Οι νοικιαζόμενοι εργαζόμενοι για την Πρωτομαγιά 2009

Πρωτομαγιά 2009

Η επισφαλής εργασία ήταν ένα από τα μέτρα που υποτίθεται ότι θα έφερνε στην Ελλάδα πιο ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα μεγάλωνε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τελικά θα έφερνε την ευημερία σε όλους μας. Αυτό που πραγματικά έφερε ήταν σίγουρα κέρδη για τραπεζίτες και βιομήχανους. Την ίδια στιγμή βύθισε στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα χιλιάδες εργαζόμενους που, ενώ δουλεύουν, δεν μπορούν να κάνουν το αυτονόητο, να ζουν αξιοπρεπώς από τον μισθό τους.

Ενοικίαση εργαζομένων, εργολαβίες-outsourcing, αυτές ήταν οι συνταγές που δοκιμάστηκαν και, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, απέτυχαν παταγωδώς να εμποδίσουν ή έστω να αναχαιτίσουν την οικονομική κρίση.

Η κρίση είναι εδώ, οι προβλέψεις για την πορεία της κάθε μέρα αναθεωρούνται προς το χειρότερο και σήμερα οι ίδιες αυτές συνταγές σερβίρονται σαν διέξοδος από αυτή.

Δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδρανείς μπροστά σε αυτή την κατάσταση περιμένοντας να έρθει το χειρότερο. Γιατί αυτό το ετοιμάζουν ήδη για μας με καινούργιο ασφαλιστικό, με περισσότερη «φιλελευθεροποίηση της εργασίας».
Κυλιόμενες εξάμηνες συμβάσεις για τους νεοπροσλαμβανόμενους εξήγγειλε τον Μάρτιο η Εθνική Τράπεζα οι οποίες μάλιστα παρουσιάζονται σαν «προσφορά στην ελληνική κοινωνία» για την αντιμετώπιση της δύσκολης συγκυρίας.
Η μόνιμη και σταθερή εργασία είναι πλέον όνειρο απατηλό για κάθε νέο ή νέα που εισέρχεται στην αγορά εργασίας. Την ίδια ώρα οι επιδοτήσεις των 28 δισ. ρέουν προς τα ταμεία των Τραπεζών και οι ιδιοφυΐες-golden boys που δεν μαθαίνουν ούτε από τα παθήματά τους, έχουν το ελεύθερο να τα διαχειριστούν όπως θέλουν.

Το κύμα αλληλεγγύης που δημιουργήθηκε με αφορμή το τραγικό περιστατικό της επίθεσης στην μετανάστρια από την Βουλγαρία Κωνσταντίνα Κούνεβα δείχνει τον τρόπο που πρέπει να απαντήσουμε. Τον τρόπο να διεκδικήσουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ντόπιους και μετανάστες.

Συμμετέχουμε στην συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς 2009.
Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος 10:30 π.μ.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009 ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009 ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

1Η ΜΑΗ 2009

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ, ΜΑΝΑΤΖΕΡ, ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΩΝ

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ, ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΣ, ΑΝΕΡΓΕΣ, ΜΑΥΡΟΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ,
ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ,

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 ΠΛ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ/ΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

κείμενο της συντακτικής ομάδας εντύπου Στάση στο συνεχές τρέξιμο των
επισφαλών σχέσεων (http://stasiepisfaleias.wordpress.com/)

Κρίση ή

η Ιστορία δεν έχει τελειώσει ή

όλα τώρα ξαναρχίζουν.

Ξαφνικά εδώ και κάποιους μήνες το φάντασμα μιας έντονης ανησυχίας
άρχισε να κυριεύει τις ιθύνουσες τάξεις. Εκεί που όλοι οι
στατιστικολόγοι, οι μάνατζερ και στρατιές των οικονομολόγων μας
διαβεβαίωναν ότι όλα βαίνουν καλώς για την ανίκητη αγοραία οικονομία
κάποιες συσπάσεις στο πρόσωπο των τραπεζιτών, διάσπαρτες αυτοκτονίες
δισεκατομμυριούχων, τραυλίσματα, επιφυλακτικότητα, ματαιώσεις
διαλέξεων από γκουρού της οικονομίας άρχισαν να μας ψυλλιάζουν. Για
την επερχόμενη οικονομική κρίση. Ένα σύμπτωμα μόνο της υποβόσκουσας
ασθένειας του καπιταλιστικού συστήματος Μια καρδιακή προσβολή στο
σώμα του καπιταλισμού, που δεν είναι δυνατόν να μην έχει σχέση με την
κατάσταση της υγείας ολόκληρης της καπιταλιστικής μηχανής. Μιας
μηχανής που στην συνάντηση της με τους κρατικούς θεσμούς εδώ και ούτε
δύο αιώνες υφαίνει αμείλικτες και καταστροφικές συγκρούσεις στην
παραγωγή και στη διανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Η οικονομική
κρίση που ξεκίνησε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ήταν πάρα ένα
πρώτο σοκ στο κυκλοφοριακό σύστημα της μηχανής που παράγει κέρδος και
ταξικές διαιρέσεις και ονομάζεται εδώ και κάποια χρόνια καπιταλισμός.
Ένα σοκ που μεταδίδεται σαν πυρκαγιά σε όλα τα δαιδαλώδη παρακλάδια
του που έχουν κυριεύσει τη ζωή μας.

Σαν μια πρώτη απάντηση σε αυτό το σοκ οι αφελής απολογητές του
συστήματος έσπευσαν να αποκαθηλώσουν κάποια από τα ανδρείκελα τους που
με επιμονή επένδυαν στο image τους τόσα χρόνια. Τα λεγόμενα golden
boys. Αυτούς που μέχρι χθες τους πρόβαλαν σαν σύμβολα επιτυχίας,
δυναμικότητας, απόλαυσης της ζωής, νοήματος. Μια κίνηση πανικού που
προσδοκούσε να θολώσει την πραγματικότητα. Να μεταθέσει το διακύβευα
από μια κριτική του συστήματος σε μια καταδίκη κάποιων αδίστακτων
κερδοσκόπων. Οι πανικόβλητοι απολογητές, τα think tanks, και οι
υπόλοιποι μπουρδολόγοι στη συνέχεια καταδίκασαν το <<ακραία
κερδοσκοπικό κεφάλαιο>> λες και ο καπιταλισμός δεσμεύεται ηθικά για το
ποσοστό του κέρδους. Είναι εμφανές ότι πολιτικός στόχος ήταν να
μυστικοποιηθεί η κρίση. Να αποδοθεί σε ακραίους καπιταλιστές για να
μην πληγεί ο πυρήνας της νέο – φιλελεύθερης ιδεολογίας. Η οικονομία
της αγοράς, η ιδιοκτησία και το ατομικό κέρδος ως θεμέλιος λίθος των
κοινωνικών σχέσεων. Το τέλος της ιστορίας που διακήρυσσαν οι
καπιταλιστές θεωρητικοί στις αρχές του 90 μάλλον άρχισε να
προεικονίζει το δικό τους τέλος. Αυτό που ουσιαστικά πυροδοτήθηκε από
την κρίση ήταν η ανεπάρκεια του νεοφιλελευθερισμού στην πιο
ιδεολογική μορφή του να διεκδικεί ότι βρίσκεται στο επίκεντρο των
πάντων. Ότι αποτελεί την μόνη διέξοδο αυτής της κοινωνίας. Σε πολλά
μυαλά άρχισαν σπίθες νέων κομμουνισμών να ξαναφουντώνουν. Αυτή ήταν
μια τεράστια πολιτική ήττα του καπιταλισμού.

Εμείς και η κρίση

Ποιοι είμαστε εμείς. Εμείς δεν είμαστε άλλοι από αυτούς που τόσο
καιρό, μήνες, χρόνια αιώνες βιώνουμε στην καθημερινότητα μας την μάχη
για ζήσουμε χωρίς να πρέπει να υποστούμε τον εκβιασμό της εργασίας, το
άγχος της απόλυσης, την αποξένωση του χρήματος. Εμείς που εργαζόμαστε
για να τα βγάλουμε πέρα, που κλέβουμε στο supermarket, που κουρασμένοι
από την αγώνα για επιβίωση σαπίζουμε το βράδυ στα ριάλιτι και στις
σαπουνόπερες μη έχοντας δυνάμεις να κάνουμε κάτι άλλο. εμείς λοιπόν
αυτή την κρίση του συστήματος το αδιέξοδο του και πρωταρχικά το δικό
μας αδιέξοδο μέσα σε αυτό το ζούμε πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Τα
αφεντικά, οι αιώνιοι αντίπαλοι μας, οι συνεργάτες μας κατά άλλους για
να ρολάρει η οικονομία έχουν εφεύρει άπειρους τρόπους για να αναβάλουν
την κρίση.

Τη δεκαετία του 70 όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις πίεζαν τα αφεντικά
και την κερδοφορία του μηχανεύτηκαν πολλούς τρόπους άμεσα
αποτελεσματικούς. Έβγαλαν με το outsourcing τις θέσεις εργασίας στο
εξωτερικό, για να εκμεταλλευτούν φθηνότερους μισθούς, βάζοντας
γυναίκες μέσα στην εργατική δύναμη, αντικαθιστώντας εργάτες με
υπολογιστές κι άλλα μηχανήματα και φέρνοντας τα φθηνά εργατικά χέρια
των μεταναστών, οι εργοδότες κατάφεραν να κατεβάσουν τους μισθούς των
εργαζόμενων, ακόμη κι όταν αυτοί παρήγαγαν περισσότερα εμπορεύσιμα
αγαθά. Τα αποτελέσματα ήταν προβλέψιμα. Από τη μια μεριά, ανέβηκαν τα
κέρδη των επιχειρήσεων (αφού τελικά οι εργάτες παρήγαγαν όλο και
περισσότερο, πληρωνόμενοι όλο και λιγότερο). Από την άλλη μεριά, μετά
από λίγα χρόνια, οι στάσιμοι μισθοί των εργατών αποδείχθηκαν
ανεπαρκείς για να τους επιτρέψουν να αγοράζουν τους αυξανόμενους
καρπούς της εργασίας τους

Έτσι, μετά τη δεκαετία του 1970, ξεπρόβαλε μια άλλη καπιταλιστική
κρίση, καθώς φαινόταν στον ορίζοντα μια άσχημη οικονομική ύφεση. Αλλά
η κρίση αυτή δεν επεκτάθηκε, επειδή ο καπιταλισμός βρήκε έναν τρόπο να
την αναβάλλει: τα μαζικά χρέη. Αφού οι εργοδότες κατάφερναν να κρατούν
τους μισθούς χαμηλούς, ο μόνος τρόπος για να πουλούν τους καρπούς τις
ολοένα κι αυξανόμενης παραγωγής ήταν με το να δανείζουν στους εργάτες
χρήματα για να αγοράζουν αυτοί ό,τι ήθελαν. Οι επιχειρήσεις επένδυαν
τα ανερχόμενα κέρδη τους στην αγορά νέων τίτλων χρεογράφων, που
υποστηρίζονταν από υποθήκες εργατών, από καταναλωτικά και πιστωτικά
δάνεια. Οι κάτοχοι τέτοιων τίτλων χρεογράφων γινόντουσαν, με τον τρόπο
αυτό, δικαιούχοι των μερισμάτων των μηνιαίων πληρωμών, που έκαναν οι
εργάτες για τα δάνειά τους. Στην πραγματικότητα, τα επιπρόσθετα κέρδη,
που προέρχονταν από τη διατήρηση των μισθών των εργατών σε χαμηλά
επίπεδα, τώρα διπλασίαζαν τον φόρο των εργοδοτών, οι οποίοι κέρδιζαν
τις ψηλές πληρωμές των τόκων, ξαναδανείζοντας μέρος αυτών των κερδών
πάλι στους εργάτες!

Η αναβολή της λύσης της κρίσης στα 1970 το μόνο που κατάφερε ήταν να
προετοιμάσει το δρόμο για μια μεγαλύτερη κρίση τώρα. Οι ραγδαίες
αυξήσεις του καταναλωτικού δανεισμού στα 1980, στα 1990 και μετά το
2000, ιδίως στα πλαίσια του κόσμου των απελευθερωμένων αγορών,
δημιούργησε ψηλά πλεονάσματα κερδοσκοπίας και διαφθοράς (πρώτα με την
«φούσκα» του χρηματιστηρίου και μετά με την «φούσκα» της
κτηματομεσιτικής αγοράς). Επιπλέον, επιβάρυνε εκατομμύρια Αμερικανών
με ανυπόφερτα χρέη. Από το 2006, οι πιο πιεσμένοι δανειολήπτες – οι
ονομαζόμενοι «sub-prime» – δεν μπορούσαν πια να πληρώσουν αυτά που
χρωστούσαν. Τότε άρχισε η ελικοειδής κατηφόρα αυτού του οικοδομήματος

Το λεγόμενο δανειοληπτικό γκρέμισμα, όπου καταρρέει το σύστημα
ατομικοποίησης του κοινωνικού κράτους.

Αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο και το ελληνικό
καπιταλισμό. Τη ψωροκώσταινα που τα αφεντικά της τρέχουν με ένα από
τους μεγαλύτερους ρυθμούς κερδοφορίας. Ο ντόπιος κοινωνικός
σχηματισμός έχει αρχίσει να νοσεί και κομμάτια των αφεντικών στην
προσπάθεια τους να επιβιώσουν καταστρέφουν μικρό- αφεντικά . Προφανώς
και δεν έχουν κάποια νέα ιδέα για το πώς να βγουν από αυτή την
κατάσταση. Γι αυτό ακολουθούν την πεπατημένη. Απολύσεις, επίθεση στους
μισθούς, διαθεσιμότητες, κρατική βοήθεια στους τραπεζίτες, νέα σχέδια
φορολόγησης. Προσπαθούν να μας συμπιέσουν όσο μπορούν μήπως και τη
βγάλουν καθαρή. Ο εν Ελλάδι καπιταλισμός νοσεί και ο άγγελος της
ιστορίας μας καλεί να επιτελέσουμε το ιστορικό μας ρόλο. Να του
δώσουμε μια να σπάσει.

Δεν θέλουμε να πληρώσουν τα αφεντικά την κρίση

Τα θέλουμε όλα

Αυτή τη στιγμή λίγο πριν την πρωτομαγιά του 2009, εν μέσω μιας
πραγματικής κρίσης του καπιταλισμού αρχίζουμε και πιστεύουμε ότι
μπορούμε να τα θέλουμε όλα. Είναι απλά γελοίο να ζητάμε να
επιστρέψουμε στην κατάσταση του κράτους προστάτη, που πετώντας μας
λίγα ψίχουλα θέλει απλά να μας κλείσει το στόμα. Η οικονομική κρίση
είναι κρίση εμπιστοσύνης όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας
απέναντι στο σύστημα που είναι ανίκανο να καλύψει βασικές ανάγκες.
Είναι ανίκανο γιατί απλά δεν μπορεί από θέση να θυσιάσει τα κέρδη και
την εξουσία του. Είναι άρπαγες, αλλά, επιπλέον, οφείλουν να είναι
τέτοιοι. Γιατί μόνο έτσι λειτουργεί το σύστημα τους.

Ο καπιταλισμός δεν είναι παρά ένα πλιάτσικο, κάτι παράλογο στην
υπόστασή του και καταστρεπτικό στην εξέλιξή του. Το τίμημα για κάποιες
σύντομες δεκαετίες ευημερίας, που πάντοτε όμως χαρακτηρίζονταν κι από
τις απάνθρωπες ανισότητες, ήταν οι περίοδοι των κρίσεων. Σε αυτή την
ιστορική συγκυρία που διανύουμε στόχος είναι να οξύνουμε την επίθεση
μας σε αυτό τον κόσμο που δεν μπορεί να υποσχεθεί πια τίποτα ούτε καν
στον ίδιο του τον εαυτό.

Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε δεν υπάρχει κανένας λόγος να
θυματοποιούμαστε μετρώντας τις πληγές της κρίσης στη ζωή μας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση που μπορεί να ανοίξει νέους
δρόμους για την κοινωνία. Αυτό που απαιτείται από την πλευρά όλων των
κοινωνικών κομματιών είναι βγουν από μια κατάσταση μεμψιμοιρίας,
φόβου, καλλιεργημένης άγνοιας και να συνειδητοποιήσουν τη συλλογική
τους δύναμη. Τη δύναμη να γράφουν ιστορία.

Οι επερχόμενες εξεγέρσεις μας περιμένουν

Ανακοίνωση εργαζομένων στον εργολάβο καθαριότητας στον ΗΣΑΠ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΛΑΒΟ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΗΣΑΠ.

Σήμερα το πρωί εργαζόμενοι-ες στον χώρο του ΗΣΑΠ, συναντηθήκαμε με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΗΣΑΠ κ. Αραμπατζάκο.

Η συνάντηση μας έγινε με σκοπό πρώτον να ενημερωθούμε σχετικά με την πορεία των εξελίξεων και δεύτερον τον ενημερώσαμε για την τρομοκρατία που ασκείται σε βάρος μας στον χώρο εργασίας μας και καταθέσαμε σχετικό ψήφισμα.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος δεσμεύτηκε ότι θα πραγματοποιήσει στο επόμενο δεκαήμερο ό,τι έχει συμφωνήσει ο ΗΣΑΠ  με την ΠΕΚΟΠ και τα σωματεία εργαζομένων του ΗΣΑΠ στις 2 Απρίλη..

ΨΗΦΙΣΜΑ
Πέρασαν τέσσερις μήνες από τότε που η συναδέλφισσά μας Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι.
Όλος ο κόσμος ξέρει πια ότι η επίθεση στην Κωνσταντίνα έγινε γιατί αγωνίστηκε για τα δικαιώματα όλων των εργαζόμενων στους εργολάβους καθαριότητας, που συμπεριφέρονται σαν δουλέμποροι του 21ου αιώνα.
Χρειάστηκε να χυθεί το αίμα της Κωνσταντίνας, για να μάθει ο ελληνικός λαός τα βάσανα που τραβάμε. Ότι είμαστε εργάτες και εργάτριες τρίτης κατηγορίας, χωρίς τα δικαιώματα που έχουν οι άλλοι εργαζόμενοι.
Χρειάστηκε να χυθεί το αίμα της Κωνσταντίνας για να μάθουν όλοι πως συμπεριφέρονται τα αφεντικά της εταιρίας ΟΙΚΟΜΕΤ του Οικονομάκη, που είναι ο εργολάβος καθαριότητας στον ΗΣΑΠ, εταιρία που ιδιοκτήτης της είναι το ελληνικό δημόσιο.
Χάρη στο αίμα της Κωνσταντίνας αναπτύχθηκαν καλύτερες συνθήκες για τον αγώνα μας. Έπεσαν πάνω μας τα φώτα της δημοσιότητας, που μέχρι τότε ήταν σβηστά. Μπορέσαμε κι εμείς να σηκώσουμε το κεφάλι, να νικήσουμε το φόβο, να απαιτήσουμε δικαιώματα.
Στους αγώνες που αναπτύχθηκαν αυτό το διάστημα, με τη δημιουργία ενός κινήματος αλληλεγγύης, βγήκε ένα βασικό αίτημα: ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ-ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ.
Μετά από πολλές αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ο διευθύνων σύμβουλος του ΗΣΑΠ κ. Αραπατσάκος Χαράλαμπος συμφώνησε με την ΠΕΚΟΠ και τα σωματεία των εργαζόμενων στον ΗΣΑΠ, στις 2 Απρίλη, τα εξής:
1. Να καταγγείλει τη σύμβαση με την ΟΙΚΟΜΕΤ.
2. Να εισηγηθεί στο ΔΣ του ΗΣΑΠ να προκηρύξει διαγωνισμό για την πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ, με μοριοδότηση, προκειμένου να προσληφθούν ήδη εργαζόμενοι/ες και ήδη απολυμένοι/ες από την ΟΙΚΟΜΕΤ.
Πέρασε ένας μήνας από τότε και οι διαδικασίες για να γίνουν πράξη αυτά που συμφωνήθηκαν δεν προχωρούν.
Η ΟΙΚΟΜΕΤ εξακολουθεί να έχει την εργολαβία του ΗΣΑΠ, να κάνει απολύσεις, να τρομοκρατεί εργαζόμενους, να προσπαθεί να σπείρει τη διχόνοια και τη διάσπαση.
Επειδή αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, επειδή έχουμε αγανακτήσει με τις συνεχείς αναβολές, επειδή φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει η θέληση να διωχτεί ο εργολάβος-δουλέμπορος, επειδή φοβόμαστε ότι η διοίκηση του ΗΣΑΠ προσπαθεί μόνο να κερδίσει χρόνο, για να ξεχαστεί η υπόθεση και να παραμείνει το καθεστώς των εργολάβων, με τον Οικονομάκη ή κάποιον άλλο Οικονομάκη
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
1. Να καταγγελθεί ΑΜΕΣΑ η σύμβαση του ΗΣΑΠ με την ΟΙΚΟΜΕΤ.
2. Ζητάμε να προχωρήσει ο ΗΣΑΠ όπως έχει δεσμευτεί στην άμεση πρόσληψή μας απευθείας από τον ΗΣΑΠ.
3. Ζητάμε από τα σωματεία στον ΗΣΑΠ να στηρίξουν τα αιτήματά μας.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους μας Έλληνες και Μετανάστες να συνεχίσουν και να μην υποκύψουν μέχρι την τελική δικαίωση.
Καλούμε την ΠΕΚΟΠ, την πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων, όλες τις συλλογικότητες να στηρίξουν τον δίκαιο αγώνα μας.
Εργαζόμενοι/ες στον εργολάβο καθαριότητας του ΗΣΑΠ

Η απεργία της ΑΤΕΔ, ο ΟΜΕΔ και άλλα τινά

Χθες, Τρίτη 28/4/2009, το πρωί στις 11, στον ΟΜΕΔ, την ώρα του Δημόσιου Διάλογου και στο δικαστήριο, στις 15.00, ο Πρόεδρος του ΣΕΑΤΕ, κατέθεσε την εξής πρόταση :
1. Τα δύο μέρη εξουσιοδοτούν εκπροσώπους τους, οι οποίοι θα ξεκινήσουν άμεσα διάλογο για το ζήτημα της ενίσχυσης του Ταμείου Υγείας.
2. Ο διάλογος θα γίνει στα πλαίσια της φράσης που περιλαμβάνεται στην δημόσια επιστολή της διοίκησης, (18-2-2009), «…η Διοίκηση της Τράπεζας από εύλογο ενδιαφέρον και έμπρακτη ευαισθησία στα θέματα προσωπικού της, θα ήταν και είναι πρόθυμη να συμμετάσχει σε έναν ανοικτό και ειλικρινή διάλογο, που θα εστιάζεται σε όλες τις πτυχές της οικονομικής κατάστασης του Ταμείου και τις αιτίες που τη διαμορφώνουν και συνεχίζουν να επηρεάζουν την μελλοντική του πορεία, για την από κοινού εξεύρεση βιώσιμων λύσεων, εντός του υφιστάμενου
νομοθετικού πλαισίου και των πραγματικών δυνατοτήτων όλων των μερών…».
3. Ο διάλογος θα πρέπει να έχει καταλήξει πριν από τη διενέργεια της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, στην οποία θα συζητηθεί το ζήτημα του ΤΥΠΑΤΕ.
4. Εφ΄ όσον η πρόταση γίνεται αποδεκτή, ο ΣΕΑΤΕ προχωράει στην αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεών του.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΕΠΕΙΔΗ ΠΕΡΙΕΊΧΕ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ !!!
ΑΠ΄ Ο, ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΤΟΝ «ΔΙΑΛΟΓΟ» ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΝΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ, ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΩΣ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΦΟΡΑΣ, ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ !…
(ανακοίνωση ΣΕΑΤΕ)

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ !…                                                                                                                                                                                                                                                                     29-4-2009
Εν αρχή η Χούντα του Καραμανλή, που προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία, αναβιώνει όλες τις πρακτικές της παραδοσιακής Δεξιάς, σ΄ όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.
Μετά είναι ο ανισόρροπος κουμπάρος, που αντί για Play Station, του έδωσαν να παίζει με Τράπεζα…
Μεσολαβούν κάτι ανθρωπάρια, οσφυοκάμπτες, συμφερολάτρες, κομπλεξικοί, που με την εξυπηρέτηση των σχιζοφρενικών σχεδίων και εντολών του αφεντικού, βρίσκουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την απομόνωση της καθημερινότητάς τους. Ανάμεσά τους και κάποιοι που νομίζουν πως είναι ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ νομίζει πως είναι δικοί του…
Συμμετέχει ένας θεσμός που λένε και θέλει, να λέγεται τυφλός, ένας προϊστάμενος που κλαψουρίζει στους διαδρόμους, «τι να κάνω δέκα τηλέφωνα με πήραν !…», κάτι κυρατσούλες, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους και προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, πλην όμως στο τέλος αρκούνται στην έτοιμη λύση που τους δίνει ο φροντιστής τους.
Κάπου στο πλάνο, να και η ΟΤΟΕ, να ψειρίζει τη μαϊμού, με τις παρατάξεις και τους συνδικαλιστές, να επιμένουν στο δόγμα «όλοι σας θα πολεμήσετε, όλοι μας θα δοξαστούμε !…».
Οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους, αυτό τον καιρό δοκιμάζονται, υποφέρουν, καταπατούνται βάναυσα ! ΄Ολοι εναντίον τους ή τουλάχιστον, όχι μαζί τους, επειδή τόλμησαν να …απεργήσουν !
Κατάσταση για εξέγερση, αποφάσεις για εξοργισμό, πρακτικές για … «θου κύριε φυλακί τω στόματί μου».
Θα συνεχίσουμε και θα νικήσουμε, γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε αλλιώς !
(ανακοίνωση ΔΗΣΥΕ)

Τετάρτη, 29 Απρίλιος 2009 13:28

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να παίζεται μεταξύ Τράπεζας και συνδικαλιστικής ηγεσίας ένα εξοργιστικό παιχνίδι «νομιμότητας – νομιμοφροσύνης» σε σχέση με τις κινητοποιήσεις για το Ταμείο Υγείας
·              απεργούμε για το Ταμείο Υγείας – όχι δεν απεργείτε γιατί δεν μας ειδοποιήσατε προ 2 ημερών,
·              ξαναπεργούμε αφού τηρήσαμε τη 2ήμερη προειδοποίηση – όχι δεν απεργείτε γιατί δεν κάνατε προηγουμένως δημόσιο διάλογο,
·              ξαναπεργούμε καταφεύγοντας και στο δημόσιο μεσολαβητή (ΟΜΕΔ) – όχι δεν απεργείτε γιατί  καταφύγατε στο διάλογο αφού είχατε ήδη προκηρύξει την απεργία.
·              Το τι θα ακολουθήσει δεν το είδαμε ακόμη, αλλά το φανταζόμαστε! Δεν αποκλείεται να δούμε και να ακούσουμε ότι τελικά δεν θα πρέπει να απεργήσουμε λόγω ‘νομικών εμποδίων’ και ότι τη λύση (το’χουμε ξανακούσει αυτό) θα τη φέρει ο ‘σοσιαλισμός’ του ΠΑΣΟΚ, αφού φύγει η επάρατη δεξιά και προσωπικά ο Μηλιάκος (τι πάθος και αυτό με τον διοικητή)!

Και οι εργαζόμενοι; Πού βρίσκονται; Αφ’ ενός παρακολουθούν αποσβολωμένοι τα τερτίπια της Τράπεζας με τη Δικαιοσύνη παράλληλα με την αδυναμία του ΣΕΑΤΕ, αλλά αφ’ ετέρου είναι και εξοργισμένοι από τον εμπαιγμό. Τον εμπαιγμό της Τράπεζας ίσως τον περίμεναν, το πού θα έφθανε ο εμπαιγμός της συνδικαλιστικής ηγεσίας και των συν αυτή όμως δεν τον περίμεναν τόσο ωμό. Και πρόκειται για εμπαιγμό από τη συνδικαλιστική ηγεσία, γιατί με δεδομένη και εκδηλωμένη τη θέληση των εργαζομένων για κινητοποιήσεις το φρενάρισμά τους μόνο σαν
τέτοιος μπορεί να χαρακτηρισθεί. Υπεύθυνη δεν είναι μόνο η Τράπεζα (αυτή τη δουλειά της κάνει – έχει και τους νόμους και τη δικαιοσύνη με το μέρος της άλλωστε). Υπεύθυνοι είναι και οι παρατάξεις εκείνες, που δεν στηρίχτηκαν στους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά διάλεξαν το δρόμο της «νομιμοφροσύνης». Και είναι υπεύθυνοι, γιατί ξέρουν και αυτοί πολύ καλά πως οι διεκδικήσεις είναι συγκρούσεις ταξικές και όχι υπόθεση διαδικασιών και δικαστικών αποφάσεων (οι νόμοι και τα δικαστήρια, εξ άλλου, είναι για να προστατεύουν τους
εργοδότες). Αυτοί, λοιπόν, έβαλαν συνειδητά τους εργαζόμενους στην άκρη, αγνόησαν την εργατική αλληλεγγύη, δεν αξιοποίησαν τα ανώτερα όργανα που εξ άλλου τα ελέγχουν, δεν θέλησαν για μια ακόμα φορά να αναπτυχθεί ο αγώνας, δηλαδή έδειξαν ότι φοβούνται τους εργαζόμενους μήπως και πετύχουν κάποια νίκη.

Να πιστέψουμε ότι αυτοί, που στα τερτίπια είναι μανούλες, εδώ απέτυχαν; Δύσκολο. Να πιστέψουμε ότι πίστεψαν στον αγώνα και επιδίωξαν την ανάπτυξή του και ότι θέλουν να είναι αποτελεσματικός; Ακόμα πιο δύσκολο.

Αυτό που οι εργαζόμενοι σίγουρα είδαν για μια ακόμα φορά είναι η συνδικαλιστική ηγεσία και οι συν αυτή να φορούν την «αγωνιστική προβιά» και να εξαγγέλλουν άκαπνες απεργίες και μετά να ξεφουσκώνουν τον αγώνα και να ψάχνουν τρόπο «να κατέβουν αλώβητοι από το δέντρο», τρόπο που τους προσφέρουν (ίσως ανέλπιστα) οι δικαστικές αποφάσεις. Τελικά το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι ίσως το Ταμείο Υγείας. Μπορεί δε κανείς να διακρίνει ότι η επιχείρηση ‘Ταμείο Υγείας’ είναι μια ακόμα κακοστημένη θεατρική παράσταση εν όψει
εκλογών.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΔΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ 29, 30/04

Πέμπτη, 30 Απρίλιος 2009 05:53

Έγινε συνεδρίαση του ΔΣ την Τετάρτη για να εκτιμηθεί η κατάσταση  μετά τη ματαίωση της απεργίας, λόγω της καταδικαστικής απόφασης του δικαστηρίου. Η πρόταση που τελικά ψηφίστηκε από τις παρατάξεις ΔΗΣΥΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ συνοψίζεται στα εξής:
Να γίνει πρόσκληση προς τη Διοίκηση για δημόσιο διάλογο στον  ΟΜΕΔ, σύμφωνα με την τελευταία δικαστική απόφαση,  την ερχόμενη Δευτέρα 4/5, στις 12 το μεσημέρι, χωρίς να υπάρχει προκηρυγμένη απεργία, που ήταν ο λόγος που επικαλέστηκε η τελευταία δικαστική απόφαση για να χαρακτηρίσει παράνομη την απεργία μας.
Παράλληλα να ασκηθούν όλα τα ένδικα μέσα εναντίον των αποφάσεων, που εκτιμούνται ότι είναι αστήρικτες και λαθεμένες, ενώ εξακολουθούν να ισχύουν οι αποφάσεις της συνεδρίασης της 22/4.
Επαναλήφθηκε ότι αν η πλευρά της Διοίκησης έρθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους «για την εξεύρεση λύσης για τη βιωσιμότητα του ΤΥΠΑΤΕ  με την από κοινού συνδρομή των δύο μερών αναστέλλονται οι κινητοποιήσεις »
Αναμφισβήτητα βιώνουμε ένταση της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους. Υπάρχει ευθύνη της Κυβέρνησης για τις επιλογές της και τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί για να τις υλοποιεί. Ένας από αυτούς είναι και η τυφλή δικαιοσύνη, που έχει δείξει και σε όσους δεν είχαν πάρει χαμπάρι τόσο καιρό τον ρόλο που παίζει απέναντι στους εργαζόμενους, ότι με κάθε μέσο ακόμα και όταν θεωρείς ότι έχεις ακολουθήσει το νόμο μέχρι κεραίας θα βγάλει τις κινητοποιήσεις παράνομες γιατί έτσι πρέπει (κραυγαλέα η ιστορία του δημόσιου διαλόγου).
Σ’ αυτή την κατάσταση λοιπόν ο εργαζόμενος δεν έχει παρά μία απάντηση: ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ. Σε αυτό το πνεύμα λοιπόν, η απεργία της 29/4 έπρεπε να πραγματοποιηθεί με οποιοδήποτε τρόπο (εδώ να πούμε ότι η ΕΓ της ΟΤΟΕ συνεδρίαζε την ημέρα των δικαστηρίων, αλλά το θέμα της ΑΤΕ απλά δεν υπήρχε στην ατζέντα, ενώ το λογικό θα ήταν να συζητηθεί έγκαιρα ώστε να προληφθούν οι αναμενόμενες εξελίξεις). Δεν μπορούμε να μιλάμε για συνέχιση των κινητοποιήσεων και να εννοούμε τα κάθε είδους νομικά τερτίπια, ένα από τα οποία είναι και ο δημόσιος
διάλογος.
Η ΕΣΑΚ πρότεινε:
Άμεση συνέχιση των κινητοποιήσεων με αλλαγή και ενίσχυση του πλαισίου των αιτημάτων, με συγκεκριμένες μορφές πάλης ώστε να πραγματοποιούνται οι απεργίες ανεξάρτητα από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, κατά τόπους συνελεύσεις όπου θα παίρνονται και αποφάσεις για τη συνέχιση και την περιφρούρηση των κινητοποιήσεων και άλλες ενέργειες.
Όπως ήδη αναφέραμε την πρόταση αυτή ψήφισαν μόνο οι δύο εκπρόσωποι της ΕΣΑΚ.
Καθορίστηκε ως εβδομάδα κινητοποιήσεων, ανάλογα με την έκβαση του δημόσιου διαλόγου, η εβδομάδα πριν τη συνέλευση.

ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΓΩΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΑΤΕ. Η ΤΡΑΠΕΖΑ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΑΣΕ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΗΣ «ΤΥΦΛΗΣ» ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ

Συντάχθηκε απο τον/την ΕΣΑΚ – ΑΤΕ

Δευτέρα, 27 Απρίλιος 2009 08:42

ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΤΕ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ,
ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΑΤΕ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ (ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑΝ  ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΛΑΤΡΕΥΕΤΕ)
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ ΟΜΕΔ (ΤΟΝ ΣΤΗΜΕΝΟ;) ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΑΤΕ
ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΠΑΛΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΠΟΘΡΑΣΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΓΩΓΗ…..
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Η «ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ» ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗ ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!  Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ, ΒΑΖΕΤΕ ΠΛΑΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. ΓΙΑΥΤΟ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΛΕΤΕ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΜΕΝΟΥΣ.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ
ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΥΑ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ (ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΟΡΙΖΑΝ ΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΔΙΟΙΚΗΣΗ) ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΕΙΔΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.
ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ … ΚΑΡΕΤΑ-ΚΑΡΕΤΑ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΤΑΜΕΙΟ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ  ΥΨΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009. ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ και ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΜΥΝΤΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ και ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ  ΑΜΥΝΤΙΚΩΝ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ  (Ε.Β.Ο.–ΠΥΡ.ΚΑΛ.)–ΑΙΓΙΟΥ
Έδρα: Αίγιο, Γέφυρα Μεγανίτη
Τηλ.2691069510 Τηλ-Fax 2691060960 E-mail: somatiosea@eas.gr
Αίγιο, 30 Απρίλη 2009
Αρ.Πρωτ: 175
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2009
Στην εποχή της παγκόσμιας κρίσης στην οικονομία, στην πολιτική, στην κοινωνία, τα μηνύματα, τα ιδανικά της εργατικής πρωτομαγιάς δεν είναι μόνο επίκαιρα αλλά επιταχτικά  αναγκαία για να βρούμε διέξοδο:
 Για να μη γίνει η κρίση τους, κρίση μας.
 Για να σταματήσουμε να πληρώνουμε τις ζημιές τους και να αφήνουνε απείραχτα τα κέρδη τους.
Αυτοί, τα τοξικά ομόλογα, τη δημοκρατία του χρηματιστηρίου και την εμπορευματοποίηση των παγκόσμιων κοινωνικών αγαθών, όπως η παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, κ.λ.π. και
εμείς, καταδικασμένοι στις τοξικές εργασιακές σχέσεις, στην τρομοκρατία της εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής, συλλογικής ,δράσης.
Αυτοί, τις μίζες από τη Siemens, το Βατοπαίδι , τις άγονες γραμμές, και την «δικαιοσύνη» της ατιμωρησίας Σανιδά και
εμείς, τις μηδενικές αυξήσεις, τη βδομάδα των 3 και 4 ημερών Μίχαλου-Βρυξελλών, τις απολύσεις, και την εξοντωτική, απαράδεκτη «δικαιοσύνη» των εργατικών υποθέσεων.
Οι πανανθρώπινες, δημοκρατικές, προοδευτικές αξίες, τα ταξικά ιδανικά των εργαζομένων όλου του κόσμου από τα οδοφράγματα της πρωτομαγιάς του Σικάγου μέχρι τις σημερινές εξεγέρσεις στη Γαλλία, μέχρι το δικό μας περασμένο Δεκέμβρη, είναι μόνη ελπίδα για να καταργήσουμε και τον τρόμο και την κρίση τους.
Μοναδικός δρόμος οι αγώνες με στόχους και προοπτική μέσα από τα συνδικάτα, τις κοινωνικές οργανώσεις του λαού και της νεολαίας.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
ΝΑΙ  ΣΤΗΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ – ΠΟΡΕΙΕΣ στις 10π.μ. σε ΑΙΓΙΟ και ΠΑΤΡΑ στα αντίστοιχα  Εργατικά Κέντρα.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Η Πρόεδρος                                                     Ο  Γεν. Γραμματέας

Ουρανία Μπίρμπα                                        Σπυρούλιας Γιώργος

MAYDAY ON MAY DAY!

MAYDAY ON MAY DAY! THE UNIONS THROUGHOUT EUROPE WILL BE CALLING FOR A MORE JUST SOCIETY

Brussels, 30 April 2009

This year’s 1 May is taking place against the very singular backdrop of a dreadful crisis. The European Trade Union Confederation (ETUC) is supporting the Labour Day demonstrations and events organised by its member organisations. ETUC would also like to take this opportunity to reiterate that Europe’s unions will be taking to the streets from 14 to 16 May in Madrid, Brussels, Berlin and Prague to say ‘no’ to an economic system which brought about a crisis that is having dire consequences for millions of workers in Europe. The deterioration of the economic and social climate is merely deepening the sense of injustice and aggravating social tensions. Consequently, the need for a strong social Europe is now more pressing than ever. ETUC General Secretary John Monks said: ‘Europe’s unions will have an opportunity to make their voices heard on Labour Day and on the European days of action in mid-May. The message sent out will be very clear: the unions will no longer accept the neo-liberal ideology of the past 30 years characterised by the irresponsibility and greed of certain individuals who caused the catastrophe we are currently experiencing. Not only does the current crisis highlight the bankruptcy of a system that sought to overlook social factors deemed ‘too much of a nuisance’ in order to push through ultra-liberal policies, it also has an all too human side, resulting in mass dismissals and disoriented workers who are anxious about their future and the future facing their families due to the looming spectres of increasingly precarious jobs and long-term unemployment. The political consequences may be very serious, too, fuelling racism and fostering protectionism’. Workers will take to the streets on 1 May and then again from 14-16 May, because they want to save jobs and prevent the general impoverishment of society. Europe-wide union activities will continue in May, since all the European union leaders will be meeting up in Paris to continue debating the economic and social situation and the steps to be taken. Europe’s trade unions will be marching for a social Europe, a Europe of solidarity. Above all, workers are calling for a Europe that gives priority to people rather than just to capital. Just over a month away from the European elections, there is a more pressing need than ever to realise that a socially strong Europe is the key prerequisite for credible European construction. The ETUC speaks with a single voice on behalf of the common interests of workers at European level. Founded in 1973, it now represents 82 trade union organisations in 36 European countries, plus 12 industry-based federations.

For more information : Patricia Grillo. ETUC Head of Press and Communications + 32 (0)2 224 04 30 + 32 (0)477 7 7 0 1 64 E-mail : Pgrillo@etuc.org Sign our petition for high-quality public services, accessible to all: http://www.petitionpublicservice.eu

Νεολαία ΠΑΣΟΚ για την Πρωτομαγιά 2009

Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ καλεί τη νέα γενιά σε κινητοποίηση και μαζική συμμετοχή την Παρασκευή, 1η Μάη, στη συγκέντρωση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους νέους εργαζόμενους, και όχι μόνο, αντιμέτωπους με τα μεγαλύτερα αδιέξοδα που σώρευσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ και των διεθνών ομοϊδεατών της.
Οι μαζικές απολύσεις, η καλπάζουσα ανεργία, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, η περιστολή κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η συρρίκνωση της παραγωγικής δομής της χώρας, αποτελούν τις σκληρές όψεις μιας ζοφερής πραγματικότητας.
Mίας κρίσης που έχει τη σφραγίδα του Κ. Καραμανλή και της κυβέρνησης του.
Ωστόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, ζώντας στο δικό της κόσμο, αναζητά λύσεις σε νέες φοροεπιδρομές, σε νέες απορρυθμίσεις και ελαστικοποιήσεις, σε πολιτικές που διευρύνουν τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες.
Όλα αυτά θα βρουν την απάντηση τους στους δρόμους.
Οι νέοι άνθρωποι θα διατρανώσουν και τη φετινή Πρωτομαγιά ότι είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές.
Οι νέοι άνθρωποι αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε το δικαίωμα μας στην εργασία, το δικαίωμά μας στην ασφάλεια, το δικαίωμά μας στη ζωή.
Όλοι στην Πλατεία Κλαυθμώνος την Παρασκευή 1η Μάη 2009.
Όλοι στη διαρκή αντιπαράθεση με τη Δεξιά.

Πρωτομαγιά 2009: Ανακοίνωση Συλλόγου Εργαζομένων Εμπορικής Τράπεζας

ΑΘΗΝΑ, 28/04/09
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η Νο 28

1η ΜΑΗ 2009

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

123 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να παλεύουν γι΄ αυτά που τους ανήκουν.
Ο κόσμος της εργασίας σε όλη τη γη αντιστέκεται, διαδηλώνει και παλεύει για:
· Την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά
· Να πληρώσουν τη κρίση αυτοί που την προκάλεσαν
· Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες
· Πλήρη και σταθερή απασχόληση
· Δημόσια και δωρεάν Παιδεία – Υγεία – Ασφάλιση
· Περιφρούρηση και διεύρυνση δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων
· Τερματισμό των πολέμων και παγκόσμια ειρήνη
· Δικαιότερη κοινωνία, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΜΑΗ 2009
Προσυγκέντρωση Τραπεζοϋπαλλήλων μπροστά στα γραφεία της ΟΤΟΕ ( Βησσαρίωνος 9 & Σίνα ) ώρα 10 το πρωί.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣ

ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ. 1ο ΜΕΡΟΣ

ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ. 1ο ΜΕΡΟΣ

 

του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ

Σημαντικό πρόβλημα σε μια παγκόσμια οικονομία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας γραφείου και μαζικής  ένταξης στην παραγωγική διαδικασία των προϊόντων και των διαδικασιών της νέας τεχνολογίας της πληροφορικής που αενάως ανανεώνεται με αποτέλεσμα τη συνεχή μείωση των θέσεων εργασίας και τις μαζικές απολύσεις, που αφενός θυμίζει την κατάσταση του 19^ου αιώνα και αφετέρου μας δείχνει ότι η τάση της εποχής αυτής είναι αντίστροφα με την βιομηχανική εποχή να αποκοινωνικοποιείται η εργασία. Η αλλοτρίωση/αποξένωση των εργαζομένων στη «δικτυακή κοινωνία» είναι προϊόν της «εξατομίκευσης της εργασίας» καθώς η δικτυακή εργασία και εξατομικευτική λογική της αφήνει τους εργαζόμενους μόνους με τους εαυτούς τους. Αν είναι ισχυροί οι εργαζόμενοι δεν έχουν προβλήματα ιδιαίτερα αλλά γίνεται δραματική η κατάσταση όταν δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες ή πέφτουν σε ορισμένες από τις παγίδες του συστήματος (ασθένεια, εθισμοί, ψυχολογικά προβλήματα, έλλειψη στέγασης, ή ασφάλισης υγείας).[1]

Ως αλλοτρίωση ή αποξένωση νοείται να είναι κανείς σε απόσταση από κάτι, σε αντίθεση με κάτι ή σε μια προβληματική σχέση με κάτι. Ο Μαρξ στα πρώιμα γραπτά του διατύπωνε μια σημασία της λέξης «αλλοτρίωση». Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Μαρξ, όταν λέμε ότι είμαστε αλλοτριωμένοι ή αποξενωμένοι αυτό σημαίνει πως ότι δεν έχουμε μια κατάλληλη σχέση ως προς ορισμένα προϊόντα, δραστηριότητες, ανθρώπους ή χαρακτηριστικά στοιχεία της ζωής μας. Έτσι, ουσιαστικά αισθανόμαστε ανικανοποίητοι και δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Το να πετύχουμε τους στόχους μας, τις επιδιώξεις μας και τις επιθυμίες μας σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια αρμονική σχέση ως προς αυτά τα πράγματα.

Κατά τον Μαρξ το πρωταρχικό γνώρισμα της ανθρώπινης ζωής είναι η «παραγωγική δραστηριότητα».  Τα ανθρώπινα όντα είναι, κατά τον Μαρξ, τα κατ’ εξοχήν όντα που πρέπει να είναι παραγωγικά, που πρέπει να συνεργάζονται και να αλληλεπιδρούν με τη φύση και τα άλλα ανθρώπινα όντα ώστε να δημιουργούν πράγματα και καταστάσεις για να επιφέρουν αλλαγές στον κόσμο που μας περιβάλλει. Το ειδικό χαρακτηριστικό που αποτελεί την «πεμπτουσία» των ανθρώπινου είδους είναι η παραγωγική ικανότητά του. Έτσι, το να αποξενωνόμαστε από τις είδος μας σημαίνει να απομακρυνόμαστε από τη θεμελιώδη φύση μας ως παραγωγικά όντα. Η παραγωγική ικανότητα των ανθρώπων είναι αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Για τους ανθρώπους, η παραγωγή είναι ουσιαστικά ικανοποίηση. Ουσιαστικά, η παραγωγή είναι κοινωνική δραστηριότητα. Επιπλέον, σε αντίθεση με τα ζώα, μπορούμε να κάνουμε επιλογές σχετικά με το τι παράγουμε και πώς το παράγουμε. Αυτό είναι σημαντικό γιατί αυτή η ικανότητα μας καθιστά ικανούς να να επιλέγουμε  ποιο θα είναι το είδος της ατομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής να ζήσουμε. 

 

Ο Μαρξ θεωρεί ότι το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι ότι οι άνθρωποι απολαμβάνουν την εργασία που τους προκαλεί και τους κινητοποιεί να δημιουργούν, ολοένα και πιο αποτελεσματικά, περισσότερα και καλύτερα προϊόντα. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να κάνουν μια τόσο ωραία δουλειά θα την προτιμήσουν από τη σχόλη. Όμως, στον καπιταλισμό τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά. Αντιθέτως, η εργασία θεωρείται αναγκαιότητα και αγγαρεία. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ελεύθεροι συνειδητοί κοινωνικοί παραγωγοί αλλά εξαναγκάζονται να δουλεύουν σε δουλειές που δεν τους ευχαριστούν και δεν τους ικανοποιούν και τους φέρνουν σε σύγκρουση με άλλους ανθρώπους. Έτσι, η αλλοτρίωση των εργαζομένων παίρνει τέσσερις μορφές: 1) αποξένωση από τα προϊόντα που παράγουν, 2) αποξένωση από την ίδια την παραγωγική τους δραστηριότητα, 3) απομάκρυνση από την ανθρώπινη ουσία και 4) αποξένωση από τους άλλους ανθρώπους.

 

O Ούγγρος Μαρξιστής Γκέοργκ Λούκατς εισήγαγε την έννοια της ολότητας στη μαρξιστική θεωρία καθώς και την έννοια της πραγμοποίησης. Αναθεώρησε κατά κάποιο τρόπο την κυρίαρχη αντίληψη για τη μαρξιστική θεωρία καθώς υποβάθμισε τον οικονομικό ντετερμινισμό και ανέδειξε εκείνες τις πλευρές του έργου του Μαρξ που αφορούν την αλλοτρίωση και τον εμπορευματικό φετιχισμό αλλά και του Μαξ Βέμπερ για τον εξορθολογισμό. Τόνισε ότι ο αγώνας αφορά το μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων και ειδικότερα αυτών μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας που γίνονταν αντιληπτές ως σχέσεις μεταξύ πραγμάτων.

 

Η αλλοτρίωση, όμως, σύμφωνα με τον Μαρξ, φαίνεται να είναι κοινό χαρακτηριστικό κάθε μορφής μισθωτής εργασίας στον καπιταλισμό. Το ερώτημα που τέθηκε με την κατάργηση ή μείωση των παλιών μορφών εργασίας των τεχνιτών και την ανάπτυξη του εργοστασιακού συστήματος παραγωγής και της τεχνολογικής καινοτομίας είναι το κατά πόσο ορισμένα επαγγέλματα διακρίνονται από την τάση αυτή περισσότερο ή λιγότερο από άλλα. Αυτή η σκέψη οδήγησε έναν άλλο κοινωνιολόγο της εργασίας να εξερευνήσει ορισμένες περιπτώσεις και να ανακαλύψει ότι, όντως, υπάρχουν επαγγέλματα που διαφοροποιούνται από άλλα ανάλογα με το βαθμό αλλοτρίωσης και αποξένωσης. Αρχικά ο Melvin Seeman προσπάθησε να κατασκευάσει ορισμένες μετρήσιμες έννοιες για την αλλοτρίωση:[2]

1.  Αίσθηση αδυναμίας (powerlessness), δηλαδή η αίσθηση που έχει κανείς πως δεν ασκεί παρά ελάχιστο έλεγχο σε όσα συμβαίνουν γύρω του: «Ό,τι κι αν κάνω, δεν βλέπω διαφορά»

2.  Αίσθηση ανομίας/έλλειψης κανόνων (normlessness), δηλαδή χρήση κοινωνικά μη αποδεκτών μέσων επίτευξης στόχων:  «Το να είσαι ‘καλός’ δεν ωφελεί πια», «Οι ωραίοι είναι πάντα τελευταίοι»»

3.      Αίσθηση απουσίας νοήματος (meaninglessness), αίσθηση αδυναμίας κατανόησης των προσωπικών και των κοινωνικών υποθέσεων:  «Δεν καταλαβαίνω τίποτε πια» «Και ποιο είναι το νόημα όλων αυτών;»

4.       Πολιτισμική αποξένωση (cultural estrangement), δηλαδή απόρριψη των ισχυουσών αξιών και προτύπων:  «Οι πολιτισμικές αξίες μου δεν είναι δικές μου» «Και τι πάει να πει ‘επιτυχία’ στο κάτω-κάτω της γραφής;»

5.  Αυτό-αποξένωση (self–estrangement), ενασχόληση με δραστηριότητες χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή και ικανοποίηση:  «Η δουλειά μου δεν μου λέει πολλά πράγματα» Αυτά που μαθαίνω στο σχολείο είναι άσχετα»

6.      Κοινωνική απομόνωση (social isolation), δηλαδή αίσθηση αποκλεισμού ή απόρριψης: «Είμαι μόνος» «Δεν κολλάω με τους άλλους» «Κανείς δεν με επισκέπτεται πια» 

7.       

Στους χώρους δουλειάς επικρατούν η αίσθηση αδυναμίας και η αυτοαποξένωση, όπως έχουν δείξει έρευνες του Seeman. Η έντονη ικανοποίηση τείνει να σχετίζεται θετικά με το ουσιαστικό ενδιαφέρον που προκαλεί η εργασία, το βαθμό ελέγχου πάνω στην εργασία, τα επίπεδα αμοιβών και οικονομικής ασφάλειας και με τις ευκαιρίες κοινωνικής συνεργασίας και διάδρασης. Οι άνθρωποι που νοιώθουν ότι ελέγχουν την εργασία τους τείνουν να είναι λιγότερο αυταρχικοί, λιγότερο αυτό-επικριτικοί, λιγότερο μοιρολατρικοί και λιγότερο κομφορμιστές από πλευράς ιδεών ενώ έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και πιο υπεύθυνοι από πλευράς ηθικότητας.[3]  Τη δουλειά του Seeman ανέλαβε να προωθήσει ο R. Blauner επιχειρώντας να συνδέσει διαφορετικές μορφές και βαθμούς αλλοτρίωσης με διαφορετικά επαγγέλματα και κλάδους.[4]

 

Ερεύνησε τέσσερις κλάδους παραγωγής και τη συσχέτιση της εξαρτημένης μεταβλητής της αλλοτρίωσης με την ανεξάρτητη μεταβλητή που είναι η τεχνολογία. Έτσι, διαπίστωσε ότι στην βιομηχανία των εκτυπώσεων η βιοτεχνική τεχνολογία που χρησιμοποιείτο έδινε τη δυνατότητα στους τυπογράφους να συνεργάζονται με τους συναδέλφους τους σε ομάδα τεχνιτών που ξεκινούσαν την επαγγελματική τους καριέρα από νεαρή ηλικία. Στην κλωστοϋφαντουργία η τεχνολογία ήταν κάπως περίπλοκη και οι εργάτες έπρεπε να έχουν κάποιες δεξιότητες χειρισμού τους.  Οι εργάτες στις αυτοκινητοβιομηχανίες ήταν πολύ διαφορετική περίπτωση από πλευράς κοινωνικών εμπειριών. Η έλλειψη απαιτήσεων σε δεξιότητες οδηγούσε στη συγκρότηση ενός σώματος εργατών που δεν διέθεταν παρά ελάχιστες δυνατότητες εργασιακής αυτονομίας, όπως οι τυπογράφοι. Βρίσκονταν στο έλεος των ρυθμών της αλυσίδας παραγωγής. Τέλος, στη χημική βιομηχανία η καινοτομική τεχνολογία απαιτεί έναν υψηλό βαθμό ατομικής ευθύνης από τον εργαζόμενο ενώ οι συνήθως ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες για την ευημερία του κλάδου (επέκταση αγορών και προϊόντων, υψηλή κερδοφορία) δημιουργούσαν συχνά υψηλό βαθμό ικανοποίησης από την άποψη των μισθολογικών και ασφαλιστικών διεκδικήσεων. Έτσι, δημιούργησε τον παρακάτω πίνακα:[5]

 

Αλλοτρίωση	Ορισμός/Βασικά μέτρα	Μη αλλοτρίωση
Αίσθηση αδυναμίας (powerlessness)	Έλλειψη ελευθερίας και ελέγχου / ελευθερία φυσικής και κοινωνικής κίνησης	Ελευθερία και έλεγχος
Αίσθηση απουσίας νοήματος (meaninglessness)	Έλλειψη κατανόησης και σκοπού / υποδιαιρεμένα και περιορισμένα εργασιακά καθήκοντα	Κατανόηση και σκοπός
Κοινωνική απομόνωση	Έλλειψη αίσθησης του ανήκειν και αναγνώρισης-ταύτισης	Ανήκειν και ταυτότητα
Αυτο-αποξένωση (self–estrangement)	Έλλειψη συμμετοχής και εκπλήρωσης/εργαλειακή στάση και βαρεμάρα	Συμμετοχή και αυτοέκφραση

 

Έτσι, λοιπόν, σχέση αιτίου (τύπου τεχνολογίας) και αιτιατού (μορφή αλλοτρίωσης) παρεμβαίνουν τρεις μεταβλητές. Πρώτα απ’ όλα, οι διαφορές στην κατανομή της εργασίας ή στην έκταση της υποδιαίρεσης των εργασιακών καθηκόντων. Δεύτερη μεταβλητή είναι ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, κατά πόσο, δηλαδή, ένας κλάδος οργανώνεται σε παραδοσιακή (προσωπικοί δεσμοί) βάση ή σε γραφειοκρατική (απρόσωποι δεσμοί) βάση. Τρίτη μεταβλητή είναι η οικονομική δομή ενός κλάδου και ιδιαίτερα η οικονομική επιτυχία ή αποτυχία του. Ο παρακάτω πίνακας[6] δείχνει αυτό το σχήμα των μεταβλητών:

 

Ανεξάρτητη μεταβλητή	>	Παρεμβάλλουσες μεταβλητές	>	Εξαρτημένη μεταβλητή
Τεχνολογία	>	Καταμερισμός εργασίας Κοινωνική οργάνωση Οικονομική δομή	>	Αλλοτρίωση

 

Ο παρακάτω πίνακας δίνει τη συσχέτιση του τύπου τεχνολογίας με τιο βαθμό αλλοτρίωσης:[7]

 

	Βαθμός αλλοτρίωσης (εξαρτημένη μεταβλητή)
Τύπος τεχνολογίας (ανεξάρτητη μεταβλητή)	Αίσθηση αδυναμίας (powerlessness)	Αίσθηση απουσίας νοήματος (meaninglessness)	Κοινωνική απομόνωση	Αυτο-αποξένωση (self–estrangement)
Βιοτεχνική τεχνολογία (τυπογραφία)	Χαμηλή	Χαμηλή	Χαμηλή	Χαμηλή
Μηχανική εργασία (κλωστοϋφαντουργία νοτίων ΗΠΑ)	Υψηλή	Υψηλή	Χαμηλή	Υψηλή
Αλυσίδα παραγωγής (αυτοκινητοβιομηχανία)	Υψηλή	Υψηλή	Υψηλή	Υψηλή
Τεχνολογία διαδικασιών (χημική βιομηχανία)	Χαμηλή	Χαμηλή	Χαμηλή	Χαμηλή

 

Οι τυπογράφοι ίσως είναι οι πιο ικανοποιημένοι από όλους τους παραπάνω κλάδους. Η βιοτεχνική τεχνολογία τους συνδυάζεται με ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες και παραδοσιακά ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Είναι σχετικά ειδικευμένοι μετά από μακρόχρονη μαθητεία συχνά στον ίδιο το χώρο εργασίας που είναι μικρός σε μέγεθος. Ως αποτέλεσμα οι εργάτες αυτοί θεωρούν ότι η δουλειά τους έχει νόημα, είναι πρόκληση για συμμετοχή στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της, και έτσι ταυτίζονται με το επάγγελμα. Οι κλωστοϋφαντουργοί δεν έχουν ιδιαίτερη εξειδίκευση και δεξιότητες, η δε δουλειά τους είναι ανιαρή και μη ενδιαφέρουσα. Στις μικρές κοινότητες των Νότιων Πολιτειών των ΗΠΑ όπου έγινε η έρευνα του Blauner η ενασχόληση με τις οικογενειακές και τις ενοριακές υποθέσεις αντιστάθμιζε τη ρουτίνα της εργασιακής δραστηριότητας στα εργοστάσια και την έλλειψη συνδικαλιστικής κίνησης.[8] Το αρχέτυπο της κοινωνιολογίας για την αλλοτρίωση ήταν πάντοτε οι εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η εργασία στην αλυσίδα παραγωγής αφορά μια σειρά έντονα συγχρονισμένων απλών επαναλαμβανόμενων καθηκόντων ο ρυθμός των οποίων καθορίζεται από τρίτους. Η εργασία αυτή ουσιαστικά απαιτεί καλή σωματική κατάσταση αλλά δεν έχει διανοητικές απαιτήσεις. Η τυποποίηση, η γραφειοκρατική οργάνωση λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων, το μεγάλο μέγεθος των εργοστασιακών εγκαταστάσεων, η ομογενοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, οι περιορισμένες ευκαιρίες προαγωγής, και η εξατομίκευση των καθηκόντων αποτελούν σημαντικότατους παράγοντες πρόκλησης της τέλειας αλλοτρίωσης, αποξένωσης και απομόνωσης. Οι απαιτήσεις αυτές έχουν δεν έχουν ως  αποτέλεσμα μόνο τη μονοτονία και την άκρως λεπτομερειακή  οργάνωση της παραγωγής αλλά την ανάπτυξης μιας εντελώς εργαλειακής αντίληψης για τη δουλειά. Οι εργαζόμενοι στη χημική βιομηχανία λειτουργώντας σε συνθήκες διαρκούς τεχνολογικού ανασχεδιασμού και οργανωτικού μετασχηματισμού έδειξαν το χαμηλότερο βαθμό αλλοτρίωσης. Η τεχνολογία του κλάδου επιτρέπει να αναπτύσσει ο εργαζόμενος τη δική του πρωτοβουλία και αίσθημα ευθύνης και σε συνδυασμό με την πολύ καλή οικονομική κατάσταση του κλάδου η ικανοποίηση των εργαζομένων είναι υψηλή.

 

 Συνεχίζεται…

---

[1]Castells, Manuel (1999) End of Millennium, Vol. 3 of The Information Age, Oxford: Blackwell.

[2] Βλ. Seeman M. (1959) “On the meaning of alienation”  American Sociological Review. 24 (6), σελ. 783-91

[3] Spenner, Kenneth (1988) “Social Stratification, Work and Personality.” Annual Review of Sociology 14:69-97.

[4] Blauner Robert (1964) Alienation and Freedom: The Factory Worker and His Industry.  Chicago, Ill.: University of Chicago Press.

[5] Bλ. Edgell Stephen (2006) The Sociology of Work. Thousand Oaks, CA and London, UK: Sage, σελ. 32

[6] Ibid, σελ. 33

[7] Ibid, σελ. 34

[8] Ενδιαφέρουσα είναι η παρουσίαση τέτοιας περίπτωσης στην ταινία Norma Rae (1979) που διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας σε μια τέτοια μικρή «εταιρική» πόλη των νότιων ΗΠΑ. Η Νόρμα ρέι Γουέμπστερ εργάζεται κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο υπό άθλιες συνθήκες αλλά τις αντιπαρέρχεται επειδή ασχολείται με τα μέλη της οικογένειάς της που έχουν προβλήματα υγείας λόγω ανθυγιεινής εργασίας  στο κλωστοϋφαντουργείο. Στην πόλη καταφθάνει ένας συνδικαλιστής-οργανωτής για να οργανώσει τους εργάτες και τις εργάτριες σε συνδικάτο. Μετά την ομιλία του εκδιώκεται από την πόλη αλλά η Νόρμα εμπνεύστηκε από την ομιλία και άρχισε να δραστηριοποιείται παρά την σύγκρουση με την οικογένειά της για τη διενέργεια εκλογών στο εργοστάσιο για την οργάνωση και αναγνώριση συνδικάτου. Μετά από μερικές ημέρες η Νόρμα σταματάει τη μηχανή της και στέκεται πάνω της κρατώντας μια πικέτα με τη λέξη ΑΠΕΡΓΙΑ.  Σύντομα όλοι/ες οι εργάτες/τριες ακολουθούν το παράδειγμά της και ιδρύουν το συνδικάτο. Βλ. Giroux Henry (2002) Breaking in the Movies: Film and the Culture of Politics. Molden, MA: Wiley-Blackwell, σελ. 19-28.

Ανακοίνωση Σωματείου ΟΤΕ «Κωνσταντίνα Κούνεβα» για την Πρωτομαγιά

28 Απρ 2009
Ανακοίνωση του Σωματείου για την Πρωτομαγιά
Η 1η Μάη δεν είναι αργία…

123 χρόνια μετά τις νικηφόρες αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο, τα αιτήματα για ανθρώπινους ρυθμούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας παραμένουν επίκαιρα και μας καλούν σε αγώνες για την εκ νέου διεκδίκησή τους.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη, το κανονιστικό πλαίσιο για την εργασία στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Η αστυνομία πήρε εντολή να διαλύσει δια της βίας τη διαδήλωση, με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες.

Στην Ελλάδα, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893 στην Αθήνα, με 2.000 διαδηλωτές που ζητούσαν οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε το 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου.

Ας ρίξουμε και μια ματιά στις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες. Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους δουλειάς είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με τους πολύχρονους αγώνες, μέσω της παγίωσης των επισφαλών σχέσεων εργασίας. Πιο συγκεκριμένα, η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων, η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων και η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας, αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουμε. Στην παρούσα συγκυρία και με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης, γενικεύεται περαιτέρω η επισφάλεια στην εργασία, με τους εργαζόμενους να εξαναγκάζονται να πειθαρχήσουν και να συναινέσουν σε αδιέξοδα διλήμματα του τύπου «άνεργος ή εργαζόμενος όσο σε χρειάζομαι»: όταν «βγούμε από την κρίση», αυτό που θα μείνει για μας θα είναι ανασφάλεια και ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες εργασίας.

Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η ωμή βία, η συνδικαλιστική δίωξη (βλ. δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα) και η άνευ προηγουμένου ένταση της καταστολής με νέες μεθόδους (κάμερες παρακολούθησης, αστυνομοκρατία, μέτρα Δένδια για «κουκουλοφόρους» και παρακολούθηση συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικής επικοινωνίας), ιδιαίτερα μετά το Δεκέμβρη και πάντα στο πλαίσιο της αυταρχικής θωράκισης του κράτους ενόψει δυναμικών κοινωνικών διεκδικήσεων.

Όσους σκεφτούν ότι αυτή η υπόθεση δεν τους αφορά, αφού σε λίγο καιρό θα φύγουν από τον ΟΤΕ, μια ματιά στο τι συμβαίνει συνολικά στο εργασιακό πεδίο αρκεί να τους πείσει για το αντίθετο. Σήμερα στον ΟΤΕ, αύριο σε οποιαδήποτε πλαίσιο βρεθεί ο καθένας, η κατάσταση δε θα βελτιωθεί αν δεν την πάρουμε στα χέρια μας! Αν σε μια προηγούμενη φάση το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» παραήταν ατομιστικό και …κακόηχο, σήμερα είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου: τρία εκατομμύρια διαδηλωτές στο Παρίσι τον προηγούμενο μήνα, μάλλον κάτι ξέρουν.

Together we stand, divided we fall λοιπόν, ή, επί το ελληνικότερον, στο βαθμό που ο ατομικός δρόμος είναι αδιέξοδος, η ανάγκη για συλλογική απάντηση είναι πιο επίκαιρη και πιο αναγκαία από ποτέ.

Κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (προτεινόμενα μέτρα «συνδιαχείρισης της κρίσης» από πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων πείνας, διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων), εμείς προτάσσουμε την αναγκαιότητα συγκρότησης πρωτοβάθμιων σωματείων σε κάθε χώρο δουλειάς και τον συντονισμό της δράσης τους.

Δεν θα δεχτούμε να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι
Δεν θα γίνουμε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη
Λέμε όχι στην ελαστική εργασία και την ανασφάλεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ! ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Συμμετέχουμε όλοι/ες στην πορεία της Πρωτομαγιάς
Προσυγκέντρωση στις 11 π.μ. στο Αρχαιολογικό Μουσείο