Archive for Απρίλιος 2019
«Το φιτίλι άναψε στη Σύρο με αφορμή τα… καπίκια» Η Εφημερίδα των Συντακτών7-4-19)
Το φιτίλι άναψε στη Σύρο με αφορμή τα… καπίκια
Σταύρος Μαλαγκονιάρης
https://www.efsyn.gr/nisides/193022_fitili-anapse-sti-syro-me-aformi-ta-kapikia
Για την αντιμετώπιση των απεργών έφτασαν στη Σύρο 50 άνδρες του λόχου σκαπανέων που πήραν θέση στο βυρσοδεψείο, ενώ έγιναν και συλλήψεις απεργών. Οι εργοστασιάρχες συμφώνησαν να διαθέσουν κεφάλαια, ώστε να πωλείται το ψωμί σε χαμηλότερη τιμή και να αποδυναμωθεί έτσι το επιχείρημα των εργατών για την ακρίβεια.
Η βιομηχανική ανάπτυξη πυροδότησε και τις εργατικές κινητοποιήσεις για τη διεκδίκηση καλύτερων αμοιβών και συνθηκών εργασίας.
Ετσι, οι πρώτες απεργίες στον ελληνικό χώρο έγιναν τον Φεβρουάριο του 1879, στη Σύρο, το μεγάλο βιομηχανικό κέντρο της εποχής, από εργάτες του ναυπηγείου και των βυρσοδεψείων που πέτυχαν τη μείωση των ωρών εργασίας από 12 σε 10 και την καθιέρωση ενός κατώτερου μισθού.
Μάλιστα, στην απεργία των βυρσοδεψών σημειώθηκαν, για πρώτη φορά, και αιματηρά επεισόδια που προκάλεσαν την παρέμβαση στρατιωτικής δύναμης από την Αθήνα.
Το… φιτίλι αυτών των «ξεχασμένων» πρώτων εργατικών αγώνων άναψε μια μεγάλη νομισματική κρίση, αποτέλεσμα των κερδοσκοπικών παιχνιδιών ορισμένων ισχυρών κεφαλαιούχων που εκτόξευσε τις τιμές σε βασικά είδη διατροφής, μειώνοντας ταυτόχρονα την αξία των χρημάτων των μεροκαματιάρηδων εργατών.
Οι συριανές εφημερίδες της εποχής, παρότι στο σύνολό τους αναγνώριζαν τη σοβαρότητα του προβλήματος, στέκονταν αρνητικά έως και εχθρικά απέναντι στις κινητοποιήσεις ή -στην καλύτερη περίπτωση- τις αντιμετώπιζαν με σκωπτικά σχόλια γράφοντας για παράδειγμα ότι είναι «εν βήμα έτι εις την πρόοδον» (εφημ. «Πατρίς» 17.2.1879).
Η Σύρος, ή πιο σωστά η Ερμούπολις, εκείνη την εποχή παρέμενε το μεγαλύτερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ισως είχε αρχίσει να χάνει κάτι από την αίγλη της, καθώς η περίοδος της άνθησής της ήταν από το 1850 μέχρι το 1875, αλλά διατηρούσε ακόμα τα πρωτεία της.
Η οικονομική κατάσταση
Ο Τ. Αμπελάς στο βιβλίο του για την ιστορία της Σύρου γράφει ότι τη δεκαετία 1860 – 1870 ο ετήσιος κύκλος της αξίας των εισαγόμενων και εξαγόμενων ειδών έφτασε τα 80 εκατομμύρια δραχμές, τα δε έσοδα του τελωνείου της ξεπερνούσαν κάθε χρόνο τα 2 εκατομμύρια δραχμές.
Αυτή την περίοδο ο συριανός εμπορικός στόλος αριθμούσε 1.466 πλοία, χωρητικότητας 263.604 τόνων, από τα οποία τα 12 ήταν ατμοκίνητα και τα άλλα ιστιοφόρα μικρά και μεγάλα. Σε αυτά εργάζονταν περίπου 11.000 ναυτικοί.
Στο ναυπηγείο είχαν φτάσει να εργάζονται και 1.500 εργάτες, οι οποίοι μοιράζονταν στα διάφορα συνεργεία που αναλάμβαναν το κάθε έργο.
Ακόμα, υπήρχαν 10 βυρσοδεψεία, από τα οποία τα τέσσερα ήταν μεγάλα, με περισσότερους από 800 εργάτες, αλευροποιία, σαπωνοποιεία, σιδηρουργική βιομηχανία, υαλουργείο, εταιρείες υπηρεσιών (ασφαλιστικές εταιρείες, ναυτικά πρακτορεία κ.ά.) (Τ. Αμπελάς, Ιστορία της Νήσου Σύρου, Ερμούπολις 1874).
Αυτά τα χρόνια της ευημερίας, καθώς τα επίσημα νομίσματα του ελληνικού κράτους δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες όλων των επαρχιών, στη Σύρο, με νόμιμη άδεια των αρχών, εισάγονταν κατά διαστήματα κέρματα μικρής αξίας από τη Ρωσία, τα λεγόμενα «καπίκια», και από την Τουρκία τα «ημιγρόσια».
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις τοπικής εφημερίδας της εποχής («Φανός» 6.2.1879), οι ισοτιμίες αυτών των νομισμάτων με τη δραχμή καθορίζονταν αυθαίρετα από τους εισαγωγείς τους και διαφόρους μεταπράτες, κάποιοι από τους οποίους φαίνεται ότι κατείχαν και δημοτικά αξιώματα, με αποτέλεσμα κατά καιρούς, ανάλογα τα συμφέροντά τους, να αυξάνουν ή να μειώνουν την αξία τους.
Μια τέτοια υποτίμηση έγινε τον πρώτο μήνα του 1879, με αποτέλεσμα οι εργάτες που πληρώνονταν με αυτά τα νομίσματα να βλέπουν να μειώνεται η αξία τους στην αγορά και ταυτόχρονα να αυξάνεται η τιμή βασικών αγαθών, με πρώτο το ψωμί. Υπολογιζόταν ότι η απώλεια για τον μεροκαματιάρη εργάτη βυρσοδεψείου ξεπέρασε το 27%.
Οπως ανέφεραν οι εφημερίδες, ένα καπίκι (που αρχικά αντιστοιχούσε σε 40 λεπτά της δραχμής) δινόταν τώρα για 30 λεπτά και ένα ημιγρόσιο από 15 λεπτά είχε μειωθεί στα 10 λεπτά της δραχμής.
Το πρώτο σωματείο
Η πρώτη οργανωμένη αντίδραση ήρθε από τους εργάτες του ναυπηγείου. Αυτοί ίδρυσαν, με συμβολαιογραφική πράξη, και το πρώτο εργατικό σωματείο στην Ελλάδα με τίτλο «Αδελφικός σύνδεσμος ξυλουργών του ναυπηγείου Σύρου».
Σε αυτό πήραν μέρος περίπου 400 εργάτες. Το καταστατικό τους είχε 25 άρθρα και ιδιαίτερη σημασία είχαν τα άρθρα 6 και 7, με τα οποία οι εργάτες κατανέμονται σε τρεις τάξεις που ήταν α) ειδικοί τεχνίτες, β) τεχνίτες και γ) απλοί εργάτες.
Το άρθρο 20 όριζε το ωράριο εργασίας στις 10 ώρες αντί για 12 και το ποσόν του μεροκάματου για κάθε τάξη εργαζομένων, πράγμα πολύ σημαντικό διότι ο ανταγωνισμός που επικρατούσε μεταξύ των συνεργείων μείωνε διαρκώς τα μεροκάματά τους (Γιάννης Κορδάτος: «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος», εκδόσεις Μπουκουμάνη).
Η απεργία έγινε την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου του 1879, με αποτέλεσμα να σταματήσουν όλες οι εργασίες.
Οι εργολάβοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν για να επιστρέψουν στη δουλειά οι απεργοί. Ομως, πολύ γρήγορα κάποιοι άρχισαν να απολύουν εργάτες για να προσλάβουν στη θέση τους άλλους, που δεν δεσμεύονταν από το κοινό συμβόλαιο ή για να το πούμε διαφορετικά δεν ανήκαν στο σωματείο.
Η νέα απεργία
Για να σταματήσουν αυτές οι ενέργειες χρειάστηκε να γίνει και νέα απεργία, η οποία φαίνεται ότι σταμάτησε γρήγορα, προφανώς διότι οι εργοδότες «ανέκρουσαν πρύμναν» για να μην καθυστερήσουν κι άλλο οι εργασίες (εφημ. «Ερμής» φ. 1.3.1879).
Ομως, μετά τους ναυπηγοξυλουργούς ακολούθησαν οι εργάτες των βυρσοδεψείων.
Τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 1879 περίπου 1.000 εργάτες άφησαν τη δουλειά τους στα βυρσοδεψεία και όπως διαβάζουμε στις τοπικές εφημερίδες («Πατρίς» φ. 21.2.1879) βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την ακρίβεια εξαιτίας της νομισματικής κρίσης.
Οι εργάτες έφτασαν με πορεία στη Νομαρχία και από εκεί πήγαν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου συνέταξαν υπόμνημα με τα αιτήματά τους.
Τα αιτήματα των εργατών
1) Τα ημερομίσθια να πληρώνονται σε νομίσματα της διατιμήσεως (δραχμή)
2) Το ημερομίσθιο να μείνει ως έχει αλλά ν’ αναπληρωθεί η απώλεια του 27%, επιβαρύνοντας εξίσου τον εργοδότη και τον εργαζόμενο.
3) Να καταργηθεί η λεγόμενη «κουτουράδα» (κατ’ αποκοπή συμφωνία για εργασία )
4) Να διανεμηθεί η εργασία, όση και εάν είναι, με τρόπο ώστε άπαντες οι εργάτες να εργάζονται αναλόγως (με σημερινούς όρους θα λέγαμε να μην υπάρχουν εργαζόμενοι πλήρους και μερικής απασχόλησης στον ίδιο χώρο).
5) Να ελαττωθούν οι ώρες εργασίας (10ωρο)
6) Να καταργηθεί η δίωρη κυριακάτικη εργασία, που ονομαζόταν «αγγαρεία» διότι δεν πληρωνόταν.
Οι εργοδότες δεν αποδέχτηκαν τα αιτήματα και ένας απ’ αυτούς, ο Κ. Σαλούστρος, που είχε από τα μεγαλύτερα βυρσοδεψεία, προχώρησε την επόμενη μέρα στη συγκρότηση μιας ομάδας απεργοσπαστών.
Οι απεργοί μόλις είδαν τους απεργοσπάστες ξεσηκώθηκαν. Πήγαν στο εργοστάσιο και απαίτησαν να σταματήσει η εργασία πετώντας πέτρες με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένας χωροφύλακας.
Η πρωτόγνωρη «έκρηξη» προκάλεσε κινητοποίηση όλων των αρχών. Επιτόπου έφτασαν ο νομάρχης, ο εισαγγελέας, ο δήμαρχος και ο μοίραρχος (επικεφαλής της δύναμης της Χωροφυλακής), «αλλ’ η βία κατισχύει, το εργοστάσιον κλείεται και οι θέλοντες να εργασθώσι τύπτονται (= χτυπιούνται)». Οι εργοστασιάρχες αρνούνται και να παραλάβουν τα αιτήματα και η όλη πόλη είναι ανάστατη. Στους δρόμους υπάρχουν ομάδες πολιτών και εργατών και κυριαρχεί η συζήτηση για τη νομισματική κρίση και το δίκαιο ή όχι των απεργών.
Την άλλη μέρα, με το πλοίο φτάνουν από την Αθήνα 50 άνδρες του λόχου σκαπανέων υπό τον υπολοχαγό Κ. Παπαδιαμαντόπουλο και αναλαμβάνουν τη φρούρηση του βυρσοδεψείου, όπου πηγαίνουν εργάτες για να εργαστούν. Επίσης, γίνονται ορισμένες συλλήψεις απεργών.
Στο μεταξύ, οι εργοστασιάρχες συμφωνούν να διαθέσουν κεφάλαια, ώστε να πωληθεί την επόμενη μέρα ψωμί σε χαμηλότερη τιμή και να αποδυναμωθεί το επιχείρημα των εργατών για την ακρίβεια του ψωμιού.
Αυτή η κίνηση των βυρσοδεψών δεν θα διαρκέσει για πολύ, καθώς οι αρτοποιοί, ιδιαίτερα κάποιος Γ. Βέλτσος, που ήταν και δημοτικός σύμβουλος, «επένδυαν» στην ακριβή τιμή του ψωμιού.
Τελικά, το δημοτικό συμβούλιο, με μειοψηφία του Βέλτσου και του επίσης αλευροβιομήχανου Ν. Χειλά, αποφασίζει να καταργήσει για ένα δίμηνο τα τελωνειακά τέλη για όλα τα εισαγόμενα άλευρα, προκειμένου να διατηρηθεί χαμηλά η τιμή του ψωμιού.
Παράλληλα, οι εργοστασιάρχες αποδέχτηκαν αρκετά από τα αιτήματα των εργαζομένων, που επέστρεψαν κανονικά στην εργασία τους.
Ωστόσο, το… φιτίλι είχε ανάψει και πολύ γρήγορα οι εργατικές κινητοποιήσεις θα περάσουν στα νέα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, στην πρωτεύουσα και στον Πειραιά.
Αφωνη η αστική τάξη το 1892
Απεργούν και οι αστυφύλακες
Οι άθλιες συνθήκες εργασίας, με δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, με μεροκάματα πείνας, δεν άργησαν να φέρουν τις πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις και στην Αθήνα για να φτάσουμε το 1896 και στην πρώτη κινητοποίηση ένστολων των αστυνομικών!
Η πρώτη εργατική απεργία στην Αθήνα κηρύσσεται στις 21 Ιουνίου 1882 από τους τυπογράφους, αλλά δεν φαίνεται να έχει επιτυχία. Ωστόσο, η αρχή έχει γίνει και λίγες ημέρες αργότερα, στις 11 Ιουλίου, θα ιδρύσουν το πρώτο σωματείο τους, με την ονομασία «Εργατικός Σύνδεσμος Τυπογράφων».
Αξιοσημείωτο είναι το άρθρο 11 του καταστατικού, το οποίο χαρακτηρίζει ως «προδότη» κάθε απεργοσπάστη, προβλέποντας τη διαγραφή του από τον Σύνδεσμο. {Γ. Κορδάτος, ο.π., σελ. 24}.
Από τις υπάρχουσες πηγές προκύπτει ότι από τις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους αποφασίζουν να μη δουλεύουν την Κυριακή. Γενικά, πάντως, ο Νοέμβριος του 1882 είναι ένας μήνας πολλών απεργιακών κινητοποιήσεων, που προκαλούνται από την αλλαγή του νομισματικού συστήματος στην Ελλάδα.
Στον Πειραιά απεργούν οι εργάτες του μεγάλου μηχανουργείου Βασιλειάδη, που ιδρύθηκε το 1861, των σιδηρουργείων του σιδηροδρόμου, οι καθεκλοποιοί κ.ά. (εφημ. «Αιών» 10.11.1882) και στην Αθήνα οι εργάτες των βιβλιοδετείων, οι κτίστες κ.ά.
Εκείνα τα χρόνια δημιουργούνται διαδοχικά διάφορα εργατικά σωματεία.
Ταυτόχρονα, όμως, αρχίζουν να συσπειρώνονται και οι εργοδότες. Στην Οικονομική Επιθεώρηση (1883, σελ. 305) διαβάζουμε:
«Οι εργάται συνεταιρίζονται προς υπερτίμησιν του ημερομισθίου, τοιουτοτρόπως και οι εργοστασιάρχαι συνενούνται προς υποτίμησιν αυτού».
Ετσι, ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Ενωσις των εργοστασιαρχών», ο πρώτος εργοδοτικός συνασπισμός, κάτι σαν πρόδρομος του σημερινού Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων.
Τον Απρίλιο του 1892, με αφορμή την προσπάθεια μείωσης του πενιχρού μεροκάματού τους, έχουμε και την πρώτη απεργία γυναικών στα υφαντουργεία του Ρετσίνα, στον Πειραιά. Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι τότε πληρώνονταν για κάθε τόπι πανιού 80 λεπτά, «τοις ανηγγέλθη ότι εις το εξής θα πληρώνονται μόνον 65», έγραψε η «Εφημερίς» του Δ. Κορομηλά.
Η μείωση ήταν δυσβάσταχτη καθώς εκείνη την εποχή «πάντα τα τρόφιμα και λοιπά είδη της απολύτου ανάγκης έχουν υπερτιμηθεί». Ετσι, το πρωί της 14ης Απριλίου, 50- 60 εργάτριες στο δεύτερο από τα τέσσερα εργοστάσια της εταιρείας, όταν τους ανακοινώνεται από τον προϊστάμενο ότι «κατ’ ανωτέραν διαταγήν» θα μειωθεί το μεροκάματό τους, αρνούνται να πιάσουν δουλειά. Ολες μαζί συγκεντρώνονται στη Γούβα του Βάβουλα, στη σημερινή είσοδο του Πειραιά από την οδό 34ου Συντάγματος και ζητούν να δουλέψουν με κανονικό μεροκάματο.
Καθώς, όμως, δεν παίρνουν απάντηση, οι εργάτριες «εν σώματι μετέβησαν εις το κεντρικόν εργοστάσιον της ιδίας εταιρίας ίνα υποβάλωσι τα παράπονά των», όπως έγραψε, την επόμενη μέρα, η εφημερίδα «Καιροί».
Πάντως, όπως πληροφορούμαστε από τις εφημερίδες, η απεργία των εργατριών δικαιώθηκε αφού «το πράγμα διερθώθη εγκαίρως, και […] επανήλθον εις το κατάστημα αναλαβούσαι εργασίαν». Η πρώτη απεργία γυναικών και μια από τις πρώτες απεργίες στην Ελλάδα είχε περάσει στις σελίδες της Ιστορίας του «νεογέννητου» ελληνικού εργατικού κινήματος.
Μια ακόμα πρωτιά, που θα προκαλέσει αίσθηση, σημειώνεται και τον Δεκέμβριο του 1896, λίγους μήνες μετά τη διοργάνωση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Πρόκειται για την πρώτη κινητοποίηση αστυφυλάκων, που έγινε μετά την κατάθεση νομοσχεδίου στη Βουλή, με το οποίο μειωνόταν ο μισθός τους και εξισωνόταν με τον μισθό των χωροφυλάκων. Οπως έγραψε η εφημερίδα «Ακρόπολις» (φ. 19.12.1896) δύο ημέρες νωρίτερα οι αστυφύλακες ανέφεραν τα παράπονά τους στους ανωτέρους τους και το μεσημέρι της άλλης μέρας δεν πήγε κανένας στην υπηρεσία του.
«Σημεία των καιρών. Απεργούν και οι αστυφύλακες», τιτλοφορούνταν το σχετικό δημοσίευμα, από το οποίο μαθαίνουμε ότι περίπου 150 αστυφύλακες επισκέφθηκαν διάφορους βουλευτές και ακολούθως επρόκειτο να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση στην Ομόνοια.
«Πράγματι δε προ της 4ης ακόμη είχον αρχίσει να προσέρχωνται καθ’ ομάδας οι αστυφύλακες των διαφόρων τμημάτων εις την Ομόνοιαν. […] Εννοείται ότι η παράδοξος διαδήλωσις προσείλκυσε την προσοχήν του πλήθους ποικίλως σχολιάζοντος τα γενόμενα».
Αμέσως, διατάχθηκαν από τον αρχηγό της Αστυνομίας (διευθυντής, ονομαζόταν τότε), Μπαϊρακτάρη, που έμεινε ονομαστός για την πάταξη των «κουτσαβάκηδων» της Αθήνας, οι αστυνόμοι να σπεύσουν να καθησυχάσουν τους αστυφύλακες.
Τελικά, η συγκέντρωση φαίνεται ότι διαλύθηκε και την επόμενη μέρα, καθώς υπήρχε η απειλή μιας νέας συγκέντρωσης των αστυφυλάκων, αυτή τη φορά με τις οικογένειές τους, με την καθοδήγηση του Μπαϊρακτάρη οι ανώτεροι συνέταξαν υπομνήματα με το αίτημα των αστυφυλάκων και προωθήθηκε στον πρωθυπουργό.
Την Κυριακή 21 Απρίλη 2019, μια ακόμα Κυριακή με τα μαγαζιά ανοιχτά στο πλαίσιο του Νόμου των «8 Κυριακών», ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (βάσει σχετικής απόφασής μας ήδη από τα τέλη Μάρτη) προκηρύσσουμε απεργία στον κλάδο του βιβλίου και στα καταστήματα public του Νομού Αττικής. Για την ημέρα εκείνη οργανώνουμε απεργιακή συγκέντρωση στις 11πμ στην αρχή της Ερμού (Σύνταγμα).
Την Κυριακή 21 Απρίλη 2019, μια ακόμα Κυριακή με τα μαγαζιά ανοιχτά στο πλαίσιο του Νόμου των «8 Κυριακών», ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (βάσει σχετικής απόφασής μας ήδη από τα τέλη Μάρτη) προκηρύσσουμε απεργία στον κλάδο του βιβλίου και στα καταστήματα public του Νομού Αττικής. Για την ημέρα εκείνη οργανώνουμε απεργιακή συγκέντρωση στις 11πμ στην αρχή της Ερμού (Σύνταγμα).
Παράλληλα, όπως και κάθε φορά κάνουμε, ήδη από την αρχή της περασμένης εβδομάδας έχουμε απευθύνει κάλεσμα στο σύνολο των κλαδικών κι επιχειρησιακών σωματείων του εμπορίου, καθώς και τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες (όπως την ΟΙΥΕ) να κηρύξουν έγκαιρα απεργία και να οργανώσουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ώστε να δώσουμε όλοι μαζί σε πανελλαδικό επίπεδο και συντονισμένα τη μάχη αυτή. Μαζί με το σύνολο των συναδέλφων από τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε άλλο χώρο δουλειάς, μαζί με όλο τον κόσμο του αγώνα και της τάξης μας.
Συνεχίζοντας έτσι το δίκαιο, διαχρονικό και επίμονο αγώνα μας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου των ταξικών αγώνων μας για την υπεράσπιση των εργατικών μας συμφερόντων και δικαιωμάτων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειας μας. Ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια από όποιους κι αν σχεδιάζονται, ψηφίζονται και εφαρμόζονται. Ενάντια σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενάντια στην ΕΕ και το ΔΝΤ, ενάντια στις κυβερνήσεις και τους εκάστοτε διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος. Ενάντια και στα κατασταλτικά σχέδια για την ποινικοποίηση και κατατρομοκράτηση των ταξικών – κοινωνικών αγώνων. Ενάντια και στις δικάστικες αποφάσεις που διαφυλλάσουν τη νομιμότητα της εκμετάλλευσής μας. Ως προς αυτό, θυμίζουμε και την πρόσφατη πλειοψηφική απόφαση του ΣτΕ που έκρινε συνταγματικό το άνοιγμα καταστημάτων για όλες τις Κυριακές από Μάη ως Οκτώβρη σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως αυτές προσδιορίστηκαν το 2017 μέσω νόμου και σχετικής υπουργικής απόφασης. Και είναι ήδη μπροστά μας και η Κυριακή 5 Μάη (Κυριακή με ανοιχτά τα μαγαζιά σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά και έναρξη περιόδου με τα μαγαζιά ανοιχτά κάθε Κυριακή σε όλο το δήμο Αθήνας και άλλες “τουριστικές περιοχές”).
Ούτε 52, ούτε 32, ούτε κι 8! Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά! Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά.
Άμεση νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.
Αυξήσεις στους μισθούς – Λιγότερη δουλειά!
Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σύμφωνες με τις ανάγκες μας.
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής
«Λάθος του παρελθόντος το Δώρο Χριστουγέννων… δε θα είναι διαθέσιμο για πάντα», λέει ο Μητσοτάκης
Την ώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και οι συνταξιούχοι αγωνίζονται και απαιτούν την αναδρομική επιστροφή των Δώρων και των επιδομάτων αλλά και την επαναφορά τους, αλλά και την ώρα που το Δώρο Χριστουγέννων έχει γίνει… δώρο άδωρο στον ιδιωτικό τομέα, με τους εργοδότες σε πολλές περιπτώσεις να παίρνουν με διάφορα τεχνάσματα, ακόμη και με τρομοκρατία, τα χρήματα που δίνουν στους εργαζομένους, έρχεται ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, από την Κύπρο, να βάλει… νάρκη στο όλο ζήτημα, αφήνοντας να εννοηθεί πως στο πίσω μέρος του μυαλό του είναι η κατάργησή του.
Σε ομιλία του στην Κύπρο, επιτέθηκε στην κυβέρνηση, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε στην οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει το κόμμα του όταν γίνει κυβέρνηση. Όσον αφορά στο Δώρο Χριστουγέννων είπε: «Η κυβέρνηση αυτή δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος. Και με πάσα ειλικρίνεια, δεν θέλω μια κοινωνία η οποία στηρίζεται στα Δώρα των Χριστουγέννων. Οι νέοι Έλληνες δε θα έπρεπε να περιμένουν το Δώρο Χριστουγέννων στο τέλος της χρονιάς… με το Δώρο Χριστουγέννων επί της ουσίας μετατραπούν τους πολίτες σε ομήρους ενός πελατειακού συστήματος. Αντί για παροχές, θέλω να εστιάσουμε στη δημιουργία ευκαιριών».
Παράλληλα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ανέφερε ότι «επομένως, εάν χρειάζεται να κάνουμε κάποια εξισορρόπηση στην κοινωνική μας πολιτική, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην στήριξη των μακροχρόνια ανέργων με ευκαιρίες αντί για ένα Δώρο, το οποίο δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι διαθέσιμο για πάντα».
Για μια ΝΕΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ στα ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στη ΜΝΗΜΗ του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ)
Στο παρακάτω μικρό άρθρο μου, επιχειρώ να θίξω ζητήματα τα οποία έχουν σχέση με την κρίση
του συνδικαλιστικού κινήματος, τις παθογένειές του, και την αντιμετώπισή τους.
Αφορμή είναι τα πρόσφατα γεγονότα στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ).
Το εν λόγω άρθρο είναι ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στη Μνήμη του αγαπητού φίλου και συντρόφου, Ανέστη Ταρπάγκου,
ο οποίος ήταν απόλυτα ταυτισμένος με την εργατική τάξη. Το άρθρο μου, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Και, λίγα λόγια τον Ανέστη.
Γνωριζόμασταν πολλά χρόνια. Μάλιστα, είχαμε επιμεληθεί μαζί ένα συλλογικό τόμο, το 1999, που ήταν τα πρακτικά
του Συνεδρίου του Espace Marx (Χώρου Μαρξ), με τίτλο: «Οικονομική και Νομισματική Ένωση: Μια εναλλακτική προσέγγιση».
Ο Ανέστης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έμενε. Σπούδασε τοπογράφος-μηχανικός στη Γαλλία, ενώ
υπήρξε ένας διανοούμενος αριστερός με έντονη συνδικαλιστική δράση στον τεχνικό-κατασκευαστικό τομέα,
έχοντας υποστεί πολλές φορές διώξεις και απολύσεις. Ήταν πολυγραφότατος, ειδικά σε θέματα που αφορούσαν
το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, είχε συμμετάσχει στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού «Θέσεις», και
είχε πάντα μια διεισδυτική ματιά για τα πράγματα.
Θα θυμάμαι πάντα τις συζητήσεις μας, στις διάφορες συνάξεις της Αριστεράς ή πίνοντας καφέ, όταν ερχόταν στην Αθήνα,
τον ήρεμο τρόπο του, και την σύνθετη και αναλυτική του σκέψη.
Παρακάτω, ένα πολύ μικρό βιογραφικό σημείωμα για τον Ανέστη, από τον φίλο Γιώργο Αλεξάτο.
Greek Unions 