Ήρθε η ώρα υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης για όλους (άρθρο του Capital)

Ήρθε η ώρα υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης για όλους

http://www.capital.gr/weekend_articles.asp?id=1697297

Στις εταιρείες του κλάδου θα πρέπει να ανατεθεί ο ρόλος της κάλυψης των απωλειών σε συντάξεις και παροχές υγείας που προκύπτουν από το μνημόνιο

Υπέρ της «αυτόματης (ή υποχρεωτικής) εγγραφής όλων ίων εργαζομένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες -παράλληλα με την αυτόματη εγγραφή στον ΕΟ-ΠΥΥ- τάσσεται η Τράπεζα της Ελλάδος στην τελευταία έκθεσή της. Σ΄ αυτήν αφιερώνεται ένα δεκασέλιδο ένθετο, στο οποίο η ΤτΕ αναλύει εκτεταμένα τα θετικά αποτελέσματα της πρόσφατης ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (2010) στη βιωσιμότητα των Ταμείων και καταλήγει στην ανάγκη δυναμικής αξιοποίησης της επαγγελματικής και, κυρίως, της ιδιωτικής ασφάλισης στην Ελλάδα.

Στόχος, όπως επισημαίνεται, είναι με αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπιστούν οι «μνημονιακές» απώλειες στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, αλλά και στις ασφαλιστικές παροχές των ασφαλισμένων. Το ενδιαφέρον είναι ότι ίο σχέδιο αυτό δεν αφήνει απ΄ έξω ακόμα και όσους χάνουν τη δουλειά τους!

Μιλώντας στο «Κ», κορυφαίο στέλεχος πολύ μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα (η οποία -θεωρητικά- θα είχε κάθε συμφέρον από ένα τέτοιο άνοιγμα της ασφαλιστικής αγοράς της χώρας) αποδίδει σε «πρωτοβουλία της τρόικας» αυτήν την πρόταση. Υπαγορεύεται, δε, από τη «λογική της ιδιωτικοποίησης των πάντων, λόγω της παράλυσης του ελληνικού δημόσιου τομέα», επισημαίνει η ίδια πηγή.

Παρόμοιες πιέσεις είχαν ανιχνευθεί και το 2011, όταν, με όχημα ένα πιλοτικό πρόγραμμα κρατικής-κοινοτικής επιδότησης των ασφαλιστικών εταιρειών για την παροχή υπηρεσιών πρωτοβάθμιας υγείας σε ανασφάλιστους ανέργους, η τρόικα θέλησε -χωρίς αποτέλεσμα- να ανοίξει το ζήτημα της υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης και των εργαζομένων…

Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, από τη μεριά της, αρνήθηκε να σχολιάσει στο «Κ» τη συγκεκριμένη πρόταση της ΤτΕ, σημειώνοντας πως αυτή αντιπροσωπεύει αποκλειστικά τις απόψεις του διοικητικού συμβουλίου της, το οποίο έχει έναν ανεξάρτητο -από την κυβέρνηση- θεσμικό ρόλο, και πως η υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση δεν υπάρχει επί του παρόντος στην ατζέντα της κυβέρνησης.

Ωστόσο, η ΤτΕ υποστηρίζει ότι με την «υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση» (κάθε εργαζομένου, από τη στιγμή που προσλαμβάνεται) «θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί εν μέρει η μειωμένη επάρκεια των συντάξεων των ατόμων με τα χαμηλότερα εισοδήματα και όσων δεν έχουν μόνιμη απασχόληση».

Η μειωμένη επάρκεια των συντάξεων μετά την «προσαρμογή» τους δεν οφείλεται μόνο στις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων (λόγω της μείωσης των εισοδημάτων τους), στην ανεργία κ.λπ., αλλά και στο γεγονός ότι με τον νέο ασφαλιστικό νόμο (Ν. 3863/2010) θα μειωθεί μακροπρόθεσμα, από το 2015 και έπειτα, στο 49,6% το συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης (της σύνταξης σε σχέση με τον μισθό). Το 2007, το ποσοστό αναπλήρωσης -για παράδειγμα- για τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ ανερχόταν στο 84,2%.

Συνεπώς, οι συνταξιούχοι σε δύο χρόνια από σήμερα θα λαμβάνουν μεσοσταθμικά και σταδιακά 40% λιγότερη σύνταξη από εκείνη που λαμβάνουν οι σημερινοί, ανεξάρτητα από τις μειώσεις που έχουν υποστεί έως τώρα (συμπεριλαμβανομένης εκείνης που θα ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2013).
Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με την τελευταία σχετική έκθεση της Κομισιόν, διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του ελληνικού συνταξιοδοτικού συστήματος, καθώς η μεταβολή της συνταξιοδοτικής δαπάνης θα περιοριστεί έως το 2060 στο 1% του ΑΕΠ, αντί του 12,4% που θα ήταν χωρίς αυτήν.

Ο βασικότερος, όμως, ανασταλτικός παράγοντας για τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού γίνεται πλέον το ποσοστό της απασχόλησης και όχι το σχετικό ύψος των συντάξεων, το ποσοστό κάλυψης και η πληθυσμιακή γήρανση.

Οι μεσοπρόθεσμες προβλέψεις για την ανεργία το 2010, οπότε και θεσπίστηκε η τελευταία μεταρρύθμιση ήταν εξαιρετικά ευνοϊκότερες, όπως παραδέχεται στο «Κ» αρμόδιος υπηρεσιακός παράγοντας του υπ. Εργασίας σε σχέση με σήμερα. Συγκεκριμένα, πριν από δυόμισι χρόνια, όταν δηλαδή γραφόταν το «βιώσιμο» σημερινό ασφαλιστικό, το ΔΝΤ προέβλεπε μέσο ποσοστό ανεργίας 14,2% για την περίοδο 2011-2015. Αντίθετα, οι τελευταίες προβλέψεις της Κομισιόν φέρνουν το μέσο ποσοστό ανεργίας για την ίδια περίοδο στο 21,6%, δηλαδή πάνω επτά ποσοστιαίες μονάδες απ΄ ό,τι προέβλεπε το ΔΝΤ παλιότερα. Οι μεγαλύτεροι χαμένοι από την απρόβλεπτη εκτίναξη της ανεργίας είναι οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης (ΙΚΑ κ.λπ.), καθώς σχεδόν 2 στα 3 ευρώ που μπαίνουν στα ταμεία τους προέρχονται από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών. Η έως τώρα «μνημονιακή» εμπειρία της σχέσης ανεργίας-εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές δείχνει πως κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 1 ποσοστιαία μονάδα στερεί 1,5%-3% των εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία…

Αδυναμίες και δυνατότητες
Από την άλλη μεριά, η ΤτΕ δεν υποστηρίζει άκριτα την υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση (ως αντίβαρο στις δραματικά μειωμένες συντάξεις που θα δίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία), αλλά αναγνωρίζει δύο βασικά εμπόδια στην εφαρμογή μιας τέτοιας τολμηρής αλλαγής: την εκτεταμένη παραοικονομία που υπάρχει στην Ελλάδα (πάνω από το 24% του επίσημου ΑΕΠ), αλλά και τους κίνδυνους των κεφαλαιοποιητικών ασφαλιστικών συστημάτων, λόγω της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Εξάλλου, η ίδια η Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφαλίσεων και Επαγγελματικών Συντάξεων, στη δημοσίευση της τελευταίας εξαμηνιαίας αναφοράς την περασμένη εβδομάδα, τονίζει ότι «οι αδύναμες οικονομικές προοπτικές, οι αυξημένες οικονομικές ανισορροπίες και η πιθανότητα ενός παρατεταμένου περιβάλλοντος χαμηλών επιτοκίων δημιουργούν αρνητικές μεσοπρόθεσμες προοπτικές για την οικονομική ευρωστία των ευρωπαϊκών ασφαλιστικών και επαγγελματικών συνταξιοδοτικών τομέων». Κορυφαίο στέλεχος της ασφαλιστικής αγοράς σημείωσε στο «Κ» πως μια τέτοια τολμηρή αλλαγή θα πρέπει να είχε τα εξής χαρακτηριστικά:

• Η ιδιωτική ασφάλιση να μην αντικαθιστά πλήρως την κοινωνική ασφάλιση, αλλά να λειτουργεί προαιρετικά (δηλαδή λίγο-πολύ όπως σήμερα) και, φυσικά, συμπληρωματικά. Εξάλλου, περισσότερες ασφαλιστικές τάσσονται επί του παρόντος υπέρ της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και όχι της αποκλειστικής ανάληψης της ασφάλισης-σύνταξης από μέρους τους. Περαιτέρω, οι έννοιες «ιδιωτικό» και… «υποχρεωτικό» δεν μπορούν να συνδυαστούν, ενώ η αντικατάσταση του σημερινού δημόσιου μονοπώλιου στην (αναιμική) ασφαλιστική αγορά από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο (ή, έστω, ολιγοπώλιο) δεν θα μπορούσε να είναι βιώσιμη εξέλιξη, επισημαίνει η ίδια πηγή.

• Η χρηματοδότηση της ιδιωτικής ασφάλισης θα πρέπει να είναι τριμερής, δηλαδή να προέρχεται από τον εργοδότη, τον εργαζόμενο και το κράτος, όπως και στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης. Από την άλλη μεριά, η ιδιωτική ασφάλιση θα μπορεί να παρέχει υπηρεσίες υψηλότερου επιπέδου από εκείνες που παρέχει σήμερα το καταρρέον Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), ενώ οι ασφαλιστικές παροχές πρέπει να συνεχίζονται ακόμα και αν ο εργαζόμενος απολυθεί και για όσο χρονικό διάστημα παραμένει άνεργος.

• Μόνο μ΄ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα δίχτυ διασφάλισης ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος – όχι μόνο με παροχές σε χρήμα, αλλά και σε «είδος» (υπηρεσίες υγείας, φάρμακα), για τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τα οποία αυξάνονται ραγδαία, λόγω της κρίσης και της μνημονιακής λιτότητας. Η ίδια πηγή επισημαίνει πως, αντί να δίδονται υψηλές αποζημιώσεις απόλυσης -οι οποίες αποτελούν, εξάλλου, και αντικίνητρο δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης από τους εργοδότες-, θα ήταν προτιμότερο να χρηματοδοτείται η πρόνοια των ανέργων.

Πρότυπο η Νέα Ζηλανδία
Δεκατέσσερις χώρες στον κόσμο έχουν καταστήσει υποχρεωτική την ιδιωτική ασφάλιση, καλύπτοντας πάνω από ίο 50% των ηλικιών 15-64 ετών, σύμφωνα με την ΤτΕ. Μεταξύ αυτών είναι η Γερμανία, η Ιταλία και η Νέα Ζηλανδία, η οποία κατά την ΤτΕ μάλιστα θεωρείται πρότυπο εφαρμογής αυτού του μοντέλου ασφάλισης. Η ΤτΕ συνιστά «προσεκτικό σχεδιασμό» μιας οποιασδήποτε αντίστοιχης απόπειρας στην Ελλάδα, καθώς υπάρχουν κίνδυνοι που σχετίζονται με την παραοικονομία και τη χρηματοπιστωτική κρίση.

Αναδημοσίευση από το «Κεφάλαιο» της 21ης Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Άρθρο του Γιώργου Παυλόπουλοu (μέλος ΓΣ ΟΤΟΕ και ΔΣ συλλόγου ALPHA ΒΑΝΚ)

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η ανακεφαλαιοποίηση του Τραπεζικού συστήματος έχει καταλάβει σημαντικό μέρος της συζήτησης το τελευταίο διάστημα, γιατί ουσιαστικά αναφέρεται στην προσπάθεια χειρισμού της χρεοκοπίας της κορωνίδας του Ελληνικού καπιταλισμού, που με την σειρά του διαδραματίζει ειδικό ρόλο για ολόκληρο το Ελληνικό Κεφάλαιο. Η ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος μέσω της ανακεφαλαιοποίησης μεταφράζεται σε μεταβίβαση «ζεστού χρήματος» 40 έως 45 δις ευρώ, τα οποία θα προστεθούν στα 5,5 δις ευρώ που είχαν πάρει οι τράπεζες το 2008 επί Αλογοσκούφη. Αυτά τα ποσά βαρύνουν άμεσα το Δημόσιο Χρέος (δηλαδή κατ’ ουσία τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους), χωρίς να λάβουμε υπόψη τα 145 δις που εδόθησαν έμμεσα με την μορφή «κρατικών εγγυήσεων» για να υποστηρίξουν την ρευστότητα των τραπεζών. Η διαδικασία αυτή προχωράει παράλληλα με την συγκεντροποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς προβλέπει την δημιουργία 3 «συστημικών» τραπεζών (όμιλος Εθνικής, Alpha, Πειραιώς) που θα καταλαμβάνει το 85-90% του τραπεζικού συστήματος. Η μεταφορά κολοσσιαίων ποσών από τα λαϊκά στρώματα για την σωτηρία του κεφαλαίου και η σκανδαλώδης διαδικασία που αυτή πραγματοποιείται, είναι φυσικό να επιστρατεύει όλη την αστική υποκρισία για να δικαιολογηθεί.
Αστική Υποκρισία
Πρώτο επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι το κράτος χρεοκόπησε τις τράπεζες και όχι οι τράπεζες το κράτος όπως στο εξωτερικό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αυτό δεν ισχύει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ζημίες από τα κρατικά ομόλογα των τραπεζών ανέρχεται σε 27,5 δις ευρώ και η ενίσχυση μέσω της ανακεφαλαιοποίησης θα πλησιάσει τα 50 δις ευρώ, γεγονός που σημαίνει ότι καλύπτονται και ζημίες ιδιωτικών δανείων. Αφορούν δάνεια που οι τράπεζες έδιναν απλόχερα από τη δεκαετία του ’90, με αποτέλεσμα μόνο την περίοδο 1998-2008 τα επιχειρηματικά δάνεια να αυξάνονται με ρυθμό 15% (!) ετησίως,τα δε δάνεια προς ιδιώτες με ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό και να φθάσουν από 12% του ΑΕΠ το 1998 σε 47% το 2008!! Μάλιστα η αύξηση όλων αυτών των δανείων χρηματοδοτήθηκε κυρίως με εξωτερικό δανεισμό, ο οποίος αυξήθηκε με ρυθμούς διπλάσιους από την αύξηση του Δημόσιου Χρέους που κατά την επίσημη εξήγηση «βούλιαξε» την χώρα. Όμως οι τραπεζίτες και το επίσημο πολιτικό σύστημα για να κρύψουν τις αμαρτίες τους δεν αρκείται στην υποκρισία, αλλά καταφεύγει και στην μέθοδο των Bank Statistics (όπως λέμε Greek Statistics). Σήμερα το τραπεζικό σύστημα έχει χορηγήσει συνολικά δάνεια 107 δις ευρώ στους ιδιώτες (στεγαστικά, καταναλωτικά) και 125 δις ευρώ επιχειρήσεις. Από αυτά τα δάνεια επίσημα θεωρούνται καθυστερημένα ή επισφαλή (δηλαδή ενέχουν κίνδυνο ζημιών) μόνο το 20% ενώ στην πραγματικότητα υπερβαίνουν το 50%! Είναι φανερό λοιπόν τι καλύπτουν τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης.
Δεύτερο επιχείρημα που προωθείται είναι ότι μέσω της ανακεφαλαιοποίησης θα «πέσουν λεφτά στην αγορά» μέσω των τραπεζών. Όπως αναφέρθηκε στην παραπάνω παράγραφο, οι τράπεζες έχουν συσσωρεύσει τεράστιες ζημιές και τα χρήματα θα κατευθυνθούν κυρίως για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες. Επιπλέον οι τράπεζες χρωστάνε 130 δις ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε απευθείας είτε μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος. Από το κολοσσιαίο αυτό ποσό, μέρος του είναι βραχυπρόθεσμο, άρα άμεσα απαιτητό και θα καλυφθεί με την ανακεφαλαιοποίηση. Δηλαδή όχι μόνο αποκλείεται «να πέσει χρήμα στην αγορά», αλλά αν δεν γυρίσει πίσω σημαντικό μέρος των καταθέσεων πιθανότατα θα χρειαστεί και νέα ενίσχυση των τραπεζών.
Παροιμιώδης είναι και η υποκρισία του επίσημου πολιτικού προσωπικού και της οικονομικής ολιγαρχίας στην αναγκαιότητα συγκέντρωσης του τραπεζικού συστήματος λόγω δήθεν βιωσιμότητας μόνο 3 τραπεζικών ομίλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ίδιοι που στην αρχή της δεκαετίας του ΄90 υποστήριζαν την πλήρη απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και την δημιουργία δεκάδων ιδιωτικών τραπεζών, ώστε μέσω του ανταγωνισμού δήθεν να ωφεληθούν οι καταναλωτές και η οικονομία, σήμερα μιλούν για την αναγκαιότητα ύπαρξης 2 ½ τραπεζών στην χώρα!! Είναι οι ίδιοι που συνέργησαν με έωλα επιχειρήματα για να μην θεωρηθεί βιώσιμη η Αγροτική ώστε με σκανδαλώδη τρόπο να δοθεί το «καλό» κομμάτι της στην Πειραιώς για ψίχουλα. Είναι οι ίδιοι που κρίνουν μη βιώσιμο το Ταμιευτήριο ώστε να δοθεί και αυτό δώρο σε κάποιον ιδιωτικό όμιλο. Είναι οι ίδιοι που χάρισαν 1,2 δις ευρώ του Ελληνικού λαού στην Proton Bank για να καλύψουν τις ατασθαλίες και το πολιτικό χρήμα του Λαυρεντιάδη . Πίσω από την δήθεν αναγκαιότητα ή αντικειμενικότητα των 3 βιώσιμων τραπεζών στην χώρα βρίσκεται η μείωση του λειτουργικού κόστους με θύματα τους εργαζομένους στις τράπεζες και η ενίσχυση των χρηματοοικονομικών μονοπωλίων. Επιδιώκεται η συνολική αναδιάρθρωση του ελληνικού κεφαλαίου με την πρωτοκαθεδρία του τραπεζικού τομέα, ο οποίος θα αποφασίζει να στηρίξει συγκεκριμένους παραγωγικούς ομίλους είτε με δανειοδότηση είτε με προώθηση εξαγορών είτε με εκκαθάριση «αδύνατων» τμημάτων του κεφαλαίου , δηλαδή την ενίσχυση συνολικά των Μονοπωλίων. Απέναντι λοιπόν στην υποκρισία των αστών η Μαρξιστική προσέγγιση για την συγκεντροποίηση του Κεφαλαίου σε περιόδους κρίσης διατηρεί ακέραια την επικαιρότητα της.
Σκανδαλώδης διαδικασία
Η επιχειρούμενη ανακεφαλαιοποίηση είναι όμως σκανδαλώδης και σαν διαδικασία, ακόμη και αν μπορέσουν οι τράπεζες να γυρίσουν πίσω τα 40-45 δις που είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Κατά αρχή προβλέπεται ότι το 1/3 από τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης θα διατεθούν για έκδοση μετατρέψιμων Oμολογιών (CoCos), δηλαδή οι τράπεζες δανείζονται χρήματα από το «κράτος» και εκδίδουν ομόλογα τα οποία αν δεν αποπληρώσουν μετατρέπονται σε μετοχές. Το σκανδαλώδες σε αυτή την περίπτωση είναι ότι με νόμο οι τράπεζες απαλλάσσονται από μελλοντική φορολογία (αποκαλείται Αναβαλλόμενος Φόρος ) προκειμένου να επιστρέψουν άκοπα ποσά από τα CoCos που υπολογίζονται σε 4,5 δις ευρώ!
Τα υπόλοιπα 2/3 της ανακεφαλαιοποίησης θα καλύψουν μελλοντικές αυξήσεις κεφαλαίου με έναν άκρως προκλητικό τρόπο. Οι παλαιοί μέτοχοι, δηλαδή οι τραπεζίτες, αρκεί να βάλουν στην αρχή το 1/10 της αύξησης, και αυτομάτως αποκτούν δικαίωμα για αγορά στο μέλλον και των υπόλοιπων 9/10 μέσω τoυ «εξωτικού» χρηματοοικονομικού όρου των warrants. Το σκανδαλώδες στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η μελλοντική τιμή εξαγοράς είναι η ίδια με την αρχική, δηλαδή αν π.χ. το αρχικό 1/10 της αύξησης πραγματοποιηθεί με τιμή 1 ευρώ /μετοχή αυτή θα είναι και η μελλοντική τιμή εξαγοράς. Δηλαδή οι τραπεζίτες αρκεί να ανατιμήσουν την τιμή της μετοχής τους μελλοντικά και δεν χρειάζεται να βάλλουν ευρώ αφού θα εμπορεύονται τα κέρδη από τα Warrants που θα έχουν ανατιμηθεί !! Και σαν κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, οι οποιεσδήποτε μετοχές εκδοθούν αρχικά και δεν καλυφθούν από μελλοντικές αυξήσεις κεφαλαίου ή από αποπληρωμή των CoCos, θα είναι κοινές χωρίς δικαίωμα ψήφου. Δηλαδή το «κράτος» θα τις κατέχει δεν θα έχει όμως μέρισμα ούτε δικαίωμα στην διοίκηση των τραπεζών, προκειμένου αυτές να μείνουν στους ιδιώτες!!
Φυσικά αυτή δεν είναι μια ακίνδυνη διαδικασία για τους ντόπιους τραπεζίτες, παρά την ενίσχυση από το κράτος. Αν δεν επιτύχουν οι αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου κινδυνεύουν οι τράπεζες να καταλήξουν στους ξένους και μάλιστα σχεδόν τζάμπα. Χαρακτηριστικά από τους 3 μεγάλους υπό διαμόρφωση ομίλους, μόνο η Alpha με ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης 4,5 δις ευρώ εμφανίζεται να μπορεί να αποπληρώσει, και αυτή όμως λόγω της δεσπόζουσας συμμετοχής της Gredit Agricole. Ο όμιλος της Εθνικής με ανάγκες σχεδόν 14 δις ευρώ και η Πειραιώς με ανάγκες 7,5 δις ευρώ θα δυσκολευθούν να αποφύγουν την εξαγορά από ξένους ομίλους. Η απώλεια ελέγχου του τραπεζικού τομέα είναι μια σοβαρή ενδοαστική διαμάχη, τις απολήξεις της οποίας βλέπουμε καθημερινά στην στάση της κυβέρνησης ή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Όσο και αν προσπαθούν να το κρύψουν, οι ηγετικές μερίδες του Ελληνικού Κεφαλαίου πάντα έκαναν μπίζνες με τις πλάτες του κράτους και την στήριξη των φιλικά διακείμενων τραπεζιτών.

Και η απάντηση της Αριστεράς
Υπάρχουν 2 λάθος προσεγγίσεις στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης μέσα στην Αριστερά. Η πρώτη εκφράζεται μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει ουσιαστικά σε μια πρόταση για Δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Δηλαδή να επωμισθεί ο λαός την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά το κράτος να «ελέγχει» το τραπεζικό σύστημα είτε σαν μέτοχος με ποσοστό των τραπεζών είτε μέσω δημόσιου πυλώνα που θα επηρεάζει και τον ιδιωτικό. Εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να επιτύχει συμμαχία με τμήματα του «παραγωγικού κεφαλαίου» για παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς όμως να έρθει σε σύγκρουση με τον πυρήνα της πολιτικής της Ε.Ε, και συγχρόνως να επιτελέσει «κοινωνική πολιτική». Αυτή η προσέγγιση υποτιμά την αντίδραση των κυρίαρχων κύκλων της Ε.Ε για τον έλεγχο και τον ρόλο του τραπεζικού τομέα (απαγόρευση κρατικοποίησης κλάδων οικονομίας ή πολιτικών «επιδοτήσεων» μέσω τραπεζών, κλπ). Επίσης υποτιμά την αντίδραση των ηγετικών μερίδων του Ελληνικού Κεφαλαίου σε περίπτωση που αμφισβητηθεί η προνομιακή σχέση που έχουν με το Τραπεζικό Κεφάλαιο καθώς και τα οφέλη που περιμένουν από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Η δεύτερη λάθος προσέγγιση που προέρχεται από το ΚΚΕ υποτιμά τον κομβικό ρόλο της ανακεφαλαιοποίησης στην συνολική αναδιάρθρωση του Ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού σχηματισμού. Ενώ ορθά τονίζει ότι μέσα από αυτή την διαδικασία ενισχύονται μονοπωλιακοί όμιλοι με χρήματα του ελληνικού λαού, αδυνατεί να καταλάβει την κομβικό ρόλο που θα είχε για το λαϊκό κίνημα η ανακοπή αυτής της κίνησης του Κεφαλαίου. Ενώ ορθά τονίζει τον ρόλο της Ε.Ε αρνείται να τον εξειδικεύσει στον τραπεζικό χώρο. Φαίνεται σαν να θεωρεί ότι δεν υπάρχει σήμερα ιδιαίτερη τομή αφού το τραπεζικό σύστημα πάντοτε εξυπηρετούσε τα μονοπωλιακά συμφέροντα, ενώ μια πιθανή κρατικοποίηση των τραπεζών δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κόλπο των αστών για να στηρίξουν το Κεφάλαιο.
Απέναντι στις παραπάνω αντιλήψεις, η πρόταση για κρατικοποίηση των τραπεζών μαζί με την διαγραφή του Χρέους αποτελεί κρίσιμη επιλογή προκειμένου να ακυρωθεί ένας σημαντικός παράγοντας αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας χωρίς ο λαός να επωμισθεί τα επιπλέον βάρη της ανακεφαλαιοποίησης. Μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην απόκτηση κοινωνικών συμμαχιών. Αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να υποστηριχθεί ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής

Εργασιακές σχέσεις: Από τον Πλάτωνα στην εποχή του ψηφιακού σταθμού εργασίας

Εργασιακές σχέσεις: Από τον Πλάτωνα στην εποχή του ψηφιακού σταθμού εργασίας

του Θανάση Τσακίρη

Ο πιο συνήθης ορισμός των εργασιακών σχέσεων είναι ο νομικός, που τις ορίζει
– ως συλλογικές διαπραγματεύσεις σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο
– ως διαδικασίες προσλήψεων, προαγωγών, επιβολής ποινών, καταγγελίας σύμβασης και απόλυσης, απόδοσης αποζημιώσεων και συνταξιοδότησης
– ως διαιτησία (υποχρεωτική ή προαιρετική).
Επίσης ως εργασιακές σχέσεις ορίζονται οι συνθήκες εργασίας, η συμπεριφορά των εργαζομένων μέσα στο εργασιακό περιβάλλον και η απόδοσή τους σε σύγκριση με τους στόχους της επιχείρησης ή του οργανισμού. Συνοπτικά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι οι εργασιακές σχέσεις περιλαμβάνουν όλες τις διαστάσεις των σχέσεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Η εργασιακή σχέση είναι σχέση εξουσίας. Eξουσία είναι «η ικανότητα να επηρεάζουμε την συμπεριφορά ενός άλλου ατόμου μέσω κάποιας μορφής κύρωσης». ή αλλιώς «η ικανότητα ενός δρώντος υποκειμένου να επιτύχει τους στόχους του παρά την αντίσταση».Όμως, η έννοια της εξουσίας δεν έχει μόνο αυτή τη διάσταση. Η τρισδιάστατη άποψη για την εξουσία δίνει επιπλέον έμφαση στο ρόλο των πολιτικών συμφερόντων και ασπάζεται τη θέση ότι οι επιθυμίες και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων μπορούν να τροποποιούνται και να διαμορφώνονται με τρόπο τέτοιο που να μπορεί να θεωρηθεί ότι έρχονται σε αντίθεση με τα θεμελιώδη συμφέροντά τους. Η εξουσία δεν ενοικεί μόνο στους επίσημους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς αλλά είναι μια ιδιότητα που είναι διάχυτη στο πλαίσιο ενός δικτύου κοινωνικών σχέσεων. Η εξουσία είναι παντού, όχι επειδή αγκαλιάζει τα πάντα, αλλά επειδή προέρχεται από παντού. Ο εργοδότης έχει το σύννομο δικαίωμα να διευθύνει τις εργασίες και να κατευθύνει τις προσπάθειες προς την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Από την άλλη πλευρά, ο μισθωτός εργαζόμενος μπορεί –άτυπα και ανεπίσημα- να ματαιώσει την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Συνεπώς, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα, οι εργασιακές σχέσεις αποτελούν ένα πεδίο αντιπαράθεσης, παρ’ όλη τη φιλολογία περί εργασιακής γαλήνης και τήρησης του συμβολαιϊκού χαρακτήρα τους και από τα δύο μέρη ως δείγμα καλής πίστης που διέπει τις σχέσεις μεταξύ των δύο μερών. Συνεπώς, πρόκειται για συσχετισμό δυνάμεων.

Μια διάσταση των εργασιακών σχέσεων στα πλαίσια του συγκρουσιακού χαρακτήρα είναι η μάχη για το χρόνο εργασίας. Αυτή η μάχη αφορά τον «ελεύθερο χώρο» μεταξύ της σχετικής και της απόλυτης υποταγής και πειθαρχίας που απαιτεί η καπιταλιστική παραγωγή. Με άλλα λόγια, αφορά τον αγώνα για τον τρόπο χρήσης και κατανάλωσης της εργατικής δύναμης στο πλαίσιο της εργασιακής διαδικασίας.

Οργάνωση της εργασίας και εργασιακές σχέσεις
Από τον καιρό της αρχαίας Κίνας και της Αθηναϊκής Δημοκρατίας υπάρχουν αναφορές σχετικά με την κατανομή της εργασίας. ο Πλάτωνα (Πολιτεία) μιλούσε για την «αρχή του καταμερισμού της εργασίας» σε μια κοινωνία που δεν εκτιμούσε την εργασία ως καθήκον των ελεύθερων πολιτών. Ο φιλόσοφος Meng-tzu συνέλαβε την ιδέα των μοντέλων και συστημάτων που σήμερα αποκαλούμε «τεχνικές διοίκησης παραγωγής» και τόνισε την αξία και τα πλεονεκτήματα του καταμερισμού της εργασίας. Όσο προχωρούσε η ανθρώπινη ιστορία προς την καπιταλιστική εκβιομηχάνιση τόσο αναπτύσσονταν θεωρητικά μοντέλα και πρακτικές καταμερισμού της εργασίας.

Τεϊλορισμός και Φορντισμός

Από αυτά κυρίαρχος κατά την εποχή της μαζικής παραγωγής ήταν ο Τεϊλορισμός. Αρχικά ο κοινωνιολόγος Max Weber με βάση το ορθολογικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης έδωσε έμφαση στον ορθολογισμό αλλά δεν ασχολήθηκε διεξοδικά με βασικές παραμέτρους του ούτε και με το ρόλο της διοίκησης στη λειτουργικότητα του συνόλου. Το έκανε ο Frederick Taylor, ο οποίος παρατηρούσε τη διαδικασία εκτέλεσης των διαφόρων εργασιών, αναζητώντας τον άριστο τρόπο πραγματοποίησής τους. Επεδίωκε να βελτιωθεί η αμοιβή του εργαζόμενου με παράλληλη αύξηση της παραγωγικής απόδοσής τους. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να εκτελούν την εργασία τους πιο έξυπνα και πιο συνειδητά. Μέθοδος ήταν «η επιστημονική οργάνωση της εργασίας» και γενικός στόχος η μεγιστοποίηση του κέρδους. Επιμέρους στόχοι ήταν η μείωση των άσκοπων καθυστερήσεων και της σπατάλης του χρόνου με μελέτη του χρόνου και των κινήσεων. Ο εργάτης αντιμετωπίστηκε ως εργαλείο της παραγωγής, το οποίο αφού γίνει γνωστό σε κάθε λεπτομέρειά του μπορεί με τις κατάλληλες επεμβάσεις, οι οποίες προκύπτουν από τις συγκεκριμένες έρευνες, να αποδώσει τα μέγιστα. Βασική θέση του Taylor είναι ότι υπάρχει ένας άριστος τρόπος εκτέλεσης κάθε καθήκοντος, κάθε εργασίας, κάθε διαδικασίας. Η κάθε θέση, ο κάθε εργασιακός ρόλος, είχε ως προαπαιτούμενο συγκεκριμένα, καταγεγραμμένα προσόντα και δεξιότητες. Σε γενικές γραμμές επιδίωκε την κατασκευή ενός σκληρού οργανωτικού πυρήνα που εξασφαλίζει την «αποπροσωποποίηση», την «αντικειμενική στελέχωση» και αναπαραγωγή της παραγωγικής διαδικασίας. Τελικός σκοπός ήταν η εξαφάνιση αβεβαιότητας στην εκτέλεση του καθήκοντος. Ο εργάτης δεν είχε καμία δυνατότητα να πράξει σύμφωνα με την επιλογή του. Ο εργασιακός του ρόλος προσδιόριζε λεπτομερειακά κάθε ενέργειά του, με αποτέλεσμα η όλη του εργασιακή συμπεριφορά να είναι πλήρως προβλέψιμη και κατευθυνόμενη. Κάθε λειτουργία που απαιτείτο για να παραχθεί ένα αντικείμενο ή ένα μέρος του αναλύθηκε και μελετήθηκε με σχολαστική ακρίβεια και όλες οι περιττές κινήσεις καταργήθηκαν. Σε αντιστάθμισμα της μονοτονίας εισήχθησαν σειρές κινήτρων για την κινητοποίηση του ανθρωπίνου δυναμικού. Έτσι εγκαινιάστηκε η πριμοδότηση των εργατών με οικονομικά κίνητρα για την αύξηση της ποσότητας και της ποιότητας της εργασίας. Προσπάθησαν να τονώσουν την εργασιακή συμπεριφορά και διαμόρφωσαν ένα μέσο όρο μισθού, που δινόταν σε κάθε εργαζόμενο κι από εκεί και πέρα, ανάλογα με την συνεισφορά του καθενός στην αύξηση της παραγωγικότητας, προσφερόταν ένα επιπλέον χρηματικό ποσό (μισθός με το κομμάτι).

Το μοντέλο αντιμετώπισε σφοδρή κριτική. Ο Harry Braverman θεώρησε ότι ο Τεϋλορισμός είναι «ο καπιταλιστικός τρόπος διοίκησης».Σημαντικό στοιχείο στη θεωρία του Taylor αποτελεί η έννοια του ελέγχου. Η διοίκηση δεν πρέπει να εμπιστεύεται τον εργάτη γιατί μεταξύ αυτού και του εργοδότη υπάρχει συγκρουσιακή κατάσταση που πηγάζει από την προτεραιότητα του κέρδους στον καπιταλισμό σε σχέση με την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου. Άμεση συνέπεια της εστίασης και της προβολής του ελέγχου ήταν ο διαχωρισμός του σχεδιασμού από την εργασία και της πνευματικής από την χειρωνακτική εργασία. Ο διαχωρισμός και υποβάθμιση της εργασίας σε ένα μονότονο σύνολο με την ταυτόχρονη αναβάθμιση του διοικητικού έργου συνεπάγεται την αποειδίκευση του εργάτη και την υποταγή του στα κελεύσματα της εργοδοσίας. Τον παραλογισμό του μοντέλου του Taylor έδειξε με το μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο ο μεγάλος κινηματογραφικός κωμικός Τσάρλυ Τσάπλιν (Σαρλό για τους/τις παλαιότερους/ες) στην εκπληκτική σάτιρα Μοντέρνοι Καιροί.

Ο Φορντισμός διαφέρει από τον Τεϋλορισμό καθώς ασχολείται και με την κατανάλωσή των παραγόμενων προϊόντων από το αγοραστικό κοινό. Δεν ήταν μόνο θέμα μείωσης κόστους παραγωγής. Σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν συντονισμένα δίκτυα προώθησης και πώλησης των προϊόντων και με τη χρήση των κατάλληλων μεθόδων πώλησης (μάρκετινγκ – διαφήμιση) επηρέαζαν τις καταναλωτικές συνήθειες. Η μαζική παραγωγή συνεπάγεται (και προϋποθέτει) μαζική κατανάλωση. Συνεπώς, ο φορντισμός έγινε ένα μοντέλο ρύθμισης σε γενικότερη βάση των κοινωνικών σχέσεων. Ο εργάτης δεν αντιμετωπίζεται σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος ως απλός φορέας εργατικής δύναμης αλλά και ως καταναλωτής των προϊόντων που ο ίδιος παράγει. Όμως, η αντίληψη τόσο του Τεϋλορισμού όσο και του Φορντισμού αγνοεί τις ψυχολογικές, κοινωνικές και συναισθηματικές προσεγγίσεις της εργασιακής συμπεριφοράς, μελετώντας την σε εργαστηριακό κενό και με ατομικιστικό τρόπο.

Η εστίαση στο τυπικό επίπεδο των οργανωτικών σχέσεων και η εργαλειακή αντιμετώπιση του ανθρώπου ως στοιχείου της παραγωγής προσδίδουν μονομέρεια στη συγκεκριμένη θεώρηση της οργάνωσης. Κι αυτό το κενό ήλθε να καλύψει η θεωρία των ανθρωπινών σχέσεων, με πρόδρομο τον Henri Fayol που ερεύνησε το φαινόμενο της οργάνωσης της εργασίας στο μακρο-επίπεδο και προσπάθησε να διατυπώσει κάποιους γενικούς αφηρημένους κανόνες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως το βασικό πλαίσιο συγκρότησης της οργανωτικής πραγματικότητας. Η ορθολογικοποίηση της οργάνωσης τόσο σε δομικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό (ομαδικό) ή ατομικό μπορεί να οδηγήσει στη λειτουργική αναδιάρθρωση της οργάνωσης. Η πρακτική έκφραση του ορθολογισμού ήταν ο σχεδιασμός, η τμηματοποίηση και εξειδίκευση των επιμέρους έργων και καθηκόντων με σαφή και κανονιστικό τρόπο. Η πρότασή είχε δύο βασικά στοιχεία: σημασία συντονισμού και εξειδίκευσης στην ιεραρχικά δομημένη πυραμίδα. Η εκτέλεση των καθημερινών εργασιών πρέπει να γίνεται από τους υφιστάμενους και ο προϊστάμενος να μπορεί απερίσπαστος να αντιμετωπίζει τις περιπτώσεις που ξεφεύγουν από τα καθημερινά πλαίσια. Ο Fayol εισάγει στην οργανωτική θεωρία μια σειρά στοιχείων που βοηθούν στην πληρέστερη διερεύνηση της οργανωτικής συμπεριφοράς: εξουσία, πειθαρχία, καταμερισμός και εξειδίκευση, ανταμοιβή εργαζόμενου, μονιμότητα του προσωπικού. Η μονιμότητα αναλύεται ως ψυχολογικό στοιχείο που προσφέρει ουσιαστική αφοσίωση του εργαζόμενου στο καθήκον του. Παράλληλα προφέρει και στη βελτίωση των εργασιακών σχέσεων εξομαλύνοντας τις αντιθέσεις δημιουργώντας κλίμα συνέχειας και αναπαραγωγής των σχέσεων. Το πρόβλημα της θεωρίας του Fayol ήταν ότι κινιόταν σε αφηρημένο επίπεδο διατύπωσης τυποποιημένων και αφηρημένων αρχών χωρίς εξέταση ιδιομορφιών.

Συνέπεια της θεωρίας του Fayol ήταν να εγκαθιδρυθεί η νέα σχολή των Ανθρωπίνων Σχέσεων από τον Elton Mayo. Η κριτική του εστιάστηκε στο ότι η κυρίαρχη μέχρι τότε θέση στην οργανωτική θεωρία ήταν μονομερής και αντιμετώπιζε το οργανωτικό φαινόμενο στη βάση μιας ψυχρής ορθολογικότητας και υποστήριζε ότι βασική παράμετρος που κατευθύνει τις εκάστοτε συμπεριφορές ήταν η επιδίωξη του οικονομικού κέρδους.
Ο βασικός πυρήνας των απόψεων της νέας σχολής προήλθε από μια σειρά πειραμάτων που διεξήχθησαν στο πλαίσιο των ερευνών Hawthorn (προάστιο του Chicago όπου ήταν το εργοστάσιο ανταλλακτικών τηλεφωνικών συσκευών της Western Electric Co.) για τη μελέτη της στάσης και της συμπεριφοράς των εργαζομένων Έτσι συντελείται το πέρασμα από το μακροσκοπικό στο μικροσκοπικό επίπεδο. η ανθρώπινη συμπεριφορά θεωρήθηκε ως ιδιαίτερα πολύπλοκο σύνολο του οποίου η παρακίνηση μέσω οικονομικών κινήτρων αποτελούσε μόνο μία πτυχή. Ο εργαζόμενος θα μπορούσε να συμμετάσχει πιο ενεργά στην αύξηση της παραγωγικότητας με χρησιμοποίηση και άλλων τεχνικών (κοινωνικών, ψυχολογικών). Βασική θέση ήταν η αύξηση της παραγωγικότητας που επηρεάζεται από 3 παράγοντες:
α) φυσικό περιβάλλον της επιχείρησης
β) εργασιακή συμπεριφορά των εργαζομένων
γ) οικονομικά κίνητρα
Στα νέα πειράματα του Mayo διερευνάται:
α) η συμπεριφορά των εργατών απέναντι στην εργασία τους, και
β) η συμπεριφορά των εργατών όχι ως ατόμων αλλά ως μελών μιας ομάδας, δηλαδή ως συλλογικών και όχι ως ατομικών υποκειμένων.
Η δεύτερη διάσταση είναι που έφερε στην οργανωτική θεωρία την ανάλυση των άτυπων σχέσεων.
Έτσι, σημασία πλέον αποκτούν για τη εξήγηση της οργανωτικής συμπεριφοράς συνολικά η κοινωνική οργάνωση και οι κοινωνικές σχέσεις μέσα στο πλαίσιο του εργοστασίου, που περιβάλλουν και «κοινωνικοποιούν» τον εργαζόμενο διαμορφώνοντάς του μία συγκεκριμένη στάση απέναντι σε καταστάσεις και γεγονότα. Για πρώτη φορά έρχεται στο φως η οργανωτική πραγματικότητα ως ένα πολύπλοκο δίκτυο διαντιδράσεων και συμπεριφορών, δηλαδή ως ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων που δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια από καμία καταγραφή όσο λεπτομερής και αν είναι.
Οι νέες βασικές έννοιες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η κατανόηση της εργασιακής συμπεριφοράς ήταν:
α) η ομάδα
β) οι ενδοομαδικοί κώδικες και κανόνες συμπεριφοράς
γ) η άτυπη μορφή οργάνωσης
Η καθημερινή επαφή του μεμονωμένου εργαζόμενου με την ομάδα των εργαζομένων, τα κοινά συμφέροντα και η κοινή αντίληψη «δένουν» τον εργαζόμενο.
Η ισχύς αυτών των άτυπων σχέσεων είναι τόσο δεσμευτική ώστε τις περισσότερες μορφές κυριαρχεί απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη επιθυμία του ατόμου, ακόμη και σε εντολές της διοίκησης της επιχείρησης. Η ανάγκη ένταξης σε μία ομάδα, η επιβεβαίωση, η επιβράβευση, η αποδοχή από τους ομοίους αποτελούν ισχυρούς ψυχολογικούς μηχανισμούς που εξηγούν την μη οικονομικά ορθολογική συμπεριφορά των εργαζομένων.

Ο Abraham Maslow προσπάθησε να δείξει στους διοικούντες πώς να υποκινήσουν τους εργαζόμενους ώστε να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο στο εργασιακό καθήκον τους. Η διαδικασία της υποκίνησης του εργαζόμενου αποτελεί ένα πολυσύνθετο πλέγμα σχέσεων αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των αναγκών του εργαζόμενου από τη μια και από την άλλη των στόχων της επιχείρησης με τη μεσολάβηση μεταξύ των δύο αυτών, των κινήτρων, που χρησιμοποιεί η διοίκηση για να οδηγήσει τον εργαζόμενο στην αύξηση της εργασιακής του παραγωγικότητας. Πρόκειται για δυναμική κατάσταση όπου το πρωταρχικό στοιχείο είναι η ύπαρξη συνειδητών ή/και ακόμα ασυνείδητων αναγκών. Η ανάγκη παράγει τα κίνητρα. Το κίνητρο είναι μια μορφή πίεσης προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες. Το κίνητρο οδηγεί στον προσδιορισμό στόχων, που δεν είναι τίποτε άλλο από την κάλυψη της ίδιας της ανάγκης. Η πραγματοποίηση του στόχου στη συνέχεια οδηγεί στην κάλυψη της ανάγκης που τον δημιούργησε και, σε τελευταία ανάλυση, στην κατάργηση του κινήτρου, εφόσον πραγματοποίησε το έργο του. Η υποκίνηση, βέβαια, είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο, διαστάσεις του οποίου αποτελούν μια πληθώρα εξωτερικών και εσωτερικών μεταβλητών, που μεταβάλλοντα χωροχρονικά.

Βασική θέση της θεωρίας του Maslow είναι ότι ο άνθρωπος αποτελεί μια οντότητα η οποία αδιάκοπα προσβλέπει στην κάλυψη και ικανοποίηση των αναγκών του. Η διαδικασία κάλυψης των αναγκών είναι αδιάκοπη, μιας και μόλις καλυφθούν κάποιες ανάγκες, το άτομο στρέφεται αυτόματα στην κάλυψη κάποιων άλλων επόμενων αναγκών:
• Φυσιολογικές ανάγκες. Τις ανάγκες της επιβίωσης, αυτές που με την ικανοποίησή τους κρατιόμαστε στην ζωή.
• Οι ανάγκες ασφάλειας που είναι δημιουργήματα των συναισθημάτων της αυτοσυντήρησης.
• Κοινωνικές ανάγκες. Η ανάγκη για αγάπη, η σύνδεση με άλλους, η ένταξη σε ομάδα, η φιλία.
• Η ανάγκη για αυτοεκτίμηση και αναγνώριση από τους άλλους. (Φήμη, κύρος, εκτίμηση, σεβασμός)
• Η ανάγκη για αυτοολοκλήρωση, αυτενέργεια και αυτοανάπτυξη.
Όμως, παρά τη σχηματικότητά της και την έλλειψη εμπειρικής τεκμηρίωσής της, η θεωρία του Maslow είχε ορισμένα αποτελέσματα στην οργανωσιακή θεωρία.
Π.χ. αν θέλουν οι διοικήσεις να κινητοποιήσουν την εργασιακή συμπεριφορά οφείλουν να λάβουν υπόψη τους το αίσθημα ασφάλειας που επιθυμούν να αισθάνονται οι εργαζόμενοι, που είναι ιδιαίτερα ισχυρό στην εποχή μας (λ.χ. μαζικές απολύσεις λόγω τεχνολογικής και οργανωτικής αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων, άπιαστοι ατομικοί στόχοι κ.ο.κ). Η πρακτική έκφραση των προτάσεων του Maslow είναι η διαμόρφωση ενός εργασιακού περιβάλλοντος στο οποίο το άτομο (ή ορθότερα η οργάνωση) θα κατορθώνει να καλύπτει τις ανάγκες του ατόμου για ικανοποίηση και αυτοεπιβεβαίωση.

Σημερινές τάσεις
Με το πέρασμα των ετών, οι εργάτες μέσα από τα συνδικάτα τους αγωνίστηκαν και κέρδισαν υψηλότερους μισθούς, παροχές και επιδόματα καθώς και ομαδική ασφάλιση υγείας και ζωής και ικανοποιητικές συντάξεις. Όμως, κατά τις δεκαετίες 1980 και 1990, οι περικοπές και ο περιορισμοί των μεγεθών των επιχειρήσεων και των εργασιών οδήγησαν ουσιαστικά στη μείωση πολλών από τις παροχές αυτές. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις επιτρέπουν την αγορά μετοχών τους από τους εργαζόμενους σ’ αυτές, ενώ άλλες φροντίζουν για την εκπροσώπηση των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλιά τους ή στις επιτροπές εργασιακών παραπόνων. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις επίσης παρέχουν ειδικές ευκαιρίες για κατάρτιση και προαγωγή στους εργαζόμενους που επιθυμούν να προωθηθούν, και ορισμένες έκαναν προσπάθειες για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων όπως αυτά της εργασιακής ασφάλειας και ενός εγγυημένου ετήσιου μισθού.

Οι σύγχρονες τεχνολογικές επιστημονικές τάσεις (Η/Υ, ηλεκτρονική, θερμοδυναμική και μηχανική) έχουν κάνει πραγματικότητα τις αυτόματες και ημιαυτόματες μηχανές.
Η ανάπτυξη αυτού του αυτοματισμού επιφέρει μια «δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και προκαλεί τεράστιες αλλαγές στο εμπόριο καθώς και στους τρόπους οργάνωσης της εργασίας. Αυτές οι τεχνολογικές μεταβολές και η ανάγκη βελτίωσης της παραγωγικότητας και της ποιότητας των προϊόντων επέφεραν επίσης αλλαγές στις πρακτικές βιομηχανικής διοίκησης. Π.χ. στη Σουηδία κατά τη δεκαετία 1960-70, οι αυτοκινητοβιομηχανίες ανακάλυψαν ότι ήταν δυνατή η βελτίωση της παραγωγικότητας μέσω συστήματος ομαδικής συναρμολόγησης. Σε αντίθεση με το παρελθόν όπου ένας εργάτης ήταν υπεύθυνος για την τοποθέτηση ενός μόνο κομματιού του αυτοκινήτου, η ομάδα ανέλαβε την ευθύνη για την συναρμολόγηση ενός ολόκληρου αυτοκινήτου.

Το σύστημα εφαρμόστηκε και στην Ιαπωνία, όπου οι διευθυντές ανέπτυξαν μια σειρά νέων καινοτομικών συστημάτων με στόχο τη μείωση των δαπανών και τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων.
Μια Ιαπωνική καινοτομία ήταν οι «κύκλοι ποιότητας», που επέτρεπαν στους εργάτες να προτείνουν στη διοίκηση προτάσεις για το πώς θα γίνεται πιο αποτελεσματική και αποδοτική η παραγωγή και η επίλυση προβλημάτων. Δόθηκε επίσης στους εργάτες το δικαίωμα να σταματούν την αλυσίδα συναρμολόγησης σε περίπτωση προβλήματος, σε αντίθεση με τα αμερικανικά εργοστάσια. Ελέγχοντας προσεκτικά τη διαδικασία μεταποίησης, οι Ιάπωνες διευθυντές μπόρεσαν να περικόψουν δαπάνες, να βελτιώσουν την παραγωγικότητα και να μειώσουν τα αποθέματα μειώνοντας σημαντικά το κόστος και βελτιώνοντας την ποιότητα.
Ως τις αρχές της δεκαετία 1980-90, οι Ιαπωνικές εταιρείες, που για άλλη μια φορά επικρίθηκαν για παραγωγή χαμηλής ποιότητας αγαθών, είχαν καθιερώσει τη φήμη ότι παράγουν αποτελεσματικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και τεχνολογίας. Στις δεκαετίες του ‘80 και του ’90 πολλές εταιρείες των ΗΠΑ επεδίωκαν να αναπτύξουν την ανταγωνιστικότητά τους με την υιοθέτηση και προσαρμογή Ιαπωνικών μεθόδων βελτίωσης της ποιότητας.
ΜΕΤΑΦΟΡΝΤΙΣΜΟΣ
Κατά τη μετάβαση από το «φορντιστικό» καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής σε μια άλλη φάση που χαρακτηρίζεται από τον κυριαρχία του «μεταφορντιστικού» ή «νεοφορντιστικού» καπιταλιστικού μοντέλου η συνεχής μεταβολή των οργανωτικών δομών («καπιταλιστική αναδιάρθρωση») είναι η «νόρμα» με χαρακτηριστικά την αναδιοργάνωση (reengineering), την κατάργηση ενδιάμεσων διευθυντικών στρωμάτων (delayering), τη μείωση του μεγέθους και των εργασιών της επιχείρησης (downsizing), την ανάθεση εργασιών σε τρίτους (outsourcing) και τη δημιουργία νέων εργασιακών σχέσεων και μεθόδων εργασίας. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της νέας εταιρικής κουλτούρας είναι η πελατοκεντρική λογική, που διέπει όλες αυτές τις τάσεις σε αντίθεση με τη λογική της μαζικής παραγωγής του «φορντισμού».
Όλα αυτά βοηθήθηκαν από τους εξής παράγοντες:
Α. Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές. Το 1971 αρχίζει η μετάβαση σε μια νέα εποχή. Ο μικροεπεξεργαστής οδηγεί σε μικρούς, φθηνούς και ισχυρούς υπολογιστές (PC) που διαχέονται στα νοικοκυριά, καθώς και σε τεράστιο αριθμό επαγγελματιών χρηστών. Οι προσωπικοί υπολογιστές αλλάζουν τη βιομηχανία αυτή . Ο ρόλος των μεγάλων κεντρικών υπολογιστών και των συγκεντροποιημένων τμημάτων μηχανογράφησης μειώνεται, καθώς οι σταθμοί εργασίας και τα PC κερδίζουν μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς».
Β. Αλλαγές στον τομέα των υπηρεσιών. Με την εισαγωγή των Η/Υ πολλοί κλάδοι των υπηρεσιών και ιδιαίτερα οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, μετατρέπονται σε εντάσεως κεφαλαίου. Οι κλάδοι των υπηρεσιών αρχίζουν να διεξάγουν δραστηριότητες έρευνας και ανάπτυξης, καθώς και δραστηριότητες καινοτομίας προϊόντων σε μεγαλύτερο βαθμό. Εμφανίζονται φαινόμενα «διαγωνιοποίησης» των υπηρεσιών, με βάση τις υπάρχουσες δυνατότητες στον τομέα των ΤΠΕ (τουριστικές εταιρείες στον τομέα των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και αντίστροφα˙ τράπεζες στις κτηματομεσιτικές υπηρεσίες, κλπ.).
Γ. Οργάνωση των επιχειρήσεων. Φθηνά και ευρύτατα διαδεδομένα τερματικά υπολογιστών οδηγούν σε «επανάσταση» στις επιχειρήσεις, που βασίζεται στην αποκέντρωση ορισμένων λειτουργιών, τις οριζόντιες ροές πληροφοριών, τα λιτά συστήματα παραγωγής και τη δικτύωση στο εσωτερικό αλλά και μεταξύ επιχειρήσεων. Έντονες πιέσεις και αντιπαραθέσεις συνοδεύουν τη σύγκρουση των πολιτιστικών αντιλήψεων, την αναδιοργάνωση της παραγωγής και την οργάνωση σε συστήματα, καθώς και την εκχώρηση σε τρίτους πολλών εσωτερικών λειτουργιών..
Δ. Απασχόληση και ανεργία. Η διαρθρωτική ανεργία γίνεται εντονότερη με κάθε περίοδο οικονομικής ύφεσης, υπάρχει μεγάλη αύξηση στη μερική απασχόληση καθώς και στη συμμετοχή των γυναικών. Ο εκβιασμός της απόλυσης και η εντατικοποίηση της εργασίας μέσω του ηλεκτρονικού ελέγχου (από την επίβλεψη των χώρων εργασίας ως τον έλεγχο προσέλευσης και αποχώρησης) καταλήγουν στην πειθάρχηση των εργαζομένων. Η λιτή παραγωγή και η ηλεκτρονικοποίηση της διαχείριση έχει ως αποτέλεσμα το στένεμα της εργασιακής ιεραρχικής πυραμίδας. Διαρκής δραστηριότητα κατάρτισης και επανακατάρτισης, με σκοπό την αλλαγή των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού. Τα προβλήματα όμως παραμένουν, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις ατόμων με χαμηλό επίπεδο ειδίκευσης και μόρφωσης. Τα προβλήματα μακροχρόνιας ανεργίας και ανεργίας των νέων προσλαμβάνουν σημαντικές διαστάσεις.».

ΕΝΑ ΙΔΙΑΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Οι τράπεζες αναπτύχθηκαν αρχικά με πολύ διαφορετικό τρόπο λόγω της «άυλης» και ιδιαίτερα κερδοφόρας εργασίας τους. Οι αγώνες των εργαζομένων του τραπεζικού τομέα στην Ευρώπη βασίστηκαν στην ιδιαιτερότητα των υψηλών κερδών των επιχειρήσεων του. Ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο οι εργασιακές σχέσεις ήταν κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα παρά τον αγγλοσαξονικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι βρετανικές τράπεζες αποτελούσαν πρότυπο για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές καθώς οι εργασιακές σχέσεις στον κλάδο χαρακτηρίζονταν από πειθαρχία, ειρήνη και συγκεντρωτική συνεργασία. Οι εργαζόμενοι/ες είχαν δια βίου απασχόληση, οργανωμένη καριέρα, και οι πατερναλιστικές πολιτικές πρόνοιας επικεντρώνονταν στο προσωπικό.

Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη προέβλεπε και υλοποιούσε σταδιακά τις εξής επιμέρους πολιτικές: αποεθνικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, αλλαγές στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, (αύξηση ορίων ηλικίας, αύξηση μηνιαίων εισφορών και μείωση δαπανών με μείωση συντάξεων και επιδομάτων), μέτρα αυστηρής εισοδηματικής λιτότητας (κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, αυξήσεις φόρων κλπ). Ταυτόχρονα προωθούσε την απορύθμιση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και την έγκριση για χρήση ολοένα και περισσότερων εποχιακώς ή μερικώς απασχολούμενων εργαζομένων. Αυτή η πολιτική προκάλεσε πολλά προβλήματα στις διαδικασίες συλλογικής διαπραγμάτευσης, ειδικά στην ΟΤΟΕ, όταν το 1991 οι εργοδότες προσήλθαν στις διαπραγματεύσεις με δικά τους αιτήματα που αφορούσαν την εισαγωγή του ευέλικτου ωραρίου εργασίας και της λειτουργίας των τραπεζών κατά τα απογεύματα και τα Σάββατα. Το 1993 προσήλθαν με αίτημα την ουσιαστική κατάργηση του «επιδόματος ισολογισμού» καθώς ζητούσαν να καταβάλλεται μόνο κατόπιν αποφάσεως των Γενικών Συνελεύσεων των Μετόχων κάθε Τράπεζας και στο βαθμό που θα υπήρχαν κέρδη. Απαιτούσαν επίσης τη σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, την εξάλειψη κάθε μορφής εξομοίωσης των υπαλλήλων των τραπεζών, την απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας και την αποφυγή θεσμοθέτησης του τριτοβάθμιου πειθαρχικού συμβουλίου. Είναι σαφές ότι δύο στοιχεία χαρακτηρίζουν και διαπνέουν την στρατηγική των τραπεζών. Από τη μια η γενική τάση μείωσης των εξόδων και αύξησης των εσόδων τους που μπορούσαν να επιτευχθούν τόσο με τη μείωση του εργασιακού κόστους (μείωση προσλήψεων, έξοδος υψηλόμισθων κ.ά) όσο και με την αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και της ευελικτοποίησης των ατομικών και συλλογικών εργασιακών σχέσεων με την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και παράλληλη μείωση του κόστους της υπερωριακής απασχόλησης καθώς και το σπάσιμο των ενιαίων ωραρίων.

Στις μέρες μας η 24ωρη λειτουργία των χρηματιστικών αγορών σε όλο τον κόσμο ωθεί τις τράπεζες να λειτουργούν με βάση αυτά τα ωράρια. Στο επίπεδο των οργανωτικών αλλαγών των τραπεζικών επιχειρήσεων σχετίζονται με τις νέες ανάγκες της πελατοκεντρικής ευέλικτης επιχείρισης καθημερινά σημειώνονται νέες μεταβολές που αλλάζουν ριζικά το χαρακτήρα της εργασίας, ενώ σε γενικές γραμμές το συνδικαλιστικό κίνημα, παρ’ όλες τις διακηρύξεις του για «διάλογο» δεν παρεμβαίνει ενεργητικά. Η ανάγκη του τραπεζικού συστήματος να λειτουργεί σε 24ωρη βάση, για να εξυπηρετεί το σύνολο των χρηματοοικονομικών αγορών που λειτουργούν σε παγκόσμιο, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, οδηγεί σε ραγδαία και συνεχή εισαγωγή νέων τεχνολογιών που συμβάλλουν με τη σειρά τους στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ενώ τα συνδικάτα λόγω του γραφειοκρατικού χαρακτήρα τους αδυνατούν να ακολουθήσουν αυτούς τους ρυθμούς. Παραδείγματος χάριν, η ηλεκτρονική τραπεζική τόσο ως σύνολο τεχνολογιών όσο και ως σύνολο επιχειρηματικών πρακτικών αποτελούν μέρος της «μεταφορντικής περιόδου» του τραπεζικού χώρου. Η ικανότητα παροχής 24ωρης και 7ήμερης λειτουργίας υπηρεσιών σε πραγματικό χρόνο, υπηρεσιών υποστήριξης πελατών (help-desks), η εξωτερίκευση εργασιών και η ανάθεσή τους σε τρίτους, η κατασκευή βάσεων δεδομένων με τα εξατομικευμένα προφίλ πελατών, η διαδικτυακή πρόσβαση στις παρεχόμενες υπηρεσίες μέσω των εταιρικών πυλών κ.ο.κ. αποτελούν την ηλεκτρονική τραπεζική που δεν γνωρίζει τι σημαίνει απεργία και διαμεσολάβηση ανθρώπινου παράγοντα (direct banking). Έτσι είναι ανάγκη για τις κερδοφορικές προοπτικές των τραπεζών να υπάρξουν αλλαγές στα οργανογράμματα που σημαίνει να καταργηθούν πολλά διευθυντικά στρώματα, να προστεθούν θέσεις εργασίας εκτός χώρου εργασίας (τηλεργασία, εργασία από απόσταση κλπ.) και να ανασχεδιασθούν οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας σε πελατοκεντρική βάση με έμφαση στο σημείο επαφής με τον πελάτη (front office). Διευκολύνεται έτσι η ευελιξία, η ανταποκρισιμότητα, η προσαρμογή στις ανάγκες του κάθε πελάτη ξεχωριστά (customization), η εξατομίκευση προϊόντων και υπηρεσιών και η συνεχής αναδημιουργία των δομών και διαδικασιών. Κατά συνέπεια, διευκολύνονται τα παγκόσμια δίκτυα και η διεθνοποίηση των επιχειρήσεων, η σύνδεση των αγορών μεταξύ τους καθώς και των νομισμάτων και των οργανισμών.

Αυτή, όμως, η κατάσταση έχει και αρνητικές συνέπειες όσον αφορά τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας, τον αριθμό των απασχολουμένων (π.χ. απολύσεις ή πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μέσω προγραμμάτων εθελουσίας εξόδου, μείωση αριθμού προσλαμβανόμενων κ.ο.κ.), την αλλαγή των συνθηκών απασχόλησης (μερική απασχόληση, πρόσκαιρη και εποχιακή απασχόληση, απασχόληση on call, ενοικίαση εργαζομένων κ.ο.κ.) και πάνω από όλα τη γενίκευση μιας νοοτροπίας ευελιξίας ολόκληρης της εργασιακής ζωής. Δημιουργείται μια δομή εργασίας και καριέρας λιγότερο ασφαλής και περισσότερο κατακερματισμένης. Η δυνατότητα εργασίας από το σπίτι και από απόσταση δεν φαίνεται να αποτελεί για τους περισσότερους εργαζόμενους εναλλακτική διέξοδο καθόσον ότι οδηγεί σε μια κατάσταση όπου τα μεσαία στελέχη και ειδικά πολλοί εξειδικευμένοι εργαζόμενοι είναι «στο πόδι» σε διαρκή βάση αναγκασμένοι να εργάζονται σε κάθε χώρο και σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα της ημέρας ώστε να είναι σε επαφή με την εργασιακή πραγματικότητα. Η κατάσταση αυτή δεν έχει μόνο μία όψη. Αν συνδεθεί με τους νόμους που ψηφίζονται από όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με μικρές παραλλαγές όσον αφορά τη διευθέτηση του υπερωριακού καθεστώτος και των ωρών εργασίας (διευθέτηση σε μηνιαία, εξαμηνιαία και ετήσια βάση) με ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος και την ακύρωση της συμμετοχής των συνδικάτων στον συγκαθορισμό της διευθέτησης, τότε η κατάσταση γίνεται αφόρητη για την πλειονότητα των μισθωτών εργαζομένων.

8,8 έτη παραπάνω για λήψη σύνταξης ως το 2060!

http://tvxs.gr/news/ellada/syntaksi-meta-ta-381-xronia-ergasias?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=tvxs

Ο μέσος χρόνος στον οποίο θα πρέπει να εργαζόμαστε και να καταβάλλουμε ασφαλιστικές εισφορές μέχρι να πάρουμε σύνταξη, αναμένεται να αυξηθεί κατά 8,8 χρόνια μέχρι και το 2060, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
 

 

Η έκθεση της επιτροπής για τη γήρανση του πληθυσμού για τα 27 κράτη-μέλη, που δημοσιεύει η «Ναυτεμπορική», είναι μάλλον δυσάρεστη για τους Ελληνες εργαζομένους και όσους θα εργαστούν στο μέλλον στη χώρα μας. Ειδικότερα, στο δείκτη για τον ελάχιστο χρόνο υπηρεσίας που θα πρέπει να έχει κάποιος πριν πάρει σύνταξη, προβλέπεται ότι για την Ελλάδα ο μέσος όρος εργασίας πριν από τη σύνταξη από 29,3 χρόνια που ήταν το 2010 θα αυξηθεί ως το 2060 στα 38,1 χρόνια. Με βάση τα στοιχεία της Επιτροπής, η αύξηση του χρόνου εργασίας πριν από τη σύνταξη δεν θα είναι συνέχεια ανοδική, αφού από τα 29,3 χρόνια το 2010, θα μειωθεί οριακά στα 28,9 χρόνια το 2020, για να αυξηθεί στη συνέχεια στα 31 χρόνια το 2030, στα 33,2 το 2040, στα 36,6 χρόνια το 2050 και στα 38,1 χρόνια το 2060, παρουσιάζοντας μια μέση αύξηση του ελάχιστου εργασιακού βίου κατά 8,8 χρόνια. Η αύξηση αυτή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εντός της Ε.Ε. μετά το Λουξεμβούργο, όπου ο ελάχιστος χρόνος εργασίας θα αυξηθεί κατά 9,7 χρόνια, φτάνοντας όμως τα 36,7 χρόνια, από μόλις 27 χρόνια που ήταν το 2010.
 
Παρ’ όλα αυτά, σε μέσο ευρωπαϊκό όρο, τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα, αφού μπορεί μεν η αύξηση του ελάχιστου εργασιακού βίου να είναι μόνο 3,1 χρόνια, αλλά ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν θα μπορεί να πάρει σύνταξη το 2060, αν προηγουμένως δεν έχει εργαστεί τουλάχιστον 39,2 χρόνια.
 
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η εξήγηση που δίνει η έρευνα είναι πολυπαραγοντική. Μια από τις αιτίες είναι ότι η Ελλάδα ξεκίνησε από πολύ χαμηλά επίπεδα ελάχιστου εργασιακού βίου πριν από την κατοχύρωση της σύνταξης. Το 2010, όταν ο ελάχιστος χρόνος εργασίας στην Ευρώπη ήταν 36,1 χρόνια, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα εντός της Ε.Ε. μαζί με το Λουξεμβούργο που είχαν ελάχιστο όριο εργασιακού βίου κάτω από τα 30 χρόνια. Τα δημογραφικά στοιχεία είναι ακόμη χειρότερα, με δεδομένο το χαμηλό δείκτη γονιμότητας της χώρας, ο οποίος θα βαίνει αυξανόμενος μεν από το 2010, αλλά μόνο οριακά, αφού, από 1,52 που ήταν το 2010, αναμένεται να φτάσει το 1,63 το 2011. Από την άλλη μεριά, αναμένεται σημαντική αύξηση του προσδόκιμου της για την πεντηκονταετία 2010 – 2060, κατά 5,5 χρόνια για τις γυναίκες και 7,1 χρόνια για τους άντρες. Τα προσδόκιμα όρια ηλικίας θα αυξηθούν στα 84,9 χρόνια το 2060, από 77,8 χρόνια που ήταν το 2010 για τους άντρες και στα 88,3 χρόνια για τις γυναίκες, από 82,8 που ήταν πριν από δύο χρόνια. Με αυτά τα δεδομένα, οι πλέον παραγωγικές ηλικίες, δηλαδή αυτές από τα 24 χρόνια μέχρι και τα 54 χρόνια, ως ποσοστό του πληθυσμού αναμένεται να μειωθούν το διάστημα 2010 – 2060 κατά 10,1%, ενώ, αντίθετα, θα αυξηθούν κατά 12% οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών, δίνοντας ένα σαφές δείγμα για τη γήρανση του πληθυσμού. Το μόνο θετικό αντιστάθμισμα, σύμφωνα με την επιτροπή, στη ζοφερή αυτή κατάσταση είναι ότι, για τη συγκεκριμένη περίοδο, η Ελλάδα θα παραμείνει υποδοχέας ενός μεγάλου αριθμού μεταναστών μέχρι και το 2060. Μάλιστα, η εκτίμηση είναι ότι, μέχρι και τότε και από το 2010, η Ελλάδα θα έχει δεχθεί μετανάστες ίσους σε αριθμό με το 15% του πληθυσμού της, δηλαδή περίπου 1,6 εκατ. άτομα.

Απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στις εκδόσεις Λυμπέρη του εύχονται Καλά Χριστούγεννα στο Γκστάαντ ή στη Νέα Υόρκη

«Τα Χριστούγεννα μπορεί να βρουν την οικογένεια Λυμπέρη στο αγαπημένο της Γκστάντ ή τη Νέα Υόρκη, όπως συνήθιζαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι περισσότεροι από εμάς τους πρώην πια εργαζομένους του θα πάρουμε γαλοπούλα ρεφενέ φέτος. Κι αυτό γιατί ο πιο γενναιόδωρος και καλοπληρωτής εκδότης, όπως συνήθιζε να αυτοχαρακτηρίζεται, δεν είχε τη στοιχειώδη ανθρωπιά και ηθική, να καταβάλλει το δώρο Χριστουγέννων στους εργαζόμενους του παρότι η εταιρεία του ακόμα δεν έχει κηρύξει πτώχευση.

Για τους χρωστούμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις ούτε λόγος πια. Ισως να σκέφτεται ο μεγάλος καπετάνιος ότι θα πρέπει να του λέμε κι ευχαριστώ που μας έδωσε τα απαραίτητα έγγραφα για να μπορούμε να μπούμε στο ταμείο ανεργίας. Ίσως να θεωρεί ότι αυτό θα είναι το δώρο του προς εμάς, ένα δώρο 360 ευρώ τον μήνα από τον ΟΑΕΔ, αντί για τα 10.000, 15.000, 30.000 ευρώ που χρωστάει στον καθένα μας.

Άλλες χρονιές, άλλοι εργοδότες που δεν είχαν καταβάλλει το δώρο Χριστουγέννων περνούσαν τις γιορτές ή τουλάχιστον μέρος τους στον Κορυδαλλό. Με τους celebrities που έχουν μαζευτεί εκεί, θα είχε και πολλούς φίλους να συναντήσει. Μπορεί εκεί να έβρισκε τον χρόνο να ασχοληθεί με ένα παλιό του πάθος, τη φωτογραφία, και να έβγαζε καινούργιο περιοδικό με τα νέα της πτέρυγας των celebrities.

Κανένας από όσους δουλέψαμε για αυτόν δεν αμφισβητούμε το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Δαιμόνιο που τρώει όσους δουλεύουν για αυτόν προκειμένου να ταϊστεί ο ίδιος και το Ωνασικό lifestyle του.Το επιχειρηματικό του δαιμόνιο δεν τον εγκατέλειψε ούτε τον τελευταίο 1,5 μήνα που έχει σταματήσει η λειτουργία της εταιρείας του.

Οσο εμείς μιλάμε με δικηγόρους και την Ενωση για να δούμε πως θα εξασφαλίσουμε κάποια από τα δεδουλευμένα μας, εκείνος συνεχίζει να κάνει τον εκδότη ανενόχλητος μέσα από δύο εταιρείες-βιτρίνες. Την Alpha Editions με τα τέσσερα εβδομαδίαια περιοδικά (ΕΓΩ!, ΗELLO, 7ΜΤV, Τηλεκοντρόλ), που μεταβίβασε παράνομα. Την εταιρεία Alpha Editions ίδρυσε ο κουμπάρος του, ο Δημήτρης Κοντομηνάς με τον ιδιοκτήτη των Αττικών Εκδόσεων Θεοχάρη Φιλιππόπουλο. Το θέμα έφτασε μέχρι τη Βουλή αλλά μάλλον θα καταλήξει σε κάποιο σκονισμένο ράφι εισαγγελέα. Φαίνεται ότι ο δικός μας αγώνας είναι μικρότερος από αυτόν. Του δίνει η γυναίκα του, Ελενα Μακρή Λυμπέρη, η οποία εμφανίζεται σε δύο από τα τέσσερα αυτά περιοδικά ως σύμβουλος εκδοσης.Η δεύτερη «εταιρεία-βιτρίνα», η Identity Media φαίνεται στα χαρτιά να ανήκει στον για χρόνια συνεργάτη του Πέτρο Μπουροβίλη, αλλά στο μετοχικό κεφάλαιο της έχει παρελάσει όλη η οικογένεια, ο ίδιος, η γυναίκα του, η κόρη του.

Οι εταιρικές εκδόσεις, το περιοδικό του αεροδρομίου, τα Confidential ήταν κερδοφόρα, οπότε ήταν κρίμα να τα φάει η μαρμάγκα. Ας τα φάει ο ίδιος για άλλη μια φορά. Και μην εκπλαγείτε αν στη συγκεκριμένη εταιρεία πασάρει γλυκά και ωραία τα υπόλοιπα φιλέτα του όπως Vogue, Glamour, Men’s Health, Status, Lucky, Prevention. Το καπετανόπουλο- Διευθύνων Σύμβουλος των Εκδόσεων Λυμπέρη, Πέτρος, ως καλός μαθητής συνεχίζει την ίδια τακτική να μην πληρώνει τους εργαζομένους και μέσω του καπετάνιου του να διαμηνύει ότι μπορεί να σωθούν όσοι επιβιβαστούν στο νέο καράβι.

Σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου, από αυτές που συνήθιζαν να επισκέπτονται για τις γιορτές η οικογένεια Λυμπέρη για να κάνουν σκι, θα είχε επέμβει η δικαιοσύνη, θα είχε εκποιήσει την προσωπική του περιουσία και θα του είχαν επιβληθεί οι προβλεπόμενες κυρώσεις. 300 μισθωτοί, 400 εξωτερικοί συνεργάτες, πρακτορεία, διαφημιστικές εταιρείες, τυπογράφοι, χαρτέμποροι, τηλεοπτικά κανάλια, τράπεζες. Στην Ελλάδα όμως από ότι φαίνεται το δίκιο του καπετάνιου είναι πιο ισχυρό και απ’ την λογική την ίδια. Τα χρέη αυτά θα μεταβιβαστούν για άλλη μια φορά σε όλους. Μας χρωστάνε και στο τέλος έχουμε βρεθεί και χρεωμένοι».

Πηγή: Απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στις εκδόσεις Λυμπέρη του εύχονται Καλά Χριστούγεννα στο Γκστάαντ ή στη Νέα Υόρκη | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/83181#ixzz2G9vtNvAC

Κυριακή 30 Δεκ. 2012: Μέρα αλληλεγγύης και αγώνα, όχι υποταγής και κατανάλωσης!

Κυριακή 30 Δεκ. 2012: Μέρα αλληλεγγύης και αγώνα, όχι υποταγής και κατανάλωσης!

 

Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ 

 

Κανένα βιβλιοπωλείο/εμπορικό κατάστημα ανοιχτό

 

Ποτέ την Κυριακή!

 

 

Η κυβέρνηση με υπουργική απόφαση («αποφασίζουμε και διατάζουμε», όπως όλα τα μέτρα του τελευταίου διαστήματος) καταργεί την κυριακάτικη αργία, ανοίγοντας για 2η Κυριακή -στις 30/12- τα καταστήματα. Ανακοίνωσε επίσης ότι θα θεσμοθετήσει από το νέο χρόνο το άνοιγμα των καταστημάτων για 7 Κυριακές το χρόνο και για όλες τις Κυριακές το χρόνο για τα καταστήματα μέχρι 250 τμ. Βέβαια, ο Χατζηδάκης και ο Σκόρδας (Υπ. και Υφυπ. Ανάπτυξης) ξέρουν καλά ότι αυτή η διάταξη δεν μπορεί να σταθεί. Μετά από προσφυγή οποιουδήποτε πολυκαταστήματος θα ανοίξει ο δρόμος για να είναι όλα ανοιχτά την Κυριακή! Φυσικά όλα αυτά στο όνομα της… ανάπτυξης. Όμως οι εργαζόμενοι ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις μιλούν για ανάπτυξη, εννοούν την ανάπτυξη των κερδών τους, την επιβολή των συμφερόντων τους εις βάρος μας. Κι έτσι 700.000 εργαζόμενοι στο εμπόριο φέτος την πρωτοχρονιά δεν θα υποδεχτούμε το 2013, αλλά το… 1909, που ήταν η τελευταία χρονιά με μαγαζιά ανοιχτά την Κυριακή. 103 χρόνια πίσω μας γυρνάει η ανάπτυξή τους!

 

Το επιχείρημα της «αναζωογόνησης της αγοράς» και η ανάπτυξη που επικαλούνται οι ξενοδόχοι, το εμπορικό κεφάλαιο, οι εργοδότες και η κυβέρνηση είναι αστείο και προκλητικό. Στους 1,5 εκατομμύριο άνεργους, στους 500.000 (επισήμως) απλήρωτους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, στους δημόσιους υπάλληλους με τους καρατομημένους μισθούς, στους δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους με τις πετσοκομμένες συντάξεις, το μόνο που δεν λείπει είναι οι ώρες να ψωνίσουν! Τους λείπουν τα χρήματα για να επιβιώσουν και οι ώρες για να ζήσουν! Η λεηλασία των μισθών, το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση των αποζημιώσεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων συνιστούν τη ζοφερή πραγματικότητα της κρίσης που χρησιμοποιείται από τα αφεντικά, ώστε να μας εκμεταλλεύονται ασύδοτα, όσο και όπως μπορούν, δεσμεύοντας ακόμα και τον όποιο ελεύθερο χρόνο, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε συνδυασμό με την «απελευθέρωση» του ωραρίου εργασίας και τον «απεγκλωβισμό» του από το ωράριο λειτουργίας των επιχειρήσεων, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για κατάργηση του 8-ωρου, του 5-ήμερου, των ρεπό και του ωραρίου εργασίας γενικά, συμπαρασύροντας και άλλους κλάδους (ταχυμεταφορές, αποθήκες, λογιστήρια, τράπεζες κλπ). Στοχεύουν στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του μεγάλου εμπορικού κεφαλαίου μέσω του ξεζουμίσματος και της εξαθλίωσης των εργαζομένων και του ξαναμοιράσματος της αγοράς με το κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων και τη συγκέντρωση του τζίρου σε λιγότερα χέρια. Όλα για τις μεγάλες αλυσίδες, τα πολυκαταστήματα, τις πολυεθνικές, τους ξενοδόχους και τα αφεντικά-μαγαζάτορες! Όσο για τις υποτιθέμενες νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, ακριβώς τα ίδια υπόσχονταν σε κάθε «απελευθέρωση» του ωραρίου. Το μόνο βέβαια που απέμενε δεν ήταν νέες θέσεις εργασίας, αλλά ακόμη μεγαλύτερη εντατικοποίηση και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (4ωρα, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ). Σε αυτό το παραμύθι άλλωστε την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο πρόεδρος των εμπόρων (ΕΣΕΕ) λέγοντας ότι «τη στιγμή που έχουμε απλήρωτους τους εργαζομένους μας για μήνες, σιγά μην κάνουμε νέες προσλήψεις».

 

Για τους εργαζόμενους στο εμπόριο, η Κυριακή είναι και θα παραμείνει αργία! Θα δώσουμε τη μάχη, ώστε μαζί με όλους τους εργαζόμενους, μαζί με τους άνεργους, μαζί με την κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται, να μετατρέψουμε την 30η Δεκέμβρη, αλλά και κάθε άλλη Κυριακή, σε μέρα αλληλεγγύης και αγώνα, ενάντια στην εκμετάλλευση, την κατάργηση των δικαιωμάτων μας, την ασυδοσία και επιθετικότητα του κεφαλαίου και των αφεντικών. Ώστε να μην υποταχθεί ο κόσμος της δουλειάς στη «θεά αγορά» και να μη θυσιάζεται η κοινωνία στο βωμό των κερδών.

 

 

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ:

 

Κανείς βιβλιοϋπάλληλος / εμποροϋπάλληλος για δουλειά!

 

Κανένα βιβλιοπωλείο/εμπορικό κατάστημα ανοιχτό!

 

Κανείς εργαζόμενος – άνεργος για ψώνια! Όλοι στις κινητοποιήσεις!

 

Για να μη δουλεύουμε «ήλιο με ήλιο», 7 μέρες την εβδομάδα, μέχρι τα βαθιά γεράματα, όπως θέλουν οι εργοδότες, οι κυβερνήσεις τους, οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού.

 

Όλοι στην 24-ωρη Απεργία στο εμπόριο!
Η απεργία αυτή δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά όλους τους εργαζόμενους!

 

 

απεργιακή διαδήλωση :: Κυρ.30/12, 10.30 π.μ., στην αρχή της Ερμού (Σύνταγμα)

>> θα ακολουθήσει απεργιακό γλέντι και ανταλλακτικό παζάρι βιβλίου που θα γίνει σε μέρος που έχει νεκρώσει η αγορά και θα το ζωντανέψουμε όλοι εμείς που εκείνη την μέρα θα είμαστε στον δρόμο αγωνιζόμενοι για την ζωή και την αξιοπρέπεια.[Οπότε, ας φέρουμε κι ένα βιβλίο μαζί μας]

 

μοτοπορεία ενημέρωσης και οργάνωσης της απεργίας
:: Παρασκευή 28/12, στις 6.00 μ.μ. κάτω από τα γραφεία μας

 

 

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα / τηλ: 210 3820537 / sylyp_vivliou@yahoo.gr /http://bookworker.wordpress.com

 

Εργαζόμενοι στην Γενική Ταχυδρομική Αιγάλεω «15 μέρες απαξίωσης από εργοδότες και σωματεία «

15 μέρες απαξίωσης από εργοδότες και σωματεία
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Εμείς οι απλήρωτοι (από τον Σεπτέμβρη) εργαζόμενοι στην Γενική Ταχυδρομική Αιγάλεω από τις 7/12/2012 (τελεσίδικη ημερομηνία που είχε ορίσει το αφεντικό της Μητρικής εταιρίας για την υπογραφή των λευκών δίμηνων συμβάσεων) παραμένουμε στον αέρα. Δεν καθίσαμε στα αυγά μας, παρά απευθυνθήκαμε στο κλαδικό σωματείο ΣΕΤΤΕΑ (ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΝ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ) όπου είμαστε μέλη.
Το ΣΕΤΤΕΑ έβγαλε 4ωρη στάση εργασίας για τις 7/12, συμμετείχαμε όλοι με αγωνιστική διάθεση η οποία τονώθηκε ακόμα περισσότερο από την μεγάλη συμμέτοχη των αλληλεγγυών. Μετά και από τις δεσμεύσεις των δυο σωματείων ΣΕΤΤΕΑ και ΣΕΓΕΤΑ (ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗΣ) ότι θα στηρίξουν τον αγώνα μας με δυναμικές κινητοποιήσεις, κάτι που δεν έγινε ποτέ, αποφασίσαμε να σηκώσουμε αυτόν τον αγώνα με τις δίκες μας δυνάμεις και την στήριξη της ΑΠΕΤΤ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΑ-ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΗ). Αρνηθήκαμε να υπογράψουμε αυτές τις δίμηνες συμβάσεις που δημιουργούν νέα δεδομένα για εμάς τους ίδιους, αλλά και στους συναδέλφους μας στην Μητρική, στους συναδέλφους μας στα franchise αυτής και σε όλο τον κλάδο γενικά.
Στην προσπάθεια μας αυτή καλέσαμε το Σάββατο 22/12/2012 στην αίθουσα του συλλόγου δάσκαλων (Ρήγα Φεραίου 20 στο Αιγάλεω), σε ανοικτή συζήτηση για ότι συμβαίνει στο κατάστημα του Αιγάλεω με σκοπό την δημιουργία μιας επιτροπής αγώνα απέναντι στα αφεντικά της Γενικής Ταχυδρομικής.
Προσκαλέσαμε τα σωματεία του κλάδου, πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικά σχήματα, λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές ανέργων, συλλογικότητες και μεμονωμένους αγωνιστές. Στην πρωτοβουλία μας αυτή ανταποκρίθηκαν πολλοί αν σκεφτούμε ότι διανύουμε περίοδο εορτών. Νομίζουμε ότι αξίζει να αναφέρουμε ότι συμμετείχαν ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ Δυτικής Αττικής οι όποιοι μας παραχώρησαν και την αίθουσα, το ΣΕΤΤΑ (ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ-ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ), η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, η ΑΠΕΤΤ , η ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ, Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΙΓΑΛΕΩ, η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ – ΑΝΕΡΓΩΝ, ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ και άλλοι αγωνιστές.
Απόντες εκπρόσωποι από τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου (ACS, SPEEDEX, ΣΕΓΕΤΑ).
Οι τοποθετήσεις είχαν σαν αρχή την μεγάλη απουσία – υποβάθμιση από το κλαδικό σωματείο ΣΕΤΤΕΑ, τόσο στην κουβέντα, όσο και σε επίπεδο ενημέρωσης για το συγκεκριμένο θέμα, καθώς η κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Αιγάλεω, μπορεί να πάρει την μορφή ντόμινο σε όλα τα καταστήματα franchise σε όλο τον κλάδο της ταχυμεταφοράς –ταχυδρόμησης.
Στο τραπέζι έπεσαν πολλοί προβληματισμοί από τους παραβρισκόμενους, κατατεθήκαν απόψεις και προτάσεις για τις ενέργειες που θα πρέπει να κάνουμε το επόμενο διάστημα.
Από την μεριά μας καλούμε έστω και τώρα να αναλάβει το θεσμικό του ρολό το κλαδικό μας σωματείο ΣΕΤΤΕΑ, μιας και εμείς θα το πάμε μέχρι τέλος έτσι και αλλιώς.
Θεωρούμε ότι η συνεισφορά όλων τους στην συζήτηση ήταν πολύτιμη, μας έκανε ακόμα πιο δυνατούς ώστε να αντέξουμε στο δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας.
Οι δηλώσεις τους για έμπρακτη αλληλεγγύη μας δίνει έναν αέρα αισιοδοξίας, έναν αέρα νίκης απέναντι στα ΑΦΕΝΤΙΚΑ και τα τσιράκια τους.
Θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε όλους, καθώς και θα τους ενημερώσουμε για τον προγραμματισμό παρεμβάσεων και την δημιουργία αφίσας.

Αθήνα 23/12/2012

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗΣ ΑΙΓΑΛΕΩ
http://antigeitonies.blogspot.gr/2012/12/15.html

Το Δ.Σ του Σ.Ε.Υ.Τ.Κ.Ε (Τράπεζα Κύπρου) σάς εύχεται καλά Χριστούγεννα

Το Δ.Σ του Σ.Ε.Υ.Τ.Κ.Ε σάς εύχεται καλά Χριστούγεννα και μια πραγματικά ευτυχισμένη νέα χρονιά για εσάς και τα αγαπημένα σας πρόσωπα.

Εμείς με συνέπεια θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό των συναδέλφων μας, όπως άλλωστε όλα τα προηγούμενα χρόνια, δίνοντας όραμα και προοπτική, κυρίως όμως πρωτοστατώντας στον αγώνα για την προστασία των θέσεων εργασίας και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, σε μία ομολογουμένως ιστορικά πρωτόγνωρη συγκυρία για όλους μας. Κανείς δεν είναι μόνος του και δεν μπορεί να αφεθεί μόνος του. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε και θα βγούμε νικητές.

Όλοι μαζί μπορούμε…

Κυκλοφόρησε: «O Πουλαντζάς σήμερα». Εκδ. Νήσος και Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς

O Πουλαντζάς σήμερα

Η καπιταλιστική κρίση και ο βίαιος, ταξικός τρόπος με τον οποίο επιδιώκεται η έξοδος από αυτήν – ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που από το 2010 μέχρι σήμερα βρίσκεται στο γύψο των μνημονίων– επανέφερε στο προσκήνιο πολλά από τα μεγάλα θέματα που απασχόλησαν τον Νίκο Πουλαντζά στη δική του εποχή: από τον αυταρχικό κρατισμό, το φασιστικό φαινόμενο, τον ιμπεριαλισμό και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέχρι το ρόλο του κράτους, τη σχέση των αριστερών κομμάτων με τα κινήματα και φυσικά τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Οι συγγραφείς των κειμένων αυτού του τόμου –τα οποία πρωτοπαρουσιάστηκαν στο διεθνές συνέδριο που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από το θάνατο του μεγάλου έλληνα διανοητή–, ασχολούνται με αυτά και με πολλά άλλα ζητήματα ιδιαίτερου θεωρητικού και πολιτικού ενδιαφέροντος.

Περιεχόμενα

Ενότητα Ι: Μαρξιστική θεωρία – Πηγές και επιδράσεις

Γεράσιμος Κουζέλης
Ιδεολογία και πραγματικότητα στον Μαρξ: η ανάγνωση του Πουλαντζά

Τζέιμς Μάρτιν
Η ηγεμονία ως επιχείρημα: Συγκρίνοντας τον Πουλαντζά με τον Γκράμσι
Αριστείδης Μπαλτάς
Το «Πρόγραμμα Αλτουσέρ» και η θέση του Νίκου Πουλαντζά σε αυτό
Δημήτρης Καρύδας
Μορφολογία του δικαίου, κράτος και οικονομικές σχέσεις
Χρήστος Σίμος
Πουλαντζάς vs Λακλάου: Η αντιπαράθεση αναφορικά με το κράτος

Ενότητα ΙΙ: Κοινωνικές τάξεις και κοινωνικά κινήματα
Χρήστος Λάσκος
Ο Νίκος Πουλαντζάς και η έννοια της κοινωνικής τάξης
Βάλια Αρανίτου
Παραδοσιακή μικροαστική τάξη: εννοιολογικοί προσδιορισμοί
Γεωργία Πετράκη
Ταξικές αναδιαρθρώσεις στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία
Θανάσης Τσακίρης Πουλαντζάς και κοινωνικά κινήματα: η περίπτωση του εργατικού συνδικαλισμού

Ενότητα ΙII: Πολιτική εξουσία και όψεις του κράτους
Άρης Στυλιανού
Το κράτος στον Πουλαντζά: μια σπινοζική προσέγγιση;
Κώστας Ελευθερίου
Κυρίαρχο μαζικό κόμμα και κόμμα του καρτέλ. Συναντήσεις του ύστερου Πουλαντζά με τη σύγχρονη θεωρία κομμάτων.
Κωστής Χατζημιχάλης Γεωγραφίες του κράτους: ο Πουλαντζάς και οι σημερινές προσεγγίσεις για το χώρο
Βασίλης Ρόγγας
Η σχετική αυτονομία του στρατού στο συνασπισμό εξουσίας της μετεμφυλιακής Ελλάδας
Χρήστος Μπουκάλας Αντιτρομοκρατία και αυταρχικός κρατισμός

Ενότητα ΙV: Πολιτική οικονομία της καπιταλιστικής διεθνοποίησης
Άλεξ Ντεμίροβιτς Υπερεθνικοποίηση του κράτους και κρίση του καπιταλισμού της χρηματοπιστωτικής αγοράς
Γιάννης Μηλιός και Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος
Καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και ιμπεριαλιστική αλυσίδα: Ο Νίκος Πουλαντζάς απέναντι στις θεωρίες του ιμπεριαλισμού
Χάρης Γολέμης
Ο Πουλαντζάς στο Σιάτλ
Ηρακλής Οικονόμου
Ο Νίκος Πουλαντζάς ως θεωρητικός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Στοχευμένη απόλυση της Σύλβιας Κοιλάκου από την τεχνική εταιρία C&M Engineering Α.Ε.

Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2012
Στοχευμένη απόλυση της Σύλβιας Κοιλάκου από την τεχνική εταιρία C&M Engineering Α.Ε.

Γράφει ο kokkiniotis

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/12/c-engineering.html

Τα αφεντικά ξεσαλώνουν, αλλά δεν θα τους περάσει!

Την Παρασκευή 21 Δεκέμβρη, κλείνοντας για τις γιορτές, η διοίκηση της εταιρίας
C&M έκανε ένα «χριστουγεννιάτικο δώρο» στη γνωστή συνδικαλίστρια μηχανικό Σύλβια Κοιλάκου: Της ανακοίνωσε την απόλυσή της…

Η Σύλβια Κοιλάκου, για χρόνια πρόεδρος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) και μέχρι πρόσφατα μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ), είναι γνωστή για την αγωνιστικότητα και την συνδικαλιστική της δράση. Εύλογα λοιπόν, η απάντηση του εργατικού κινήματος θα είναι δυναμική και αποτελεσματική.

Πέρα από το ασυλλόγιστο της εργοδοτικής αυτής ενέργειας, αξίζει να σταθούμε για λίγο στην εργοδοτική στρατηγική, ενιαία σε όλο τον ιδιωτικό τομέα.

«Η κρίση είναι ευκαιρία»…

Ευκαιρία για μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Ευκαιρία για μειώσεις μισθών. Για απολύσεις, περικοπές ωραρίων και προσωπικού, παραγραφή των εργασιακών κεκτημένων. Ευκαιρία για αύξηση των κερδών τους!

Η συνταγή είναι κλασική: ‘ανακύκλωση’ του προσωπικού με πρόσληψη νέων εργαζομένων με κατώτερους μισθούς. Το σύγχρονο ‘εργοδοτικό όραμα’ για τις τεχνικές εταιρίες είναι, με την ευκαιρία της κρίσης, να φέρνουν σε πέρας τα έργα με το λιγότερο δυνατό προσωπικό, πλήρως εντατικοποιημένο και υποταγμένο, με μικρότερους μισθούς προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους.

Τα αφεντικά, στο φόντο των μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης ξεσαλώνουν, ‘κάνουν πάρτι’ κυριολεκτικά. Το κεφάλαιο, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο εφορμά στα εργατικά δικαιώματα.

Πρέπει όμως πρώτα να απονευρώσουν το εργατικό κίνημα από τα πρωτοπόρα στοιχεία του, κι αυτό με στόχο διπλό:

-Να ‘φοβίσουν’ τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

-Να αποδυναμώσουν την εργατική απάντηση σε κάθε έναν χώρο δουλειάς, έτσι ώστε να μείνει ελεύθερο το πεδίο να ξεδιπλώσουν την αντεργατική τους επίθεση.

Έτσι μόνον μπορεί να εξηγηθεί, πώς μια εταιρία που δεν έχει κανένα εργασιακό λόγο να απομακρύνει τη συγκεκριμένη εργαζόμενη, μια εταιρία που έχει τόσες μεγάλες δουλειές ανοιχτές και κερδοφορεί μεσούσης της κρίσης, παίρνει τέτοιο ρίσκο και μάλιστα παράνομα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η συγκεκριμένη απόλυση παίρνει ένα χαρακτήρα πολιτικό.

Το ίδιο βέβαια ισχύει όπου στοχοποιούνται εργαζόμενοι με πρωτοπόρο ρόλο στις εργασιακές διεκδικήσεις.

«Ευγενής φιλοδοξία» των εργοδοτών είναι τέτοιες στοχευμένες απολύσεις –ευθείες βολές κατά της οργανωμένης συνδικαλιστικής δράσης και των πρωτοπόρων σωματείων που έχουν κάνει δυναμικά την εμφάνισή τους στο προσκήνιο, να λειτουργήσουν παραδειγματικά προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να τρομοκρατήσουν εξασφαλίζοντας ότι δεν θα υπάρξει καμία αντίδραση. Έχοντας ‘ξεμπερδέψει’ με τα σωματεία στο χώρο τους, φιλοδοξούν να προχωρήσουν πιο γρήγορα και εύκολα στα σχέδιά τους.

Όμως δεν θα τους περάσει.

Ο κόσμος της εργασίας, ενωμένος απαντάει πάντα σ’ αυτές τις προκλήσεις. Έτσι θα γίνει και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ενιαία η αντεργατική επίθεση, ενιαία και ηχηρή η εργατική απάντηση.

Η αποτροπή της επαπειλούμενης ‘έκλειψης’ των πρωτοπόρων αγωνιστών από τους χώρους δουλειάς, που καθώς φαίνεται είναι άμεσος εργοδοτικός στόχος, πρέπει ν’ αποτελέσει πεδίο συντονισμένου αγώνα όλων των ταξικών δυνάμεων, όλου του μαχόμενου εργατικού κινήματος.

Οι εργοδότες της C&M, ‘μάχαιραν έδωσαν, μάχαιραν θα λάβουν’.

Το σίγουρο είναι ότι η Σύλβια Κοιλάκου θα ξαναγυρίσει στη δουλειά της…