Το τέλος του σχεδίου του Αλέξη Τσίπρα (τoυ Δημήτρη Μπελαντή).

Το τέλος του σχεδίου του Αλέξη Τσίπρα
Αρθρο τoυ Δημήτρη Μπελαντή.

O Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ένας ισχυρός, δυναμικός και χαρισματικός ηγέτης. Κατάφερε για σημαντικό χρονικό διάστημα να εκφράσει τη βαθιά αμφισημία και βασανιστική αντίφαση, η οποία επί χρόνια διακατέχει και κατατρέχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια πλευρά, να εκφράσει ένα φιλολαϊκό και φιλεργατικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, νεοκεϊνσιανού τύπου και να επαγγέλλεται ότι θα καταργήσει τα μνημόνια στη Ελλάδα, από την άλλη πλευρά να διαφυλάξει αυτό που ο ίδιος και η πτέρυγά του πίστευε ως σωστό, δηλαδή την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και
την Ευρωζώνη ως θεμελιακό πλαίσιο άσκησης της αντιμνημονιακής πολιτικής.

Το τε­λευ­ταίο ση­μείο, παρά την «τα­ξι­κή» ρη­το­ρεία του, ήταν «τα άγια τοις αγί­οις» για το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, μια δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ηγε­σία του και ο πρό­ε­δρός του απο­φά­σι­σαν έγκαι­ρα να μην την υπερ­βούν. Ήταν, όπως έγρα­φα το 2013, η πίστη στο ευρώ ένα τα­ξι­κό όριο, ένα όριο στην τα­ξι­κή πάλη της Αρι­στε­ράς, ένα κρί­σι­μο εμπό­διο για οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πών. Αυτή η γραμ­μή υπέρ του ευρώ πλαι­σιώ­θη­κε με πολλή τα­ξι­κή και διε­θνι­στι­κή ρη­το­ρεία, σαν αυτοί
που ήθε­λαν την έξοδο από το ευρώ να ήταν κά­ποιοι εθνο­α­πο­μο­νω­τι­στές, υπέρ της αλ­βα­νο­ποί­η­σης της χώρας, χωρίς σχέ­διο, οι οποί­οι θα επέ­φε­ραν την οι­κο­νο­μι­κή εκτρο­πή, τη διε­θνή απο­μό­νω­ση και την κα­τα­στρο­φή. Η πε­ρί­φη­μη δια­τύ­πω­ση του Συ­νε­δρί­ου του 2013, σύμ­φω­να με την οποία θα ακο­λου­θού­νταν η γραμ­μή εντός του ευρώ αλλά σε πε­ρί­πτω­ση πιέ­σε­ων και εκ­βια­σμών θα ακο­λου­θού­νταν κάθε δυ­να­τή οδός και θα λαμ­βα­νό­ταν κάθε ανα­γκαίο μέτρο, εμπε­ριεί­χε την αντί­φα­ση αλλά και όψεις
της επί­λυ­σής της.

Η αντί­φα­ση αυτή επα­να­λή­φθη­κε εν μέρει και στις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015. Σε αυτή τη δια­τύ­πω­ση πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν, σαφώς, όπως όλοι/ες εί­χα­με αντι­λη­φθεί ως σύ­νε­δροι, και η απο­χώ­ρη­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη ως Plan B. Αυτό άλ­λω­στε ήθελε να εκ­φρά­σει και το σύν­θη­μα των εκλο­γών του 2012 «καμία θυσία για το ευρώ», το οποίο όχι τυ­χαία πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν και αυτό στη συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του 2013. Άρα, παρά τα όσα τε­ρα­τώ­δη σή­με­ρα ακού­γο­νται, σε βαθμό που η ανα­ζή­τη­ση σχε­δί­ου εκτός ευρώ να
εμ­φα­νί­ζε­ται ως ιδιώ­νυ­μο ποι­νι­κό αδί­κη­μα και ο Βα­ρου­φά­κης – που δεν πι­στεύ­ει στην έξοδο από το ευρώ- να κιν­δυ­νεύ­ει να πα­ρα­πεμ­φθεί ποι­νι­κά γιατί είχε ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο δια­χεί­ρι­σης, ως όφει­λε ως υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών της χώρας, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε και έχει ως συ­νε­δρια­κή θέση το εν­δε­χό­με­νο Plan B. Πρό­κει­ται για μια αλή­θεια που σή­με­ρα σχε­δόν κα­νείς δεν βγαί­νει να την υπεν­θυ­μί­σει ως θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανοι­χτά. Και είναι πολύ κρίμα σή­με­ρα που η φι­λο­ευ­ρώ γραμ­μή έχει
κα­ταρ­ρεύ­σει, που πρέ­πει να υπε­ρα­σπί­σου­με την εναλ­λα­κτι­κή λύση με σχε­δια­σμέ­νο και ορ­γα­νω­μέ­νο τρόπο – δυ­στυ­χώς για πρώτη φορά.

1.Η προ­βλη­μα­τι­κή ιστο­ρι­κή πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­ξύ 2012 και 2015: χρο­νι­κό ενός προ­α­ναγ­γελ­θέ­ντος «θα­νά­του»

Υπάρ­χουν κά­ποιοι που λένε, άλλοι κα­λο­προ­αί­ρε­τα και άλλοι κα­κο­προ­αί­ρε­τα, μα καλά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγινε μνη­μο­νια­κό κόμμα μέσα σε μια νύχτα, από τη 12η στη 13η Ιου­λί­ου 2015; Αυτό δεν μπο­ρεί να συμ­βεί και, άρα, αυτό που βλέ­πε­τε γύρω σας είναι ένα τρικ, είναι μια κυ­βέρ­νη­ση που πρό­σκαι­ρα θυ­σιά­ζει το πρό­γραμ­μά της και το τα­ξι­κό της στίγ­μα για να επι­λύ­σει μια κα­τά­στα­ση ανά­γκης και μετά να επα­νέλ­θει δρι­μύ­τε­ρη στη ΔΕΘ στο Συ­νέ­δριο του ’13 και ακόμη αρι­στε­ρό­τε­ρα. Πρέ­πει να είναι κα­νείς πολύ
«κα­κο­προ­αί­ρε­τος» και άκομ­ψος για να μην ανα­γνω­ρί­σει τις τί­μιες προ­σπά­θειες και τον καλό τε­λι­κό σκοπό της κυ­βέρ­νη­σης και του πρω­θυ­πουρ­γού.

Τυ­χαί­νει ως άν­θρω­πος να είμαι «κα­κο­προ­αί­ρε­τος» αυτή τη στιγ­μή. Κα­νέ­να τραύ­μα δεν σε κα­θι­στά κα­λο­προ­αί­ρε­το-εκτός και αν είσαι ολι­γο­φρε­νής. Κι αυτό το συ­ναί­σθη­μα το έχω όχι για το λόγο ότι δια­φω­νού­σα έντο­να με την πλειο­ψη­φία του κόμ­μα­τος ως προς την επι­λε­γό­με­νη γραμ­μή το 2013 και ότι για το λόγο αυτό και μόνο δεν ψή­φι­σα τον Αλέξη Τσί­πρα ως πρό­ε­δρο του κόμ­μα­τος, αλλά κυ­ρί­ως επει­δή όλες μου οι επι­φυ­λά­ξεις και οι φόβοι, εμού και πολ­λών συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών,
επι­βε­βαιώ­θη­καν υπερ­βο­λι­κά μά­λι­στα την τε­λευ­ταία τριε­τία. Υπεν­θυ­μί­ζω εν τάχει:

– Την «ψύ­χραι­μη» πα­ρα­κο­λού­θη­ση της κα­τάρ­ρευ­σης της Κύ­πρου κάτω από την μπότα της Ε.Ε. τον Απρί­λιο του 2013 και την κρι­τι­κή (!!!) στο ΑΚΕΛ γιατί σκέ­φτη­κε να μι­λή­σει και μά­λι­στα όχι σε ψη­λούς τό­νους για την έξοδο (και μά­λι­στα τη συ­ναι­νε­τι­κή) από την Ευ­ρω­ζώ­νη. Το πόσο «κο­σμο­πο­λι­τι­σμό» συ­στη­μι­κού τύπου φά­γα­με σε εκεί­νη την ΚΕ, φο­βά­μαι και να το θυ­μη­θώ. Βε­βαί­ως, δεν γνω­ρί­ζα­με το replay.

– Την κα­τα­ψή­φι­ση από το 55% πε­ρί­που των συ­νέ­δρων του 2013 της βα­σι­κής τρο­πο­λο­γί­ας της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας για την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη ως θε­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα για την Αρι­στε­ρά και τη χώρα. Όσοι/ες ψή­φι­σαν έτσι -και χει­ρο­κρό­τη­σαν μά­λι­στα την επι­κύ­ρω­ση της επι­λο­γής τους- πρέ­πει κάτω από τις τω­ρι­νές δρα­μα­τι­κές συν­θή­κες να το ξα­να­σκε­φτούν. Ακόμη και τώρα, μετά τη συμ­φο­ρά, αυτό θα είχε κά­ποιο θε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα.

– Τη συ­νε­χή κα­τα­ψή­φι­ση σε σω­ρεία Κε­ντρι­κών Επι­τρο­πών όχι μόνο των σκέ­ψε­ων της Πλατ­φόρ­μας για την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη αλλά ακόμη και των προ­τά­σε­ων της Πλατ­φόρ­μας για την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και την ανά­κτη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων, τον έλεγ­χο του Δη­μο­σί­ου στις στρα­τη­γι­κές επι­χει­ρή­σεις της χώρας, προ­τά­σε­ων που κά­ποιοι εγκα­λού­σαν ως επι­στρο­φή στον «υπαρ­κτό σο­σια­λι­σμό». Ακόμη και τον Οκτώ­βριο του 2014, οι προ­τά­σεις αυτές, επει­δή δεν
πε­ριέ­χο­νταν στο σκλη­ρό πυ­ρή­να του προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ, κα­τα­ψη­φί­στη­καν από την ΚΕ. Όταν συ­νέ­βη αυτό, πολ­λοί/ές κυ­ριευ­θή­κα­με από ένα πολύ δυ­σά­ρε­στο συ­ναί­σθη­μα, καθώς κα­τα­νο­ή­σα­με ότι κάτι ήταν πολύ «σάπιο στο βα­σί­λειο της Δα­νι­μαρ­κί­ας». Όμως, δεν μι­λή­σα­με αρ­κε­τά κα­θα­ρά, όσο θα έπρε­πε. Θυ­μί­ζω, πά­ντως, το άρθρο μου στην Ίσκρα με τον τίτλο «Κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των συμ­μά­χων του – ποιων δη­λα­δή;».

– Τη συ­νε­χή εξα­σθέ­νι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κύρια με ευ­θύ­νη της ηγε­τι­κής ομά­δας αλλά ορι­σμέ­νες φορές και με συ­ντρέ­χου­σες ευ­θύ­νες των αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων.

– Τη συ­νε­χή συ­ζή­τη­ση για τη διεύ­ρυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τα «δεξιά», στην ΚΕ του Φε­βρουα­ρί­ου 2014 (θυ­μί­ζω το πε­ρί­φη­μο 13+1 καθώς και τη συ­ζή­τη­ση για τον Βου­δού­ρη στην πε­ρι­φέ­ρεια Πε­λο­πον­νή­σου) και την ΚΕ του Απρι­λί­ου 2014 για τις δι­πλές εκλο­γές του 2014, καθώς και την ημι­τε­λή συ­ζή­τη­ση για τις εκλο­γές στην ΚΕ του Γε­νά­ρη 2015, που με­τα­τρά­πη­κε σε ένα αλ­λο­πρό­σαλ­λο σώμα. Η διεύ­ρυν­ση προς τα «δεξιά» δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε τότε ελ­λεί­ψει αξιό­πι­στων «συμ­μά­χων». Θα συ­νέ­βαι­νε μετά τις
εκλο­γές με τους ΑΝΕΛ, τον κ. Παυ­λό­που­λο κ.λπ.

– Την συ­ζή­τη­ση για τη «βίαιη ωρί­μαν­ση» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (αν θυ­μά­μαι καλά, η πα­τρό­τη­τα του όρου ανή­κει στον Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη), μια συ­ζή­τη­ση η οποία έτει­νε να ενο­χο­ποιεί τον «πα­λαιό», τον «συ­νι­στω­σια­κό» και τον «ακρο­α­ρι­στε­ρό» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πρό­τει­νε όλο και γρη­γο­ρό­τε­ρα να γίνει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ένα λει­τουρ­γι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό κόμμα. Μέσα από τη «βίαιη ωρί­μαν­ση» ενι­σχύ­θη­κε η τάση για το αρ­χη­γι­κό, προ­σω­πο­κε­ντρι­κό κόμμα, τον κλει­στό κύκλο στε­λε­χών γύρω από τον πρό­ε­δρο και την
πα­ρά­λυ­ση και τε­λι­κά διά­λυ­ση των συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων του κόμ­μα­τος. Άρ­χι­σε από τότε μια πο­ρεία όπου οι πιο «ανή­συ­χοι/ες» άρ­χι­σαν να πα­ρου­σιά­ζο­νται σαν «ακραί­οι» και δυ­νά­μει δια­σπα­στές.

Από το 2012 ως το 2015, η δεξιά διο­λί­σθη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλι­μα­κω­νό­ταν συ­νε­χώς. Αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­νταν και με μια υπο­χώ­ρη­ση των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και των αντι­στά­σε­ων στο Μνη­μό­νιο αλλά και συν­δια­μόρ­φω­νε αυτήν την υπο­χώ­ρη­ση. Ήδη, το πρό­γραμ­μα της Συν­διά­σκε­ψης του 2012 και του Συ­νε­δρί­ου του 2013 ήταν πιο με­τριο­πα­θές από τις προ­ε­κλο­γι­κές εξαγ­γε­λί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2012 (Αθη­να­ΐ­δα). Το «καμία θυσία για το ευρώ» υπο­βαθ­μι­ζό­ταν συ­νε­χώς και χα­νό­ταν από τα δη­μό­σια
κεί­με­να. Το «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» έγινε στα­δια­κά «κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής ή εθνι­κής σω­τη­ρί­ας», λες και κά­ποιος είχε σκε­φτεί ότι μπο­ρεί να χρειά­ζο­νταν ψήφοι «εθνι­κής ενό­τη­τας» για τα μνη­μό­νια του μέλ­λο­ντος.

Στη συ­νέ­χεια ήλθε η ΔΕΘ. Δεν έφτα­νε η κακή και ου­σια­στι­κά ανύ­παρ­κτη κο­στο­λό­γη­σή της, την οποία όλοι και όλες υπε­ρα­σπι­στή­κα­με στις εκλο­γές χάριν του «καλού σκο­πού». Η ΔΕΘ είχε ένα δο­μι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα: απέ­κο­πτε ου­σια­στι­κά την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων από τη ρι­ζι­κή (πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, την μο­νο­με­ρή) δια­γρα­φή του χρέ­ους, υπε­ρα­σπι­ζό­ταν τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση (πράγ­μα που θα κα­τα­λα­βαί­να­με τη ση­μα­σία του στη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη) ως μη ταυ­τό­ση­μη με το
μνη­μό­νιο και απο­σιω­πού­σε αυτά τα ση­μεία του προ­γράμ­μα­τος, τα οποία άλ­λω­στε κα­τα­ψη­φί­σθη­καν από την ΚΕ του Οκτω­βρί­ου 2014 (τρά­πε­ζες, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις) . Δεν νο­μί­ζω ότι αυτή η με­τα­τό­πι­ση τέσ­σε­ρις μήνες πριν από τις εκλο­γές ήταν τυ­χαία. Η υπε­ρά­σπι­ση της ΔΕΘ, παρά τα όσα θε­τι­κά εμπε­ριεί­χε, με­τα­τό­πι­σε πολύ δε­ξιό­τε­ρα την εσω­κομ­μα­τι­κή γραμ­μή αντι­πα­ρά­θε­σης και το συ­νο­λι­κό άξονα του κόμ­μα­τος. Πλέον, θα έπρε­πε κά­ποιος να εγκα­λεί από τα «αρι­στε­ρά» τη μη τή­ρη­ση
της ΔΕΘ και όχι τη μη τή­ρη­ση του συ­νε­δρια­κού προ­γράμ­μα­τος, με απο­τέ­λε­σμα το σε κά­ποιο βαθμό «με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα» του 2013 να με­τα­σχη­μα­τι­σθεί στο μί­νι­μουμ πρό­γραμ­μα του 2014, τη ΔΕΘ. Το επό­με­νο βήμα ήταν η στε­λέ­χω­ση της κυ­βέρ­νη­σης με έντο­να συ­στη­μι­κά πρό­σω­πα, η συ­νέ­χεια του κα­τα­σταλ­τι­κού κρά­τους στο πρό­σω­πο του υπουρ­γού ΠροΠο, η ανά­δυ­ση της άπο­ψης ότι χρεια­ζό­μα­στε συ­στη­μι­κούς τε­χνο­κρά­τες για να τα βγά­λου­με πέρα με την ηγε­σία των δα­νει­στών και της
τρόι­κα. Να πω εδώ, βε­βαί­ως, ότι -με την πι­θα­νή εξαί­ρε­ση σε κά­ποιο βαθμό του Βα­ρου­φά­κη- οι τε­χνο­κρά­τες που μας ήλθαν ήταν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο συ­στη­μι­κοί και πολύ λι­γό­τε­ρο τε­χνο­κρά­τες στο επί­πε­δο των ικα­νο­τή­των και δε­ξιο­τή­των. Ακόμη και με μια πολύ συ­στη­μι­κή γραμ­μή, we could have done better. Ας είναι, όμως, πάμε στα πιο ου­σια­στι­κά ζη­τή­μα­τα. Οι δε­ξιές με­τα­το­πί­σεις από το Φλε­βά­ρη και μετά είναι τόσο έντο­νες, που σχε­δόν χά­νε­ται η μπάλα. Απο­κρού­ου­με τις «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες»
(δηλ. τα φι­λο­λαϊ­κά μέτρα) και νο­μο­θε­τού­με ως ελ­λειμ­μα­τι­κό κρά­τος (με την εξαί­ρε­ση ίσως των φυ­λα­κών Γ’, της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης και της απο­κα­τά­στα­σης των αδι­κιών στο Δη­μό­σιο) πε­ρι­μέ­νο­ντας την ευ­λο­γία της τρόι­κα. Απο­δε­χό­μα­στε τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και το ΤΑΙ­ΠΕΔ και φτά­νου­με πα­ρα­λί­γο στην επι­κίν­δυ­νη γε­λοιό­τη­τα της τρο­πο­λο­γί­ας του άρ­θρου 24 παρ. 2 στο νόμο για τις δό­σεις που πα­ρα­δί­δει όλη τη δη­μό­σια πε­ριου­σία στο ΤΑΙ­ΠΕΔ – μετά βίας, και υπό την πίεση των
κι­νη­μά­των, την απο­σύ­ρει η κ. υπουρ­γός. Κα­τε­βά­ζου­με τις 47 σε­λί­δες plus, που ου­σια­στι­κά μας με­τα­κι­νούν ήδη στο μνη­μο­νια­κό στρα­τό­πε­δο (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πε­ρι­κο­πές συ­ντά­ξε­ων κ.λπ.).

Προ­χω­ρά­με στο δη­μο­ψή­φι­σμα με απο­λύ­τως αμ­φί­ση­μη και αμ­φί­θυ­μη διά­θε­ση και χάριν της απρό­βλε­πτης κι­νη­το­ποί­η­σης του λαού απο­τυγ­χά­νου­με στο να το χά­σου­με. Και μά­λι­στα απο­τυγ­χά­νου­με (μιλάω πά­ντο­τε για τον ηγε­τι­κό πυ­ρή­να και όχι για την ευ­ρύ­τε­ρη στε­λέ­χω­ση του κόμ­μα­τος και τους αγω­νι­στές/τριες του) εκ­κω­φα­ντι­κά. Η ηγε­σία του κόμ­μα­τος μέσα σε μια μέρα γί­νε­ται από ηγε­σία του 61% του νι­κη­φό­ρου λαού ηγε­σία του χρε­ο­κο­πη­μέ­νου πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος στο
συμ­βού­λιο πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών. Μά­λι­στα, ερ­μη­νεύ­ει μαζί με τους ητ­τη­μέ­νους (η λέξη τρα­γέ­λα­φος ακού­γε­ται εδώ ως πει­στι­κή) το νόημα της πα­ρά­τα­ξης των νι­κη­τών, απο­δέ­χε­ται ως βα­σι­κή ερ­μη­νεία το «κα­τα­ψη­φί­ζου­με το τε­λε­σί­γρα­φο μέ­νο­ντας στο ευρώ». Όμως, υπάρ­χει και μια άλλη ερ­μη­νεία: αν απορ­ρί­πτεις ένα κακό μνη­μό­νιο, γιατί να απο­δέ­χε­σαι ένα χει­ρό­τε­ρο; Παρ’ όλα αυτά, η ηγε­σία του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης φέρ­νει σε τέσ­σε­ρις ημέ­ρες ένα σχέ­διο συμ­φω­νί­ας
προς ψή­φι­ση με τη μέ­θο­δο του κα­τε­πεί­γο­ντος (επ’ ευ­και­ρία, ας υπο­μνη­σθεί εδώ ότι οι Βου­λές ψη­φί­ζουν νό­μους ή κυ­ρώ­νουν Διε­θνείς Συμ­βά­σεις, δεν υπο­βά­λουν διά της ψήφου των βου­λευ­τών Σχέ­δια Συμ­βά­σε­ων ή Διε­θνών Συμ­φω­νιών). Μετά, η κυ­βέρ­νη­ση και ο πρό­ε­δρος υπο­γρά­φουν τη συμ­φω­νία του Eurogroup ως βάση για να πάμε στο Υπερ­μνη­μό­νιο των 86 δισ. ευρώ και των 12 δισ. ευρώ μέ­τρων και περ­νά­ει δύο πα­κέ­τα μνη­μο­νια­κών μέ­τρων (το δεύ­τε­ρο πα­κέ­το μά­λι­στα στη βάση νο­μο­σχε­δί­ου της Νέας
Δη­μο­κρα­τί­ας, κατά του οποί­ου είχε εξε­γερ­θεί με αποχή διαρ­κεί­ας το Δε­κέμ­βριο σύσ­σω­μο το δι­κη­γο­ρι­κό σώμα). Και μετά, πε­ρι­μέ­νου­με το Υπερ­μνη­μό­νιο και εν­δε­χο­μέ­νως και άλλα πα­κέ­τα μέ­τρων «για να μεί­νου­με στην ευ­ρω­παϊ­κή πο­ρεία της χώρας» (ως γνω­στόν, όσοι δια­φω­νούν, θέ­λουν την με­τα­τό­πι­ση της Ελ­λά­δας στις ακτές της Αφρι­κής) και μά­λι­στα τη στιγ­μή όπου πα­ρα­μέ­νει ενερ­γό το σχέ­διο Σόι­μπλε -πα­ρε­μπι­πτό­ντως ο Σόι­μπλε δεν ανή­κει πλέον στην Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, καθώς
δια­χώ­ρι­σε την θέση του- να τα­πει­νω­θού­με, να κα­τα­στρα­φού­με με το Υπερ­μνη­μό­νιο και μετά να μπού­με σε μια σχέση χα­λα­ρό­τε­ρης σύν­δε­σης με την Ευ­ρω­ζώ­νη.

Γιατί, όμως, όλα αυτά; Γιατί, τόσες ήττες; Γιατί τόσες υπα­να­χω­ρή­σεις; Έχου­με «προ­δό­τες» και «χα­φιέ­δες» στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος, όπως θα ανα­ρω­τιό­ταν κά­ποιο στέ­λε­χος του πα­λιού ΚΚΕ το 1950 ή το 1960; Είναι ο Τσί­πρας «Σιά­ντος»; Χρειά­ζε­ται εδώ μια προ­σε­κτι­κή προ­σέγ­γι­ση. Είμαι της άπο­ψης ότι η ηγε­σία της κυ­βέρ­νη­σης έχει προ­σπα­θή­σει εδώ και χρό­νια να προ­σε­ται­ρι­στεί πο­λι­τι­κά (και όχι δια­πλε­κό­με­να) εσω­τε­ρι­κά και εξω­τε­ρι­κά κέ­ντρα, πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά κέ­ντρα
κα­πι­τα­λι­στι­κής και ιμπε­ρια­λι­στι­κής ισχύ­ος – από το Τέξας ως το Κόμο και από τον ΣΕΒ ως τη Συ­νο­μο­σπον­δία Εμπο­ρί­ου, το Brookings και το Levy. Όμως, αυτό δεν συμ­βαί­νει γιατί η ηγε­σία του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης έχουν εντα­χθεί σε κά­ποια συ­νω­μο­σία ή είναι «πρά­κτο­ρες». Συμ­βαί­νει, γιατί πί­στε­ψαν και ηγή­θη­καν μιας λα­θε­μέ­νης και κα­τα­στρο­φι­κής πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής, του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου και ήδη υπο­ταγ­μέ­νου στο σύ­στη­μα με­ταρ­ρυθ­μι­σμού. Με δύο αιχ­μές
κα­τα­στρο­φι­κής στρα­τη­γι­κής: μια αιχμή προς τον ευ­ρω­ι­μπε­ρια­λι­σμό αλλά και τον αμε­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό, η άποψη δη­λα­δή ότι σε συν­θή­κες διε­θνο­ποί­η­σης και κα­πι­τα­λι­στι­κής συσ­σω­μά­τω­σης μπο­ρείς σε μια χώρα να εφαρ­μό­σεις ένα προ­ο­δευ­τι­κό ανα­δια­νε­μη­τι­κό πρό­γραμ­μα χωρίς να συ­γκρου­στείς με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή συσ­σω­μά­τω­ση και να διαρ­ρή­ξεις τη σχέση με αυτήν, και μια αιχμή προς το ντό­πιο κε­φά­λαιο ότι δη­λα­δή μπο­ρείς να κα­ταρ­γή­σεις τα μνη­μό­νια με
πο­λι­τι­κές win-win, όπου και θα ανε­βά­σεις μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, και θα κρα­τή­σεις στο ίδιο επί­πε­δο τα πο­σο­στά κέρ­δους, και θα κα­ταρ­γή­σεις το ΤΑΙ­ΠΕΔ και θα προ­σελ­κύ­σεις τα αρ­πα­κτι­κά-επεν­δυ­τές κ.λπ. κ.λπ. Ιδίως δε με την κλα­σι­κή εφαρ­μο­γή κάθε σχε­δί­ου «ικα­νο­ποί­η­σης των πά­ντων» που οδη­γεί στον αστι­κό κυ­βερ­νη­τι­σμό, στη λο­γι­κή ότι με τα ίδια πρό­σω­πα, τις ίδιες κρα­τι­κές και κυ­βερ­νη­τι­κές δομές, με την ίδια στε­γα­νό­τη­τα προς το λαό και τους ερ­γα­ζό­με­νους, με την ίδια
αστυ­νο­μία και τα ίδια κρα­τι­κά όρ­γα­να, με την ίδια «ανά­θε­ση» που είχε η κοι­νω­νία στον Σα­μα­ρά και τον Βε­νι­ζέ­λο, θα μπο­ρέ­σεις να κυ­βερ­νή­σεις «αρι­στε­ρά».

Ας το πούμε πολύ κα­θα­ρά. Χωρίς αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ρήξη, χωρίς συ­γκρού­σεις με το κε­φά­λαιο (και όχι απλώς τις 200 οι­κο­γέ­νειες του Λαϊ­κού Με­τώ­που), που μπο­ρεί ακόμη να μην είναι πλή­ρως σο­σια­λι­στι­κές ρή­ξεις αλλά ανοί­γουν το δρόμο προς τις σο­σια­λι­στι­κές ρή­ξεις (που ανοί­γουν το δρόμο προς το σο­σια­λι­σμό μέσω ενός με­τα­βα­τι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος), χωρίς ρήξη με την πα­ρά­δο­ση του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κυ­βερ­νη­τι­σμού, δεν
υπάρ­χει «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Υπάρ­χει το «δεύ­τε­ρη φορά σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία» και μά­λι­στα χει­ρό­τε­ρα από την πρώτη, καθώς τώρα έχου­με ισχνές και όχι πα­χιές αγε­λά­δες σε αντί­θε­ση με το 1981.

Στην Ελ­λά­δα δεν κυ­βερ­νά η Αρι­στε­ρά, αν ως Αρι­στε­ρά εν­νο­ού­με είτε ένα σχέ­διο σο­σια­λι­στι­κής με­τά­βα­σης είτε -έστω- ένα σχέ­διο φι­λο­λαϊ­κής ανα­δια­νο­μής του πλού­του και προ­στα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων και του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Η Αρι­στε­ρά είναι ένα πρό­γραμ­μα, δεν είναι συ­νάρ­τη­ση του «αγα­θού και σοφού ηγέτη» που τον εμπι­στευό­μα­στε τυφλά, δεν είναι πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο συ­νάρ­τη­ση γο­νι­δί­ων, όποιος είναι δη­λα­δή κομ­μου­νι­στο­γε­νής και «δικός μας» κυ­βερ­νά κατά τρόπο
αρι­στε­ρό και με καλές προ­θέ­σεις, δεν είναι συ­νά­θροι­ση οι­κεί­ων μας προ­σώ­πων ή οι­κο­γε­νεια­κή φω­το­γρα­φία. Αν το πρό­γραμ­μα εγκα­τα­λει­φθεί, δεν έχου­με πια μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, ούτε καν της «κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας» από τη σκο­πιά ενός αρι­στε­ρού ή και προ­ο­δευ­τι­κού ακόμη πο­λί­τη.

Θα ξα­ναϋ­πάρ­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα στο ορατό μέλ­λον; Αυτό είναι πο­λι­τι­κά ανοι­χτό, αν και πρέ­πει να ξα­να­ψά­ξου­με τη θε­ω­ρία μας και το πρό­γραμ­μά μας για να ελέγ­ξου­με τι πήγε στρα­βά και γιατί αντί να οδη­γη­θού­με σε μια πο­λι­τι­κή πο­λέ­μου θέ­σε­ων και αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης ως κρί­κου ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, ξα­να­πή­γα­με άλλη μια φορά στον άγονο με­ταρ­ρυθ­μι­σμό, έναν με­ταρ­ρυθ­μι­σμό χωρίς με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, όπως βα­σι­κά συμ­βαί­νει στην
εποχή μας, την εποχή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου και ολο­κλη­ρω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

2. Ση­μειώ­σεις για το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο

Το πρό­βλη­μα με το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο εξό­δου από την Ευ­ρω­ζώ­νη (και ορ­θό­τε­ρα και από την Ε.Ε. με τα υπερ­μνη­μό­νια και τα Σύμ­φω­να νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης έμπνευ­σης) δεν είναι ότι είναι «ποι­νι­κό αδί­κη­μα», είναι ότι πε­ριέ­χει μόνο αδρές γραμ­μές, πε­ρι­γράμ­μα­τα και ση­μειώ­σεις. Τόσο η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα όσο και άλλες δυ­νά­μεις στην Αρι­στε­ρά έψαυ­σαν το ζή­τη­μα χωρίς να το απα­ντή­σουν ως τώρα σφαι­ρι­κά και με πλη­ρό­τη­τα και ιδίως εγκαί­ρως. Εδώ έγκει­ται και μια ση­μα­ντι­κή απου­σία και
ευ­θύ­νη τους. Σή­με­ρα, όσο και να εκτο­ξεύ­ο­νται μύ­δροι κατά της τε­χνο­κρα­τί­ας και υπέρ των «κα­θα­ρά πο­λι­τι­κών λύ­σε­ων» (απο­ρία ψάλ­του βηξ;), χρεια­ζό­μα­στε φα­νε­ρά και τα δύο. Δη­λα­δή, ένα πλή­ρες, κατά το δυ­να­τόν, τε­χνο­οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο όσο και μια πλήρη πε­ρι­λη­πτι­κή πο­λι­τι­κή συ­μπύ­κνω­ση αυτού του τε­χνο­οι­κο­νο­μι­κού σχε­δί­ου, γραμ­μέ­νη σε μια κα­τα­νοη­τή γλώσ­σα και κοι­νο­ποι­ή­σι­μη στην κοι­νω­νία. Έχουν γίνει ση­μα­ντι­κές προ­σπά­θειες από οι­κο­νο­μο­λό­γους της
Αρι­στε­ράς (Κ. Λα­πα­βί­τσας, Θ. Μα­ριό­λης, Λ. Βα­τι­κιώ­της κ.ά.), οι οποί­ες πρέ­πει τά­χι­στα να συ­ντε­θούν και να κα­τα­τε­θούν στο δη­μό­σιο διά­λο­γο. Επί­σης, υπάρ­χουν ση­μα­ντι­κά εγ­χει­ρή­μα­τα απα­ντή­σε­ων στα προ­βλή­μα­τα της εξό­δου από δυ­νά­μεις όπως η ΑΡΑΣ και το ΜΑΡΣ. Τί­πο­τε δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί, αλλά τώρα χρεια­ζό­μα­στε μια ικα­νο­ποι­η­τι­κό­τε­ρη σύν­θε­ση και ει δυ­να­τόν συλ­λο­γι­κή. Ζη­τή­μα­τα που πρέ­πει να απα­ντη­θούν είναι:

Το με ποια διοι­κη­τι­κά και κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα θα προ­χω­ρή­σει μια προ­σπά­θεια «αρι­στε­ρής» εξό­δου καθώς και με ποιες δια­δι­κα­σί­ες του διε­θνούς και του ενω­σια­κού δι­καί­ου.

Το με ποια οι­κο­νο­μι­κά ερ­γα­λεία θα πάει μια χώρα στην έκ­δο­ση εθνι­κού νο­μί­σμα­τος και με ποια προ­σω­ρι­νά μέτρα θα ρυθ­μί­σει τη δια­δι­κα­σία με­τά­βα­σης και τη ρευ­στό­τη­τα εντός αυτής.

Το τι θα γίνει με τις υπο­τι­μή­σεις και τις ισο­τι­μί­ες και πώς θα απο­φευ­χθεί η πο­ρεία προς έναν μη ελέγ­ξι­μο πλη­θω­ρι­σμό.

Το πώς θα απα­ντη­θεί ιδίως ο κίν­δυ­νος υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης στη χώρα, παρά τις όποιες δυ­σκο­λί­ες της πρώ­της πε­ριό­δου.

Το πώς θα απα­ντη­θούν ζη­τή­μα­τα όπως η επάρ­κεια πα­ρα­γο­μέ­νων και ει­σα­γο­μέ­νων αγα­θών και ιδίως τρο­φί­μων και φαρ­μά­κων. Ας ει­πω­θεί κα­θα­ρά ότι δεν υπάρ­χουν εύ­κο­λες και αυ­το­νό­η­τες λύ­σεις προ­μη­θευ­τών και συμ­μά­χων.
Το τι θα γίνει με το ει­σα­γω­γι­κό και εξα­γω­γι­κό εμπό­ριο.

Το πώς θα εξυ­πη­ρε­τη­θούν άμεσα οι ενερ­γεια­κές ανά­γκες της χώρας.

Το ζή­τη­μα διε­θνών οι­κο­νο­μι­κών και γε­ω­πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών.

Το ζή­τη­μα του ΝΑΤΟ και της ασφά­λειας της χώρας.

Ένταξη στο ΝΑΤΟ μιας χώρας εκτός ΕΕ είναι ένα ζήτημα σημαντικό που δεν έχει καν συζητηθεί. Ιδίως δε, το ζήτημα με ποιες ταξικές και κοινωνικές συμμαχίες και με ποιο ακριβές πρόγραμμα θα γίνει η έξοδος. Η αντίληψη ότι μπορεί να λειτουργήσει ένας σχεδόν κανονικός «κα­πι­τα­λι­σμός χωρίς κα­πι­τα­λι­στές», κατά τον Λένιν, με τις αστι­κές με­ρί­δες σχε­δόν συ­νο­λι­κά απέ­να­ντι και με τους διε­θνείς επεν­δυ­τές να μην απο­δέ­χο­νται το κοι­νω­νι­κό σου πρό­γραμ­μα, είναι εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λη. Κρα­τι­κο­ποί­η­ση δε
των τρα­πε­ζών και των στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων χωρίς ρήξη με το βα­σι­κό τμήμα του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου και χωρίς ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο δεν μπο­ρεί να επι­συμ­βεί. Θα προ­σέ­θε­τα δε ότι αυτήν την έλ­λει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στο λαό και τα κι­νή­μα­τα που χα­ρα­κτή­ρι­σε την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 2012 ως το 2015 δεν έχει νόημα να την επα­να­λά­βει ο νέος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή κά­ποιο νέο μόρ­φω­μα στη θέση του. Πρό­γραμ­μα ρήξης χωρίς ισχυ­ρό τα­ξι­κό πρό­ση­μο υπέρ της ερ­γα­τι­κής τάξης, των
αγρο­τών και των μι­κρο­α­στών που έχουν πλη­γεί, δεν μπο­ρεί ούτε να ολο­κλη­ρω­θεί ούτε να επι­τύ­χει.

3. Και τώρα, σύ­ντρο­φε πρό­ε­δρε;

Για να πε­ρά­σου­με από τη θε­ω­ρία στην πράξη. Ο σ. πρό­ε­δρος εκτι­μά­ει ότι πια υπάρ­χουν στο κόμμα, μετά την κα­τα­ψή­φι­ση των δύο πα­κέ­των μέ­τρων από πε­ρί­που 36-39 βου­λευ­τές, όχι τα­κτι­κές αλλά στρα­τη­γι­κές δια­φω­νί­ες. Ορθώς το εκτι­μά­ει. Εκτι­μά­ει δε ακόμη ότι αυτές θα επι­λυ­θούν μέσα από μια συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία, καθώς, θα συ­μπλη­ρώ­να­με εμείς, η ΚΕ όχι μόνο είναι ανε­παρ­κές όρ­γα­νο αλλά και έχει ου­σια­στι­κά δια­λυ­θεί ως τέ­τοιο μετά το Μάιο. Σκέ­φτο­μαι το πόσο πίσω από την
πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν οι εκτι­μή­σεις μας το Φε­βρουά­ριο, ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα πο­δη­γε­τού­σε και θα ακύ­ρω­νε το κόμμα ως αυ­το­τε­λή ορ­γα­νι­σμό. Η κυ­βέρ­νη­ση έκανε κάτι χει­ρό­τε­ρο: πα­ρέ­λυ­σε, αν δεν διέ­λυ­σε, τις δομές και τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντι­κα­τέ­στη­σε το συλ­λο­γι­κό μόρ­φω­μα, που ήδη δεν λει­τουρ­γού­σε ικα­νο­ποι­η­τι­κά, από έναν σκλη­ρό κυ­βερ­νη­τι­κό μη­χα­νι­σμό, όσους εντάσ­σο­νταν σε αυτόν και όσους επέ­λε­γαν με καλές ή κακές προ­θέ­σεις να τον
υπο­στη­ρί­ξουν.

Και τώρα, σ. πρό­ε­δρε; Θα πάμε μετά από όλα αυτά σε ένα συ­νέ­δριο μιας εβδο­μά­δας ή δέκα ημε­ρών και με ποια σύν­θε­ση; Mε το «ανοι­κτό κόμμα» των δυ­νά­μει κρα­τι­κο­δί­αι­των (του «κοι­νω­νι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» κατ’ άλ­λους), με «ψευ­δο­δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κές» δια­δι­κα­σί­ες, ή με την παλιά σύν­θε­ση του κόμ­μα­τος του 2013; Και τι εξου­σί­ες θα έχει ένα τέ­τοιο Συ­νέ­δριο; Θα μπο­ρεί, άραγε, να ακυ­ρώ­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­ρεία έξι μηνών, να ακυ­ρώ­σει τα μνη­μο­νια­κά μέτρα, να απο­τρέ­ψει το Υπερ­μνη­μό­νιο ή να το
ακυ­ρώ­σει αν έχει ήδη υπο­γρα­φεί; Θα μπο­ρεί να ση­μα­δέ­ψει και να προ­κα­λέ­σει μια τε­ρά­στια διε­θνή στρο­φή της χώρας; Αν συμ­βεί αυτό, θα είναι για πρώτη φορά στην ιστο­ρία των δυ­τι­κών δη­μο­κρα­τιών, όπου, από όση ιστο­ρία γνω­ρί­ζω, ποτέ κα­νείς πρω­θυ­πουρ­γός δεν πήγε σε κομ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο που να το έχασε. Και αν υπάρ­ξει ένα συ­νέ­δριο που να κάνει αυτήν την απί­στευ­τη ή απί­θα­νη δια­δρο­μή, δεν θα αλ­λά­ξει και την ηγε­σία του κόμ­μα­τος; Υπάρ­χει ηγε­σία που να έχει ητ­τη­θεί στρα­τη­γι­κά και να
πα­ρα­μέ­νει στη θέση της; Και τι νόημα έχει να με­τά­σχει κα­νείς σε μια δια­δι­κα­σία όπου ή δεν θα μπο­ρεί να αλ­λά­ξει τα πάντα (όπως χρειά­ζε­ται) ή θα προ­κα­λέ­σει διά της συμ­με­το­χής του έναν τέ­τοιο σει­σμό που το παρόν κόμμα θα δυ­σκο­λευ­τεί πάρα πολύ να τον αντέ­ξει; Δεν υπάρ­χουν έτοι­μες λύ­σεις αλλά τροφή για προ­βλη­μα­τι­σμό και απά­ντη­ση.

Ο σ. πρό­ε­δρος δεν κιν­δυ­νεύ­ει να «απο­λει­φθεί», όπως θα έλεγε ο αλε­ξαν­δρι­νός ποι­η­τής. Ούτε καν ως πο­λι­τι­κό πρό­σω­πο ή προ­σω­πι­κό­τη­τα. Κιν­δυ­νεύ­ει μόνο να «επι­βε­βαιω­θεί» από ένα επι­κεί­με­νο συ­νέ­δριο. Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα που τί­θε­ται, όμως, για έναν ση­μα­ντι­κό ηγέτη, όποιος και να είναι αυτός, είναι αν μπο­ρεί πο­λι­τι­κά να κο­λυ­μπή­σει προς τα πίσω στο ίδιο πο­τά­μι κα­τα­νι­κώ­ντας τη δυ­να­τή ροπή των υδά­των και για πρώτη φορά γρά­φο­ντας Ιστο­ρία ή αν θα συ­νε­χί­σει όπως
πά­ντο­τε μαζί με το ρεύμα ή αν, ακόμη, θα ανα­ζη­τή­σει άλλο πο­τά­μι για να συ­νε­χί­σει την πο­ρεία του. Πι­στεύω πώς ξέρω την τε­λι­κή απά­ντη­ση, αλλά επι­τρέ­πω στην Ιστο­ρία να με εκ­πλή­ξει.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το τέλος του ελληνικού συνδικαλισμού (της Βάλιας Αρανίτου, ΕΠΟΧH, 26/7/2015)

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το τέλος του ελληνικού συνδικαλισμού

της Βάλιας Αρανίτου

http://www.epohi.gr/portal/koinonia/19779-to-dimopsifisma-tis-5is-iouliou-kai-to-telos-tou-ellinikoy-syndikalismoy

Τα αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, σε πείσμα όσων πιστεύουν ότι οι «βαριές» μεταβλητές δεν επηρεάζουν την πολιτική συμπεριφορά, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό: η ψήφος ήταν ταξική. Έτσι, στις αστικές περιοχές υψηλού εισοδήματος το «ναι» προηγήθηκε με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά – Εκάλη (84,62%), Διόνυσος (69,78%), Βουλιαγμένη (66,27%), Κηφισιά (64,59%) – ενώ στις φτωχότερες το «όχι» υπερίσχυσε σημαντικά – Ασπρόπυργος (79,20%), Φυλή (77,22%), Πέραμα (76,64%), Αχαρνές (75,25%), Κερατσίνι – Δραπετσώνα (72,84%), Νίκαια – Άγιος Ιωάννης Ρέντη (72,61%), Αγία Βαρβάρα (72,75%), Ελευσίνα (71, 88%), Αιγάλεω (70,68%), Περιστέρι (70,31%). Το ίδιο συμπέρασμα συνάγεται και με βάση τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων. Πιο συγκεκριμένα, πάνω από το 70% των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα ψήφισαν «όχι», όπως επίσης και οι νέοι, οι οποίοι δεν βλέπουν προοπτική στην τρέχουσα συγκυρία, σε ποσοστό πάνω από 80% (Prorata S.A. & Public Issue).
Εάν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα όσον αφορά στη θέση που έλαβαν οι διοικήσεις της ΓΣΕΕ και της ΟΤΟΕ απέναντι στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θεώρησαν ψευδεπίγραφο και διχαστικό. Και τούτο διότι οι παραδοσιακές αυτές συνδικαλιστικές οργανώσεις φαίνεται να βρίσκονται πλέον σε μία δομική και βαθιά διάσταση από εκείνες τις κοινωνικές κατηγορίες που θεωρητικά εκπροσωπούν. Φαινόμενα προς αυτή την κατεύθυνση –κατεύθυνση που υπονόμευσε την ιστορική τους συμβολή στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος – είχαν παρατηρηθεί καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο. Ωστόσο, τώρα η στάση τους αυτή τούς εκθέτει δυνάμει «μετεκλογικής αποδείξεως». Δεν μπορεί, επίσης, να μην αναρωτηθεί κανείς για το πώς αντέδρασε το συνδικαλιστικό κίνημα σε όλη την περίοδο που είχε προηγηθεί. Από το ξέσπασμα, δηλαδή, της κρίσης μέχρι σήμερα. Αυτή τη διάσταση υπογράμμιζαν και μια πληθώρα νέων συνδικάτων που αναζητούσε μέσα από τεράστιες διοικητικές, πολιτικές και ιδεολογικές δυσκολίες να ψηλαφίσει ένα νέο τρόπο κοινωνικής εκπροσώπησης και συνδικαλιστικής λειτουργίας.

Αποτυχία των παραδοσιακών συνδικαλιστικών οργανώσεων

Αυτό, βέβαια, ήταν αναμενόμενο, μιας και σε όλη τη διάρκεια της κρίσης το παραδοσιακό συνδικαλιστικό κίνημα μοιάζει να ψάχνει να βρει είτε «τεχνικές» λύσεις στην κρίση είτε συμμαχίες εκτός των τειχών, αλλά στο πλαίσιο πάντα του «παλιού καλού» κοινωνικού διαλόγου. Τις περισσότερες φορές συνεχίζει στο παραδοσιακό ρεπερτόριο δράσης με κήρυξη γενικών απεργιών, χωρίς ωστόσο να μπορεί να κινητοποιήσει πρακτικά ούτε το σύνολο των μελών της γραφειοκρατίας τους. Με εξαίρεση, ίσως, την προσφυγή της ΓΣΕΕ στη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) με στόχο την παγκόσμια καταδίκη της διαδικασίας και του τρόπου της μείωσης των μισθών και της κατάργησης, στην ουσία, της ελευθερίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Όπως και την προσφυγή στο ΣτΕ για την ΕΓΣΣΕ και τον κατώτερο μισθό, ή την προσφυγή στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Πέραν αυτών, η δράση τους περιορίστηκε στη διαβούλευση με τους εργοδότες και στην υποβολή υπομνημάτων στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Φαίνεται, επομένως, ότι οι οργανώσεις αυτές – θύματα μιας ξεπερασμένης και κομματικής γραφειοκρατίας και μιας λειτουργίας που στηριζόταν σε μικροπολιτικούς ιδιοτελείς συσχετισμούς – απέτυχαν παταγωδώς να δώσουν μια απάντηση στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και στην, εκτός ελέγχου, εκτίναξη της ανεργίας. Για αυτό το λόγο και στη συνάφεια αυτή, όπως ήδη αναφέραμε, είδαμε την ελπιδοφόρα, αν και με πολλές αντιφάσεις, εμφάνιση νέων εργατικών συνδικάτων, κυρίως σε τομείς επισφαλούς απασχόλησης, που αντικειμενικά αμφισβητούν το ρόλο της «ισχυρής» ΓΣΕΕ.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, στη μακρά του πορεία από το 1981, με την ψήφιση του νόμου 1264/1982, μέχρι και σήμερα στο πλαίσιο της κρίσης και της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, έχει περάσει από διαφορετικά στάδια. Έτσι την πρώτη περίοδο, έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η μεγάλη πλειοψηφία των μελών των συνδικάτων προέρχεται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα εμφανίζουν σημαντικά μικρότερη συμμετοχή.
Ακολουθεί η περίοδος της θεσμοθετημένης συμμετοχής (1993-1999), με αφετηρία την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Πρόκειται για την περίοδο που έχει ως κεντρικό χαρακτηριστικό τη «συναίνεση» με τους εργοδότες, ιδιαίτερα μέσα από τη θεσμοθέτηση του κοινωνικού διαλόγου σε όλα τα επίπεδα. Φαίνεται ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις σταδιακά ηγεμονεύουν στο δημόσιο διάλογο και επηρεάζουν αποφασιστικά όλο το φάσμα των κρατικών πολιτικών και των κυβερνητικών επιλογών. Την ίδια στιγμή, η συνδικαλιστική πυκνότητα παρουσιάζει μια τάση συνεχούς μείωσης. Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία, η συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα, μετά από διάφορες διακυμάνσεις, κυμαίνεται στο 18%, ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνει στο 56% στο δημόσιο τομέα, παρόλο που αποτελεί μόλις το 35% της συνολικής μισθωτής εργασίας (Κουζής, 2007). Οι τάσεις αυτές, βεβαίως, δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά συνθέτουν ένα σοβαρό προβληματισμό που αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες η πλειοψηφία των συνδικάτων της Ευρώπης.
Έτσι, στην τελευταία, πριν την κρίση, περίοδο της εργοδοτικής ηγεμονίας (2000-2009), το συνδικαλιστικό κίνημα συναίνεσε έτσι ώστε ο κάποτε αντίπαλος –ακόμα και εχθρός– να διεισδύσει και να αυξήσει την επιρροή του στην κοινωνία και σε στρατηγικές εθνικές επιλογές. Η διαδικασία αυτή φαίνεται να συμβαδίζει με μια τάση αποδέσμευσης των επαγγελματικών οργανώσεων από κρατικούς περιορισμούς και κομματικές παρεμβάσεις, τα οποία χαρακτήριζαν τις πολιτικές διαδικασίες τόσο πριν τη δικτατορία όσο, και κυρίως, τα πρώτα χρόνια της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας.

Και στην κρίση;

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης βρίσκει το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα πλήρως ενταγμένο στις διαδικασίες διαβούλευσης και κοινωνικού διαλόγου με τους εργοδότες. Με έντονα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά και κεντρική έγνοια τη συμμετοχή στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, η ΓΣΕΕ απομακρύνεται ουσιαστικά από τον κόσμο της εργασίας. Η συναινετική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών των παραδοσιακών συνδικάτων την περίοδο του κοινωνικού διάλογου συνέθετε ένα τοπίο που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό την προσπάθεια διατήρησης της κατάστασης ως είχε. Έτσι, πολλές νέες μορφές επισφαλούς εργασίας, που σε μεγάλο βαθμό εκφράζονταν από τα νέα συνδικάτα, έμεναν συχνά εκτός «επίσημης» εκπροσώπησης. Πρόκειται για την εισαγωγή και στην Ελλάδα του φαινομένου της «μακντοναλτοποίησης» (υπηρεσίες delivery, fast-food, couriers, εμποροϋπάλληλοι, εργαζόμενοι σε call centers κ.λπ).
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι με τέτοιες συνθήκες εργασίας δεν είχαν κάλυψη από τα συνδικάτα τους, αφού η ηγεσία της ΓΣΕΕ ισχυριζόταν ότι αν τους παρέχουν κάλυψη θα είναι σαν να αναγνωρίζουν και να νομιμοποιούν τις συνθήκες δουλείας. Στο πλαίσιο αυτό εμφανίζονται τόσο τα νέα συνδικάτα, όσο μια σειρά από ανεξάρτητες κινηματικές πρωτοβουλίες με πολυθεματικό, μόνιμο ή και συγκυριακό χαρακτήρα. Πρόκειται για σωματεία με μια εντελώς διαφορετική λογική και λειτουργία, με πολλά μαχητικά ρεπερτόρια δράσης που, όπως και οι ίδιοι λένε, πρόκειται για «σωματεία των μελών τους και όχι εξ ονόματος των μελών τους». Η ιδιότυπη παρουσία του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, φαίνεται να εξυπηρετεί σχεδόν αποκλειστικά μια στενή κομματική στρατηγική που, λόγω της σεχταριστικής της πρακτικής, αδυνατεί να συμβάλει στην ανατροπή της δομικής, πλέον, κρίσης εκπροσώπησης των ελληνικών συνδικάτων. Σε αντίστιξη, βέβαια, με αυτό το ζοφερό τοπίο, οι τελευταίες πρωτοβουλίες και εξελίξεις στο χώρο της ΑΔΕΔΥ δείχνουν έναν πιο ελπιδοφόρο δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής εκπροσώπησης.
Ως εκ τούτου, μετά το δημοψήφισμα οι εργοδότες δείχνουν να είναι περισσότερο «συνεπείς» και σε λειτουργική σχέση εκπροσώπησης με την κοινωνική τους βάση, ικανότητα που, δυστυχώς, φαίνεται να έχουν απολέσει τα συνδικάτα.

Σύλλογος Βιβλίου και Χάρτου-συγκέντρωση αλληλεγγύης στο συνάδελφό μας και πρόεδρο του Συλλόγου μας Μάνθο Ταβουλάρη και στους υπόλοιπους συλληφθέντες της 15ης Ιουλίου

Κάλεσμα συμπαράστασης στους συλληφθέντες της 15ης Ιουλίου
Τρίτη 28/07 08.15 π.μ. Ευελπίδων κτίριο προκάτ 2

Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μας την Τρίτη 28/07 να παραστούν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στο συνάδελφό μας και πρόεδρο του Συλλόγου μας Μάνθο Ταβουλάρη, αλλά και στους υπόλοιπους συλληφθέντες που δικάζονται ταυτόχρονα, οι οποίοι συνελήφθησαν στις 15/07 στην συγκέντρωση σωματείων και οργανώσεων ενάντια στη ψήφιση των νέων μνημονιακών μέτρων.

Η πορεία της δίκης έως τώρα εγείρει σοβαρές ανησυχίες, τόσο για τη διαφαινόμενη λογική του «παραδειγματισμού» προς σωματεία και πολιτικούς αγωνιστές που επιλέγουν να αντισταθούν στα «αριστερά» μνημόνια, όσο και για τη στάση της αστυνομίας μέσα στο δικαστήριο με την πλήρη ανοχή των δικαστών.

Πιο συγκεκριμένα, η δίκη-παρωδία ξεκίνησε με την πρωτόγνωρη διαδικασία παράδοσης της σχετικής δικογραφίας μισή μόλις μέρα πριν τη δίκη στους συνηγόρους υπεράσπισης και μη χορήγησης αναβολής για την προετοιμασία τους. Η fast-track διαδικασία συνεχίστηκε με την παρέλαση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ να καταθέτουν ανυπόστατες κατηγορίες που αντέφασκαν προκλητικά μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, καταδείκνυαν αυτό που κραυγάζει από παντού: πρόκειται για τυχαίες συλλήψεις διαδηλωτών με στόχο να σταλεί πολιτικό μήνυμα από την κυβέρνηση ότι σκοπεύει να εφαρμόσει με σιδηρά πυγμή το νέο μνημόνιο που φέρνει στέκοντας ενάντια σε όσους εργαζόμενους και ανέργους παλεύουν ενάντια σε αυτήν την πολιτική.

Μάλιστα, το γεγονός ότι εγκαίρως έγινε δημόσια γνωστό ότι ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και μέλος του Συλλόγου μας, επιβεβαιώνει ότι πλέον έχουμε απέναντί μας, ένα ολόκληρο μηχανισμό καταστολής αγώνων με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δίνει το σήμα για να τεθεί σε πλήρη λειτουργία.

Αυτό επιβεβαιώνεται και με τη στάση, αλλά κυρίως με την πλήρη κάλυψη του δικαστηρίου, των αντρών των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ που έχουν σταθερή και προκλητική παρουσία μέσα στην αίθουσα της δίκης. Σεξιστικά σχόλια προς τους μάρτυρες υπεράσπισης, απειλές στους αλληλέγγυους που παρακολουθούν τη δίκη, υπονοούμενα στοχοποίησης σε αγωνιστές που βρίσκονται στο χώρο, διαρκή προσπάθεια πρόκλησης έντασης μέσα και έξω από την αίθουσα, μεταξύ αυτών και του αλληλέγγυου κόσμου ή ακόμα και των συλληφθέντων.

Η ακόμα πιο σκανδαλώδης απραξία της έδρας του δικαστηρίου ως προς αυτό, ακόμα και μετά από σχετική αναφορά από τους συνηγόρους υπεράσπισης, κάνει φανερό ότι έχουμε μπροστά μας μια κωμική θεατρική παράσταση, από αυτές που έχουμε δει και στο παρελθόν με άλλες κυβερνήσεις. Κοινός παρονομαστής ότι όλες τους ήταν και είναι μνημονιακές. Όλες τους κατέφευγαν στη βία του κράτους, σε όλες του τις εκφάνσεις, για να λυγίσουν αυτούς και αυτές που τολμάνε να λένε «όχι». Αυτούς και αυτές που έχουν συνδικαλιστική δράση, που βλέπουν τους πολιτικούς αγώνες από τη σκοπιά αυτών που πλήττονται και που δεν κάνουν τα στραβά μάτια απέναντι στην κοινωνική αδικία ανάλογα με το ποιός είναι ο πολιτικός ρυθμιστής της φτώχειας και της καταστολής.

Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να παραστούν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες την Τρίτη 28/7 στις 08.15 το πρωί, ημέρα συνέχισης της δίκης, απαιτώντας να αποσυρθούν όλες οι γελοίες και ανυπόστατες κατηγορίες και να επιστρέψουμε το μήνυμα που μας έρχεται με μια σημείωση: η δική μας εντολή είναι ότι συνεχίζουμε την πάλη μας για αξιοπρέπεια σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε κοινωνικό αγώνα που εκφράζει τα συμφέροντα των καταπιεσμένων.

Σύλλογος υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Αττικής

Πληθαίνουν οι αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, οργανώσεων και πολιτικών φορέων ενάντια στα μέτρα φτωχοποίησης, ύφεσης και αποικιακής λογικής του νέου Μνημονίου.

 

Πληθαίνουν οι αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, οργανώσεων και πολιτικών φορέων ενάντια στα μέτρα φτωχοποίησης, ύφεσης και αποικιακής λογικής του νέου Μνημονίου. Πιο συγκεκριμένα:

• Απεργίες

Η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει 24ωρη απεργία και συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα την ημέρα ψήφισης της συμφωνίας στη Βουλή.

24ωρη Απεργία κήρυξαν για την Τετάρτη 15 Ιουλίου ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος και η ΠΟΕ-ΟΤΑ

Στάση εργασίας πραγματοποιούν επίσης οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ, την Τετάρτη 15 Ιουλίου, από την έναρξη της βάρδιας εώς τις 9 πμ αντιδρώντας στο νέο Μνημόνιο.

• Συνδικάτα

Ήδη οι παρατάξεις του ΜΕΤΑ (πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ) και του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) που δραστηριοποιούνται στην ΓΣΕΕ έχουν εκδηλώσει την αντίθεσή τους και την πρόθεσή τους για μαζικό και συντονισμένο αγώνα με το τελευταίο να καλεί σε συγκέντρωση στην Ομόνοια την Τετάρτη 15 Iουλίου (7:30μμ)

Με ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού αναφέρει ότι η κυβέρνηση με το 3^ο Μνημόνιο οδηγεί το λαό στην καταστροφή και τη χώρα υποταγμένη στους τοκογλύφους δανειστές.

Την σφοδρή αντίθεσή τους στο νέο Μνημόνιο εκφράζουν και οι Δάσκαλοι-Νηπιαγωγοί Ζακύνθου με επιστολή τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Βουλευτή Ζακύνθου υφυπουργό Αθλητισμού Στ. Κοντονή.

Μία ακόμη οδυνηρή σελίδα στην τραγική ιστορία της ελληνικής κοινωνίας χαρακτηρίζει τη νέα συμφωνία η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ)

• ΔΕΗ

Την αντίθεσή τους στην πώληση της ΑΔΜΗΕ εξέφρασαν ο Πρόεδρος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης και ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Γιώργος Αδαμίδης

• ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΣΥΡΙΖΑ

Τέσσερις είναι οι Υπουργοί που θα καταψηφίσουν την συμφωνία, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης , ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Κώστας Ήσυχος ενώ παραιτήθηκε ο Αναπλ. Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χουντής

Την αντίδρασή της στην συμφωνία εκφράζει η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ

Στο μεταξύ πάνω από 30 υπολογίζεται ότι θα είναι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που θα καταψηφίσουν τα μέτρα:

Η Ιωάννα Γαϊτάνη και Ελένη Ψαρρέα που ήδη καταψήφισαν , οι 8 βουλευτές που δήλωσαν «παρών» : Ζωή Κωνσταντοπούλου (Πρόεδρος Βουλής), Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Στρατούλης, Αγλαΐα Κυρίτση, Γιάννης Σταθάς, Θανάσης Σκούμας, Κώστας Λαπαβίτσας, Στάθης Λεουτσάκος, οι 7 βουλευτές που απείχαν: Γιάννης Βαρουφάκης, Ελένη Αυλωνίτου, Ραχήλ Μακρή και οι Δημήτρης Κοδέλας, Ελένη Σωτηρίου, Βασίλης Χατζηλάμπρουκαι Βασίλης Κυριακάκης οι 15 που ψήφισαν «ναι» αλλά ξεκαθάρισαν ότι δε θα ψηφίσουν μνημόνιο: Δέσποινα Χαραλαμπίδου ( γ’ αντιπρόεδρος της Βουλής), Θανάσης Πετράκος ( κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος) , Λίτσα Αμανατίδου, Κώστας Δελημήτρος, Ζήσης Ζάννας, Γιάννης Ζερδελής, Κώστας Ήσυχος, Ηλίας Ιωαννίδης, Ηλίας Καματερός, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Θωμάς Κότσιας, Ευγενία Ουζουνίδου, Στέφανος Σαμοϊλης, Αλεξάνδρα Τσανάκα, και ο παραιτηθείς αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χουντής.

 

Πηγή:  http://www.easp.gr

 

 

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ (του Γιώργου Παυλόπουλου)

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΜΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ

Το λόμπυ του ΝΑΙ εντείνει την τρομοκρατική προπαγάνδα για να μεταβάλλει την θέληση του λαού στο δημοψήφισμα. Τις τελευταίες μέρες στα πλαίσια της παραπάνω τακτικής διακινούνται σενάρια για κούρεμα καταθέσεων σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ. Αυτά τα σενάρια συσκοτίζουν την αλήθεια και δεν αφορούν τι πραγματικά παίζεται με το τραπεζικό σύστημα και τις επιλογές των ξένων δανειστών. Το κούρεμα καταθέσεων αφορά μια πολιτική επιλογή εκ μέρους της ΕΕ, η οποία δεν έχει σχέση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και αν επιχειρηθεί θα υπαγορεύεται από άλλες αιτίες.

Ως γνωστό το Ελληνικό τραπεζικό χρεοκόπησε το 2012, και για την σωτηρία του χρησιμοποιήθηκε η διαδικασία της εξωτερικής ανακεφαλαιοποίησης (bail out). Δηλαδή οι χρεωκοπημένες τράπεζες πήραν 50 δις Ευρω από τον Ελληνικό λαό για να σωθούν . Από αυτά χρησιμοποιήθηκαν 40 δις περίπου, επεστράφησαν ελάχιστα (ουτε το 1 /8), ενώ 10 δις παρέμειναν στο ΤΧΣ και τα ανέκτησαν εσπευσμένα οι δανειστές πρόσφατα. Σήμερα η κατάσταση για τις τράπεζες επιδεινώθηκε εκ νέου λόγω της επιλογής του Γιούνκερ να προκαλέσει τραπεζική ασφυξία μέσω της αναγκαστικής επιβολής capital control. Οι Ελληνικές Τράπεζες θα χρειασθούν νέα κεφάλαια για να αντιμετωπίσουν τις ζημιές που υπέστησαν μετά τον εκβιασμό των Ευρωπαίων που συνεπάγεται αύξηση των ζημιών από μη εξυπηρετούμενα δάνεια και μειωμένα έσοδα από τραπεζικές εργασίες. Ένας ακόμη λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανάγκη νέων κεφαλαίων είναι το ενδεχόμενο αύξησης του ποσοστού των ενεχύρων από την ΕΚΤ. Τέλος το τραπεζικό σύστημα θα χρειαστεί επιπλέον ρευστότητα (υπολογίζεται σε 20 δις) για να μπορούν να εξυπηρετούν στοιχειωδώς τραπεζικές εργασίες όπως αναλήψεις, πληρωμές, συναλλακτικές ανάγκες, κλπ.

Το ενδεχόμενο κουρέματος καταθέσεων, αφορά την επιλογή της διαδικασίας εσωτερικής ανακεφαλαιοποίησης (bail in) για τις παραπάνω αναφερθείσες ζημιές . Τότε θα «πληρώσουν» πρώτα οι μέτοχοι και οι μεγάλοι δανειστές (πχ άλλες τράπεζες, funds, ομολογιακά δάνεια), και μετά αν χρειασθεί θα «κουρευθεί» τμήμα των καταθέσεων. Σημειωτέον ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει σχέση με την ρευστότητα, που αφορά την παροχή νέων χρημάτων από την Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα (π.χ μέσω αύξησης του ELA). Δηλαδή αν δεν δώσει νέα ρευστότητα η ΕΚΤ γιατί δεν υπάρχει συμφωνία, τότε δεν σημαίνει ότι θα γίνει κούρεμα καταθέσεων αλλά ότι θα συνεχισθεί η ταλαιπωρία του κοινού με τις περιορισμένες αναλήψεις από το ΑΤΜ.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν είναι εκτεταμένο ως προς τα μεγέθη της οικονομίας, οπότε συγκρίσεις με την διαδικασία στην Κύπρο που κάνουν πολλοί έχουν σχετική σημασία. Στην Κύπρο το τραπεζικό σύστημα ήταν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο οπότε οι κεφαλαιακές ανάγκες πολύ αυξημένες. Αντίθετα οι Ελληνικές τράπεζες δεν έχουν τόσο μεγάλες ανάγκες για νέα κεφάλαια, χάρη και στα χρήματα του Ελληνικού λαού που «ιδιοποίησαν»

Η ΕΚΤ δεν είναι υποχρεωμένη ακόμη να εφαρμόσει υποχρεωτικά την διαδικασία του bail in και όχι του bail out . Θα μπορούσε να επιλέξει να χρησιμοποιήσει το περίσσευμα των 10 δις από το ΤΧΣ για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες (bail out). Αν αυτά τα 10 δις δεν επαρκούν για κάλυψη όλων των ζημιών και κινδύνων θα μπορούσε να εξετασθεί η διαδικασία του bail in, αλλά τότε πιθανότατα δεν θα γίνει κούρεμα καταθέσεων γιατί θα έχουν πληρώσει πρώτα οι μέτοχοι και οι μεγάλοι δανειστές. Αν οι ξένοι δανειστές επιλέξουν αντί για τα 10 δις του ΤΧΣ να χρηματοδοτήσουν τα νέα κεφάλαια από κούρεμα καταθέσεων, αυτό σημαίνει ότι από τα 120 δις των υπαρχόντων καταθέσεων θα χρειασθεί ένα κούρεμα περίπου 9% κατά μέσο όρο. Στο σημείο αυτό έχουν γραφεί πολλά για την εγγύηση καταθέσεων μέχρι € 100.000 ανά λογαριασμό , ότι η διαδικασία του bail in προβλέπει κάλυψη έως του 8% του Παθητικού μιας τράπεζας, κλπ. Οι αναφορές αυτές έχουν σχετική σημασία γιατί μπορούν να παρακαμφθούν (π,χ. φορολογία επί των καταθέσεων για να παρακαμφθεί η εγγύηση των € 100.000, κλπ). Σημειωτέον ότι το bail in , δεν αφορά τις θυρίδες,

Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν η κάλπη βγάλει ΝΑΙ ή ΟΧΙ, η Ε.Ε μέσω της ΕΚΤ θα αποφασίσει τα εξής :

Α) Αν το κόστος της νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τις ενέργειες της θα το επωμιστεί όλος ο Ελληνικός λαός με αύξηση του Χρέους, ή αντί της αύξησης του Χρέους θα πληρώσουν μέτοχοι τραπεζών, μεγαλοδανειστές και στο τέλος καταθέτες με κούρεμα που δεν αναμένεται να ξεπεράσει το 10% κατά μέσο όρο.

Β) Αν θα αρπάξουν όλο το εγχώριο τραπεζικό σύστημα τζάμπα, γιατί σε περίπτωση bail in ο ESM αποκτά την πλήρη κυριότητα του (οι θυγατρικές των τραπεζών στο εξωτερικό πρέπει να θεωρούνται μάλλον παρελθόν σε κάθε περίπτωση).

Γ) Σε ποιο βάθος χρόνου θέλουν να ανακάμψει ο τραπεζικός τομέας και να πάρουν πίσω την ρευστότητα που έχουν δώσει μέσω ELA, γιατί η επιλογή κουρέματος απομακρύνει προς το μέλλον την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και την επιστροφή καταθέσεων.

Τέλος, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής οτι στην Κύπρο μπορεί ένα «αριστερός» πρόεδρος (Χριστόφιας) να αποδέχθηκε την εφαρμογή Μνημονίου, όμως το κούρεμα καταθέσεων έγινε με έναν επιφανή δεξιό νεοφιλελεύθερο πρόεδρο (Αναστασιάδης).

ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (οικονομολόγος-τραπεζoυπάλληλος στην A.Bank)

02/07/2015 Έκθεση ΔΝΤ: Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να αναδιαρθρωθεί

Η Ελληνική κυβέρνηση έθετε στη διαπραγμάτευση ως βασικό σημείο συμφωνίας τουλάχιστον την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Υπήρχε άρνηση από τους δανειστές. Με την έκθεση του ΔΝΤ, που αποδεικνύει τη μη βιωσιμότητα του χρέους και προτείνει κούρεμα 30% έως τον Οκτώβριο του 2016 και αναδιάρθρωση, οι διαπραγματευτικοί στόχοι της κυβέρνησης δικαιώνονται. Ένα ισχυρό ΟΧΙ του λαού θα στηρίξει τη Δευτέρα μια νέα πολιτική από πλευράς δανειστών για το χρέος σε όφελος της χώρας μας.

http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/oikonomia/66938/ekthesi-dnt-to-elliniko-xreos-den-einai-viosimo-kai-prepei-na-anadiarthrothei

02/07/2015 Έκθεση ΔΝΤ: Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να αναδιαρθρωθεί

Το ΔΝΤ στην έκθεση βιωσιμότητας εισηγείται γενναία επέκταση των ωριμάνσεων των δανείων από την Ευρώπη ενώ στα 50 δισ. οι χρηματοδοτικές ανάγκες ως τα τέλη του 2018, τα 29 δισ. απαιτούνται ως τον Οκτώβριο του 2016 Κούρεμα του Χρέους κατά 30%, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο, προτείνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Έκθεση Βιωσιμότητας που εκδόθηκε πριν από λίγο. Σύμφωνα με την Έκθεση, το ΔΝΤ προβλέπει ότι το Χρέος της χώρας θα βρίσκεται στο 150% του ΑΕΠ το 2020 και κοντά στο 140% του ΑΕΠ το 2022. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος για την τριετία 2015-2018 θα φθάσουν τα 50 δισεκ. ευρώ και εκτιμά ότι είναι αναγκαίο ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας ύψους τουλάχιστον 36 δισεκ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι εξαιτίας της εύθραυστης δυναμικής που παρουσιάζει το Δημόσιο Χρέος απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις μεταξύ των πιστωτών της χώρας προκειμένου να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του. Στο πλαίσιο αυτό προτείνει να επεκταθεί η περίοδος χάριτος που έχει παραχωρηθεί για τα δάνεια του Μνημονίου στα 20 χρόνια και σταδιακή αποπληρωμή των δανείων που έχει χορηγήσει η ΕΕ στα 40 χρόνια. Όπως αναφέρει οι νέες αυτές ανάγκες, που προστίθενται στο ήδη πολύ υψηλό χρέος, καθιστούν μη βιώσιμη την δυναμική. Η διαπίστωση αυτή ισχύει είτε εξετάσει κανείς το χρέος με βάση το πλαίσιο του Νοεμβρίου του 2012 (σ.σ. στόχος ήταν να πέσει στο 175% το 2020 και «σημαντικά χαμηλότερα» του 110% του ΑΕΠ το 2022) ή δώσει έμφαση στην εξυπηρέτηση του χρέους ή τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες. Το Ταμείο ξεκαθαρίζει ότι για να διασφαλιστεί με μεγάλη πιθανότητα η βιωσιμότητα του χρέους, θα πρέπει να επιστρέψει σε τροχιά η εφαρμογή μεταρρυθμίσεων αλλά επίσης θα πρέπει, το λιγότερο, οι ωριμάνσεις των υφιστάμενων ευρωπαϊκών δανείων να επιμηκυνθούν σημαντικά, ενώ για να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες θα πρέπει να προσφερθεί νέα ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τα επόμενα χρόνια με αντίστοιχα ευνοϊκούς όρους. Αλλά, ξεκαθαρίζει, αν το πακέτο των μεταρρυθμίσεων που είναι υπό εξέταση αποδυναμωθεί περαιτέρω – συγκεκριμένα αν μειωθούν και άλλο οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα και υπάρξει εξασθένιση στο μέτωπο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων – θα γίνει αναγκαία η επιβολή κουρέματος. Το Ταμείο σημειώνει πως αυτή η προκαταρκτική ανάλυση για την βιωσιμότητα του χρέους διενεργήθηκε πριν την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στην χώρα, οι οποίες αναμένεται να έχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιπτώσεις που δεν αποτυπώνονται στην παρούσα ανάλυση.

ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ 30.6.2015

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ 30.6.2015
ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ
Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ο Ελληνικός λαός καλείται να απαντήσει σε ένα σαφές ερώτημα. Το ερώτημα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, όπως διατυπώθηκε την Πέμπτη, 25.6.2015.
1. Η πρόταση αυτή των δανειστών που δόθηκε ως τελεσίγραφο , περιέχει όλα όσα παλεύουμε να ανατρέψουμε τα τελευταία χρόνια. Ζητάει να αποδεχτούμε και πολύ χειρότερα. Μεταξύ άλλων, απαιτεί:
• Να περικοπούν κατά €900 εκατομμύρια € οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια • Να εφαρμοστούν πλήρως οι μνημονιακοί νόμοι που καταστρέφουν τη δημόσια ασφάλιση, να υπονομευτούν οι κοινωνικοί της πόροι, να εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που καταστρέφει τα επικουρικά ταμεία, να παγώσουν μειωμένες οι συντάξεις ως το 2021 • Να εξαπολυθούν ομαδικές απολύσεις, με εξόντωση των μισθωτών, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα με την απαγόρευση των συλλογικών συμβάσεων, αλλά και των αυτοαπασχολούμενων, με την κατάργηση ελάχιστων αμοιβών για υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος. • Να μειωθεί η ελάχιστη προστασία των καταθετών • Να επιβληθεί προκαταβολή φόρου 100% στις εταιρίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες • Να διατηρηθούν φοροαπαλλαγές των εχόντων οι εισφοροαπαλλαγές των εργοδοτών.
2. Από το πρωί της Δευτέρας έχει ξεκινήσει ένα κλίμα πολύπλευρης τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, από τους δανειστές, τους εγχώριους υποστηρικτές τους, τα ΜΜΕ και τις τράπεζες. Σημαντικός αριθμός εργοδοτών στηρίζουν το «ΝΑΙ», με αναστολή έργων, μείωση της παραγωγής, απειλούν με κλείσιμο των εταιριών (lock out) και υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών για τους εργαζόμενους. Απειλούν ότι οι εταιρείες τους δεν θα ανοίξουν από Δευτέρα αν υπερψηφιστεί το «ΟΧΙ»!
Αυτές τις μέρες γινόμαστε επίσης μάρτυρες ενεργειών από ντόπιους και ξένους εκπροσώπους των δανειστών, με στόχο να αμφισβητηθεί το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει για τις τύχες του.
Καταγγέλλουμε τις πρακτικές αυτές. Απέναντι στην επερχόμενη κλιμάκωση της τρομοκρατίας τις επόμενες ημέρες, καλούμε τους συναδέλφους να σπάσουν τον φόβο!
Οι αρχιτέκτονες, με την κριτική, τις προτάσεις και τις κινητοποιήσεις μας, επανειλημμένα αντισταθήκαμε, αντιστεκόμαστε και θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, στην νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή, καταστροφική επέλαση, από όπου και αν προέρχεται.
Το ΔΣ του Τμήματος Αττικής ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ, που εκπροσωπεί τους μισούς αρχιτέκτονες της χώρας:
1. Θεωρεί ότι η πρόταση της 25/6 των δανειστών, μόνον στόχο έχει την παραπέρα την καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας και των αρχιτεκτόνων, αλλά και τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου πλανήτη. Με όρους παράνομης και αντισυνταγματικής υπερχρέωσης, βάλλει κατά των εργαζόμενων, της οικονομίας, του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Με όρους ασύδοτης κερδοσκοπίας, βάλλει κατά του δημόσιου συμφέροντος, με στόχο την απρόσκοπτη υφαρπαγή του δημόσιου και του ιδιωτικού πλούτου των λαϊκών στρωμάτων. Οδηγεί με βεβαιότητα στην ατέρμονα φτώχεια, την ανεργία και την ύφεση.
2. Καλεί τους/τις συναδέλφους, μαζί με τον Ελληνικό λαό, να προσέλθουν την Κυριακή μαζικά στις κάλπες, να αποφασίσουν δημοκρατικά για την τύχη τους!
Μέσα στις βαθιές μας παραδόσεις για αντίσταση, δημοκρατία, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια, το βροντερό ΟΧΙ του Ελληνικού λαού, αποτελεί την ελπίδα για τους λαούς όλης της Ευρώπης, για τους λαούς όλου του κόσμου.

Σπάνιο ντοκυμαντέρ για τους αγώνες των εργαζομένων της Εμπορικής Τράπεζας για το ασφαλιστικό πρόβλημα

Ο σδ. Πέτρος Κωνσταντινίδης στην σχετική ανάρτησή του στο γκρουπ του facebook ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΕΤΑΤ-ΤΕΑΠΕΤΕ γράφει:
«Ενα σπάνιο ντοκυμαντέρ – ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ από τους αγώνες μας γιά το ασφαλιστικό το 1981…Πριν διαβρωθούν τα Σωματεία από τους πρασινογάλαζους κομματικούς μηχανισμούς..Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…»

Δείτε το ντοκυμαντέρ εδώ:
https://drive.google.com/file/d/0B1FLq6CpYv0IQ2ZHRzJuSjIwZUE/view

Η Δημοκρατία στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας – Ανακοίνωση της Ριζοσπαστικής Παρέμβασης στην ΟΤΟΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
30/06/2015
Η Δημοκρατία στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας
Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται με ένταση ένα σχέδιο ολοκληρωτικής
κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης με επίκεντρο το
τραπεζικό σύστημα.
Τραπεζίτες, ΤτΕ και ΜΜΕ ενορχήστρωσαν με συντονισμένες ενέργειες και
δηλώσεις μια επικίνδυνη, και ανεύθυνη εκστρατεία πανικού και
τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, με στόχο την πάση θυσία επιβίωση τόσο
των ίδιων, όσο και των συμφερόντων που υπηρετούν.
Την ώρα που η μόνη τράπεζα που έχει σταθεί στο ύψος των
περιστάσεων είναι η Εθνική (στην οποία υπάρχει η ελάχιστη κρατική
παρέμβαση), οι άλλες 3 συστημικές συνεχίζουν να προκαλούν
προβλήματα αυτές τις κρίσιμες ώρες, βάζοντας κάθε πιθανό και απίθανο
εμπόδιο, παίζοντας με τις αγωνίες και την υπερηφάνεια της κοινωνίας.
Εκ των πραγμάτων τίθεται ζήτημα αλλαγής των διοικήσεων των
τραπεζών.
Τις κρίσιμες αυτές ώρες απαιτούμε από τις διοικήσεις των τραπεζών να
εγγυηθούν πλήρως την αξιοπρέπεια των τραπεζοϋπαλλήλων και να
πάψουν να παίζουν παιχνίδια, τα οποία πολύ εύκολα μπορούν να τους
γυρίσουν μπούμερανγκ.
Δηλώνουμε σε κάθε τόνο ότι δεν θα επιτρέψουμε (με οποιοδήποτε
τρόπο!) τα παιχνίδια στις πλάτες των τραπεζοϋπαλλήλων και των
καταθετών!
Οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία βρίσκονται αντιμέτωποι με την
ίδια την Ιστορία!
Το εργατοϋπαλληλικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να πάρει θέση και να
απαντήσει δυναμικά στις προκλήσεις και την αδιαλλαξία των «εταίρων» που
διέλυσαν κάθε εργασιακή και κοινωνική κατάκτηση.
Με την πρόταση των δανειστών μπαίνει οριστική ταφόπλακα στις συλλογικές
συμβάσεις, επεκτείνονται βάρβαρα οι πολιτικές λιτότητας (χωρίς καμία ελπίδα
ανάκαμψης), εντείνεται η φορολογική καταιγίδα και μειώνονται οι συντάξεις.
Για άλλη μια φορά επιχειρούν να επιβάλλουν στους μισθωτούς και
συνταξιούχους να πληρώσουν το μάρμαρο.
Απαιτούν τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος για να συνεχίσουν να
υλοποιούν πολιτικές οικονομικής ασφυξίας, ενώ παράλληλα θέλουν να
συνεχίσουν την εφαρμογή των μυστικών μέχρι σήμερα “restructuring plans”
δημιουργώντας ερωτηματικά και φόβο στους τραπεζοϋπαλλήλους για τα εξής
ενδεχόμενα:
 Περαιτέρω μείωση του προσωπικού με βίαιες εθελούσιες (στη
λογική των ομαδικών απολύσεων που απαιτούν οι δανειστές)
 Επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας στον κλάδο
 Εκποίηση φιλέτων (ασφαλιστικές, θυγατρικές, κλπ) και επέκταση
του outsourcing
 Συνέχιση της ανασφάλειας και της διαπλοκής σε όλο το φάσμα
της λειτουργίας του, από τη χρηματοδότηση προς την οικονομία
μέχρι κάθε εργασιακό δικαίωμα
Στην πορεία προς το δημοψήφισμα οι εργαζόμενοι, ως αναπόσπαστο κομμάτι
της κοινωνίας, πρέπει να απαντήσουν με έμφαση:
 Λέμε ΟΧΙ στο καθεστώς μόνιμης επιτροπείας στη χώρα! Είναι
δικαίωμα κάθε κυρίαρχου κράτους να νομοθετεί και να ασκεί την
πολιτική που αποφασίζει ο λαός του!
 Λέμε ΟΧΙ στην μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους!
 Λέμε ΟΧΙ στους μισθούς Βαλκανίων των 300 ευρώ και στις
συντάξεις πείνας!
 Λέμε ΟΧΙ στο σπιράλ του θανάτου με τις πολιτικές εξοντωτικής
λιτότητας!
 Λέμε ΟΧΙ στην επιβολή των αγορών που θέλουν κοινωνίες χωρίς
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!
Καλούμε κάθε τραπεζοϋπάλληλο, κάθε συνδικαλιστή και όλες τις
συνδικαλιστικές οργανώσεις του κλάδου να σταθούν στο ύψος των
ιστορικών περιστάσεων με ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΕΝΟΤΗΤΑ και ΘΑΡΡΟΣ, όπως
επιτάσσει η διαδρομή και οι αξιακές αρχές του συνδικαλιστικού
κινήματος στις τράπεζες. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΙ!

Άρθρο της Αυγής Θεοδόση – ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ -ΝΙΚΑΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ,ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ !

Άρθρο της Αυγής Θεοδόση* – ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ -ΝΙΚΑΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ,ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ !

Την Κυριακή 5/7/2015 νικάμε τον φόβο. Απαντάμε στους εκβιασμούς. Ψηφίζουμε ΟΧΙ στα τελεσίγραφα των θεσμών και στην εφαρμογή νέων μνημονίων.

Στηρίζουμε το δημοκρατικό δικαίωμα ο λαός να αποφασίσει για την τύχη του. Λέμε όχι υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπεια μας, την δημοκρατία .Η υποταγή των προηγούμενων κυβερνήσεων μας έφερε μνημόνια ,φτώχεια ,ανεργία και οδήγησε πολλούς συμπολίτες μας στην αυτοκτονία.

Το Δημοψήφισμα θα γίνει και θα έχει μεγάλη μεγάλη συμμετοχή παρά την λυσσαλέα προσπάθεια του συστήματος να τον αποδυναμώσει μέχρι και να το ακυρώσει.

Η μεγάλη συμμετοχή και το βροντερό όχι το οποίο θα κυριαρχήσει τρομάζει τους θεσμούς αλλά και τους εγχώριους υποστηρικτές τους. Δεν τους αρκούσε μόνο αυτό. Στην προσπάθεια αυτή μπήκε και το Τραπεζικό σύστημα.

Κακώς η Τράπεζα της Ελλάδας εισηγήθηκε το κλείσιμο των τραπεζών . Οι τράπεζες θα έπρεπε να είναι ανοικτές. Να υπάρχει περιορισμός αναλήψεων. Να εξυπηρετούν συνταξιούχος , μισθωτούς αλλά και κάθε πελάτη που δεν έχει κάρτα αναλήψεων μέχρι του ποσού που αποφασίστηκε ,να καταχωρηθούν οι μισθοδοσίες των επιχειρήσεων που υποχρεωτικά καταβάλλονται από τις τράπεζες. Το επιχείρημα ότι θα υπήρχε ένταση και πανικός και δεν θα ήταν διαχωρίσιμη η κατάσταση δεν ευσταθεί . Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες έχουμε διαχειρισθεί καταστάσεις με κλειστές τράπεζες από μέρες μέχρι και πάνω από μήνα . οι διοικήσεις των τραπεζών το ξέρουν αυτό καλά ,διότι αυτές μας έχουν εκπαιδεύσει προκειμένου να μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις.

Το κλείσιμο των τραπεζών ήταν πολιτική επιλογή ,από την ΕΚΤ με την διακοπή ρευστότητας και την Τράπεζα Ελλάδας .Το κλείσιμο των Τραπεζών δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία φόβο , αγωνία ,ανασφάλεια .Αλήθεια δεν γνωρίζανε οι διοικήσεις των τραπεζών ότι ούτε το 40% των συνταξιούχων δεν έχει κάρτα συναλλαγών ,όταν πρότειναν να γίνονται συναλλαγές μόνο από τα ΑΤΜ .

Η εμπειρία μας στο τραπεζικό σύστημα, μας δίνει το δικαίωμα να ισχυριστούμε, ότι θέλανε τον πανικό .Θέλανε να μην έρθει σε επαφή ο πελάτης με τους εργαζόμενους ,γιατί οι εργαζόμενοι θα τον καθησυχάζανε ,θα τον ηρεμούσαν. Ας μη μας διαφεύγει ότι στην Ελλάδα ακόμη μεταξύ πελάτη και λειτουργού της τράπεζας διαμορφώνεται σχέση εμπιστοσύνης. Έτσι λοιπόν μέσα σε δύο ημέρες θα είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση ,και το κόστος για την κυβέρνηση θα ήταν ελάχιστο. Αυτά που γράφω τα υλοποιούσαν οι διοικήσεις των τραπεζών σε αντίστοιχες συνθήκες και εκπαίδευαν το προσωπικό τους. Για ποιο λόγο τώρα δεν τα εφάρμοσαν αφού παραμένουν οι ίδιες διοικήσεις.

Η κυβέρνηση οφείλει να υπερασπιστεί και προστατεύσει τον ελληνικό λαό ,τους μισθωτούς ,τους συνταξιούχους ,τις ΜΜ επιχειρήσεις ,τους ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι πληρώνουν τα 200 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Αν η κυβέρνηση θέλει να υλοποιήσει το πρόγραμμα της πρέπει άμεσα να θέσει το τραπεζικό σύστημα υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο.

Άμεσα με νομοθετική πρωτοβουλία να αλλάξει το καθεστώς λειτουργίας του ΤΧΣ.
Οι προνομιούχες μετοχές να μετατραπούν σε κοινές με δικαίωμα ψήφου.
Έμμεση σύγκλιση γενικών συνελεύσεων των τραπεζών και εκλογή νέων διοικήσεων.
Διασφάλιση των καταθέσεων.
Η κυβέρνηση να ζητήσει στοιχεία από την Τράπεζα Ελλάδας αν κατά την διάρκεια , όπου παραμένουν κλειστές οι τράπεζες και ταλαιπωρείται ο Ελληνικός λαός , έχει γίνει αποστολή εμβασμάτων μεγαλοκαταθετών στο εξωτερικό με τελική κατάληξη σε Γερμανική Τράπεζα.

Απαντάμε στους εκβιασμούς ντόπιους και ξένους.

Συμμετέχουμε μαζικά στο Δημοψήφισμα.

Ψηφίζουμε όχι στη λιτότητα .Όχι , στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών ,στην αύξηση του Φ.Π.Α, στη μείωση μισθών και συντάξεων ,στις ιδιωτικοποιήσεις ,στην απελευθέρωση κατασχέσεων μισθών και συντάξεων για οφειλές στο Δημόσιο ,στη μείωση των ασφαλιστικών δαπανών ,στην κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων .

Όσο και να μας ταλαιπωρούν ,όσο και να μας εκβιάζουν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια μας δεν θα την κάμψουν.

.

*Η Αυγή Θεοδόση είναι συνταξιούχος συνάδελφος της Εμπορικής Τράπεζας με συνεισφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τις γραμμές της ΕΑΣ και -πλέον- της ΕΑΣ Συνταξιούχων.