Έφυγε από τη ζωή η Γαβριέλα Χαμογεωργάκη

Έφυγε από τη ζωή η Γαβριέλα Χαμογεωργάκη
Έφυγε από τη ζωή τα χαράματα πλήρης ημερών η Γαβριέλα Χαμογεωργάκη, μια ιστορική προσωπικότητα της πόλης μας. Μια ακαταπόνητη αγωνίστρια, παρούσα πάνω από επτά δεκαετίες στα κοινά της Ηλιούπολης, με ενεργό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή, προσφέροντας γενναιόδωρα όλες της τις δυνάμεις, όπου την καλούσε το κοινωνικό καθήκον και η συνείδησή της.
Η Γαβριέλα Χαμογεωργάκη ήταν από τους πρώτους κατοίκους της Ηλιούπολης όταν κατέφθασε μικρό κορίτσι, και εγκαταστάθηκε στην πόλη μας με την οικογένειά της το 1923, ως πρόσφυγας. Ήρθε εδώ, όταν η Ηλιούπολη ήταν ακόμη βράχια και άγονη γη, και αγάπησε αυτόν τον τόπο, με την αγάπη του ξεριζωμένου, που βρίσκει νέα πατρίδα. Αυτή την αγάπη την έδειξε έμπρακτα σε όλη της τη ζωή, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Ισχυρή προσωπικότητα, γεμάτη πάθος για τη ζωή, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που απέκτησε πανεπιστημιακό πτυχίο από τη Νομική Σχολή της Αθήνας, υπήρξε μαχητικό μέλος της Εθνικής Αντίστασης και η πρώτη γυναίκα Δημοτική Σύμβουλος στο πλευρό του αείμνηστου Δημ. Κιντή. Σε όλη της τη ζωή δεν κουράστηκε να αγωνίζεται για την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος και μέλος της Επιτροπής Ειρήνης της Ηλιούπολης, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στο πλαίσιο της ΟΓΕ και του Ομίλου Λογοτεχνών Ηλιούπολης, μαχόμενη για τα δικαιώματα των γυναικών, και συμβάλλοντας στην πολιτιστική ζωή της πόλης μας. Ανεκτίμητη ήταν η ανιδιοτελής προσφορά της, ως μέλους της επιτροπής που συστάθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό, στην εκκαθάριση του αρχείου του Δήμου Ηλιούπολης, καθώς και η συμβολή της στη διάσωση πολύτιμων ιστορικών στοιχείων για την Ηλιούπολη, μέσα από την συγγραφή μιας βιωματικής ιστορίας της πόλης μας, με πλήθος προσωπικών αναμνήσεων, φωτογραφιών και άλλων ντοκουμέντων.
Μα πάνω απ’ όλα η Γαβριέλα Χαμογεωργάκη θα μείνει στη μνήμη όλων μας, σαν υπόδειγμα εξαίρετου ήθους και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ήταν μια ανεκτίμητη προσωπικότητα, που έλαμπε στη ζωή της πόλης μας με τη νηφαλιότητα της σκέψης και τη μαχητικότητα της δράσης, σε όλους τους τομείς με τους οποίους ασχολήθηκε. Θα τη θυμόμαστε όλοι με πραγματική συγκίνηση και αγάπη.
Ο Δήμαρχος της πόλης και σύσσωμη η Δημοτική Αρχή εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια της αποβιώσασας και συμμετέχουν στη θλίψη της.

30/4/2013
Γραφείο Τύπου Δήμου Ηλιούπολης

Τρία χρόνια, μια εποχή (του Νίκου Σεβαστάκη)

Τρία χρόνια, μια εποχή
του Νίκου Σεβαστάκη
Τρία χρόνια, λοιπόν, από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο, που εγκαινίασε τους «μνημονιακούς» καιρούς. Διάστημα ημερολογιακά βραχύ και ωστόσο καταλυτικά βαρύ στις επιπτώσεις του.
Ξέρουμε πια ότι όλα σχεδόν τα στρώματα της ατομικής και συλλογικής ζωής κλονίστη-καν, γνώρισαν ανατροπές, αναστατώσεις, πιέσεις. Άλλαξε η σύσταση του βιωμένου μας κόσμου, το πώς εισπράττουμε το παρόν και το πώς ανιχνεύουμε το μέλλον.
Σήμερα ωστόσο η κατάσταση έχει γίνει περισσότερο περίπλοκη από όσο πριν ένα ή δύο χρόνια. Φαινομενικά, τα συμπτώματα παραμένουν ίδια: μια κυβερνώσα πολιτική ελίτ που κάνει ό,τι μπορεί για να διασωθεί, μια «στρατηγική» που διαχειρίζεται μονότονα τους δημοσιονομικούς εξαναγκασμούς, μια κοινωνία κατακερματισμένων φόβων και τεχνασμάτων επιβίωσης σε χαμηλότερες κλίμακες. Δύσθυμο παρόν και συνάμα αόρατο μέλλον.
Τι διαφέρει στο σκηνικό; Πολλοί λένε ότι η συλλογική δράση κατακάθισε, οι αντιστάσεις κάμφθηκαν, οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως όμως να συμβαίνει κάτι άλλο: ο κόσμος που υποφέρει ή δυσκολεύεται στη ζωή του δεν ικανοποιείται πια με το μήνυμα που του αναγγέλλει «πόσο κακό είναι αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται». Παρά τη διάχυτη φθορά των ελπίδων, οι άνθρωποι δεν θέλουν να ζουν μόνο με τις αρνήσεις τους. Η διαρκής επισήμανση των καταστροφών και των ματαιώσεων δεν κινητοποιεί τους παραλήπτες της. Διότι οι παραλήπτες το έχουν εμπεδώσει το μήνυμα, το γνωρίζουν κατάσαρκα: δεν χρειάζονται τη συνεχή επικύρωση των κακών μαντάτων, αλλά διεξόδους και σημεία προσανατολισμού που να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Δεν τους συγκινεί η περιφορά των δεινών τους, αλλά ενδεχομένως να τους κέρδιζε το ενδιαφέρον μια περισσότερο δημιουργική γλώσσα.
Καταλαβαίνουν ότι η κυβερνητική ρητορική είναι παραπειστική και διάσπαρτη με ευ-φημισμούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αρκεί το «ξεσκέπασμα των απατηλών υποσχέ-σεων» για να σκορπίσουν τα νέφη δυσπιστίας που χωρίζουν σημαντικά κομμάτια του λαού από την Αριστερά.
Τρία χρόνια μετά και η γενική αντιμνημονιακή διάθεση έχει ένα τεράστιο ακροατήριο στη βάση του τραύματος και της δυσφορίας. Αλλά αυτό το ακροατήριο είναι, σε μεγάλο βαθμό, η αποσαθρωμένη βάση του παραδοσιακού συστήματος εξουσίας. Η κρίση, φυ-σικά, δεν εξαφανίζει τις ιδεολογίες και τις κουλτούρες του παρελθόντος: τα εθνικιστικά και νεοφιλελεύθερα μίγματα πεποιθήσεων ζουν και βασιλεύουν. Και γίνονται πιο βίαια καθώς συναντούν ένα πολύ πιο αδιάλλακτο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο.
Άλλωστε η γενική αντι-μνημονιακή διάθεση μπορεί κάλλιστα να συνυπάρχει με τη χαι-ρεκακία για την απόλυση του διπλανού, την επιδοκιμασία του ολιγάρχη – «επενδυτή» ή την ελαφρά τη καρδία επίκληση μιας δικτατορίας που θα φέρει… τάξη στην κοινωνία και ρευστό στην αγορά.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση, αντίπαλος δεν είναι μόνο η μνημονιακή τύφλωση, αλλά και η εγχώρια εκδοχή ενός αντιδιαφωτισμού που κολυμπάει στην εθνικιστική συνωμοσιολο-γία και στη λυτρωτική δημαγωγία.
Δεν είναι μικρό ζήτημα το ότι σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας η αποδοκιμασία της αυταρχικής λιτότητας μετατρέπεται σε αλλεργική απόρριψη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι ίσως το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο ενοχλητικό σήμερα, καθώς η έ-νταση της κρίσης τρέφει τη νοσταλγία για τη χαμένη «τάξη και ασφάλεια» άλλων επο-χών. Ακόμα και της χούντας.
Πηγή: ΑΥΓΗ, 28/4/2013

Αποχαιρέτα το περίπτερο που χάνεις

Αποχαιρέτα το περίπτερο που χάνεις

Συνηθίσαμε τα ρημαγμένα καταστήματα, τις σκονισμένες βιτρίνες, τα αζήτητα «Πωλεί-ται» και «Ενοικιάζεται». Τώρα θα συνηθίσουμε και τα εγκαταλειμμένα περίπτερα, αφού με τις νέες ρυθμίσεις τα προϊόντα καπνού θα πωλούνται και στα σούπερ μάρκετ. Στους επόμενους δύο μήνες, θα τοποθετηθούν ειδικά σταντ με τσιγάρα σε 250 καταστήματα μιας γνωστής αλυσίδας, ενώ σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες. Αυτή η «απελευθέρωση» της αγοράς θα είναι η χαριστική βολή για χιλιάδες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που ήδη φυτοζωούν.
της Μαριάννας Τζιαντζή
Όχι όσα ξέρει ο κουρέας, αλλά όσα ξέρει ο περιπτεράς δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Ο περιπτεράς της γειτονιάς δεν ενδιαφέρεται πια για τα «φρονήματα» των πελατών του, για το τι εφημερίδα αγοράζουμε (άρα και για το τι ψηφίζουμε) αφού οι περισσότεροι έχουν πάψει να αγοράζουν εφημερίδα. Ξέρει όμως ποιοι μαθητές έχουν πάψει να αγο-ράζουν κρουασάν, τσίχλες και άλλα μικροπράγματα γιατί έχει κοπεί το χαρτζιλίκι τους (και όχι γιατί ξαφνικά αγάπησαν τις υγιεινές τροφές). Ξέρει ποιος γονέας, επιστρέφο-ντας από τη δουλειά (εφόσον ανήκει στο σπάνιο είδος που εξακολουθεί να δουλεύει), αγοράζει μια κόκα κόλα ή μια μπίρα για το σπίτι, ξέρει ποιος μάταια εκλιπαρεί για να ψωνίσει επί πιστώσει.
Στις καλές ή μάλλον στις κανονικές εποχές, το περίπτερο ήταν ο μικρός καταναλωτικός παράδεισος των φτωχών. Περιοδικά, φτηνά παιχνιδάκια, συσκευασμένες λιχουδιές, γα-ριδάκια, τσιπς. Τώρα όλα αυτά έχουν γίνει απαγορευμένοι καρποί και οι περισσότεροι περιπτεράδες βαράνε μύγες. Επιπλέον, το περίπτερο ήταν ένα ισχυρό τοπόσημο, ένας κόμβος κοινωνικής ζωής, ένα μίνι καφενείο όπου αρκετοί γείτονες κοντοστέκονταν και συζητούσαν. Το φωταγωγημένο περίπτερο τη νύχτα ήταν ένας φάρος ζωής, κάτι διαφο-ρετικό από τα αδιάφορα φανάρια των αυτοκινήτων. Εδώ συνήθως ρωτούσαμε για το πού πέφτει το νοσοκομείο, το διανυκτερεύον φαρμακείο ή ένας άγνωστός μας δρόμος ή ταβέρνα. Πέντε χιλιάδες λουκέτα έχουν μπει την τελευταία τριετία σε περίπτερα και καταστήματα ψιλικών. Υπολογίζεται ότι από τα 12.000 που έχουν απομείνει, δεν θʼ α-ντέξει ούτε το ένα στα πέντε.
Έτσι, θα περπατάμε μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζουμε κανέναν και θα σιγομουρ-μουρίζουμε «κι ούτε κανένας με γνώριζε». Ούτε καν ο περιπτεράς της γειτονιάς μας.
Πηγή: http://www.prin.gr, 28/4/2013

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ «ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»

Ανακοίνωση Ταξικού Μετώπου Πέμπτη 25/4/2013
Οι μέρες περνούν και πολύτιμος χρόνος κατασπαταλάται. Τα ερωτήματα και η αγωνία κυριαρχούν στις συζητήσεις μεταξύ των συναδέλφων. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε όλοι σε κατάσταση αμηχανίας και άμυνας περιμένοντας τα χειρότερα, τα ΔΣ των σωματείων ΣΕΛΜΑ και ΣΗΕΚ προφανώς εκτός τόπου και χρόνου έχουν αφιερώσει όλες τους τις δυνάμεις στην μεταξύ τους παρασκηνιακή κόντρα, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο τα σωματεία, ενισχύοντας την ηττοπάθεια μεταξύ των συναδέλφων και ουσιαστικά παίζοντας το παιχνίδι της διοίκησης, στην προσπάθειά της να μας απομονώσει και να μας διασπάσει.
Οι καταγγελίες για προδότες και ανίκανους όχι μόνο δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά χαρακτηρίζει τη φρασεολογία των Δ.Σ τα τελευταία χρόνια. Ο κατήφορος συνεχίζεται λοιπόν και δεν πρόκειται να σταματήσει όσο επικρατούν ο ατομικισμός, ο φόβος, η απάθεια κλπ, αντιλήψεις και συμπεριφορές που εκφράζονται από τα ίδια τα μέλη των Δ.Σ. Η “νέα” μόδα που έχει κάνει τελευταία την εμφάνισή της είναι η πρόθεση να δημιουργηθεί ενιαίο σωματείο. Καταργώντας οποιαδήποτε έννοια νομιμότητας, καταστατικού και συλλογικής διαδικασίας αποφασίστηκε(;) να στηθούν κάλπες για να “αποφασίσουν” οι εργαζόμενοι (sic) την δημιουργία ή μη ενιαίου Σωματείου. Βεβαίως καμία ενημέρωση δεν έγινε για τα αποτελέσματα αυτού του “άτυπου γκάλοπ” όπως ονομάστηκε τελικά. Όλως παραδόξως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει με ποιά διαδικασία αποφασίστηκε,ποιος εξέλεξε την εφορευτική επιτροπή που θα διενεργούσε το “γκάλοπ” κτλ. Το ζουμί της υπόθεσης είναι ότι στην ουσία προχωρούν με τάχιστο ρυθμό και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στην διάλυση του ΣΕΛΜΑ. Απόδειξη αποτελεί η πραξικοπηματικού τύπου διοργάνωση “δημοψηφίσματος” αλλά και οι κινήσεις που γίνονται ανά διαστήματα προκειμένου να παγιωθεί μεταξύ μας, όχι μόνο η απαξιώση του σωματείου αλλά και η πεποίθηση πως μόνο ένα Ενιαίο Σωματείο θα μας σώσει. Φαίνεται πως οι διοργανωτές του “γκάλοπ” δεν γνωρίζουν το καταστατικό του σωματείο το οποίο υποτίθεται πως υπερασπίζονται. Αν το διαβάσουν θα διαπιστώσουν πως με βάση το καταστατικό του σωματείου θα μπορούσαν να γίνουν μέλη όλοι οι συνάδελφοι που εργάζονται στη ΣΤΑΣΥ. Το δυστήχημα είναι πως όχι μόνο δεν γίνονται κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση αλλά αντιθέτως σε περιπτώσεις που ορισμένοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον να γραφτούν στο ΣΕΛΜΑ αντιμετωπίστηκαν αδιάφορα έως αποτρεπτικά. Αυτό που τελικά προκρίνουν είναι να διαλυθούν τα υπάρχοντα σωματεία, προκειμένου να δημιουργηθεί το Ενιαίο Σωματείο. Όλο αυτό μάλιστα έρχεται σε μια περίοδο που η διοίκηση και το υπουργείο προχωράει με γοργούς ρυθμούς στην περαιτέρω διάλυση των ζωών μας μέσω της άτεγκτης εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου και την μελλοντική ιδιωτικοποίηση του μέσου. Η προσπάθεια οικειοποίησης όσων ψήφισαν στο υποτιθέμενο γκάλοπ από ορισμένα μέλη του ΔΣ, προκειμένου να έχουν ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί στα παζάρια που θα γίνουν μεταξύ των εργατοπατέρων, προφανώς και προκαλεί αντιδράσεις όσων θεωρούν πως χάνουν έδαφος στη μάχη της καρέκλας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αντιπαράθεση μεταξύ των παρατάξεων Ενιαίου Μη Κομματικού και ΟΠΕ. Οι πρόσκαιροι διαξιφισμοί είμαστε σίγουροι πως όχι μόνο έχουν ήδη ξεπεραστεί, αλλά εξ αρχής ήταν για το θεαθήναι. Σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγουμε καθώς δεν ξεχνάμε τη δήλωση του ίδιου του προέδρου στο μάζεμα της 5ης Δεκεμβρίου στο Τροχαίο Υλικό που είπε επί λέξη: “Με την ΟΠΕ μπορεί να τσακωνόμασταν για τους ψήφους προεκλογικά αλλά τα παιδιά είναι δίπλα μας στον αγώνα και στηρίζουν το σωματείο…” Ξαφνικά έγιναν οι άφαντοι που κάνουν και “αντιπολίτευση” στο σωματείο… Καλά τα παιχνιδάκια σας κύριοι και κυρίες του ΔΣ αλλά και μνήμη έχουμε και σκέψη κάτι που απ’ότι φαίνεται νομίζετε ότι έχουν απωλεστεί από τους εργαζόμενους και μπορείτε να κάνετε όσες κωλοτούμπες θέλετε…
Από την άλλη το ΣΗΕΚ βγάζει ανακοινώσεις όπου έχει το θράσος να τοποθετείται δημόσια πως η διεκδίκησή του να μην εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο θα αφορά μόνο τα μέλη του, αποδεικνύοντας στην πράξη την “ποιότητα” των μεθόδων του, αλλά και το πως αντιλαμβάνονται οι συγκεκριμένοι κύριοι το συνδικαλισμό. Ενώ επίσης προσπαθεί να καπελώσει και την κίνηση των σταθμαρχών, η οποία έχει χαρακτήρα συλλογικό, δημοκρατικό και διάφανο. Ότι ακριβώς σιχαίνονται τα ΔΣ των ειδικών, του παρασκηνίου και της λαμογιάς. Μόνο αηδία προκαλεί η προσπάθεια του ΣΗΕΚ να βγάλει ανακοίνωση όπου προσπαθεί να οικειοποιηθεί αυτήν την προσπάθεια και να δείξει ότι δήθεν εκφράζει τα προβλήματα των σταθμαρχών.
Ας περάσουμε τώρα σε ζητήματα που μας αφορούν πιο άμεσα. Ένα από αυτά είναι το Οργανόγραμμα. Ενώ λοιπόν δεν προλαβαίνουμε να διαβάζουμε ανακοινώσεις που ο ένας κατηγορεί τον άλλλο, αδυνατούμε να βρούμε μια σαφή αναφορά για το τι συμβαίνει με το οργανόγραμμα. Οι λαλίστατοι κατά τα άλλα “εκπρόσωποι” μας δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα για το εάν ισχύει το οργανόγραμμα χωρίς πρόβλεψη θέσεων. Υποχρεούνται τελικά οι εργαζόμενοι να μετακινηθούν ή όχι; Με ποια κριτήρια αποφασίζεται εάν θα μετακινηθεί ο τάδε ή ο δείνα συνάδελφος; Με ποια κριτήρια και βάση ποιας απόφασης καθορίζεται ο αριθμός εργαζομένων σε κάθε υπηρεσία; Όλα αυτά πρέπει να απαντηθούν επιτέλους, γιατί η διοίκηση εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία των ΔΣ και αντιμετωπίζει κάθε συνάδελφο ατομικά. Χρησιμοποιεί το φόβο και την άγνοια των συναδέλφων, προκειμένου, μέσω των “εθελοντικών” μετακινήσεων, να επιβάλει ένα οργανόγραμμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της. Επίσης σημαντικό κρίνουμε το γεγονός ότι ακούμε τόσο καιρό για τις δεσμεύσεις τη διοίκησης σχετικά με την έναρξη διαπραγματεύσεων για νέα ΣΣΕ αλλά το σωματείο δεν έχει δημοσιοποιήσει τις προτάσεις του. Τι θα “διαπραγματευτούμε” χωρίς να ξέρουμε; Ή μήπως ότι μας δώσει η διοίκηση θα παρουσιαστεί σαν κατάκτηση του σωματείου; Υπάρχουν εξαιρετικά σημαντικά θεσμικά ζητήματα που μπορούμε να διεκδικήσουμε όπως επίσης και η δυνατότητα να αμφισβητηθεί το ενιαίο μισθολόγιο. Επειδή όμως δεν έχουμε ξεχάσει τη δήλωση του προέδρου της εταιρείας στα δήθεν εγκαίνια του κυλικείου, ο οποίος είχε πεί: “Ελάτε να συζητήσουμε ό,τι θέλετε εκτός από τα οικονομικά…”, αντιλαμβανόμαστε πως η διοίκηση επιδιώκει να μας βάλει να υπογράψουμε μια Συλλογική Σύμβαση κενού περιεχομένου και επί της ουσίας να τελειώσει με τα συνδικάτα. Ας το επαναλάβουμε, Συλλογική Σύμβαση που δεν θα καλύπτει μισθολογικά και άλλα οικονομικά ζητήματα είναι κενό γράμμα. Είναι η ταφόπλακα οποιασδήποτε διεκδίκησης μας και στην ουσία μετατρέπει ένα εργατικό Σωματείο σε εξωραϊστικό σύλλογο. Βάζοντας την τζίφρα τους σε μια τέτοια ΣΣΕ στην ουσία αναγνωρίζουν το ενιαίο μισθολόγιο, ξεπουλάνε τους εργαζόμενους και αποδέχονται τη μετατροπή τους όργανο συμβουλευτικού χαρακτήρα.
Η κριτική μας απέναντι στα ΔΣ δεν οφείλεται σε κάποιου είδους εναντίωση στο συνδικαλισμό, αλλά γιατί κρίνουμε πως αυτός ο συνδικαλισμός όχι μόνο προωθεί την ανάθεση από την πλευρά των εργαζομένων και την εκτόνωση των όποιων συγκρουσιακών διαθέσεων, αλλά πλέον στην απέλπιδα προσπάθειά τους να διατηρήσουν το ρόλο του διαμεσολαβητή οδηγούν τους εργαζόμενους από ήττα σε ήττα καθώς το ίδιο το σύστημα τους πετάει σαν στημένη λεμονόκουπα. Όση κριτική κι αν ασκούμε δεν ξεχνάμε πως ο κύριος εχθρός μας δεν είναι άλλος από την εκάστοτε διοίκηση, αυτούς δηλαδή που εφαρμόζουν πάνω μας τους σχεδιασμούς των υπουργείων, των κυβερνήσεων, του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του. Σε αυτό το σημείο θεωρούμε πως θα πρέπει να σταθούμε στην αισχρή συμπεριφορά των διοικούντων, μια συμπεριφορά που έχει γίνει πολύ πιο επιθετική από το τέλος της 9ήμερης απεργίας μας (γεγονός που αποδεικνύει για άλλη μία φορά την εκδικητικότητά τους και την έχθρα τους προς τους εργαζόμενους). Χαρακτηριστικό περιστατικό αυτής της συμπεριφοράς είναι η επίθεση που δέχθηκαν συνάδελφοί μας από τον κο Τερεζάκη, μια λεκτική επίθεση μέσω τηλεφώνου που αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση των συναδέλφων και στην εμπέδωση ενός κλίματος πλήρους υποταγής. Οι απειλές που διατύπωσε περί απολύσεων και οι αναφορές στην επίταξη μπορεί να αναιρέθηκαν από τον ίδιο, δεν παύουν όμως να αντανακλούν μια συνολικότερη αντίληψη των διοικούντων για τις εργασιακές συνθήκες που θέλουν να επιβάλλουν. Ένα ακόμα περιστατικό που αποδεικνύει την αναλγησία της διοίκησης αλλά και το πόσο αναλώσιμοι θεωρούμαστε, μια ακόμα απόδειξη ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πλήρης και ολοκληρωτική υποταγή των εργαζομένων, είναι η άμεση εκτέλεση της απόφασης των δικαστηρίων περί απομάκρυνσης τριών συναδέλφων μας. Τρεις συναδέλφους που δεν είχαν καταφέρει να τους διώξουν το 2010, μπόρεσαν επιτέλους να τους ξεφορτωθούν, υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα, σε περίπτωση που το ξεχάσαμε, πως όλοι μας μπορεί και να απολυθούμε. Αυτό που μας προβληματίζει ακόμα περισσότερο είναι πως από κανένα σωματείο δεν δημοσιεύθηκε κάποια ανακοίνωση για το γεγονός, δεν υπήρξε καμία διάθεση εναντίωσης ή έστω αντίδρασης. Από την άλλη, όπως φάνηκε στη συνάντηση με τους σταθμάρχες, η διοίκηση φόρεσε ένα φιλεργατικό προσωπείο, για να εφαρμόσει όμως τις πλέον αντεργατικές πολιτικές. Μια συμπεριφορά που εφαρμόζεται σε διάφορες χρονικές περιόδους και με διάφορους τρόπους. Ο φιλικός και χαμογελαστός διορισμένος πρόεδρος, με το άλλοθι της ύπαρξης άνωθεν εντολών από την υπέρτατη αρχή της Τρόικα, έχει ξαπλώσει στο κρεββάτι του Προκρούστη ότι απέμεινε από τα εργατικά κεκτημένα και τα ακρωτηριάζει χωρίς τύψεις. Όπως τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι στρατιώτες και τα χρεώνουν στην ιεραρχία; Κάπως έτσι..
Η διοίκηση με ασαφείς και γενικόλογες απαντήσεις στα προβλήματα των εργαζόμενων και με πάγια τακτική να μεταθέτει τις ευθύνες σε υπουργείο, κυβέρνηση, τρόικα εφαρμόζει στην πράξη το θατσερικό δόγμα, «δεν υπάρχει εναλλακτική» σε μικρότερη κλίμακα εντός της ΣΤΑΣΥ. Αρχή της διοικητικής πρακτικής αποτελεί η μείωση του κόστους λειτουργίας με ότι αυτό συνεπάγεται, γιατί πολύ απλά για αυτούς δεν μπορεί να γίνει αλλιώς..
Εν κατακλείδι τα σωματεία μοιάζουν παραδομένα (ίσως και βολεμένα) σε μια κατάσταση ληθαργική όπου τα ζητήματα “διαπραγματεύονται” από επαίοντες πίσω από κλειστές πόρτες μακριά από εμάς, οι συνδικαλιστές μοιάζουν περισσότερο στελέχη της διοίκησης παρά εργαζόμενοι, ενώ όπλα όπως η απεργία αλλά και αξίες όπως οι συλλογικές διαδικασίες και η αλληλεγγύη είναι ξεχασμένα σε μιαν άλλη εποχή. Για αυτούς η διαπλοκή και το παρασκήνιο γίνεται μορφή πάλης και αγώνα, τώρα ειδικά με την επίταξη να αποτελεί μια πολύ βολική και πειστική δικαιολογία. Η στάση που έχουν κρατήσει οι ναυτεργάτες και οι απεργίες που έχουν προκηρύξει αποδεικνύουν πως η απειλή της επίταξης δεν είναι παρά ένα φάντασμα για να παραμένουμε φοβισμένοι και αδρανείς. Για αυτό την πρωτομαγιά ας μην περιοριστούμε στη στάση εργασίας που έχει κηρύξει το ΣΕΛΜΑ. Μπορούμε και οφείλουμε να κατέβουμε στο δρόμο. Να δώσουμε το παρόν και να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση και τη δυναμική να αγωνιστούμε στις δυσκολίες που έρχονται. Γιατί έτσι όπως το πάνε, το μόνο που απομένει είναι να ενταχθεί και το σωματείο στο οργανόγραμμα ώστε να έχουν και διοικητικό ρόλο, γιατί στην πράξη μπορεί να έχουμε εφτά σωματεία στην ΣΤΑΣΥ αλλά συνδικαλισμός δεν υπάρχει. Για εμάς δεν έχει τόση σημασία ο αριθμός των σωματείων αλλά η δομή και η λειτουργία τους. Μόνον σωματεία βάσης που λειτουργούν με όρους άμεσης δημοκρατίας και συλλογικής συμμετοχής μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες μας. Γιατί αυτό θα το έχουμε αναλάβει εμείς και όχι οι “εκπρόσωποί” μας. Σημασία έχει η δράση και όχι το αξίωμα.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11.00 πμ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΣΙΤΣΑ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com

ΕΝΩΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στην ΟΤΟΕ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΘΗΝΑ 29-04-2013
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Οι τραπεζίτες, βασικοί συντελεστές των κλιμακούμενων μνημονιακών πολιτικών, αρνούνται προκλητικά την υπογραφή κλαδικής σύμβασης εργασίας. Επιδιώκουν την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την περαιτέρω υποβάθμιση των αμοιβών μας, παρά το γεγονός ότι στην ΑΤΕ και στο Τ. Τ. επιβλήθηκαν μειώσεις 30% και στις υπόλοιπες τράπεζες, με επιχειρησιακές συμβάσεις, μεσοσταθμικά 8%.
Οι χθεσινές νομοθετικές επιλογές του 4ου μνημονίου της τρικομματικής συγκυβέρνησης για μείωση του κατώτατου καθαρού μισθού στα 410€ για τους άνω των 25 ετών και στα 350€ για τους κάτω των 25 ετών αποδεικνύουν ότι οι πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης θα συνεχισθούν με βαλκανιοποίηση των αμοιβών.
Ο απεργιακός αγώνας των εργαζόμενων σε όλες τις τράπεζες μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει τις συνθήκες επιβολής υπογραφής κλαδικής σύμβασης εργασίας. Η συμμετοχή όλων μας κρίνεται άκρως απαραίτητη. ‘Όχι μόνο για τη δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας ως αντίβαρο της εργοδοτικής πλευράς αλλά και για την ισχυροποίηση του μετώπου των συναδέλφων ώστε να αποδυναμωθεί η υποχωρητική στάση κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών στην ΟΤΟΕ.
ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και εργοδοτικοί συνδικαλιστές επίμονα και έξω από το πλαίσιο διεκδίκησης μετατρέπουν το αίτημα για «διατήρηση των μισθολογικών μας απολαβών» σε «προστασία της αγοραστικής μας δύναμης (sic)». Έφτασαν μάλιστα κορυφαία στελέχη της ΠΑΣΚΕ, όπως οι πρόεδροι του Συλλόγων της ΑΤΕ και της τράπεζας Πειραιώς, συνεπικουρούμενοι από συνδικαλιστές της ALPHA να προτείνουν ΚΑΙ μείωση αποδοχών ΚΑΙ παραχώρηση του ωραρίου, όπως ακριβώς απαιτούν οι τραπεζίτες, στο όνομα δήθεν της προστασίας από απολύσεις που έτσι και αλλιώς αρνούνται οι τραπεζίτες!!!
Η Ενωτική Ριζοσπαστική Παρέμβαση καλεί σε αγωνιστική και μαζική παρουσία όλους τους συναδέλφους για
• Διατήρηση των μισθών
• Υπεράσπιση του ωραρίου εργασίας
• Προστασία των συναδέλφων από απολύσεις
• Ανατροπή των μνημονίων και της τρικομματικής συγκυβέρνησης

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στην ΟΤΟΕ

Δείχνουν τον δρόμο στη μνημονιακή Ελλάδα: Στα 340 ευρώ ο μέσος μισθός στην ΠΓΔΜ

Δείχνουν τον δρόμο στη μνημονιακή Ελλάδα: Στα 340 ευρώ ο μέσος μισθός στην ΠΓΔΜ
Ημερομηνία: 29/04/2013 11:02
Η πραγματική του αξία είναι μειωμένη κατά 2% σε σύγκριση με το 2012

O καθαρός, μέσος μηνιαίος μισθός τον Φεβρουάριο του 2013 στην ΠΓΔΜ ανήλθε στα 20.910 δηνάρια (περίπου 340 ευρώ), αυξημένος κατά 1,4% σε σύγκριση με το μέσο μηνιαίο μισθό του Φεβρουαρίου 2012.

Ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΠΓΔΜ, η πραγματική αξία του καθαρού, μέσου μηνιαίου του Φεβρουαρίου του 2013 παρουσιάζεται μειωμένη κατά 2% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2012.

Ο μεικτός μέσος μηνιαίος μισθός (υπολογιζόμενων των κρατήσεων) το Φεβρουάριο του 2013 ανήλθε στα 30.644 δηνάρια (περίπου 500 ευρώ).

Πηγή:skai.gr

Ο θυμός της Γερμανίας, τρία χρόνια μετά (του Γιάννη Βαρουφάκη)

Ο θυμός της Γερμανίας, τρία χρόνια μετά
Του Γιάννη Βαρουφάκη από το protagon.gr, 26/4/2013
Καθώς κλείνουν τρία χρόνια από το Μνημόνιο, οι επετειακές ανασκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, όπως είναι φυσικό. Τρία χρόνια μετά, ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αντί να προβούμε σε μια ακόμα επισκόπηση του «κακού που μας βρήκε», να δούμε ξανά αυτά τα τρία χρόνια, μέσα από τα μάτια του μέσου Γερμανού.
Διαβάζοντας τα ευρήματα του πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου, παρατηρούμε μια θεαμα-τική άνοδο του ποσοστού των Γερμανών πολιτών που δεν εμπιστεύονται τους ευρωπα-ϊκούς θεσμούς, ούτε και τους χειρισμούς της κυβέρνησής τους ως προς την ευρωπαϊκή κρίση. (Εκεί που το 2007 μόνον το 36% δήλωνε έλλειψη εμπιστοσύνης στους ευρωπαϊ-κούς θεσμούς και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Γερμανίας, πέρσι, το 2012, το ποσοστό αυτό μετετράπη σε πλειοψηφία της τάξης του 59%.) Σε συνδυασμό με τη δη-μιουργία του νέου ευρω-σκεπτικιστικού κόμματος (Εναλλακτική για τη Γερμανία), κα-θώς και της όλο και πιο έντονης καμπάνιας από το Ifo του κ. Sinn και την Bundesbank του κ. Weidemann εναντίον της διάσωσης της Ευρωζώνης μέσα από μια πραγματική τραπεζική ενοποίηση, είναι πασιφανές ότι απομακρύνεται επικίνδυνα η προοπτική της απαραίτητης πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης μεταξύ της γερμανικής ηγεσίας και της υπόλοιπης (ελλειμματικής) Ευρώπης.
Μερικές μέρες μετά την υπογραφή του Μνημονίου 1, τον Μάιο του 2010, σε άρθρο εδώ στο protagon με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας», είχα χαρακτηρίσει τη δανειακή εκείνη συμφωνία «τιμωρητική» απέναντι στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμουνα: «Μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία; Μπορεί. Τουλάχιστον ο μέσος Γερμανός έτσι νομίζει. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα. Το ερώτημα τίθεται αλλιώς: Αξίζει στον μέσο Γερμανό το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκδικητικής τιμωρίας; Νομίζω πως όχι. Έχει εργασθεί πολύ σκληρά ο μέσος Γερμανός για να του πρέπει μια Κρίση σαν αυτή που θα έρθει αν η κυβέρνησή του επι-μείνει να μας επιβάλει τις Νέες Βερσαλλίες».
Τρία χρόνια μετά είναι πλέον γενικώς αποδεκτό, ακόμα και για τους ιθύνοντες του ΔΝΤ, ακόμα και για τον κ. Τόμπσεν, ότι η δανειακή συμφωνία του Μαΐου του 2008, και οι ό-ροι που την ακολούθησαν, όντως εμπίπτει σε αυτό που ένας φίλος οικονομολόγος εδώ στην Αμερική ονομάζει Βιβλική Διαχείριση Κρίσης (Biblical Crisis Management) – δηλα-δή μια αυστηρή, τιμωρητική πολιτική που, εν τέλει, αποτυγχάνει (σύμφωνα με τα δικά της τα κριτήρια) να σταθεροποιήσει την κοινωνική οικονομία των οποίων τους πολίτες τιμωρεί παραδειγματικά. Αυτό που δεν είναι πασιφανές, αλλά που νομίζω ότι ισχύει, είναι ότι, πράγματι, ο μέσος Γερμανός είδε τη ζωή του να χειροτερεύει λόγω των «τιμω-ρητικών» Νέων Βερσαλλιών που πρωτο-επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και που, κατόπιν, επεκτάθησαν σε μεγάλο τμήμα της Ευρωζώνης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Βερολίνου, ο μέ-σος Γερμανός βρέθηκε στο μάτι μιας συστηματικής οικονομικής επιδείνωσης. Μπορεί η ανεργία στη Γερμανία να κρατιέται, προς το παρόν, χαμηλά, αλλά το ποσοστό των εργα-ζόμενων-πτωχών (δηλαδή εργαζόμενων που βρίσκονται κάτω από το επίσημο γερμανι-κό όριο της φτώχειας – που δίδεται ως το 60% του μεσαίου εισοδήματος) αυξήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια κατά 82%! Έτσι, οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί είτε βιώνουν πρωτοφανή οικονομική στενότητα είτε βλέπουν συναδέλφους τους, φίλους τους, να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα χωρίς κρατικά επιδόματα. Παράλληλα, βλέπουν τις υπηρεσίες υγείας τους να πλήττονται από μεγάλες δόσεις κρατικής λιτότητας (καθώς η κυβέρνηση πασχίζει, στο πλαίσιο της αυτο-επιβολής αυστηρών δημοσιονομικών στό-χων), και τα δημόσια σχολεία τους να υστερούν, την ώρα που ακούν από την τηλεόρα-ση και διαβάζουν στην Bild για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πηγαίνουν ως δά-νεια στις χώρες και στις τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Φυσικό είναι, υπό αυτές τις συνθήκες, ο μέσος Γερμανός να μη θέλει να ακούσει για χαλάρωση της αυστηρής αντιμετώπισης εκείνων τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για τα δεινά του – τους Έλλη-νες, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς. Κι όποιος Γερμανός πολιτικός ή οικονομολόγος καταφερθεί εναντίον αυτών των Νέων Βερσαλλιών, χάνει αμέσως την εμπιστοσύνη του γερμανικού κοινού.
Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το SPD, δεν τολμά να δηλώσει (παρά μόνο κεκλεισμένων των θυρών) ότι συμφωνεί με όσους εξ ημών επιχει-ρηματολογούν υπέρ ευρωομολόγων, υπέρ μιας πραγματικής τραπεζικής ενοποίησης, υπέρ ενός ευρωζωνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Κόμματα και πολίτες ε-γκλωβίζονται σε μια ισορροπία κατεστημένων στρεβλών απόψεων που αποκλείουν την οποιαδήποτε συζήτηση για γενναία βήματα προς ορθολογικές λύσεις σε επίπεδο Ευρω-ζώνης. Την ίδια στιγμή, οι γερμανικές τράπεζες κάνουν πάρτυ λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης (βλέποντας τα κεφάλαια των αποταμιευτών της Περιφέρειας να ρέουν προς αυ-τές) ενώ το γερμανικό κράτος ποτέ του δεν μπορούσε να δανείζεται με χαμηλότερα επι-τόκια.
Κάπως ετσι, το default της γερμανικής κοινής γνώμης δεν είναι άλλο από την εμμονή στη γενικευμένη λιτότητα και στην κάθετη άρνηση οποιασδήποτε δημιουργίας μηχανι-σμού ανακύκλωσης των γερμανικών πλεονασμάτων που είναι απαραίτητος τόσο για τη διατήρηση και αναπαραγωγή τους, όσο και για τη διάχυσή τους σε πλατύτερα στρώμα-τα της (χειμαζόμενης) γερμανικής κοινωνίας. Το χειρότερο είναι ότι όσο περισσότερους Γερμανούς εγκλωβίζει η ισορροπία αυτή στη (σχετική) φτώχεια, τόσο περισσότερο ενι-σχύεται, καθιστώντας ακόμα πιο δυσχερή την απόδραση του γερμανικού λαού από τη λογική των Νέων Βερσαλλιών που καταστρέφουν την Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, πλήττο-ντας ταυτόχρονα τον μέσο Γερμανό εργαζόμενο.
Αν αναφέρομαι ξανά και ξανά στη Συνθήκη των Βερσαλλιών (κάτι που έκανα για πρώτη φορά το 2010), το κάνω (α) επειδή ο παραλληλισμός με τα δικά μας ευρωζωνικά Μνη-μόνια είναι πολύ χρήσιμος και διαφωτιστικός, και (β) επειδή ο μέσος Γερμανός θα έ-πρεπε να μπορεί να καταλάβει το παράδοξο που ελλοχεύει σε μια τέτοιου είδους και φύσης Συνθήκη. Σημασία δεν είχε, τότε, μετά το πέρας του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, αν οι Γερμανοί άξιζαν να τιμωρηθούν συλλογικά για τον πόλεμο. Σημασία είχε, όπως προ-ειδοποίησε ο Keynes τους Βρετανούς και τους Γάλλους νικητές, ότι η «τιμωρητική» Συν-θήκη των Βερσαλλιών τελικά θα αποδεικνυόταν μπούμερανγκ για εκείνους (αγγλογάλ-λους) που την επέβαλαν με σκοπό την τιμωρία των Γερμανών. Όπως έγραφα σε εκείνο το άρθρο πριν από τρία χρόνια: «Από τη μία, οι Επανορθώσεις ποτέ δεν βοήθησαν τους νικητές αρκετά ενώ, από την άλλη, είχαν εφιαλτικά αποτελέσματα στη Γερμανία, την οικονομική ζωή της οποίας αφαίμαξαν τόσο που ο Χίτλερ βρήκε εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο να σπείρει τα δηλητηριασμένα κηρύγματά του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το γεγονός ότι μια μεγάλη βιομηχανική χώρα αναγκάστηκε να εισάγει όλο και λιγότερα αγαθά από τη Γαλλία και τη Βρετανία, αποσταθεροποίησε τη βιομηχανία των δύο Ευ-ρωπαίων νικητών. Την αποσταθεροποίησε τόσο που όταν «χτύπησε» το 1929, το χτύπη-μα ήταν ακόμα πιο επώδυνο».
Κάτι αντίστοιχο ισχύει σήμερα στη Γερμανία και εξηγεί τους λόγους που ο μέσος Γερμα-νός υποφέρει πολύ περισσότερο τα τρία τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της επιβο-λής των Μνημονίων στην Περιφέρεια, από όσο του «άξιζε» να υποφέρει – από όσο «χρειαζόταν» να υποφέρει. Για να πάρουμε μια ιδέα του πόσο βασίζεται η γερμανική βιομηχανία, από την οποία εξαρτάται η διαβίωση του μέσου Γερμανού εργαζόμενου, το 2012, η Γερμανία παρουσίασε εμπορικό έλλειμμα €27 δισ. με χώρες από τις οποίες ει-σάγει ενέργεια – Ρωσία, Λιβύη και Νορβηγία. Παράλληλα, είχε έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο της τάξης των €4,7 δισ. και €11,7 δισ., αντίστοιχα, με την Ιαπωνία και την Κίνα. Συνολικά, το γερμανικό εμπορικό έλλειμμα απέναντι στις υπόλοιπες πλεονασμα-τικές (εξαγωγικές) χώρες (εκτός ΕΕ) έφτασε, για το 2012, τα €43,4 δισ. Και πώς κάλυψε αυτό το εμπορικό έλλειμμα; Το κάλυψε μέσω ενός γιγαντιαίου εμπορικού πλεονάσμα-τος της τάξης των €54.6 δισ. που είχε με τις… ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης (Γαλ-λία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Κύπρο και Ιρλανδία). Με άλλα λόγια, οι κα-θαρές εξαγωγές της Γερμανίας, σε χώρες που η επικρατούσα στη Γερμανία «ισορροπία απόψεων» θεωρεί ότι πρέπει να μείνουν στον Προκρούστη των Νέων Βερσαλλιών, μει-ώνοντας την αγοραστική τους δύναμη, ήταν εκείνες που κάλυψαν (με τις αγορές τους γερμανικών εξαγωγών) ολόκληρο το εμπορικό έλλειμμα της Γερμανίας προς την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Λιβύη, αφήνοντας μάλιστα ένα υπόλοιπο €11,2 δισ. το οποίο βοήθησε τη Γερμανία να καλύψει μεγάλο μέρος των μεταβιβάσεων των γερμανικών βιομηχανικών θηρίων (π.χ. τη VW-Audi) προς τις θυγατρικές και τους προμηθευτές τους στην Τσεχία-Σλοβακία (€3,4 δισ.) και την Ολλανδία (€15 δισ.).
Το 2013, τι θα απογίνει αυτός ο ισολογισμός; Δεδομένου ότι οι Νέες Βερσαλλίες επιφέ-ρουν μείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλειμματικών χωρών, σε βαθμό που κόβει την ανάσα, από πού θα βρει η γερμανική βιομηχανία τη ζήτηση που απαιτεί ώστε να κρατηθεί πλεονασματική (για να μη χρειαστεί να προβεί σε απολύσεις); Από την Κίνα; Ήδη έχουμε εμφανή στοιχεία που δείχνουν μεγάλη πτώση των γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα για το 2013. Από την Ιαπωνία; Αδύνατον, δεδομένης της επιθετικά επεκτατι-κής νομισματικής πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας του Τόκυο η οποία ρίχνει το γιεν. Από την Αμερική; Και πάλι η απάντηση μοιάζει αρνητική καθώς το δολάριο τείνει προς τα κάτω ως αποτέλεσμα της χαλαρής πολιτικής της Fed σε αντιδιαστολή με τη συστημα-τικά σκληρή πολιτική της ΕΚΤ.
Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι η τιμωρητική πολιτική εναντίον των ελλειμματι-κών Ευρωπαίων, που πρωτο-εφαρμόστηκε πριν τρία χρόνια στην Ελλάδα και επεκτείνε-ται στην Ευρωζώνη μέρα με τη μέρα (παρά τα λόγια του αέρα του κ. Μπαρόζο), η πολι-τική που ονομάζω -τρία χρόνια τώρα- «Νέες Βερσαλλίες», θα πλήξουν κι άλλο, πολύ χειρότερα, τον μέσο, σκληρά εργαζόμενο Γερμανό – στον οποίο εξαρχής άξιζε καλύτερη τύχη. Κι όσο η νέα δυστυχία των νεόπτωχων Γερμανών γίνεται πιο εμφανής στη Γερμα-νία και τροφοδοτεί όλο και πιο πολύ την έφεση προς ακόμα αυστηρότερη τιμωρητική πολιτική απέναντι στους ελλειμματικούς λαούς, τόσο πιο μικρά θα είναι τα περιθώρια για μια ορθολογική λύση της Κρίσης του Ευρώ. Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος για την Ευρώπη – Βόρεια ή Νότια, ελλειμματική ή πλεονασματική.

Πινγκ πονγκ η τύχη της Εθνικής και της χώρας…

Πινγκ πονγκ η τύχη της Εθνικής και της χώρας…
Της Ζέζας Ζήκου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 27/4/2013
Οφείλουμε πρωτίστως να περιφρουρήσουμε την εθνική περιουσία, το τραπεζικό σύ-στημα και τον ορυκτό πλούτο. Αυτό πιστεύω, ώστε να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα από την αρχή. Ωστόσο, παρακολουθούμε από την κυβέρνηση, τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος, την τρόικα, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και από τον πάσα ένα… να παίζεται πινγκ πονγκ η τύχη της Εθνικής και η συγχώνευσή της με τη Eurobank και γενικώς η τύχη της χώρας. Πινγκ πονγκ η ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή η επιβίωση του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή της ελληνικής οικονομίας. Ευτυχώς, ό-μως, η σταυροφορία για να διασωθεί η Εθνική Τράπεζα και να διατηρήσει την ελληνικό-τητά της εξελίσσεται ελπιδοφόρα. Η πανστρατιά που ξεκίνησε, τόσο από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά όσο και από το πρόεδρο Κάρολο Παπούλια και την Εκκλησία, τη διοί-κηση της Εθνικής, εφοπλιστές και επιχειρηματίες, έχει αρχίσει να αποδίδει και έχουν συγκεντρωθεί σημαντικά κεφάλαια. Οντως, η διοίκηση της Εθνικής δίνει τιτάνια μάχη προκειμένου να κρατηθεί το αρχαιότερο πιστωτικό ίδρυμα της χώρας σε ελληνικά χέρι-α. Τώρα η Εθνική επιδιώκει να αποφύγει τον σκόπελο των CoCos (Contigent Convertibles), δηλαδή τις υπό όρους μετατρέψιμες ομολογίες, οι οποίες και πανάκριβες είναι -δίνουν άνω του 7% επιτόκιο στο ξεκίνημα- αλλά και πελώριο capital dilution φέρ-νουν, άμα ο βασικός δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας πέσει κάτω από 7%. Ετσι η Εθνική ζητεί να ανεβεί το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών επενδυτών στην αύξηση του μετο-χικού κεφαλαίου. Αντί για το 10% που αντιστοιχεί σε 975,6 εκατ. ευρώ, προτείνεται στη γενική συνέλευση, που θα συνέλθει μεθαύριο Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου, να αυξη-θούν τα μετρητά της κάλυψης μέχρι του ποσού των 1,171 δισ. ευρώ, ήτοι σε ποσοστό 12% της αύξησης. Αν τα καταφέρει, το 12% θα αντιστοιχεί σε 7,33 πρόσθετες κοινές με-τοχές για κάθε μία μετοχή που θα μετέχει στην αύξηση. Θα είναι, λοιπόν, ουσιαστικά ευκολότερη η διατήρηση του ιδιωτικού χαρακτήρα της Εθνικής τα επόμενα χρόνια. Οι μέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας ανέρχονται σήμερα σε περίπου 250.000, ένας αριθμός που περιλαμβάνει και τους περίπου 70.000 μετόχους της Eurobank οι οποίοι αντάλλα-ξαν τις μετοχές τους με μετοχές της Εθνικής.
Επίσης θετικές είναι οι εξελίξεις στην Τράπεζα Πειραιώς και στην Alpha Bank σε ό,τι αφορά την ανακεφαλαιοποίηση και τη διατήρηση του ιδιωτικού τους χαρακτήρα. Αντί-θετα, η Eurobank κατέληξε απευθείας για ανακεφαλαιοποίηση και υπαγωγή στον τρα-πεζικό βραχίονα της τρόικας, που ονομάζεται Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότη-τας. Ετσι, έληξε και η αρκετά επικίνδυνη πολυλογία περί λαϊκού καπιταλισμού που εί-χαν διαδώσει ορισμένοι δημοσιογράφοι.
Αλλά μετά αρχίζουν οι πραγματικοί εφιάλτες για τις τράπεζες, την οικονομία, τις επιχει-ρήσεις και τα νοικοκυριά. Δηλαδή όταν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί αρχίσουν να προκαλούν δράματα. Ηδη η τρόικα απαιτεί διαδικασίες εξπρές για την εκκαθάριση και εκποίηση περιουσιακών στοιχείων που αποτελούν προσημειώσεις σε «κόκκινα δά-νεια», ζητώντας από τις ελληνικές τράπεζες να σταματήσουν να… κρύβουν μέσα από ρυθμίσεις και αναχρηματοδοτήσεις τις προβληματικές χορηγήσεις. Μέχρι σήμερα οι τράπεζες κρατούν πολλά δάνεια επιχειρήσεων σε εικονική ζωή, αναχρηματοδοτώντας τα (rollover), έτσι ώστε να μην εμφανίζονται «κόκκινα» και να μη χρειάζεται πρόσθετη δέσμευση κεφαλαίων για την κάλυψή τους. Είναι βέβαιο ότι παρόμοιες εκκαθαρίσεις σχεδιάζονται και για τα δάνεια των νοικοκυριών, κυρίως όσα έχουν ακίνητα ως εγγύηση και δεν περιλαμβάνονται στις -ελάχιστες- περιπτώσεις που προστατεύονται από τη νέα προσωρινή «ρύθμιση» των στεγαστικών δανείων. Το μείζον ερώτημα είναι αν όλα αυτά γίνουν αναίμακτα.

Nαόμι Κλάιν: Το δόγμα το σοκ εφαρμόζεται στην Ελλάδα

Nαόμι Κλάιν: Το δόγμα το σοκ εφαρμόζεται στην Ελλάδα
Το κίνδυνο ενίσχυσης του ρατσισμού και της πώλησης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της χώρας, επεσήμανε σε συνέντευξη της στην αγγλική έκδοση της Ελευθεροτυπίας, η γνωστή καναδή συγγραφέας του βιβλίου «Το δόγμα το σοκ», Ναόμι Κλάιν, η οποία εξήγησε ότι «η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις ελίτ της εξουσίας ώστε να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι πολύ εμφανής στην Ελλάδα του μνημονίου».
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα των όσων παραθέτει στο βιβλίο της, το οποίο αναφέρεται στο πως τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ισχυρά κράτη χρησιμοποιούν τα σοκ όπως οι φυσικές καταστροφές, τα οικονομικά προβλήματα και οι πολιτικές αναταραχές ως ευκαιρία να αναδιαρθρώσουν την οικονομία ευάλωτων χωρών.
«Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια. Και υπήρχε τεράστια αντίδραση στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να βλέπεις τη βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα», αναφέρει στη συνέντευξή της η Ναόμι Κλάιν.
«Αυτό που βρίσκω ανήθικο είναι η άνοδος του φασισμού, η οποία σε αυτό το πλαίσιο είναι εντελώς προβλέψιμη» προσθέτει και επισημαίνει ότι «αν επιβάλεις τιμωρητικές και ταπεινωτικές κυρώσεις σε μια χώρα δημιουργείται το κατάλληλο υπέδαφος για το φασισμό. Για μένα είναι απίστευτο το ότι συνεχίζουμε να επιτρέπουμε στην ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο».
Αναφορικά με τη γνωστή δήλωση του Θ. Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και στο ερώτημα «πως ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε η κρίση επηρεάζει τον τρόπο επίλυσής της» απαντά ότι: «αν αποδέχεστε την παραδοχή ότι όλοι συνέβαλαν εξίσου στη δημιουργία αυτής της κρίσης τότε έχετε δημιουργήσει το πλαίσιο εντός του οποίου είναι αποδεκτή η συλλογική τιμωρία. Αυτό είναι το νόημα αυτής της πλασματικής ισοδυναμίας».
Όπως υπογραμμίζει υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια πλασματική ισοδυναμία μεταξύ ενός ατόμου που χρωστά χρήματα σε κάρτες και δάνεια και των τραπεζών που κυνηγάνε μεγάλες και επικίνδυνες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. «Είναι μια εξοργιστική σύγκριση».
Πηγή: koutipandoras.gr, 28/4/2013

Ανελαστικός χρόνος (της Βίκυς Καραφουλίδου)

Ανελαστικός χρόνος
ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΚΑΡΑΦΟΥΛΙΔΟΥ*
Οι κοινωνίες έχουν τον δικό τους εσωτερικό χρόνο. Πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό. Χρόνο, που συχνά υφίσταται αλλαγές και διαφοροποιείται ποιοτικά από τη μία στιγμή στην άλλη αλλαγές τις οποίες πρέπει να διαισθανθεί και πάνω τους να επενδύσει κάθε πολιτικός λόγος, εάν επιθυμεί να είναι πειστικός, ικανός να εγείρει εκείνον τον αναγκαίο ενθουσιασμό που θα καθορίσει την ανάδυση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Εμείς, όμως, πού βρισκόμαστε σήμερα;
Το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας έχει ήδη υποστεί τη μνημονιακή πολιτι-κή, βλέποντας την εισοδηματική και εργασιακή του κατάσταση να επιδεινώνεται δρα-ματικά τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με την αποδιάρθρωση των υπηρεσιών της διοί-κησης, της υγείας και της παιδείας. Επρόκειτο για την εμπειρία μιας απότομης πτώσης, η οποία ματαίωσε τις βεβαιότητες και τις προσδοκίες των μικρομεσαίων στρωμάτων και των μορφωμένων υπάλληλων τάξεων. Μια εμπειρία που έχει ήδη διαμεσολαβηθεί με ποικίλες εκφωνήσεις: με το βάρος της συλλογικής ενοχής και το τιμωρητικό πνεύμα ένε-κα της «δανεικής ευδαιμονίας», με την τρομοκρατία της χρεωκοπίας και την πειθήνια προσαρμογή στις απαιτήσεις των εταίρων, με το αντικοινοβουλευτικό μένος, με τη μνη-σικακία του κοινωνικού αυτοματισμού, με την εμφάνιση και την άνοδο της Ακροδεξιάς. Παράλληλα, αρθρώθηκαν και δοκιμάστηκαν οι αντιστάσεις. Η Αριστερά είδε τα ποσο-στά της να εκτοξεύονται σε πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα επίπεδα, ο αντι-μνημονιακός λόγος αναπτύχθηκε σε όλο σχεδόν το εύρος του πολιτικού φάσματος, οι δρόμοι και οι πλατείες γέμισαν με διαδηλωτές κατά της λιτότητας. Η τελευταία τριετία κύλησε ως «έκτακτος», «εμπόλεμος», βαρύς και πυκνός χρόνος.
Τώρα, μετά τις αντιδράσεις και την οργή, φαίνεται να ακολουθεί μια εποχή θλίψης, ε-σωστρέφειας, κούρασης, αδράνειας και σιωπής. Ο κόσμος δείχνει ηττημένος, αποσύρε-ται πίσω στον ιδιωτικό βίο του και στον ρυθμό μιας καθημερινότητας που βρίσκεται με-τέωρη ανάμεσα σε μια ψευδεπίγραφη, ασύντακτη κανονικότητα και σε μια κεκαλυμμέ-νη ανομία. Και εδώ ακριβώς είναι που η κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης, οι αντι-κειμενικοί δηλαδή αριθμοί των θυμάτων της, δεν επαρκούν για να εγγυηθούν ευθύ-γραμμα οποιαδήποτε κίνηση ανάτασης.
Γιατί ο ενθουσιασμός και η εμπιστοσύνη στην ίδια την έννοια της πολιτικής και κοινωνι-κής αλλαγής προϋποθέτουν ένα σημείο αναφοράς στο μέλλον, την υπόδειξη μιας θετι-κής πρότασης, όπου η επανεκκίνηση του ιστορικού χρόνου δεν επαφίεται ούτε στη μη-χανιστική λογική της κοινωνικής πόλωσης ούτε στην ανεπάρκεια και στις εγκληματικές επιλογές των μνημονιακών κύκλων. Εν έτει 2013, ο χρόνος της κοινωνίας είναι πια δια-φορετικός. Και πλέον δεν ωφελεί να εγκλωβίζεται μέσα σε λόγους πολεμικής άρνησης του ήδη συντελεσθέντος, σε αντιπαραθέσεις «υψηλής» σκληρότητας που επαναλαμβά-νουν κυκλικά το ζοφερό σκηνικό τής ήδη βιωμένης εμπειρίας και των οικείων δεινών, επιτείνοντας την κόπωση, την απελπισία και το αδιέξοδο. Γιατί η ριζοσπαστικότητα, ως πραγματικό πολιτικό ζητούμενο, δεν εξαντλεί το νόημά της στην απόλυτη εικονογράφη-ση του «μνημονιακού κακού» με τα πλέον απεχθή χρώματα. Αλλά συνίσταται περισσό-τερο στη δυνατότητα να ανοίγει κανείς δρόμο για την ανακούφιση των πολλών σε μια μετα-μνημονιακή εποχή.
Βέβαια, η επινόηση ενός μελλοντικού χρόνου δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτονόητη υπόθεση. Σημαίνει εν πολλοίς μια ισχυρή πολιτική του συγκεκριμένου, έναν ξεκάθαρο βηματισμό, ενταγμένο σε ένα ευρύτερο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό όραμα. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, οι δυσκολίες είναι κάτι παραπάνω από μεγάλες.
Η μόνιμη αμφιταλάντευση ανάμεσα σε μια λαϊκιστική ρητορική παλαιάς κοπής και στις απαρασάλευτες βεβαιότητες της ιδεολογικής καθαρότητας μοιάζει να είναι εδώ το λιγό-τερο. Η προοπτική της ριζοσπαστικής κοινωνικής μεταβολής πρέπει να αποκτήσει ρεα-λιστικό σχήμα, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία έχει απαξιωθεί μέσα από τις νεοφι-λελεύθερες μεταλλάξεις της και η σοσιαλιστική πρόταση έχει ανεπανόρθωτα τραυματι-στεί από την εμπειρία του «υπαρκτού», ενώ οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν πληγεί από νέες αυταρχικές μορφές άσκησης της εξουσίας. Τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε πίσω μας, από όλες τις φιλοσοφικές και πολιτικές παραδόσεις της ανθρώπινης χειραφέ-τησης, είναι ένα ερώτημα που μένει πάντοτε ανοιχτό. Μόνο που ο ανελαστικός χρόνος της κρίσης το καθιστά στις μέρες μας εξαιρετικά κρίσιμο.
* Η Βίκυ Καραφουλίδου είναι ιστορικός. Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ της 24/4/2013