου ξεμετράνε τις μέρες τους, οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου; Θα θέλατε να κατεβούμε μαζί στις μίνες του Χανινκ-Βάλεϋ. Δεν θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε πτώματα που άρχισαν να αποσυντίθενται.
Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελος τους, τις εφευρέσεις και τα επινοήματα του νου. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοι τους, θύματα του πλούτου των και της καλοπέρασης τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού. Την ίδια την υγεία των ανηλίκων. Με την πολλή δουλειά δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Κι’ αυτοί οι άνθρωποι να που λέγονται Χριστιανοί. Πραγματικά, πούροι Χριστιανοί.
Παραβήκαμε το νόμο για να δείξουμε στο Λαό, κατά ποιο τρόπο οι θεσμοί αυτοί αποβλέπουν συστηματικά σ’ ένα σκοπό: να εγκαθιδρύσουν στη χώρα μια ολιγαρχία παρόμοια της οποίας δεν στάθηκε καμιά πιο κτηνώδης, πιο δυνατή, πουθενά ποτέ στη Γη. Να δείξουμε ότι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής γίνεται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Όχι για σκοπούς κερδοσκοπικούς, αλλά για το καλό όλων. Τούτο δω δεν είναι όραμα αιθέριο καθώς νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην ιστορία που ότι ήταν να γίνει, έγινε. …
Και τώρα οι ιδέες που εδώ υπερασπίζω μάθετε είναι δικές μου.
Είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, μου είναι αδύνατο να τις εγκαταλείψω. Δεν είναι ρούχα να τα βγάλεις και να τα παρατήσεις. Μα αν μπορούσα πάλι δεν θα τις άφηνα. Σας περιφρονάμε μπροστά στο θάνατο! Η αλήθεια που κρεμάστηκε στο πρόσωπο του Σωκράτη, του Χριστού, του Τζιορντάνο Μπρούνο, του Χιούς, του Γαλιλαίου, ζει ακόμη, δεν πέθανε. Πολλοί άλλοι μαζί τους, που ο αριθμός τους είναι ατέρμονη λεγεώνα, μας πρόλαβαν σε τούτη την οδό. Ιδέτε μας! Είμαστε έτοιμοι καθ’ όλα να τους ακολουθήσουμε στη μεγάλη πορεία!
Αύγουστος Σπάϊς, 1886

2. Η εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα. Οι κυριότερες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις χρονολογικά*

Στην Ελλάδα, η εργατική πρωτομαγιά γιορτάζεται από την πρώτη στιγμή, από τότε που καθιερώθηκε με απόφαση της Β΄ Σοσιαλιστικής Διεθνούς το 1890.
Τα πρώτα χρόνια, υπήρχε ένας διάχυτος φόβος από τους κρατούντες, επειδή ακόμη δεν ήξεραν τι ακριβώς είναι αυτός ο εορτασμός.
Όμως, μετά το 1918, και αφού έχει ιδρυθεί η ΓΣΕΕ και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), το οποίο το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, οι εκδηλώσεις της εργατικής πρωτομαγιάς χτυπιόνταν βάρβαρα, επειδή θεωρούνταν από το κράτος και τους εργοδότες ως μια ταξική μέρα και άρα κομμάτι της ανατροπής.
Πολλές φορές, η καταστολή των πρωτομαγιάτικων εργατικών εκδηλώσεων οφειλόταν στον φόβο των κρατούντων. Γι’ αυτό ήθελαν να τις εμποδίσουν. Έτσι, η καταστολή ασκούνταν προκειμένου να αποτρέψουν τον κόσμο να απεργήσει.
Να επισημάνουμε ότι η έλλειψη μαζικού χαρακτήρα τους δεν είναι σημερινό, μόνο, φαινόμενο. Είχε συμβεί και άλλες φορές. Είχε συμβεί και την περίοδο του Μεσοπολέμου, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή του «Ιδιώνυμου», στις 31 Ιανουαρίου 1930. Ο νόμος αυτός χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα εναντίον του εργατικού κινήματος. Μάλιστα, έξι στους δέκα καταδικασθέντες στην περίοδο 1927-1937, με την κατηγορία για εγκλήματα κατά της ασφάλειας του κράτους, ανήκαν στην εργατική τάξη. Με την επίκληση αυτού του νόμου διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις της χώρας προς τα τέλη του 1930.
Συνήθως, όταν δεν υπήρχαν έντονα κοινωνικά προβλήματα ή μετά από κρίσεις του συνδικαλιστικού κινήματος ή ήττες, οι συγκεντρώσεις δεν είχαν ιδιαίτερα μαζικό χαρακτήρα. Τότε, το σύστημα σπεύδει να πει ότι «η 1η Μάη πεθαίνει», άσχετα, αν αμέσως μετά, με την πρώτη απεργία, μπορεί να συμμετέχουν χιλιάδες εργαζομένων. Αντίθετα, οι εργατικές πρωτομαγιές, αποκτούν μαζικότητα όταν υπάρχει κάποιο επίμαχο πρόβλημα και ιδιαίτερα όταν οξύνεται η ταξική πάλη. Δεν είναι τυχαίο σε ποιες περιόδους υπήρχε μαζικότητα, όπως, για παράδειγμα, μετά την πτώση της δικτατορίας ή την πρωτομαγιά του 1982, μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβρη του 1981, όπου υπήρχε μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού και αποκατάστασης της ομαλότητας στο εσωτερικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ας δούμε, όμως, εν τάχει, κάποιες βασικές πρωτομαγιάτικες εργατικές απεργίες, στην Ελλάδα:
1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».
1892: Την Πρωτομαγιά περίπου 30 σοσιαλιστές με επικεφαλής τον Σταύρο Καλλέργη «συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Σταδίου και διαμαρτυρήθηκαν κατά του πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος».
1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν, περίπου, 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο. Υπέγραψαν ψήφισμα το οποίο αναφέρει: «1.Την Κυριακή καθ’ όλην την ημέρα να κλείνουν τα καταστήματα 2. Να περιορισθεί η εργασία των εργατών εις οκτώ ώρας από δώδεκα που εργάζονται 3. Οι εν τη εργασία παθόντες εργάται να συντρέχωνται υπό του Κράτους και των συναδέλφων των».
1894: Η Πρωτομαγιά εορτάστηκε από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και την ομάδα του Πλάτωνος Δρακούλη. Περισσότερα από 1.000 άτομα συμμετείχαν με κόκκινες κονκάρδες. Γύρω-γύρω παρακολουθούσε δύναμη της Χωροφυλακής.
1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1911: Η Πρωτομαγιά του 1911 γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη με μεγαλοπρέπεια. «Εις την μεγάλην παρέλασιν της Θεσσαλονίκης έλαβον μέρος Ισραηλίται, Βούλγαροι, Έλληνες και Τούρκοι. Τέσσαρες μουσικαί ετοποθετήθησαν μεταξύ των χιλιάδων διαδηλωτών, κατατεταγμένων κατά επάγγελμα, τα λάβαρα ήσαν όλα ερυθρά, σοσιαλιστικά, η δε Διεθνής, ο σοσιαλιστικός ύμνος, ήρχισε εις διάφορες γλώσσες ταυτοχρόνως. 12.000 απήργησαν, 7.000 παρήλασαν. Αι αρχαί απεφάσισαν να επέμβουν. Διετάχθη η σύλληψις των Σαμουήλ Γιονά, Σαμπετάι Λεβή, Ιχσάν και Αβραάμ Μπεναρόγια».
1919: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στις μεγάλες πόλεις της χώρας εκτός από Αθήνα και Πειραιά, όπου απαγορεύτηκε κάθε συγκέντρωση. Πραγματοποιείται η πρώτη διάσπαση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ). Από τα 11 μέλη της Διοίκησης οι 5 είναι υπέρ του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και οι άλλοι 6 υπακούουν στην κυβερνητική πολιτική του Βενιζέλου.
1921: Στις 18 Απριλίου 1921 (με το παλιό ημερολόγιο) έγιναν οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αρχές είχαν απαγορεύσει όλες τις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Με έκκληση, όμως, του ΣΕΚΕ(Κομμουνιστικό) και των σωματείων, οι εργάτες κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και γίνονται συγκρούσεις με την αστυνομία. Την ίδια μέρα ένα σύνταγμα στρατού που πήγαινε για το Μέτωπο της Μικράς Ασίας στασίασε και στρατιώτες συνα¬δελφώθηκαν με τους εργάτες προς μεγάλο τρόμο της κυβέρνησης. Οι αρχές κήρυξαν το στρατιωτικό νόμο και κατάφεραν να επιβάλουν την «τάξη»!
1922: Την Πρωτομαγιά του 1922 τα εργατικά συνδικάτα είχαν αναγγείλει ότι θα κατέβουν σε απεργίες και θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις. Η Ναυτεργατική Ομοσπονδία αποφάσισε να γίνει απεργία στα καράβια από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα και όλα τα πλοία να σημαιοστολιστούν. Τα καράβια που ταξίδευαν στο ανοικτό πέλαγος να κάνουν 10λεπτη στάση του πλου τους. Υπήρξαν, όμως, και αντιδράσεις άλλων οργανώσεων που βρισκόντουσαν κάτω από τον κυβερνητικό έλεγχο. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών (ΕΚΑ) αρνήθηκε να συμμετάσχει στην απεργία.
1923: Η Πρωτομαγιά γιορτάζεται στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Αντιπροσωπεύθηκαν 40 σωματεία του Εργατικού Κέντρου Πειραιώς και 20 των Αθηνών. Κύρια αιτήματα είναι οι αυξήσεις των μισθών, η εφαρμογή του 8ώρου και η δημιουργία Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας.
1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει ο στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται μπροστά στο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Ο στρατιωτικός διοικητής αρνήθηκε να τους δώσει την άδεια και τους έστελνε για τον εορτασμό στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Οι εργάτες έσπρωξαν τους στρατιώτες. Ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων δίνει εντολή στην πυροσβεστική αντλία να καταβρέξει τους διαδηλωτές. Αυτοί, όμως, επιμένουν και τότε δίνει εντολή στο ιππικό να επιτεθεί εναντίον τους. Τους διασκορπίζουν και τους κυνηγάνε προς τις οδούς Αιόλου και Αθηνάς. Σκοτώνουν έναν εργάτη και τραυματίζουν 12. Στις συγκρούσεις τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.
1926: Η Πρωτομαγιά μετετέθη να εορτασθεί στις 4 Μαΐου, ημέρα Τρίτη. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Πόντιοι κομμουνιστές εργάτες έψαλλαν για πρώτη φορά τον ύμνο της Διεθνούς σε ποντιακή διάλεκτο.
1932: Η Πρωτομαγιά συμπίπτει με την ημέρα του Πάσχα. Έγινε προσπάθεια συγκέντρωσης στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Επενέβη η αστυνομία και τους διέλυσε.
1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Οι αιτίες της εξέγερσης ήταν η ακρίβεια στα ήδη πρώτης ανάγκης, οι χαμηλοί μισθοί, τα αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα που τροφοδοτούσαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, καθώς επίσης η αυταρχική συμπεριφορά του κράτους και της Αστυνομίας απέναντι στα χρόνια εργατικά αιτήματα. Όμως, η σπίθα άναψε από τον κλάδο των καπνεργατών, ο οποίος αντιμετώπιζε εκτεταμένη ανεργία και είχε ξεκινήσει απεργία από τις 29 Απριλίου. Με τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς η απεργία των καπνεργατών επεκτείνεται στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στον Λαγκαδά, στον Βόλο και στην Καρδίτσα. Η εξέγερση, η οποία γενικεύεται, φαίνεται τελικά ως η μόνη λύση για τα φτωχά εργατικά-λαϊκά στρώματα. Στις 9 Μαΐου κηρύσσεται η μεγάλη γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς. Τελικά, η εξέγερση καταστέλλεται βίαια με 12 νεκρούς (κατ’ άλλους 16) και δεκάδες τραυματίες εργάτες και εργάτριες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο». Στις 4 Αυγούστου, του ίδιου έτους, γίνεται η δικτατορία του Μεταξά. Κρατικοποιούνται οι εργατικές οργανώσεις και απαγορεύονται οι εκδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις.
1942: Οι αρχές Κατοχής (ιταλικές και γερμανικές) απαγόρευσαν οποιαδήποτε εκδήλωση για την Πρωτομαγιά. Όμως, 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά, καθώς και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.
1943: Εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά έγιναν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, παρά τις απαγορεύσεις από την Κατοχική κυβέρνηση. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν μερικές «πεταχτές» συγκεντρώσεις στα γρήγορα με ένα μικρό λόγο σε αγορά ή σε άλλο μέρος με κόσμο.
1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Φαίνεται καθαρά πια η ήττα του φασιστικού-ναζιστικού άξονα και οι στρατιωτικές αρχές εντείνουν την τρομοκρατία. Την Πρωτομαγιά του 1944 πήραν 200 κρατούμενους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τους οδήγησαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και τους πολυβολούσαν κατά ομάδες 20 κρατουμένων από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δύο το μεσημέρι. Έπεσαν όλοι ηρωικά, τραγουδώντας για την Λευτεριά.
1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν, περίπου, 40.000 άτομα. Αριθμός που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη.

Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, μόνο τις χρονιές 1945-46 εορτάσθηκε ελεύθερα η εργατική πρωτομαγιά, με μεγάλες και ανοικτές εργατικές συγκεντρώσεις. Στις 27 Ιουνίου 1946, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), κατόπιν κρατικής παρέμβασης, ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, προκαλώντας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιβάλλοντας στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ τον, συντηρητικών απόψεων, Φ. Μακρή και την παράταξή του. Από εκεί και μετά αρχίζει μια περίοδος για τα συνδικάτα, η οποία χαρακτηρίζεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, κρατικές-αστυνομικές παρεμβάσεις, έλεγχο του επίσημου συνδικαλισμού (της ΓΣΕΕ) από τον εργατοπατερισμό, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που χρησιμοποιούνται ως μέσο εκφοβισμού των πολιτών, διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις συνδικαλιστών, περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, λειτουργία του συνδικαλιστικού τμήματος της Ασφάλειας, εργοδοτική τρομοκρατία, καθώς επίσης διαγραφή από τη δύναμη της ΓΣΕΕ όσων συνδικαλιστικών οργανώσεων επηρεάζονται από την Αριστερά. Ένα από τα κατασταλτικά μέτρα ήταν και η απαγόρευση συγκέντρωσης σε ανοιχτό χώρο, άρα και του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς.
Όλα αυτά τα μέτρα είχαν καταστροφικές συνέπειες για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο δε Φ. Μακρής θα παραμείνει στη Διοίκηση της ΓΣΕΕ επί εικοσαετίας, με εξαίρεση την περίοδο 1964-66.
Οι συγκεντρώσεις της ομάδας Μακρή που ελέγχει τη ΓΣΕΕ δεν αφήνουν στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν να παρευρίσκονται σωματεία και συνδικαλιστές, που δεν είναι της επιρροής τους. Γι’ αυτό σε αρκετές περιπτώσεις τα διαγραμμένα σωματεία από την ΓΣΕΕ ή και αυτά που δεν συμφωνούν μαζί της, τα αντιπολιτευόμενα, δημιουργούν οριζόντιες μορφές συνεργασίας και συντονισμού, πραγματοποιώντας τις δικές τους πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε διάφορους άλλους κλειστούς χώρους (π.χ. θέατρα), καλώντας τους εργαζόμενους να απεργήσουν.

1960: Μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως η πρώτη ενωτική πρωτομαγιά, έστω και αν γίνεται κάτω από την ΓΣΕΕ του Φ. Μακρή. Επίσης, είναι και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης της δεξιάς (ΕΡΕ) να δώσει άδεια για ανοικτή συγκέντρωση. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες τραυματίες. Όμως, από εκείνη την περίοδο φαίνεται ότι κάτι πάει να αλλάξει. Η άνοδος της Αριστεράς (ΕΔΑ), η μαχητικότητα των οικοδόμων, οι οποίοι τίθενται στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, η ίδρυση, τον Φεβρουάριο του 1962, της Κίνησης των 115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων (ΣΕΟ-115), η αύξηση των απεργιακών αγώνων, οι κινητοποιήσεις των Ιουλιανών του 1965 κλπ, συνέβαλαν στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος και έδωσαν θάρρος στο λαό και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
1963-67: Το 1963, για πρώτη φορά από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, τα οποία ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι) παρά την προσπάθεια της ομάδας του Μακρή να την εμποδίσουν. Γενικά, όλη αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις, αποδεικνύοντας την αλλαγή του πολιτικού κλίματος που επέρχεται μετά από την απαγόρευση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών τόσων χρόνων κρατικής τρομοκρατίας. Αυτή η έντονη εργατική δραστηριότητα της δεκαετίας του 1960 διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου όπου απαγορεύει κάθε συγκέντρωση. Με τον Νόμο 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την εργατική πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.
1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες εργαζομένων. Μάλιστα, ο εορτασμός της ήταν ενωτικός και οργανώθηκε τόσο από την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ, μέσω των Εργατικών Κέντρων Αθήνας και Πειραιά, όσο και από τη συμμετοχή όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων της Αριστεράς.
1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ/ΠΑΣΟΚ, ΕΣΑΚ-Σ/ΚΚΕ, ΑΕΜ/ΚΚΕεσωτερικού) γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικοί λόγοι είναι η άρνηση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.
1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως. Εν τω μεταξύ έχει εκλεγεί, στις 18 Οκτώβρη 1981 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία δείχνει διάθεση να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ψηφίζει τον Νόμο 1264, καταργώντας τον Νόμο 330/76, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της ομαλότητας στο εσωτερικό του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, τα συνδικάτα μπόρεσαν να προβούν σε εκκαθάριση των συνδικαλιστικών τους μητρώων από τα σωματεία-σφραγίδες και στην οργάνωση γνήσιου συνεδρίου της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
1986: Χωριστή πρωτομαγιά, εξαιτίας νέας κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 1985 (περιορισμός της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής-ΑΤΑ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, αυξήσεις των τιμολογίων των Δημοσίων Οργανισμών) προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Σημειώνονται σημαντικές μεταβολές στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ, όπου η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά, δηλαδή στη συνεργασία επτά στελεχών της ΠΑΣΚΕ που διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησης με τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ (ΕΣΑΚ-Σ) και του ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού). Κατόπιν δικαστικής απόφασης ανατρέπεται η εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ και διορίζεται νέα μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ, εφόσον η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Έτσι, επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο, η οποία οδηγεί και σε δύο διαφορετικές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις: της ΓΣΕΕ στο Πεδίον του Άρεως και των άλλων παρατάξεων στις Στήλες του Ολυμπίου Διός. Η αποκατάσταση στην ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος επέρχεται το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
1989 έως σήμερα: Παρ’ ότι από το 1989 και μετά, οι συγκεντρώσεις είναι ενωτικές, εντούτοις, αρχίζει να παρουσιάζεται μια κάμψη των συγκεντρώσεων της πρωτομαγιάς, η οποία εκδηλώνεται με την όλο και μικρότερη και χωρίς ενθουσιασμό συμμετοχή των εργαζομένων. Η απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται πλέον φανερή. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων χειροτερεύει, ενώ αποδομούνται συνεχώς οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση αυτή επιτείνεται από τις χωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις.
Όμως, στις σημερινές συνθήκες επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και του ασφυκτικού ελέγχου από το Δ.Ν.Τ., η αποκατάσταση της ενότητας της εργατικής τάξης και η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι βασικές προϋποθέσεις, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η επίθεση των κρατούντων και να απομονωθούν οι συναινετικές διαθέσεις της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.

1η ΜΑΗ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ και ΑΓΩΝΑ

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΚΛΑΔΟΥ UNI-EUROPA FINANCE

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
UNI-EUROPA FINANCE
24 & 25 Οκτωβρίου 2013
Αθήνα, Ξενοδοχείο DIVANI CARAVEL
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΟΤΟΕ
Στις 24 & 25 Οκτωβρίου 2013, 180 συνδικαλιστές του χρηματοπιστωτικού κλάδου από όλες τις χώρες της Ευρώπης θα συνεδριάσουν με κεντρικό θέμα :
“Το μέλλον του χρηματοπιστωτικού κλάδου
Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος στην υπηρεσία της κοινωνίας”
Η συνδιάσκεψη πραγματοποιείται στην Αθήνα μετά από πρωτοβουλία της UNI Europa Finance και της ΟΤΟΕ, προκειμένου οι συνάδελφοι από την Ευρώπη να δείξουν την έμπρακτη συμπαράστασή τους στους συναδέλφους του Χρηματοπιστωτικού Τομέα στη χώρα μας, που δοκιμάζεται από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας των μνημονίων και τις επιθέσεις στα εργασιακά, ασφαλιστικά και συλλογικά δικαιώματα.
Η UNI-Europa Finance, μέλος της οποίας είναι η ΟΤΟΕ, αποτελεί τμήμα της UNI EUROPA, που εκπροσωπεί 7.000.000 εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα σ’ όλη την Ευρώπη.
Κεντρική θέση της UNI-Europa Finance είναι η ρύθμιση και η εποπτεία του χρηματοπιστωτικού τομέα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις όμως, δεν γίνονται στην σωστή κατεύθυνση. Ο σκιώδης τραπεζικός τομέας στην Ευρώπη, αναπτύσσεται ταχύτατα. Η ενοποίηση στον τραπεζικό τομέα είναι σε εξέλιξη, με συνέπεια οι μεγάλες τράπεζες να γίνονται μεγαλύτερες και οι μικρές (αλλά υγιείς) να εξαφανίζονται σιγά-σιγά, στο όνομα και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Οι επιχειρήσεις του χρηματοοικονομικού τομέα αποκλείουν μεγάλες ομάδες καταναλωτών χρηματοοικονομικών προϊόντων και επικεντρώνονται στους λίγους πλούσιους. Ο χρηματοοικονομικός τομέας συρρικνώνει τον αριθμό των εργαζομένων και τα καταστήματα των τραπεζών, σε βάρος της καλής ποιότητας υπηρεσιών προς όλους τους πελάτες.
Είναι ανάγκη, οι κυβερνήσεις να συνεργαστούν με τα συνδικάτα, ώστε ο χρηματοπιστωτικός τομέας , που αφορά ολόκληρη την κοινωνία, να υπηρετεί την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη.
Εκτός από τις ευρωπαϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η συνδιάσκεψη θα ασχοληθεί επίσης με τις υπεύθυνες πωλήσεις χρηματοπιστωτικών προϊόντων, τα Ευρωπαϊκά Εργασιακά Συμβούλια και το ρόλο τους στη δημιουργία ενός βιώσιμου Χρηματοπιστωτικού τομέα, τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Διάλογο, την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, τον συντονισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων στις Κεντρικές Τράπεζες εν όψει της τραπεζική ενοποίησης κ.α.
Σας καλούμε να παρακολουθήσετε την έναρξη των εργασιών της Πανευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης, που με μεγάλη χαρά συνδιοργανώνει η ΟΤΟΕ στην Αθήνα, ελπίζοντας να συμβάλλει με τις παρεμβάσεις της ουσιαστικά στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων, για την προώθηση πολιτικών που θα είναι προς όφελος των εργαζομένων του Χρηματοπιστωτικού Τομέα, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Παρεμβάσεις του συνδικάτου Γραφιστικών Τεχνών, Επικοινωνίας και Θεάματος της CNT-AIT Μαδρίτης έξω από το κεντρικό βιβλιοπωλείο La Librería

http://www.cnt.es/noticias/gr%C3%A1ficas-%E2%80%93-madrid-cr%C3%B3nica-y-fotos-de-las-concentraciones-en-%E2%80%9Cla-librer%C3%AD%E2%80%9D

Στο παραπάνω λινκ θα βρείτε ενημέρωση, φωτογραφίες και βίντεο από τις παρεμβάσεις του συνδικάτου Γραφιστικών Τεχνών, Επικοινωνίας και Θεάματος της CNT-AIT Μαδρίτης έξω από το κεντρικό βιβλιοπωλείο La Librería, το Σάββατο 20 Απριλίου και την Τρίτη 23 Απριλίου (που γιορτάζεται στην Ισπανία η μέρα του βιβλίου και διοργανώνονται σε πολλές πόλεις παζάρια με βιβλία στο δρόμο). Οι συγκεντρωμένοι απαιτούσαν την επαναπρόσληψη του Eloy, μέλος της CNT-AIT, που απολύθηκε πρόσφατα από το εν λόγω βιβλιοπωλείο, μαζί με την άλλη εργαζόμενη της πρωινής βάρδιας, με τη γνωστή δικαιολογία της κρίσης, το ότι η επιχείρηση δεν βγαίνει κτλ. Η απόλυση ανακοινώθηκε με ένα απλό «Καλημέρα. Απολύεσαι» και αφήνει τον σύντροφο στο δρόμο, με τη συντρόφισσά του επίσης άνεργη και δύο παιδιά.

Οι παρεμβάσεις είχαν μεγάλη συμμετοχή και οι περισσότεροι πελάτες δεν μπήκαν στο βιβλιοπωλείο.

Το συνδικάτο CNT-AIT απαιτεί την επαναπρόσληψη του Eloy. Αντιθέτως, θα συνεχίσουν οι παρεμβαίσεις. Να δείξουμε την αλληλεγγύη στον σύντροφο απολυμένο, γιατί

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ!

The EU must ensure equal rights and equal treatment for migrants at work

The EU must ensure equal rights and equal treatment for migrants at work

The European Trade Union Confederation (ETUC) intends to celebrate International Migrants Day by reiterating the commitment of all the European trade unions to the respect for the human dignity and rights of all migrants.

The ETUC underlines the need to consider migrants first of all as human beings, to whom equal human and social rights must be ensured to the same extent as European citizens, as well as the right to free and fair mobility and to equal treatment in the workplace. This is the only way to fight social dumping and the exploitation of migrants, and to achieve a balanced and fair labour market in Europe.

“The European Union says Mr Visentini, Confederal Secretary of ETUC, says that it will grant third country nationals rights and obligations that are comparable to those of citizens of the Union. But up until now this promise has not been kept especially in the most recent directives in the migration field. We expect an important sign of change from the adoption, awaited soon, of the Proposals of Directive on seasonal employment and intra-corporate transfers of third country nationals. These two directives could mark a new phase in European migration policy in which the positive and concrete contribution that migrants make to the European economy could finally be acknowledged, granting them equal treatment and more transparent and accessible legal channels for migration.”

The ETUC is also calling for a fast ratification of the ILO Convention 189 on Domestic Work which would contribute concretely to improving the working and living conditions of thousands of migrants in Europe.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΗΣ WALMART – ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕ 10 ΧΩΡΕΣ

Walmart Workers Will Rally in Ten Countries Tomorrow
Josh Eidelson on December 13, 2012 – 9:45 AM ET

Walmart Workers Will Rally in Ten Countries Tomorrow

The labor campaign confronting Walmart in the United States is planning an international escalation for tomorrow. In partnership with the global union federation UNI, the union-affiliated group Making Change at Walmart is supporting a “Global Day of Action,” with participation expected from Walmart workers in Argentina, Brazil, Canada, Chile, India, Nicaragua, South Africa, the United Kingdom and Zambia. The day’s main US protest will be a Miami demonstration featuring a street theater performance in the tradition of the United Farm Workers’ teatro campesino.

“When other countries and other states come together and help Miami, it’s louder,” said Hileah, Florida, Walmart worker Marie-Ann Roberty, a member of the union-backed group OUR Walmart. While “in the beginning, Walmart thought it was not a threat…,” said Roberty. “Now that it’s growing, and people are coming together, Walmart has to listen, Walmart has to come and sit with us as a group and say, …What do you need us to do?”

Friday’s planned actions make good on a promise made two months ago. As I reported for Salon, as Southern California workers launched the first-ever coordinated US Walmart retail strikes on October 4, UNI staff and Walmart workers from abroad were in town to kick off a new Walmart Global Union Alliance. Workers from the UNI delegation rallied with strikers and escorted them back into work after the strike, carrying their countries’ flags into Walmart stores. They also pledged coordinated global actions in the months ahead.

Interviewed in Spanish during that visit, Argentinean union delegate Marta Miranda said, “It was an incredible experience, and a learning experience.” Miranda, who worked as a Walmart greeter for three years, said the visiting Walmart workers “shared stories” with their US counterparts. “We agree that it’s important for workers to have the basic right to stand up and speak out for themselves,” she added. “Everyone should have that. If they’re upset about their conditions, they should be able to voice that.”

Tomorrow’s global protests will call for an end to alleged retaliation against US Walmart worker activists. They will also include a moment of silence for the 112 workers who died in a November 24 fire at a factory that produced Walmart apparel in Bangladesh.

The website of the Corporate Action Network, a group that helped coordinate Black Friday protests in support of striking Walmart workers, also offers instructions from Making Change at Walmart for hosting actions on Friday at US stores. It suggests tactics including leaflets, delegations to management, flash mobs and prayer vigils.

Walmart did not immediately respond to a request for comment this morning. In statements to The Nation, the company has dismissed recent strikes and protests as publicity stunts, denied retaliating against activists, and said that it promotes fire safety in Bangladesh.

While entirely union-free in North America, Walmart has acceded to union recognition in several countries. One of the most dramatic struggles took place in the United Kingdom in 2006; as historian Nelson Lichtenstein recounts in his book The Retail Revolution: How Walmart Made a Brave New World of Business, the union representing warehouse workers at the Walmart subsidiary ASDA won expanded rights to organize retail store workers by threatening a work stoppage that would have kept beer from reaching the homes of fans in time for the World Cup. Lichtenstein notes that some Walmart unions were inherited by Walmart when it bought existing retail chains, and that some are largely controlled by political parties and don’t challenge management authority in the workplace.

In general, Lichtenstein told The Nation last week, “the lesson” from abroad “is that you need to bring the state in.” While Walmart has resisted unionization wherever possible, he said, the retail giant has been “willing to abide by the laws of a country if the laws are there and they’re going to be enforced.” According to Lichtenstein, US labor laws have done little to restrain Walmart from union-busting.

Interviewed during the October UNI delegation, Head of UNI Commerce Alke Boessinger said that while the countries with unionized Walmarts generally have more pro-union legal systems than the United States, “that doesn’t mean that it’s actually easy for them to get organized at Walmart.” In Argentina, for example, said Boessinger, “they still had to go through years of struggle and fighting with the company to make sure that they comply with the local law.” “Walmart,” she said, “will always only do the minimum, according to what they absolutely have to and are forced to do.”

For more on Walmart’s role in the fire that killed 112 Bangladeshi workers, check out Josh Eidelson’s coverage here.